Potrzebujemy wciąż znaków…

Znak Jonasza
Gdy tłumy się gromadziły, Jezus zaczął mówić: To plemię jest plemieniem przewrotnym. żąda znaku, ale żaden znak nie będzie mu dany, prócz znaku Jonasza. Jak bowiem Jonasz był znakiem dla mieszkańców Niniwy, tak będzie Syn Człowieczy dla tego plemienia.

Królowa z Południa powstanie na sądzie przeciw ludziom tego plemienia i potępi ich; ponieważ ona przybyła z krańców ziemi słuchać mądrości Salomona, a oto tu jest coś więcej niż Salomon. Ludzie z Niniwy powstaną na sądzie przeciw temu plemieniu i potępią je; ponieważ oni dzięki nawoływaniu Jonasza się nawrócili, a oto tu jest coś więcej niż Jonasz.

Opowiadanie pt. “Boża opatrzność”
Rzeka Godavari wylała zamykając doktora Jakuba Chamberlaina wraz z tragarzami w śmiertelnej niebezpiecznej pułapce. Na próżno wyglądali rządowej łodzi ratowniczej. Łódź zatonęła w walce z rozszalałym żywiołem i gwałtownym nurtem wody. Wydawało się, że nic nie zdoła uratować misjonarza, pioniera wypraw ewangelizacyjnych do południowo-środkowych Indii. Grupa za wszelką cenę chciała się wydostać na suchy ląd. Chodziło o jakiekolwiek wzniesienie. Nie mieli sił brodzić dłużej w wodzie i walczyć z prądem. Ścieżka, widoczna nieopodal, nie wydawała się bezpieczna. Nadchodziła noc. W dżungli rozległ się ryk tygrysów. Najemni tragarze porzuciwszy juki pojedynczo znikali z obozu.

Misjonarz, zrobiwszy koło raz i drugi, zaczął modlić się do Boga. “Panie – zawołał – czy nie dostaliśmy się tutaj z Twojej woli i ze względu na Ciebie? Czy nie dawałeś mi znaków, że będziesz ze mną w tej wędrówce? O Boże, powiedz mi, doradź, co mam zrobić?”

Po kilku minutach oczekiwania nadeszła odpowiedź, wprawdzie niesłyszalna, ale wyraźnie brzmiąca w uchu jak głos człowieka: “Skieruj się na lewo, w stronę Godavari, a tam już znajdziesz ratunek.”

Misjonarz biegnąc naprzód dogonił przewodników wyprawy. – Jak daleko stąd do Godavari? – zapytał. – Dobra mila. – A nie znajdziemy tam na brzegu wioski? – Nie. Woda zalała wszystko na szerokości wielu mil i z pewnością nic tam nie ma. – A nie znajdziemy tam jakiegoś wzniesienia, pagórka, gdzie można byłoby rozbić obóz? – Wszędzie nisko. Grunt płaski jak tutaj.

Misjonarz oddalił się na chwilę i zaczął modlitwę. Wtedy usłyszał głos po raz drugi. Odpowiedź brzmiała tak samo: “Skieruj się na lewo ku Godavari, a tam już znajdziesz ratunek.”

Znowu zawołał przewodników i spytał ich: – Czy jesteście pewni, że nie ma tam żadnego pagórka przy rzece, gdzie można by stanąć i czekać na pomoc? – Nie ma żadnego. – Pomyślcie dobrze! Nie ma tam suchego drzewa, z którego dało by się zbić tratwę? – Jeśli nawet było, to powódź zmyła je z powierzchni ziemi. – A może znajdziemy tam jakąś łódkę? Może tu przy rzece? Mam władzę, która pozwoli mi zdobywać to, czego tylko będę potrzebował. Mam na to sposób. – Nic takiego nie znajdziemy w pobliżu. Być może dopiero za wodospadem. – Jak długo trzeba iść, żeby najkrótszą drogą dotrzeć do Godavari? – Około pół godziny, ale stracilibyśmy na próżno czas. Musimy wracać przez dżunglę. Nie ma innego wyjścia przy takiej powodzi… Musimy dotrzeć tą drogą do wodospadu. – A jak długo trzeba iść wzdłuż brzegu? – Co najmniej sześć godzin, jest już ciemno. – Co zrobimy w nocy? – Jeden Bóg wie.

