Cierpienie wymaga więcej odwagi niż śmierć.

Serce człowieka zranione przez grzech nie jest w stanie poprawnie funkcjonować. Gdy Judasz nawiązał kontakt z przeciwnikami Jezusa i obiecał im wydać swojego Mistrza, od tego momentu jego myśli ukierunkowane były na zdradę. Mimo że przebywał wciąż w bliskiej obecności Jezusa, nie czerpał już z tego duchowej korzyści. Każdemu z nas może zdarzyć się grzech. Gdy tak się stawie, trzeba jak najszybciej oczyszczać z niego serce. Trwanie w grzechu i dialog ze złem zamyka nas na łaskę Bożą i nie pozwala Bogu w nas działać.

Miłosierny Boże, przepraszam Cię za każdy grzech, jaki popełniłem. Przyjmij moje skruszone serce i spraw, by we mnie na nowo działała Twoja łaska.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2015”
Autor: ks. Mariusz Krawiec SSP
Edycja Świętego Pawła

http://www.paulus.org.pl/czytania.html

***********

Na dobranoc i dzień dobry – Mt 26, 14-25

Mariusz Han SJ

***************************************************************************************************************************************

********

Noniusz (właśc. Nuno) Alwarez Pereira urodził się 24 czerwca 1360 r. w Cernache do Bomjardim koło Serty (Portugalia) jako potomek znanego rodu rycerskiego. Mając 17 lat, ożenił się z Eleonorą de Alvim.
Już cztery lata wcześniej rozpoczął służbę rycerską. Brał udział w powstrzymaniu inwazji kastylijskiej. Dał się wtedy poznać jako odważny i impulsywny młodzieniec, co zapowiadało szybki rozwój jego kariery. Kiedy w 1383 r. zmarł król Ferdynand I Burgundzki, nie zostawiając po sobie dziedzica, niepodległość Portugalii była bardzo krucha. Noniusz jako jeden z pierwszych poparł starania brata zmarłego króla, Jana, mistrza zakonu Avis, o objęcie tronu. Jan, po swoim zwycięstwie nad Kastylijczykami w kwietniu 1384 r., mianował Noniusza protektorem i naczelnym dowódcą wojsk portugalskich.
Dzięki poparciu Noniusza w kwietniu 1385 r. Jan został uznany przez zgromadzenie królewskie jako król Jan I. Noniusz zadał siłom Jana I Kastylijskiego decydującą klęskę pod Aljubarrota we wrześniu 1385 r. i nieco później, w październiku, pod Valverde. W 1415 r. dowodził wyprawą do Ceuty, która zapoczątkowała portugalską ekspansję na kontynent afrykański.

W 1423 r., po śmierci żony, Noniusz porzucił życie rycerskie i dworskie i wstąpił jako brat do zakonu karmelitów w ufundowanym przez siebie klasztorze w Lizbonie. Przyjął wtedy imię Noniusza od Świętej Maryi. Zasłynął z gorliwej modlitwy, praktyk pokutnych i synowskiego oddania się Maryi. Pełnił też liczne dzieła miłosierdzia, szczególną troską otaczając osierocone dzieci.
Zmarł w opinii świętości w Niedzielę Wielkanocną, 1 kwietnia 1431 r. w swoim klasztorze w Lizbonie. Podczas trzęsienia ziemi w 1755 r. jego grób został zniszczony. 23 stycznia 1918 r. papież Benedykt XV beatyfikował go, stawiając go za wzór wszystkim walczącym w pierwszej wojnie światowej. W roku 1940 papież Pius XII ogłosił dekret, otwierający drogę do kanonizacji Noniusza. Ze względów dyplomatycznych kanonizacja Noniusza odbyła się dopiero 26 kwietnia 2009 r.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/04-01a.php3

Benedykt XVI

Świętość jaśnieje w Kościele szczególnym pięknem

26 IV 2009 — Msza św. kanonizacyjna na placu św. Piotra

Benedykt XVI kanonizował 26 kwietnia 2009 w Watykanie pięcioro błogosławionych: ks. Archanioła Tadiniego (1846-1912); o. Bernarda Tolomeiego (1272-1348); br. Noniusza od św. Maryi Álvaresa Pereirę (1360-1431); s. Gertrudę Comensoli (1847-1903); oraz s. Katarzynę Volpicelli (1839-1894). Św. Archanioł Tadini pochodził z diecezji Brescia na północy Włoch. Był kapłanem pobożnym, gorliwym, troszczącym się o robotników, zwłaszcza pracujące kobiety. Założył Zgromadzenie Sióstr Robotnic od Świętego Domu Nazaretańskiego oraz Katolickie Stowarzyszenie Wzajemnej Pomocy Robotników. Zmarł jako proboszcz parafii w Botticino Sera, gdzie pracował duszpastersko przez 25 lat. Jan Paweł II ogłosił go błogosławionym w 1999 r. Św. Bernard Tolomei urodził się i żył we Włoszech. W 1313 r. zaczął prowadzić życie pustelnicze, dając następnie początek nowej gałęzi zakonu benedyktyńskiego, którą nazwał Zgromadzeniem Najświętszej Maryi z Monte Oliveto. Kierował nim od 1322 r., i do końca życia wybierano go na opata. Jako 76-letni starzec niósł pomoc chorym na dżumę współbraciom w Sienie i tam zaraził się i zmarł. Został pochowany w zbiorowym grobie zalanym wapnem, dlatego nie zachowały się jego relikwie. W 1644 r. został uznany za błogosławionego ze względu na kult, jakim był darzony od niepamiętnych czasów. Św. Noniusz od św. Maryi był portugalskim bohaterem narodowym. Pochodził z bogatego rodu rycerskiego. Jako wódz naczelny obronił Portugalię przed naporem wojsk kastylijskich. Po śmierci żony pozostał w stanie bezżennym, a w 1423 r., rozdawszy posiadane dobra, wstąpił do założonego przez siebie klasztoru karmelitów, pozostając do końca życia na własne życzenie bratem zakonnym. Zmarł w Lizbonie. W 1918 r. Benedykt XV uznał go za błogosławionego z uwagi na kult utrzymujący się od niepamiętnych czasów. Św. Gertruda Comensoli, Włoszka, od najmłodszych lat szerzyła nabożeństwo do Chrystusa obecnego w Eucharystii. Jako 7-letnia dziewczynka przystąpiła do i komunii, choć wówczas tak małych dzieci do niej nie dopuszczano. Mając 15 lat, wstąpiła do klasztoru, ale z powodu choroby musiała go opuścić. Pragnęła utworzyć zgromadzenie, które poświęcałoby się adoracji eucharystycznej. Z tego zamiaru zwierzyła się Leonowi XIII, który poradził jej połączyć adorację z wychowaniem młodzieży. W 1884 r. w Bergamo założyła zgromadzenie Adoratorek Najświętszego Sakramentu. Jan Paweł II beatyfikował ją w 1989 r. Św. Katarzyna Volpicelli pochodziła z zamożnej rodziny mieszczańskiej. Otrzymała staranne wykształcenie. Mając 20 lat, złożyła prywatny ślub czystości. Nie przyjęta do klasztoru ze względu na stan zdrowia, pomagała ubogim i chorym. Założyła Zgromadzenie Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego, sierociniec i bibliotekę objazdową. Zmarła w Neapolu, ofiarowując życie za papieża i Kościół. Jan Paweł II beatyfikował ją w 2001 r.

Drodzy bracia i siostry!

W tę trzecią niedzielę okresu wielkanocnego liturgia na nowo stawia w centrum naszej uwagi tajemnicę Chrystusa zmartwychwstałego. Zwycięzca śmierci, Dawca życia, który poświęcił siebie jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy, «nie przestaje się za nas ofiarowywać i wstawia się za nami jako nasz Obrońca. Raz ofiarowany na krzyżu, więcej nie umiera i ze śladami męki żyje nieśmiertelny» (por. Prefacja wielkanocna, 3). Pozwólmy, by nasze wnętrze napełnił wielkanocny blask, który bije z tej wielkiej tajemnicy, i módlmy się słowami Psalmu responsoryjnego: «Wznieś ponad nami światłość Twoją, Panie».