Przewodnicy pogrążyli się w niemej rozpaczy. Dr Chamberlain zaczął znowu się modlić, jeszcze goręcej. “Skieruj się na lewo, ku Godavari, a tam znajdziesz ratunek” przyszła po raz trzeci ta sama odpowiedź. Nie słyszał jej nikt z towarzyszy niedoli. Misjonarz doskonale słyszał ten głos w swoim uchu. “To odpowiedź Boga na moją modlitwę” – powiedział sobie. Nie mogę wątpić, muszę zacząć działać i to natychmiast.” Pobiegł znowu na czoło kolumny. – Stójcie! Skręcamy ostro na lewo. Przewodnicy wskażą najkrótszą drogę ku Godavari. Szybko! Zaprotestowali, że to próżny trud, że pogorszy to i tak już beznadziejne położenie. Rzeka może jeszcze przybrać i zalać całą wyprawę, a potem porwać w ciemnościach nocy. – Słuchać! – powiedział ostro misjonarz. – Maszerować! Ja tu rozkazuję. Proszę pokazać drogę do rzeki! Wszyscy go otoczyli. Rodak – pastor, spojrzał uważnie na jego przejętą grozą twarz. – Przy rzece będzie ratunek – powiedział, bo cóż mógł rzec więcej.

Mając przed sobą przewodników, misjonarz dotarł wkrótce do rzeki i zobaczył tam… ocalenie, wyjście z niebezpieczeństwa. Załoga dużej łodzi usiłowała odepchnąć ją od rosnącego na brzegu drzewa. Daremny był to wysiłek. Żeglarze byli przerażeni i zaskoczeni widokiem przybyszów myśląc, że zbliża się do nich urzędnik państwowy.- Nie gniewajcie się na nas. Robimy, co można, żeby zepchnąć łódź na rzekę, ale, panie, ona zachowuje się, jakby była czymś spętana! Dr Chamberlain dobrze wiedział, czyja to ręka kierowała tą łodzią. Zrozumiał KTO interweniował i w jakim celu.

Refleksja
Potrzebujemy znaków, które byłyby jednocześnie naszymi wskazówkami dojścia do samego Boga. Odkrywanie tych znaków jest tajemnicą, której powiniśmy poświęcać nasze życie. Znaki te są nam potrzebne, abyśmy naśladowali Jezusa idąc prostymi ścieżkami. Znaki mają być tylko pomocą, aby szczęśliwie dotrzeć do celu naszej drogi…

Jezus jest znakiem, którego trzeba wciąż kontemplować, aby właściwie zrozumieć Jego zamysł względem każdego człowieka. Jezus uczy nas, że codzienne znaki Jego obecności w świecie są nam ogromną pomocą w osiągnięciu nieba…

3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Dlaczego potrzebujemy znaków?
2. Dlaczego Jezus jest dla nas znakiem?
3. Jakie Jezus daje nam dziś znaki?

I tak na koniec…
“Niech nasza droga będzie wspólna. Niech nasza modlitwa będzie pokorna. Niech nasza miłość będzie potężna. Niech nasza nadzieja będzie większa od wszystkiego, co się tej nadziei może sprzeciwiać” (Jan Paweł II, 1983)

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/na-dobranoc-i-dzien-dobry/art,174,na-dobranoc-i-dzien-dobry-lk-11-29-32.html

*********

Komentarz liturgiczny

Znak proroka Jonasza: śmierć i zmartwychwstanie
(Łk 11, 29-32)

Asja Kozak
asja@amu.edu.pl

http://www.katolik.pl/modlitwa,888.html

Refleksja katolika

W chrześcijaństwie niewiasty od zawsze wywierały przemożny wpływ na życie mężczyzn. I to wbrew przeświadczeniu ludzi niechętnych Kościołowi, którzy głoszą, że chrześcijaństwo naznaczone jest piętnem męskości i dyskryminuje kobiety. Zapominają, zazwyczaj, o naszej szczególnej czci dla Maryi Panny.