Światło emanujące z oblicza Chrystusa zmartwychwstałego jaśnieje dziś nad nami szczególnie poprzez ewangeliczne cechy pięciorga błogosławionych, którzy podczas tej Eucharystii zostają wpisani w poczet świętych: Archanioła Tadiniego, Bernarda Tolomeiego, Noniusza od św. Maryi Alvaresa Pereiry, Gertrudy Comensoli i Katarzyny Volpicelli. Z radością przyłączam się do hołdu, jaki im składają pielgrzymi przybyli tu z różnych krajów, których serdecznie witam. Rozmaite koleje ludzkich losów i duchowego rozwoju tych nowych świętych ukazują nam, jak głębokiej odnowy dokonuje w sercu człowieka tajemnica zmartwychwstania Chrystusa; fundamentalna tajemnica, która nadaje i wyznacza kierunek całym dziejom zbawienia. Toteż słusznie Kościół zawsze, a jeszcze bardziej w tym okresie wielkanocnym zachęca nas, abyśmy kierowali nasze spojrzenie ku Chrystusowi zmartwychwstałemu, który jest obecny w sposób realny w sakramencie Eucharystii. W Ewangelii św. Łukasz opowiada o jednym z objawień Jezusa zmartwychwstałego (24, 35-48). Na samym początku tego fragmentu ewangelista pisze, że dwaj uczniowie z Emaus, wróciwszy pospiesznie do Jerozolimy, opowiedzieli Jedenastu, że Go rozpoznali «przy łamaniu chleba» (w. 35). Kiedy opowiadali o swym niezwykłym doświadczeniu, jakim było spotkanie z Panem, «On sam stanął pośród nich» (w. 36). To Jego niespodziewane pojawienie się wzbudziło w apostołach taką trwogę i lęk, że Jezus, aby ich uspokoić i rozproszyć wszelki niepokój i wątpliwości, powiedział, żeby Go dotknęli — nie był duchem, ale człowiekiem mającym ciało i kości — i poprosił o coś do jedzenia. Znów — tak jak w przypadku dwóch uczniów z Emaus — właśnie przy stole, spożywając posiłek ze swoimi, zmartwychwstały Chrystus objawia się uczniom, pomagając im zrozumieć Pisma i odczytać na nowo dzieje zbawienia w świetle Paschy. «Musi się wypełnić wszystko, co napisane jest o Mnie w Prawie Mojżesza, u Proroków i w Psalmach» (w. 44). I zachęca ich, by patrzyli w przyszłość: «W imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom» (w. 47).

To samo doświadczenie przeżywa na nowo każda wspólnota w czasie Eucharystii, zwłaszcza niedzielnej. Eucharystia, szczególny moment, w którym Kościół rozpoznaje «Dawcę życia» (Dz 3, 15), to «łamanie chleba», jak mówią Dzieje Apostolskie. W Eucharystii poprzez wiarę wchodzimy w komunię z Chrystusem, który jest «ołtarzem, barankiem ofiarnym i kapłanem» (por. Prefacja wielkanocna, 5) i jest pośród nas. Gromadzimy się wokół Niego, aby upamiętniać Jego słowa i wydarzenia przytoczone w Piśmie; na nowo przeżywamy Jego mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Celebrując Eucharystię, łączymy się z Chrystusem, który jest ofiarą przebłagalną, i w Nim mamy przebaczenie i życie. Czym byłoby nasze życie chrześcijańskie bez Eucharystii? Eucharystia jest wieczną i żywą spuścizną, pozostawioną nam przez Pana w sakramencie Jego Ciała i Krwi, którą powinniśmy wciąż na nowo rozważać i zgłębiać, aby mogła — jak mówił czcigodny papież Paweł vi — «swą niewyczerpaną mocą naznaczać wszystkie dni naszego śmiertelnego życia» (Insegnamenti, v [1967], p. 779). Żywiący się Chlebem eucharystycznym święci, którym dziś oddajemy cześć, wypełniali swą misję ewangelicznej miłości, działając w rozmaitych dziedzinach, w których wykorzystali swoje szczególne charyzmaty.

Długie godziny spędzał na modlitwie przed Najświętszym Sakramentem św. Archanioł Tadini, który mając zawsze na względzie całą osobę ludzką w swej duszpasterskiej posłudze, pomagał swoim parafianom wzrastać po ludzku i duchowo. Ten święty kapłan, ten święty proboszcz, człowiek całkowicie oddany Bogu, w każdych okolicznościach gotowy zdać się na kierownictwo Ducha Świętego, zarazem potrafił dostrzegać palące potrzeby chwili i im zaradzać. W tym celu podjął niemało konkretnych i śmiałych inicjatyw, takich jak zorganizowanie Società Operaia Cattolica di Mutuo Soccorso — Katolickiego Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Robotników, wybudowanie przędzalni i domu dla robotnic oraz założenie w 1900 r. Zgromadzenia Sióstr Robotnic od Świętego Domu Nazaretańskiego, które miało na celu ewangelizowanie świata pracy poprzez wspólny trud, za przykładem Świętej Rodziny z Nazaretu. Jakże profetyczny charakter miało charyzmatyczne przeczucie ks. Tadiniego i jak bardzo aktualny jest jego przykład również dziś, w epoce poważnego kryzysu ekonomicznego! On nam przypomina, że jedynie utrzymywanie stałej i głębokiej relacji z Panem, zwłaszcza w sakramencie Eucharystii, uzdalnia nas do tego, by wnosić zaczyn Ewangelii w różnego typu działalność zawodową i w każdą sferę naszego społeczeństwa.

Również św. Bernard Tolomei, założyciel szczególnego ruchu monastycznego opartego na regule benedyktyńskiej, wyraźnie wyróżnia się umiłowaniem modlitwy i pracy. Jego życie było eucharystyczne, w całości oddane kontemplacji, która przekładała się na pokorną służbę bliźniemu. Ze względu na szczególnego ducha pokory i braterskiej życzliwości był przez mnichów wybierany na opata przez kolejnych 27 lat, aż do śmierci. Ponadto, aby zapewnić przyszłość swojemu dziełu, uzyskał on — 21 stycznia 1344 r. — zatwierdzenie nowego zgromadzenia benedyktyńskiego, nazwanego Zgromadzeniem Najświętszej Maryi z Monte Oliveto, przez papieża Klemensa vi. Gdy w 1348 r. wybuchła wielka zaraza, opuścił Monte Oliveto, gdzie przebywał w samotności, i udał się do klasztoru św. Benedykta przy Porta Tufi w Sienie, by zaopiekować się chorymi współbraćmi, po czym sam padł ofiarą zarazy i umarł jako autentyczny świadek miłości. Przykład tego świętego jest dla nas zachętą, byśmy naszą wiarę wyrażali życiem poświęconym Bogu w modlitwie i wypełnionym służbą bliźniego, w duchu miłości gotowej nawet na najwyższą ofiarę.

«Wiedzcie, że Pan mi okazuje cudownie swą łaskę, Pan mnie wysłuchuje, ilekroć Go wzywam» (Ps 4, 4). Te słowa z Psalmu responsoryjnego wyrażają tajemnicę życia bł. Noniusza od św. Maryi, bohatera i świętego Portugalii. Jego siedemdziesięcioletnie życie przypada na drugą połowę XIV w. i pierwszą XV w., kiedy to kraj ten na trwałe uniezależnił się od Kastylii i rozszerzył swoje panowanie na terytorium za oceanem — nie bez szczególnego zamysłu Boga — przecierając nowe szlaki, które ułatwiły rozprzestrzenianie się Ewangelii Chrystusa aż po krańce ziemi. Św. Noniusz czuł się w tym wielkim planie narzędziem, jako militia Christi, czyli dawał w świecie świadectwo, które jest powołaniem każdego. Wyróżniało go intensywne życie modlitewne i bezwarunkowa ufność w Bożą pomoc. Chociaż był bardzo dobrym żołnierzem i wielkim wodzem, nie dopuścił nigdy do tego, by jego cnoty osobiste przysłoniły największe dzieło pochodzące od Boga. Św. Noniusz starał się, by nic nie przeszkadzało działaniu Boga w jego życiu, naśladując Matkę Bożą, której był wielkim czcicielem i której publicznie przypisywał swoje zwycięstwa. Pod koniec życia zamieszkał w klasztorze karmelitańskim, który sam polecił zbudować. Z wielką radością ukazuję całemu Kościołowi tę przykładną postać, w szczególności ze względu na obecność życia wiary i modlitwy w okolicznościach na pozór niezbyt temu sprzyjających, co dowodzi, że w każdej sytuacji, nawet w wojsku i w czasie wojny, jest możliwe stosowanie w działaniu wartości i zasad życia chrześcijańskiego, przede wszystkim jeśli jest ono nastawione na służbę dobru wspólnemu i chwale Boga.

Szczególną miłość do Jezusa obecnego w Eucharystii odczuwała od dziecka św. Gertruda Comensoli. Adoracja Chrystusa eucharystycznego stała się głównym celem jej życia, moglibyśmy niemal powiedzieć, zwyczajem należącym do jej codziennej egzystencji. W istocie to w obliczu Eucharystii św. Gertruda zrozumiała swoje powołanie i posłannictwo w Kościele, jakim było poświęcenie się bez reszty działalności apostolskiej i misyjnej, w szczególności na rzecz młodzieży. I tak narodził się, w duchu posłuszeństwa papieżowi Leonowi XIII, jej instytut, mający za cel przekładanie «miłości kontemplowanej» w Chrystusie eucharystycznym na «miłość przeżywaną» przez poświęcenie się bliźniemu w potrzebie. W zagubionym i często zranionym społeczeństwie, takim jak nasze, młodzieży, takiej jak młodzież naszych czasów, żyjącej w poszukiwaniu wartości i sensu, św. Gertruda wskazuje jako trwały punkt odniesienia Boga, który w Eucharystii stał się naszym towarzyszem podróży. Przypomina nam, że «adoracja musi być ważniejsza od wszystkich dzieł miłosierdzia», bowiem to miłość do Chrystusa, który umarł i zmartwychwstał, i jest prawdziwie obecny w sakramencie Eucharystii, rodzi miłość ewangeliczną, która sprawia, że wszystkich ludzi traktujemy jak braci.

Świadkiem Bożej miłości była także św. Katarzyna Volpicelli, która starała się «należeć do Chrystusa, aby prowadzić do Chrystusa» tych, których spotykała w Neapolu końca xix w., w okresie duchowego i społecznego kryzysu. Również w jej przypadku — tajemnicą była Eucharystia. Swoim pierwszym współpracownicom zalecała rozwijanie intensywnego życia duchowego poprzez modlitwę, a przede wszystkim życiodajny kontakt z Jezusem eucharystycznym. Również i dziś ten warunek musi być spełniony, by dalej mogły trwać dzieło i misja przez nią rozpoczęte i pozostawione w spuściźnie Służebnicom Najświętszego Serca. Aby stać się autentycznymi wychowawczyniami w wierze, pragnącymi przekazywać nowym pokoleniom wartości kultury chrześcijańskiej, należy — jak zwykła mówić — uwolnić Boga z więzień, na które skazali Go ludzie. Bowiem ludzkość może znaleźć swoje «stałe mieszkanie» jedynie w Sercu Chrystusa. Św. Katarzyna pokazuje swoim duchowym córkom i nam wszystkim trudną drogę nawrócenia, które gruntownie zmienia serce i wyraża się w działaniach zgodnych z Ewangelią. W ten sposób można położyć podwaliny pod budowę społeczeństwa otwartego na sprawiedliwość i solidarność oraz przezwyciężyć ekonomiczne i kulturalne dysproporcje, które wciąż utrzymują się na znacznym obszarze naszej planety.

Drodzy bracia i siostry, dziękujmy Panu za dar świętości, która dzisiaj jaśnieje w Kościele szczególnym pięknem w Archaniele Tadinim, Bernardzie Tolomeim, Noniuszu od Świętej Maryi Alvaresie Pereirze, Gertrudzie Comensoli i Katarzynie Volpicelli. Niech nas zachęci ich przykład, niech nas prowadzą ich nauki, ażeby również nasze życie stało się pieśnią chwały Boga, naśladowaniem Jezusa, adorowanego z wiarą w tajemnicy Eucharystii, któremu wielkodusznie służymy w naszym bliźnim. Niech nam wyjedna wypełnienie tej misji ewangelicznej matczyne wstawiennictwo Maryji, Królowej Świętych — i tych pięciorga nowych świętych, świetlanych przykładów świętości, którym dzisiaj z radością oddajemy cześć. Amen!

DIV> Regina Caeli po kanonizacji
opr. mg/mg

*********

Hugo urodził się w 1053 r. we Francji w rodzinie książęcej. Miał tak pobożnego ojca, że ten po zabezpieczeniu bytu swoim dzieciom wstąpił do surowego zakonu kartuzów. Hugo, oddany do szkoły katedralnej w Valance, nie dawał swoim uboższym kolegom poznać swojego pochodzenia. Był dla wszystkich uczynny i życzliwy. Budował również kolegów niezwykłą pobożnością. Musiało to zwrócić uwagę nauczycieli, którymi byli miejscowi kanonicy, i biskupa. Kiedy Hugo ukończył studia, biskup mianował go kanonikiem katedry. Wziął go też ze sobą na synod do Awinionu. Właśnie wakowało biskupstwo w Grenoble. Hugona wybrano na pasterza tej diecezji. Arcybiskup Lyonu zatwierdził wybór i osobiście udzielił Hugonowi sakry biskupiej (1080). Hugo miał wtedy zaledwie 27 lat. Okazał się jednak dojrzały, tak w cnocie, jak i w sztuce rządzenia. Rychło też pozyskał sobie zaufanie wiernych i miejscowego duchowieństwa.
Wprowadził reformy, porządkujące życie w podległej mu diecezji. Nakłonił wielu kapłanów do oddalenia żon i dzieci po zabezpieczeniu dla nich koniecznych środków do życia, a opornych deponował. Ze swoimi kanonikami prowadził życie wspólne, jak w zakonie. Sam popierał zakony; wśród nich szczególnie troskliwą opieką otoczył nowo powstały w jego diecezji zakon kartuzów, najsurowszy z dotychczasowych, założony przez św. Brunona (+ 1101). Św. Robertowi (+ 1110) dopomagał w reformie benedyktynów i w założeniu nowej zakonnej rodziny – cystersów. Żył w wielkiej przyjaźni także ze św. Bernardem z Clairvaux (+ 1153).
Swoimi poczynaniami Hugo naraził się królom francuskim: Henrykowi IV i Henrykowi V, którzy rościli sobie pretensje do “opieki” nad Kościołem. Musiał także stoczyć walkę z metropolitą arcybiskupem Vienny, późniejszym papieżem Kalikstem II, który przywłaszczył sobie część dóbr przynależnych do diecezji Grenoble. Hugo odwołał się więc do papieża, bł. Urbana II, który na synodzie w Piacenza, a potem w Clermont-Ferrand (1095) nakazał zwrot zajętych bezprawnie posiadłości. Na Soborze Laterańskim I w roku 1123 Hugo wystąpił odważnie przeciwko królowi Henrykowi V w obronie praw Kościoła.
Od księżnej Matyldy Hugo uzyskał dla Grenoble przywilej “wobec miasta”. Jako “prezydent” miasta, zajął się nim, doprowadzając go do prawdziwej świetności. Zbudował kamienny most, założył rynek dla kupna i sprzedaży towarów, wystawił trzy szpitale (dla mężczyzn, kobiet i dla trędowatych), odnowił katedrę i szereg kościołów w mieście, ufundował wiele klasztorów w diecezji, innym dopomógł w rozwoju.
Przez cały okres posługi pasterskiej pragnął podjąć życie zakonne. Daremnie jednak błagał tak swojego metropolitę, jak i papieży o zwolnienie go z obowiązków pasterza diecezji. Dopiero papież Innocenty II dał mu upragnione zwolnienie w roku 1132, gdy Hugo miał 79 lat. Tak więc dopiero po 45 latach rządów Hugo mógł spełnić swoje marzenia. Udał się do Wielkiej Kartuzji (La Grande Chartreuse), w pobliżu Grenoble, którą uposażył dla św. Brunona. Nie było mu jednak dane cieszyć się tam długim pobytem. Zmarł na rękach ukochanych mnichów i wśród ich modlitw 1 kwietnia 1132 roku. Przez całe życie Hugo zmagał się ze straszną pokusą bluźnierstwa. Po radę miał zwrócić się aż do samego papieża, który wyjaśnił mu, że to działanie szatańskie, z którym należy walczyć.
Chwały ołtarzy Hugo doczekał się już w dwa lata po śmierci, został kanonizowany przez papieża Innocentego II w roku 1134. Jego relikwie złożono w bogatym relikwiarzu w ołtarzu głównym katedry w Grenoble. Zniszczyli je jednak kalwini-hugonoci w roku 1562.