Matki

Biedna św. Monika! Jej małżonek był porywczy, syn zaś prowadził hulaszcze życie, a potem żył w konkubinacie i związał się z sektą manichejczyków. Wylała morze łez, wypraszając dobrocią i cierpliwością, wytrwałymi modłami i cierpieniami nawrócenie dla nich obu. Jakże była szczęśliwa, gdy przyjęli chrzest i odmienili swoje życie! Augustyn został kapłanem, a w 396 r. biskupem Hippony. Jego żarliwa wiara zaowocowała wieloma znakomitymi dziełami, a swojej matce wystawił przejmujące świadectwo na kartach „Wyznań”. Do jej  grobu pielgrzymują obecnie z różnych stron świata matki zatroskane o los swoich dzieci.

Żywot św. Sylwii, matki św. Grzegorza Wielkiego – Doktora Kościoła, nie był taki dramatyczny. Miała dobrego męża, św. Gordiana Anicjusza, z którym stworzyła autentycznie chrześcijańską rodzinę. Przyszły papież – jeden z najwybitniejszych, o czym wymownie świadczy przydomek „Wielki” – wzrastał więc u boku kochających i pobożnych rodziców. Na jego wychowanie wywarły również wpływ dwie ciotki, które mieszkały z  nimi, św. Farsylia i św. Emiliana. Kiedy władał już Kościołem, jego matka zamieszkała w niewielkim domu na Wzgórzach Awentyńskich, wiodąc żywot mniszki. Często przesyłała synowi jarzyny na srebrnej tacy. On wspominał ją w swoich pismach, a kiedy zmarła, polecił umieścić wizerunki obu rodziców w kościele św. Andrzeja.

Matką św. Brunona I Wielkiego – od 953 r. arcybiskupa Kolonii – była św. Matylda z Ringelheim. Jeśli, jako dostojnik Kościoła, zyskał opinię człowieka skromnego i pobożnego, to niemała w tym zasługa jego matki, małżonki Henryka Ptasznika, króla Niemiec. Ostatnie lata życia spędziła na modlitwach i dziełach miłosierdzia, wspomagając kościoły i klasztory.

Natomiast św. Ludwik IX nie zostałby zapewne monarchą Francuzów, gdyby nie jego matka św. Blanka Kastylijska. Jej osobisty przykład sprawił, że był on nie tylko rozważnym władcą, ale i wzorowym mężem oraz ojcem. Nazywano go „królem mnichów”, bo wiódł skromne życie, nie stroniąc od posługiwania ubogim i chorym. Reformując odważnie państwo, podjął także walkę z lichwą, prostytucją i zakazał pojedynków. O tym, jak wielkim zaufaniem darzył matkę, świadczy fakt, że gdy wyruszał na krucjatę do Ziemi Świętej – już jako król Ludwik IX – ustanowił ją regentką. Do końca życia pamiętał słowa: „Synu, wolałabym cię widzieć na marach niż w grzechu”. Przesłanie to przypomina to, co usłyszał od matki św. Jan Bosko: „Jeśli masz być marnym kapłanem, nie zostawaj nim w ogóle”. To właśnie ona, po jednym z jego proroczych snów, podsunęła mu myśl, że może zostać księdzem.

Żony

Św. Nona (lub Nonna) zasługuje na wspomnienie nie tylko jako matka dwóch wybitnych synów, św. Grzegorza z Nazjanzu, doktora Kościoła, i św. Cezarego z Nazjanzu, bo na ołtarze wyniesiona została również jej córka św. Gorgonia. Co więcej, św. Nona była także małżonką św. Grzegorza (zwanego też Starszym), biskupa Nazjanzu (w Kapadocji). Jak to możliwe? Cóż, w IV wieku duchownych jeszcze nie obowiązywał celibat. Taka kumulacja świętości w rodzinie wystawia św. Nonie certyfikat chrześcijanki, która nadzwyczaj skutecznie potrafiła wpływać na życie mężczyzn.