W ikonografii św. Hugo przedstawiany jest w stroju biskupim lub w zakonnym habicie. Atrybutem Świętego jest Dzieciątko Jezus w kielichu, łabędź – symbol doskonałości, mądrości, umiejętności odróżniania spraw istotnych od nieistotnych, jaka go cechowała.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/04-01b.php3

Żywot świętego Hugona, biskupa

(Żył około roku Pańskiego 1130)

 

Święty Hugon pochodził z zacnej i wielce pobożnej rodziny. Ojciec jego, Odilon, wstąpił w późniejszych latach do klasztoru kartuzów, a umierając jako stuletni starzec miał tę pociechę, że Najświętszy Sakrament przyjął z rąk swego syna. Kiedy matka św. Hugona była nim brzemienną, widziała pewnego razu we śnie, jakoby urodziła pięknego chłopczyka, po czym przyszli Święci i ofiarowali go Bogu. Pomiędzy Świętymi, objawionymi jej we śnie, był także Piotr św. Widzenie to wielce wpłynęło na późniejsze losy Hugona, albowiem rodzice uważali to zjawisko za objawienie z Nieba i byli przekonani, że pacholę jest powołane do wielkich rzeczy. Gdy chłopiec doszedł odpowiedniego wieku, oddali go rodzice do szkół. Widzenie ziściło się, albowiem Hugon będąc na soborze w Awinionie został wybrany na biskupstwo w Gracjanopolu czyli Grenoble we Francji. Miał wtedy zaledwie dwadzieścia siedem lat, toteż wymawiał się od przyjęcia tej wysokiej i wielce odpowiedzialnej godności, ale z posłuszeństwa dla starszych biskupów i posła papieskiego przyjął ją w końcu. Zanim otrzymał święcenia biskupie, opadła go ciężka pokusa w postaci zwątpienia i dręczyła go tak strasznie, że ze zmartwienia ciężko zachorował. Przez długi czas uważał to za karę że w tak młodym wieku przyjął biskupstwo, toteż chcąc przeprosić Pana Boga postanowił złożyć swój urząd. Mimo to wahał się, aż wreszcie pewnego razu zwierzył się ze swych utrapień jednemu braciszkowi, który mu doradził, aby się udał po radę do papieża, którym wówczas był Grzegorz VIII. Papież, wysłuchawszy Hugona, wręcz mu powiedział, że są to nagabywania i chytrości szatańskie, radził mu więc aby nie rozpaczał, lecz przeciwnie z pokorą i uległością przyjął to dopuszczenie Boże jako krzyż i umartwienie, iżby zyskać zasługę przed Bogiem.

Hugon, pocieszony tymi słowy, przyjął święcenia biskupie i wrócił do swej diecezji, pokusa jednak opuściła go dopiero na łożu śmiertelnym. Diecezja jego była przez poprzednich biskupów wielce zaniedbana; nie było karności kościelnej, księża jawnie wstępowali w związki małżeńskie i trudnili się lichwą i handlem. Zgorszenie, jakie dawali, odbiło się oczywiście na ludności świeckiej, toteż Hugon musiał walczyć z podwójnym złem. Olbrzymia to była praca i frasunek niemały, ale Pan Bóg błogosławił mu, bo już po dwóch latach zapanował porządek w kościołach. Widząc jaki taki ład, opuścił Hugon diecezję i wstąpił do klasztoru kluniackiego, aby się tam wyćwiczyć w pokorze i cnotach kapłańskich. Chciał tam już pozostać na całe życie, ale papież zmusił go do powrotu na biskupstwo. Przejęty świętością klasztornego zacisza, pełnił teraz swe obowiązki jeszcze gorliwiej, stosując się do słów apostoła świętego Pawła, to jest chorował z chorymi i ubolewał nad grzechem i upadkiem swych owieczek, a weselił się, gdy Kościołowi dobrze się działo i gdy widział ludzi postępujących w cnotach i miłości Bożej.

W trzy lata po powrocie Hugona z celi klasztornej przybył do niego święty Brunon, założyciel zakonu Kartuzów, wraz z siedmiu towarzyszami, szukając miejsca na założenie pustelni. Ponieważ święty Hugon miał pewnego razu widzenie we śnie, że mu Pan Bóg zgotował mieszkanie na puszczy, do którego zaprowadziło go siedem gwiazd, udał się przeto z świętym Brunonem na puszczę i tam wspólnie wyszukali stosowne miejsce na pierwszy klasztor kartuzów. Hugon chciał na stałe pozostać w klasztorze, ale gdy św. Brunon udzielił mu po jakimś czasie rady, aby wrócił na stolicę biskupią, gdyż tam jest potrzebniejszy, usłuchał go, wrócił do Gracjanopola i zajął się swoją diecezją jeszcze gorliwiej niż poprzednio.

Zeszło mu na tej pracy czterdzieści lat. Pan dopuścił na niego dwa krzyże, bo chorobę ciała i wyżej wspomnianą pokusę, mimo to jednak Hugon nie ustawał w gorliwym wypełnianiu swych obowiązków. Najmilszą pociechą była mu modlitwa. Kiedy słuchał spowiedzi, nieraz rzewnymi łzami płakał nad grzesznikiem. Niewiast nie lubił słuchać spowiedzi, a jeśli musiał, to czynił to wobec licznych świadków. Tego samego zwyczaju przestrzegał w rozmowie z niewiastami, i tylko ze starszymi paniami chętnie rozmawiał, unikał natomiast płochych, wystrojonych dam tego świata. Szczególnie nienawidził obmowy i plotkarstwa, sam nikomu nowin nie opowiadał, ani też nikogo o nie pytał. Był wielkim jałmużnikiem, ale wspierał tylko ubogich, a nie swych przyjaciół. Pewnego razu, gdy sam ze służbą cierpiał niedostatek, sprzedał złoty kielich i pieniądze rozdzielił pomiędzy ubóstwo, a kiedy czeladź zaczęła szemrać, rzekł: “Bądźmy ubodzy z ubogimi, którzy nie zawsze mają to, czego chcą”.

Święty Hugon

Będąc niepospolitym kaznodzieją, sam często miewał kazania, choć ciągły ból głowy wielce mu w tym przeszkadzał. Nie dbał o to, czy uczeni będą go uważali za uczonego, czy też nie; było mu to obojętne, chciał bowiem, aby go wszyscy rozumieli. Sam zawsze do swoich kazań się stosował i przodował wszystkim, tak duchownym jak świeckim, świątobliwością, modlitwą i umartwieniem.

Kiedy się już bardzo zestarzał, prosił papieża Honoriusza, aby go zwolnił z biskupstwa, na próżno jednak, gdyż papież rzekł: “Tyś w swym niezdrowiu pożyteczniejszy aniżeli zdrowi młodzi”.

Po śmierci papieża Honoriusza obrano na jego miejsce naraz dwu papieży: jednego – a mianowicie Piotra Leona – z ramienia cesarza, drugiego – Innocentego – prawnie. Hugon był wielkim przyjacielem Piotra Leona, ale gdy ten trwał w zarozumiałości, pojechał na synod do Anicjum i tam radził, aby Leona wyklęto, bo w Kościele nie będzie spokoju, dopóki będzie trwało rozdwojenie. Prócz tego radził, aby wyklęto i cesarza Henryka za uwięzienie papieża Paschalisa i zgorszenie, dane przez mieszanie się do rzeczy kościelnych. Rady Hugona zostały spełnione, wskutek czego Innocenty otrzymał swą godność, cesarz natomiast stracił cesarstwo i wszystko, co posiadał. Tak więc chorowity biskup udowodnił, że w sprawach Kościoła świętego nie wiąże go ani przyjaźń, ani strach przed cesarzem.

Gdy w późnej starości śmiertelnie zachorował, ukazał mu się anioł i odjął od niego pokusę, ale pozostawił mu zdwojone cierpienia cielesne. Mimo to Hugon nie narzekał, nie szemrał i na łożu boleści był prawdziwym wzorem pokory. Nigdy się o nic nie gniewał, a posługi przyjmował tylko od zakonników. Gdy go o co strofowano, bił się w piersi i prosił o odpuszczenie winy. Chciał nawet, aby go biczowano, że jednak nikt nie śmiał targnąć się na starca, odmawiał przeto psalmy, modlitwy, litanie i co noc 300 pacierzy. W ogóle przez cały czas choroby niczym innym się nie zajmował, jak tylko rzeczami Boskimi.

Pewnego razu odwiedził go hrabia Gwidon. Święty biskup zgromił go na przywitanie, że zbyt wielkie nakłada na ubogich podatki. Jak się o tym dowiedział, nie wiadomo, dość, że hrabia obiecał poprawę. Często także widziano biskupa płaczącego na pokucie. Gdy go za to gromiono, mówiąc, że przecież nikogo nie zabił, ani nie krzywoprzysiągł, biskup odpowiadał: “Cóż z tego? Gdyby nie miłosierdzie Boskie, to złe żądze i próżność już dawno mogłyby nas potępić”.

Umarł licząc lat około osiemdziesiąt, w roku 1132, a w poczet Świętych został zaliczony przez papieża Innocentego II.

Nauka moralna

W życiu świętego Hugona spotykamy jedyne w swoim rodzaju objawienie, to jest, że niemal do samego zgonu trapiła go pokusa bluźniercza względem Boga, Matki Boskiej i rzeczy Boskich, jak nauka o Sakramentach świętych i Świętych Pańskich. Gdy Hugon udał się do papieża po radę, co ma czynić, dowiedział się, że to chytrości i pokusy szatańskie, którym nie trzeba dawać ucha, lecz niezachwianie z nimi walczyć. Przykra to walka, bo szatan dokłada wszelkich starań, aby człowieka skusić, a chociaż i nie skusi, jak np. świętego Hugona, to jednak rozrywa serce i duszę, trapi wnętrzności i ciało, przyprowadza człowieka do rozpaczy, przez co ciało jego więdnie, a siły się wyczerpują.

Pokus mamy trzy rodzaje, to jest:

1) od Boga,

2) od szatana,

3) od samych siebie.

Bóg wprawdzie wprost nie kusi nas do złego, gdyż jako Najświętsza Istota, nie mógłby tego czynić; sprawia to jednak w ten sposób, że zabiera nam drogie osoby, lub pozbawia nas majątku, chociaż jesteśmy pobożni. Tu pokusa już mniej więcej wychodzi z człowieka samego. Nie szemrzemy przeciw Bogu, jeśli spotka nas co złego z własnej winy, jeśli sami jesteśmy przyczyną naszego nieszczęścia, ale jeśli w tajemniczy sposób Bóg w wyrokach swoich postanowił zabrać matce dziecię, to matka, nie znając wyroków Boga, narzeka i nie da się pocieszyć. To jest pokusa od Boga, bo Bóg chce od nas bezwarunkowej uległości, czy zsyła dobre, czy też złe. My naszym ludzkim, tępym rozumem nigdy nie zbadamy, dlaczego Bóg uczynił tak, a nie inaczej Bóg najlepiej wie, co czyni, i Jego wyroki są odwieczne.

Bóg nieraz zsyła na nas pokusy straszliwe, jak na przykład podczas morowego powietrza, kiedy człowiek ani dnia, ani godziny nie wie, kiedy go boleści ogarną i dusza stanie nieprzygotowana przed tronem Najwyższego. My to nazywamy karą Bożą, ale jest to raczej pokusa. Świat wśród zdrowia i szczęśliwości zwykle nie pamięta o Bogu, – dopóki Bóg sam się nie przypomni.

Bóg dozwala szatanowi kusić człowieka, ale dodaje człowiekowi Anioła Stróża, który by go strzegł od pokus. Z jednej strony odzywają się podszepty szatana, z drugiej natchnienie anioła. Ta walka pomiędzy dobrym a złym nie jest grzechem, chyba, że się człowiek odda w moc szatanowi. Ale jeśli zwycięsko wyjdzie z pokusy, jeśli zawstydzony szatan musi odejść, to Bóg nam tę walkę za zasługę poczyta. Żadna pokusa nie jest grzechem, dopóki się jej dobrowolnie nie poddajemy, dopóki się nią chętnie nie bawimy.

Ale łatwiej zwalczyć pokusy szatańskie, aniżeli pokusy wychodzące od człowieka samego. Złe skłonności i namiętności, wrzące w sercu człowieka, wylewają się na zewnątrz i okazują się w grzechu. Szukamy często umyślnie pokus, już to przebywając w złych towarzystwach, już to w rozmowach szpetnych i bluźnierczych. Kto takich sposobności nie unika, ten sam sobie jest szatanem, a szatan nic więcej nie potrzebuje robić, jak stać na uboczu z radości zacierać pazury, aby razem z nim całe piekło weseliło się z potępienia jednej duszy. Zaiste, trudno jest człowiekowi walczyć ze złymi nałogami i namiętnościami. Przy pokusie szatana prędzej usłucha głosu Anioła Stróża, aniżeli przy pokusie, na którą sam się wystawił. Dlatego też Święci Pańscy szukali samotnej, głuchej, bezludnej puszczy, gdyż sposobności do grzechu, jak np. pijatyk, tańców i swawoli na puszczy nie ma. Święci ci chcieli być doskonałymi i stali się takimi, ale do tego potrzebna im była pomoc Boża i silna wola. Nachodziły ich wprawdzie niekiedy pokusy, lecz oni chwalebnie je zwalczali, prosząc Boga: “Od myśli nieuczciwych i głupich a nikczemnych, strzeż mnie Panie!”

W ogóle pamiętajmy, że musimy bronić duszy naszej, by się do niej nie dostał nieprzyjaciel. Doskonałym środkiem obronnym przeciw pokusom jest ciągła, gorliwa praca, jako też stała pamięć o Bogu. Kto pamięta o Bogu, lęka się Go obrazić. Upomina nas też Chrystus: “Czuwajcie i módlcie się, abyście nie weszli w pokuszenie” (Mat. 26,41). Szatan to wąż pełzający po ziemi, nie może więc dosięgnąć tego, kto wznosi się ku niebu. Również ćwiczenie się w panowaniu nad sobą (poskramianie ciekawości, łakomstwa itd.) dopomaga skutecznie do przezwyciężania pokus. Żołnierz każdy ćwiczy się w robieniu bronią; tak i my powinniśmy przygotowywać się do odpierania pokus. Ćwiczenie się w panowaniu nad sobą samym wyrabia w nas siłę woli, konieczną w walce z szatanem. Łatwo ulega pokusom szatańskim, kto zbytnio przywiązany jest do dóbr ziemskich. Człowiek taki podobny jest do podróżnego, który obładowany zbytnio nie może ujść przed zbójcami.

Modlitwa

Wszechmogący Boże, Stwórco nasz i Panie, któryś nam dał przykład w świętym Hugonie, spraw miłościwie, abyśmy za jego przyczyną równie jak on mężnie zwalczali szatańskie podszepty, a chętnie słuchali dobrych natchnień Anioła Stróża. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który króluje w Niebie i na ziemi. Amen.

św. Hugon, biskup
urodzony dla świata około 1052 roku,
urodzony dla nieba 1132 roku,
wspomnienie 1 kwietnia

 

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937r.