Małżonki potrafią wpływać na mężów już od Adama i Ewy. Ewa, po wygnaniu z raju, była przez wiele lat wsparciem dla Adama, który w pocie czoła pracował na chleb. A po wiekach pojawiła się „druga Ewa”, czyli Maryja Panna. Ona także była małżonką i odegrała szczególną rolę w życiu św. Józefa. Jej dziewicze poczęcie, za sprawą Ducha Świętego, było dla niego nie lada problemem. Swoim postępowaniem wyzwoliła jednak u niego najlepsze męskie cechy: takt i dyskrecję, subtelność i powściągliwość, mądrość i roztropność. Pomimo wewnętrznego rozdarcia i licznych wątpliwości, przeszedł ów test celująco. Bo też musiał być mężczyzną wyjątkowym, skoro sam Bóg powierzył mu wychowanie swojego Syna.

Z kart Pisma Świętego pamiętamy także rodziców Maryi Panny. Św. Anna odegrała niemałą rolę w życiu Joachima. Długo nie mieli dzieci, i dlatego Ruben zakwestiono­wał prawo Joachima do pierwszeństwa w składaniu ofiar Bogu. Wówczas Joachim udał się – za przyzwoleniem małżonki – na pustkowie, aby przez czterdzieści dni i nocy, pos­tem oraz modlitwą, błagać Boga o łaskę ojcostwa. I został wysłuchany.

Z Dziejów Apostolskich znamy Pryscyllę i jej małżonka,  współpracowników  św. Pawła, którzy wywodzili się z rzymskiej wspólnoty chrześcijan żydowskiego pochodzenia. Apostoł Narodów spotkał ich w Koryncie, dokąd zostali wypędzeni z Rzymu – wraz z innymi Żydami – przez cesarza Klaudiusza. Św. Paweł zamieszkał w ich domu i razem z nimi pracował. Potem przenieśli się do Efezu (Azja Mniejsza), gdzieodegrali kluczową rolę w dopełnieniu formacji chrześcijańskiej aleksandryjskiego Żyda Apollosa. To dowód, że wśród chrześcijan od początku kobiety odgrywały rolę nie mniejszą niż mężczyźni. W I Liście do Koryntian zawarte są pozdrowienia od „Akwili i Pryscylli razem ze zbierającym się w ich domu Kościołem” (16, 19).

Na przełomie III i IV w. żyli w Nikodemii, stolicy Bitynii (obecnie Turcja), święci małżonkowie Natalia i Adrian. On, oficer armii cesarskiej, nawrócił się widząc męstwo chrześcijan idących na śmierć. Kiedy oświadczył, że sam uważa się za chrześcijanina – choć nie był ochrzczony – został uwięziony. Natalia odwiedzała męża i umacniała go w wierze, ale kiedy został skazany na śmierć, zakazano jej kolejnych widzeń. Dzielna niewiasta przekupiła strażników i przebrana za chłopca odwiedziła Adriana, aby prosić go o opiekę, gdy już znajdzie się w niebie. Trwała przy nim także podczas egzekucji, gdy odrąbywano mu ręce, miażdżono nogi i wrzucano na stos. Niebawem zmarła na jego grobie.

Bł. Maria Toribia była z kolei małżonką św. Izydora – oracza. On, od najmłodszych lat, wyróżniał się pobożnością, miłym usposobieniem, łagodnością i pracowitością. Z tego powodu często spotykały go drwiny. Kiedy poślubił Marię, odnalazł w niej bratnia duszę. Od tej pory razem chadzali każdego dnia do kościoła, pielgrzymowali do sanktuariów i wspólnie modlili się, a także pracowali.

Na szacunek zasługuje także Dorota Wyss, małżonka św. Mikołaja z Flűe. Choć miał żonę i dziesięcioro dzieci, pozostawał niespokojny duchem, poszukując samotności, pokuty, chwil na modły i medytacje. Dorota wyraziła zgodę na rozstanie z Mikołajem, pozwalając mu na przeniesienie do pustelni. Rychło zyskał sławę człowieka świętego, obdarzonego charyzmą dobrej rady; pełnił rolę mediatora, doradcy władców i obrońcy pokoju. Bez jej heroicznej ofiary nie zostałby, zapewne, patronem Szwajcarii.