Święty Hugon, biskup z Grenoble. (1053-1132)

   W Francyi niedaleko miasta Valence było miejsce rodzinne Hugona, urodzonego r. 1053 z bogobojnych rodziców znakomitego pochodzenia. Na świętość dziecięcia wskazywało widzenie, jakie matka miała, nim go porodziła; zdawało jej się bowiem, że syna jej święci do niebios nieśli i Bogu ofiarowali. Widzenie od najmłodszych lat Hugona spełniać się zaczęło, bo już jako chłopiec odznaczał się i gorliwą służbą Bożą i pilnością w naukach. Dorastając, otrzymał kanonikat w mieście Valence, który miał mu drogę utorować do wyższych w Kościele godności.
Przebywał wówczas w Valence legat papieski i kardynał także imieniem Hugon; skoro dowiedział się o cnotliwości i uczoności młodego kanonika i go bliżej poznał, wziął go z sobą jako doradzcę w sprawach trudniejszych do Awignon. Wkrótce po ich przybyciu do tego miasta, przybyli za nimi posłowie z Grenoble, aby Hugona kanonika u legata papieskiego uprosić sobie na biskupa. Legat zgodził się na prośbę, a Hugona, opierającego się w poczuciu niegodności posłuszeństwem spowodował do przyzwolenia. Wyświęcony został na biskupa w Rzymie przez papieża Grzegorza VII.. Wtedy to napadły go bluźniercze myśli o Bogu i rzeczach Bożych tak silnie, że zupełnie stracił pokój duszy; był przekonany, że nagabywania te miały być karą za przyjęte święcenia biskupie, których nie czuł się godnym. Dopiero papież, do którego się o poradę zwrócił z myślą, aby złożyć biskupstwo w Grenoble, uspokoił go zapewnieniem, że pokusy owe pochodzą od czarta, który w ten sposób chce od dobrego odwieść, gdy innemi nie może drogami; że nadto są wprawdzie dopuszczeniem Bożym, ale zarazem i dowodem miłości Boga, który walki z tak okropnemi pokusami za szczególniejsze poczyta zasługi. Odstąpił Hugon pocieszony od swego zamiaru, aby usunąć się od rządów biskupich w Grenoble; pokusy wszakże owe całe go życie trapiły i męczyły.
Przybywszy do Grenoble zastał wielkie rozprzężenie nienawiści pomiędzy duchowieństwem, a zły przykład duchownych oddziaływał także na życie i usposobienie ludności. Zdawaćby się było mogło, że niema drogi wyjścia, a jednak Hugon nie upadł na duszy. Przez dwa lata pracował całą siłą nad przywróceniem znośnych stosunków, porządku i karności. Sam jaśniał przykładem wszelkiego umartwienia, zapobiegliwością niespożytą; pomimo to owoców pracy pasterskiej prawie widać nie było. Napełniła serce jego obawa, że on właśnie może przy młodym swym wieku nie jest powołany do wymienionego dzieła porządku i karności; że sam może za mało ma jeszcze cnoty, aby od drugich jej się domagać.
Uszedł więc tajemnie do klasztoru La-Chaise-Dieu, przyjął suknię zakonną w tej nadziei, że jedynie w trosce o swe własne zbawienie będzie mógł pędzić życie z dala od świata. Ale nie minął jeszcze rok nowicyatu, kiedy z Rzymu odebrał rozkaz, aby bezwłocznie wrócił do Grenoble i podjął porzucone rządy biskupie. Usłuchał Hugon rozkazu, a wróciwszy do swej stolicy tej doznał pociechy, że nakoniec napomnienia jego oraz przykład nie mały zaczęły na wszystkich wpływ wywierać, że więc wierni powoli zaczęli wracać na drogę cnoty, by zabezpieczyć zbawienie swych dusz.
Trzy lata minęło już na tak zbożnej pracy, kiedy do dyecezyi Hugona przybył św. Bruno z sześciu towarzyszami, aby wyszukać sobie odludne ustronie i tam poświęcić się życiu pokuty w jak najgorliwszej służbie Boga. Biskup radośnie ich przyjął, bo był na ich przybycie przygotowany widzeniem we śnie. Wskazał im więc chętnie miejsca do osiedlenia, zbudował im r. 1084 klasztor, który został matczynym klasztorem dla wszystkich Kartuzów. Sam chętnie udawał się do tego zacisza, aby porówno z zakonnikami obowiązki spełniać. Nieraz towarzysz Hugona, imieniem Wilhelm, uskarżać się musiał na pokorę biskupa, który wszystkie prace i posługi chciał w celi spełniać, a jemu nic do pracy nie pozostawiał; uważał się Hugon wprost za sługę, nie za współbrata i towarzysza w zakonie.
Niestety wielkie dzieła umartwienia, jakie podejmował, przyprawiły go o ciągłe bóle i przewlekłe choroby, których przez 40 lat nie mógł się pozbyć. Tak więc do duchowych cierpień przez bluźniercze pokusy dołączyły się cierpienie ciała, ale podwójny ten ogień duszę Hugona do tem większej podnosił doskonałości i czynił ją jasną i czystą jak złoto w ogniu się czyści.
W zamian za walki z sobą, Bóg dał Hugonowi rozliczne łaski i niezwykłe dary. Miał dar łez serdecznych; łzy poniekąd stawały się dlań chlebem we dnie i w nocy; jego lica prawie nigdy nie osychały. Żadnego nie mógł odprawić nabożeństwa, żadnej zmówić modlitwy bez rozczulenia ducha, które łzy z ócz pomimo woli mu wyciskały; nawet podczas pobożnego przy stole czytania nie mógł się powstrzymać od łez; tem więcej objawiał się dar łez obfitych przy sprawowaniu sakramentu pokuty św., kiedy grzechy spowiadających podniecały w nim żal za obrazy wyrządzane nieskończonej miłości Bożej.
Pilnie też strzegł słuchu swego i mowy; nigdy na nikogo nie powiedział nic złego, ani też nigdy nie chciał słuchać tych, co o drugich źle mówili; wystrzegał się też wszelkiej ciekawości, bo ani sam się nie dopytywał o nowości ani też ich nie słuchał chętnie. Mianowicie trzymał w karbach wzrok swój. Nigdy nie spojrzał na niewiasty, z któremi go jakie sprawy sprowadziły; nigdy też nie wiedział, jak twarz ich wyglądała. kiedy zaś padła uwaga przy sposobności, że uczciwe spojrzenie nie czyni żadnej szkody na duszy, odrzekł Hugon, że jeśli nie wszystkim, to poszczególnym jednak może szkodzić.
Zamiłowany był w cnocie ubóstwa. Jako biskup pozbył się wszelkich dostatków tak dalece, że pieszo przebiegał swoją dyecezyą; dopiero św.Brunon mu tego odradził. Niczego też nie przeznaczał ani na swoje wygody ani na pozyskanie możnych przyjaciół; wszystko, co miał, oddawał ubogim; dla zaspokojenia ich potrzeb sprzedał razu pewnego w czasie głodu kielich złoty; sam nieraz z otoczeniem musiał się zadowolić pierwszą lepszą strawą, aby, jak mówił, nie spożywać chleba ubogich.
Tak wielką żył pokorą, że z miłości do bliźniego poniżał się do stóp możnych, aby krzywdę naprawili lub urazy, a zemsty, gniewu się pozbyli. Tą pokorą, a zarazem sprawiedliwością w sądach tak sobie wszystkich jednał, że zdania jego i prośby chętnie słuchali, obawiając się, aby postępowaniem przeciw woli świętego biskupa nie ściągnąć na siebie gniewu Bożego.
Nie ograniczał się też Hugon w działalności swej na swą dyecezyę; budziły jego uwagę i sprawy całego Kościoła, w których znowu zawsze kierował się bezstronną sprawiedliwością. Kiedy Piotr Leon wystąpił przeciw prawowitemu papieżowi Inocentemu, otwarcie doradzał biskupom, aby go na synodzie wyklęli, lubo dotąd gorącym był jego przyjacielem; uważał bowiem ten krok za jedyny sposób, aby w Kościele przywrócić spokój. Kiedy cesarz Henryk pojmał jako więźnia papieża Paschalisa, znowu Hugon był jedynym z pierwszych pomiędzy tymi, co chcieli klątwę ogłosić na cesarza.
Czując się coraz więcej na siłach wyczerpany, prosił hugon papieża o zwolnienie od obowiązków biskupich – pojechał nawet sam do Rzymu, aby osobiście prośbę przedłożyć i poprzeć, ale Stolica apostolska prośby nie uwzględniła, bo Hugon pomimo słabości ciała więcej był pożytecznym Kościołowi niż inni przy zdrowiu i siłach.
W ostatnich latach swego życia stracił prawie zupełnie pamięć; pomimo to kazaniami nie małe wywierał wpływy na wiernych; nieraz pobudzał ich do takiego żalu za grzechy, że głośno swe wyznawali winy. Wogóle w sprawach czysto kościelnych i bożych Hugon łaską Bożą w swej chorobie zupełnie jasne zachował rozeznanie rzeczy; zatrzymał też w pamięci cały szereg modlitw, psalmów, ustępów z Pisma św.. Natomiast często nie wiedział, gdzie się znajduje, z kim mówił.
Jeszcze krótko przed śmiercią zgromił hrabiego Gwidona o nakładanie zbyt wielkich podatków na poddanych; przez objawienie Boże dowiedział się o przewinieniu możnego pana, który do woli schorzałego zastosował się biskupa; krótko też przed śmiercią doczekał się tej radości, że wychowaniec jego Odelryk przyjął habit zakonny. Wkrótce potem umarł jako 80 letni starzec r. 1132, wzór pokory za życia i cierpliwości w chorobach.

   Nauka

   Nieraz cierpią ludzie pod podobnemi pokusami bluźnierstw, jakie prześladowały Św. Hugona przez całe życie. Tracą spokój duszy, rozpaczają może nieraz, bo przypuszczają, że myśli niesforne są grzechem, a sami są do nich przyczyną. Odnoszą się te sprosne myśli tak do Boga, Najśw. Maryi Panny, Świętych jak i do Sakramentów św., a są tak straszne, że wymówione kalałyby usta więcej niż najobrzydliwsze klątwy.
Pospolicie jednak Bóg tego rodzaju pokus nie dopuszcza na tych, co przebywają w stanie grzechu śmiertelnego; tylko dopuszcza je na tych, co zaczynają uczciwą pokutę albo postępują w cnotach i dobrych uczynkach, przejęci uczuciem i obowiązkiem najżarliwszej miłości Bożej.
Pokusami takiemi szatan chce człowieka nastraszyć, wywołać w nim niepokój sumienia lub nawet zwątpienie albo i rozpacz w duszy, chce też go powstrzymać na drodze doskonałości a nawet wprost odwieść od niej.
Wobec tej groźnej rozterki duchowej pamiętać należy, że wszystkie te myśli nie są dobrowolne, lecz przez złego ducha nasłane i wywołane: że nie potrzeba sobie dla nich wyrzutów robić sumienia, kiedy w sercu Boga miłujemy i wolelibyśmy wszystko ponosić aniżeli właśnie takimi obrażać Go myślami.
Nie są więc myśli takie bluźniercze grzechami; są tylko osobliwszem nawiedzeniem Bożym. Gdyby kto chętnie słuchał mów bluźnierczych na Boga, na świętych, na Kościół i Sakramenta św., popełniłby grzech ciężki, atoli kto całą siłą od takich mów pragnie się usunąć, usunąć się jednak nie może, ten grzechu nie popełnia, a nawet dla swej dobrej chęci, dla swego obrzydzenia wewnętrznego na takie mowy, zyskuje zasługi wobec Boga; podobnie rzecz się ma z myślami, których pomimo najlepszych chęci odpędzić nie możemy; wystarczają dobre chęci, aby na siebie nie ściągać winy grzechu.
Prosić musimy gorąco Boga, aby zechciał nas uwolnić od nieszczęsnego tego nagabywania szatańskiego; skoro jednak nas uwolnić nie zechce, poddać się musimy cierpliwie walce z takimi pokusami jakoby z dolegliwościami ciała przez Boga nam zesłanemi za karę za inne grzechy lub też na utwierdzenie w cnotach i utrwalenie w dobrym. Zdaje się, że św.Paweł podobnemi był trapiony myślami; a kiedy Boga błagał, aby od niego je oddalił, usłyszał słowa Boże: Dosyć masz na łasce Mojej.
Uspokojeniem może być i świętość Hugona biskupa, który pomimo pokus bluźnierczych najcnotliwsze prowadził życie; uspokojeniem jest i następny rys z życia św. Katarzyny z Siena: Gdy napadły ją razu pewnego najrozmaitsze sprosne i plugawe myśli, pełne niewstydu, i długo ją dręczyły, aż Bóg je oddalić raczył, zawołała do Jezusa: Gdzieżeś był w tych chwilach okropnych, miły mój Oblubieńcze? Usłyszała głos: W sercu twym przebywałem. Jak to, odparła Katarzyna, serce moje było pełne sprosności i niepoczciwości, jakże mógłeś tam przebywać, który tak miłujesz czystość? Rzekł Chrystus: Myślami sprosnemi się brzydziłaś, a przez to obrzydzenie zostawiłaś mi miejsce w sercu swojem.
Więc nie rozpaczajmy nad takimi pokusami; wola nasza w takich razach Bogu wystarcza i wystarczyć musi; żalem zaś, obrzydzeniem, walką stwierdzamy miłość swą do Boga; stąd też łaski Bożej nie utracimy, przeciwnie wraz z zasługami snadnie ją powiększymy.

http://siomi1.w.interia.pl/1.kwietnia.html

********

Imię Marii Egipcjanki było niegdyś głośne na Wschodzie. Pisali o niej św. Cyryl Aleksandryjski (+ 444), św. Zozym (w. VI) i św. Sofroniusz (+ 638). Niestety, opisując jej życie pokutne, nie podali bliższych danych biograficznych.
Kiedy miała zaledwie 12 lat, uciekła z domu rodzinnego i udała się do Aleksandrii, aby tam wieść życie rozpustne. Przez 17 lat uwodziła mężczyzn, nie dla zarobku, ale dla zaspokojenia swojej żądzy. Pewnego dnia udała się wraz z pielgrzymami egipskimi do Jerozolimy. Kiedy statek przywiózł pątników do Ziemi Świętej, Maria i tam kontynuowała swoje grzeszne życie. Przyszła jednak godzina opamiętania. W uroczystość Znalezienia Krzyża Świętego udała się do Jerozolimy, by przypatrzeć się obrzędom kościelnym. Kiedy zamierzała wejść do bazyliki Grobu Pańskiego, została jakąś niewytłumaczalną siłą odepchnięta. Miało się to powtórzyć kilka razy. Przerażona, ujrzała nad wejściem do bazyliki wizerunek Matki Bożej. Wtedy zawołała: “Matko miłosierdzia! Skoro odrzuca mnie Twój Syn, Ty mnie nie odrzucaj! Pozwól mi ujrzeć drzewo, na którym dokonało się także moje zbawienie”.
Usłyszała wtedy wewnętrzny nakaz, by iść na pustynię, nad rzekę Jordan i tam spędzić na pokucie resztę swojego życia. Przyrzekła to uczynić – i odtąd bez żadnej przeszkody mogła wejść do bazyliki, by uczestniczyć w nabożeństwie.
Żywoty Świętej nie podają, ile lat Maria Egipcjanka spędziła na pokucie nad Jordanem. Miał ją przypadkowo odnaleźć kapłan, św. Zozym, który przyniósł jej po odbytej spowiedzi Komunię świętą. Zawołała wówczas słowami starca Symeona: “Teraz, o Władco, pozwól odejść służebnicy Twojej w pokoju według słowa Twego, bo oczy moje ujrzały Twoje zbawienie” (por. Łk 2, 29-30). Kiedy Zozym przyszedł do niej na drugi rok, by pokrzepić ją Ciałem Pańskim, Maria już nie żyła. Legenda głosi, że podobnie jak ciało św. Pawła Pustelnika pochowały w ziemi lwy, tak i Marii miały tę przysługę wyświadczyć.

Ikonografia upodobała sobie naszą Świętą. Jej wizerunki utrwalili na płótnie artyści tej klasy, co: Tintoretto, Ribera, Hans Memling i inni. Św. Maria Egipcjanka jest patronką nawróconych jawnogrzesznic i rozpustnic.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/04-01c.php3

Św. Maria Egipcjanka, uwodzicielka

Żyła w latach około 344 —421; wspomnienie 1 kwietnia

Na początku V wieku, w klasztorze położonym w pustynnych rejonach nad rzeką Jordan żył kapłan o imieniu Zosima. Mnisi klasztorni słynęli z surowego życia i wprowadzili niezwykły zwyczaj przygotowań do Wielkanocy. Każdego roku, na początku Wielkiego Postu, opuszczali swój klasztor, rozpraszając się po pustyni, by żyć w odosobnieniu. Wspólnota łączyła się z powrotem w Niedzielą Palmową, kiedy to wszyscy mnisi wracali do klasztoru, by celebrować wspólnie Wielki Tydzień.

Pewnego roku, na początku Wielkiego Postu, ojciec Zosima szedł przez pustynię, gdy nagle zobaczył kogoś w pobliżu niskiego pagórka. Był zbyt daleko, by rozróżnić, czy jest to mężczyzna czy kobieta, ale widział, że człowiek ten był nagi, jego skóra ściemniała od słońca, a włosy wyblakły. Kiedy podszedł, człowiek ten zawołał:

— Nie patrz na mnie! Jestem kobietą, nagą, jak widzisz. Rzuć mi swój płaszcz, abym się okryła.

Ojciec Zosima odwrócił głowę, zdjął płaszcz i rzucił go za siebie w kierunku kobiety. Kiedy się okryła, zaczęli długą rozmowę. Rozmowa ta zapisana jest w dokumencie z VI wieku, zatytułowanym Życie naszej matki św. Marii Egipcjanki. Małą książeczkę przypisuje się św. Sofroniuszowi (zmarłemu około roku 639), patriarsze Jerozolimy, ale prawie na pewno jest to atrybucja fałszywa. Skrybowie i kopiści w pierwszych wiekach chrześcijaństwa powszechnie przypisywali dokumenty słynnym świętym lub biskupom — dzięki temu praca robiła większe wrażenie, gdyż stał za nią autorytet. Według wszelkiego prawdopodobieństwa życie św. Marii Egipcjanki zostało opisane przez mnichów z klasztoru ojca Zosimy. Książka nie jest skrupulatną biografią, lecz zapisem tradycji ustnej, z kilkoma nieprawdopodobnymi, nadnaturalnymi ozdobnikami, które miały robić wrażenie na słuchaczach.

Wróćmy do spotkania Zosimy i nieznajomej kobiety. Kobieta ta powiedziała, że ma na imię Maria i urodziła się w Egipcie. Kiedy miała zaledwie dwanaście lat, uciekła z domu, by żyć w Aleksandrii. W tych czasach jedynie Rzym mógł równać się ze wspaniałością i bogactwem tego miasta. Wszystkie towary z całego ówczesnego świata wpływały do jej portu i na jej rynki. Z Afryki, z Azji i z Europy przybywali uczeni, by studiować w aleksandryjskich szkołach i w słynnej na cały świat bibliotece. Jednak Marię interesowało co innego: przygody seksualne. Straciła dziewictwo wkrótce po przybyciu i rozpoczęła siedemnastoletnią karierę nieskrępowanej rozwiązłości.

W przeciwieństwie do tego, co piszą o św. Marii Egipcjance niektórzy biografowie, nigdy nie została ona prostytutką. Jak powiedziała ojcu Zosimie: „To nie ze względu na zysk [zapraszała tak wielu mężczyzn do swojego łoża]. Kiedy chcieli mi płacić, odmawiałam pieniędzy”. Nie interesowało jej bogactwo, interesowały ją podboje. Chętnie robiła „za darmo to, co sprawiało przyjemność”. Szczególnie pociągało ją uwodzenie młodych mężczyzn i uczenie ich sztuki miłości. Jak wyznała ojcu Zosimie: „Nie ma wypowiedzianej ani niewypowiedzianej nieprawości, której bym ich nie nauczyła”.

Maria zaczęła uważać się za utalentowaną uwodzicielkę, mogącą zdobyć każdego mężczyznę. Pewnego dnia zobaczyła tłum mężczyzn czekających na statek w porcie. Ktoś stojący obok powiedział jej, że są to pielgrzymi wyruszający do Ziemi Świętej, zamierzający w Jerozolimie obchodzić święto Podwyższenia Krzyża Świętego. Myśl o uwiedzeniu każdego uczestnika wyprawy wydała się Marii pociągająca, więc przyłączyła się do grupy. Do czasu przybicia statku do Ziemi Świętej Maria zdążyła się przespać z każdym z pielgrzymów.

Statek pojawił się w Jerozolimie na kilka dni przed świętem, więc Maria zajęła się polowaniem na mężczyzn. W dniu święta przyłączyła się do tłumu zmierzającego do kościoła Świętego Grobu. Nie miała żadnej motywacji religijnej — wiedziona ciekawością chciała po prostu zobaczyć relikwię Prawdziwego Krzyża. Kiedy tłum wchodził do kościoła, Maria poczuła niewidzialną siłę, która jej nie wpuszczała do środka. Zdenerwowało ją to wykluczenie. Próbowała podejść do drzwi z różnych stron, ale stale coś powstrzymywało ją przed przekroczeniem progu.

Wtedy zaczęło docierać do Marii, że to same moce niebieskie trzymały ją z dala od Świętego Grobu. Nagle w pełni zdała sobie sprawę z tego, co zrobiła. Stojąc poza kościołem, pełna wstydu i wstrętu do siebie samej, płakała i lamentowała, jakby miało jej pęknąć serce. Przez łzy zobaczyła wizerunek Błogosławionej Dziewicy Maryi nad wejściem do kaplicy. „Pomóż mi — modliła się do Matki Bożej — bo nie mam innej pomocy”. Następnie ślubowała porzucić grzeszne życie i pokutować.

Jej modlitwa została wysłuchana. Siła, która zagradzała jej drogę, ustąpiła. W kaplicy Maria uczestniczyła we mszy i adorowała relikwie Krzyża Świętego. Kiedy wyszła, usłyszała głos: „Jeśli przejdziesz przez Jordan, znajdziesz wspaniały odpoczynek”.

W dniu, kiedy Maria spotkała ojca Zosimę, już od czterdziestu siedmiu lat żyła w odosobnieniu na pustyni. Najgorsze było — jak powiedziała — pierwszych siedemnaście lat. Tęskniła za urozmaiconymi daniami, które jadała w Aleksandrii. Uwielbiała smak wina, a na pustyni często trudno jej było nawet znaleźć wodę. Czasami nie mogła uwolnić się od lubieżnych pieśni, które kiedyś śpiewała. Czuła też silne pożądanie seksualne. W swoich pokusach wzywała pomocy Błogosławionej Dziewicy i pomoc ta zawsze nadchodziła. „Po gwałtownej burzy — powiedziała Maria — przyszedł trwały pokój”. Z biegiem lat jej ubranie zamieniło się w łachmany, aż wreszcie opadło z jej ciała, lecz ponieważ nigdy nie spotkała nikogo na pustyni, jej nagość nie była dla niej kłopotliwa.

Kiedy Maria skończyła swoją opowieść, ojciec Zosima skłonił się jej nisko, gdyż zrozumiał, że przebywa w obecności świętej.

Wtedy Maria poprosiła kapłana, by coś dla niej zrobił. Podczas czterdziestu siedmiu lat samotnego życia na pustyni była pozbawiona komunii świętej. Czy w następnym roku, w Wielki Czwartek, ojciec Zosima mógłby przyjść i przynieść jej komunię? Stary mnich złożył taką obietnicę.

Następnego roku, w Wielki Czwartek, ojciec Zosima wziął Najświętszy Sakrament, trochę żywności dla Marii i wyruszył na pustynię. Nad brzegiem Jordanu znalazł ją czekającą na niego i udzielił jej komunii.

Kolejnego roku kapłan znów wyruszył nad Jordan w Wielki Czwartek. Znalazł Marię nad brzegiem, ale była już martwa. Życiorys Marii podaje, że Zosima próbował wykopać grób dla świętej za pomocą swojej laski, ale był już stary i słaby, a ziemia była zbyt twarda. Kiedy stary mnich zastanawiał się, co robić, z pustyni nadszedł lew i wykopał dla Marii grób swoimi pazurami. Ojciec Zosima pogrzebał świętą i odmówił modlitwy za zmarłych, lew odszedł na pustynię, a stary mnich powrócił do swego klasztoru, by opowiedzieć współbraciom historię Marii Egipcjanki.
opr. mg/mg

********

**************************************************************************************************************************************

**********

Mleko i miód. Odcinek 17: Razem

Adam Szustak OP

**************************************************************************************************************************************

********

Moda na nieposiadanie

Katarzyna Górczyńska

**************************************************************************************************************************************