Bł. Maria Corsini-Quattrocchi i jej mąż Alojzy to pierwsza para małżeńska wyniesiona na ołtarze. Maria przyczyniła się do ożywienia wiary męża, jako autorka wielu książek o charakterze formacyjno-ascetycznym, poświęconych małżeństwu, rodzinie i wychowaniu dzieci, członek  Zarządu włoskiej Akcji Katolickiej i promotorka dzieł charytatywnych. Pod wpływem żony Alojzy systematycznie uczestniczył w praktykach religijnych i pogłębiał  wiedzę teologiczną na Gregorianum. A po dwudziestu latach małżeństwa – kiedy wychowali czworo dzieci – wspólnie złożyli ślub czystości.

Babki

Wspomniana św. Anna była również babką Pana Jezusa. A przecież wiemy, jaki wpływ miewają babcie na wychowanie wnuków. Potwierdza to przykład św. Ludmiły Czeskiej, babki św. Wacława, którego wychowywała. Na rozkaz niegodziwej synowej Drahomiry została uduszona, a potem wnuk przeniósł jej  ciało do praskiego kościoła św. Jerzego.

Wyjątkowym przykładem w dziejach Kościoła jest też inna babka, św. Makryna. Wywarła ona przemożny wpływ na rodzinę, skoro jej liczni potomkowie dostąpili chwały ołtarzy. Do grona  wnuków św. Makryny należą tacy wybitni święci, jak: Bazyli Wielki,  Grzegorz z Nyssy czy Piotr z Sebasty.

Siostry

Wnuczką św. Makryny – rodzoną siostrą wymienionych świętych – była św. Makryna Młodsza. Jej życie i postawa są przykładem, jaką rolę może odegrać siostra w życiu mężczyzny. Pochodziła z Cezarei Kapadockiej, gdzie urodziła się ok. 327 r. Po śmierci narzeczonego zajęła się wychowywaniem młodszego rodzeństwa. Zaprowadziła w domu styl życia na wzór klasztorny. Jeden z braci, św. Grzegorz z Nyssy, poświęcił jej po latach wspomnienie, które jest wymownym świadectwem tego, jak wielką rolę odegrała w ich życiu.

Niezwykłą siostrę miał również św. Ambroży, biskup Mediolanu, wybitny myśliciel chrześcijański, Ojciec i Doktor Kościoła. Pod wpływem jego nauk nawrócił się św. Augustyn i z jego rąk przyjął chrzest. Wśród pism moralno-ascetycznych św. Ambrożego szczególne miejsce zajmują traktaty poświęcone dziewictwu.Dzieło „De virginibus” napisał na prośbę siostry, św. Marceliny, która była uosobieniem ideału dziewictwa, bo należała do grona konsekrowanych dziewic. Po śmierci została pochowana obok brata. Do naszych czasów zachowały się trzy listy Ambrożego adresowane do Marceliny.

Siostrę bliźniaczkę miał patron Europy i ojciec zachodniego monastycyzmu, św. Benedykt z Nursji. Była w niego zapatrzona, podziwiała go i starała się go naśladować. A kiedy utworzył w Subiaco klasztor dla mężczyzn, ona założyła podobny dla niewiast. Św. Scholastyka widywała się z bratem raz do roku, oboje radowali się z tych spotkań, tocząc rozmowy na tematy duchowe. Kiedy zmarła, Benedykt ujrzał jej duszę ulatującą do nieba pod postacią gołębicy. Została pochowana w skalnym grobie przygotowanym dla brata.

Szczególne rodzeństwo tworzyli również św. Gabriel od Matki Boskiej Bolesnej i Franciszka-Maria Ludwika. Naprawdę nazywał się Franciszek Possenti. Miał zaledwie 4 lata, gdy zmarła mu matka, a wtedy ciężar wychowania wziął na siebie ojciec, zaś miłością matczyną otoczyła go siostra. To ona służyła mu radą, opieką i wsparciem. Niestety, w 1855 r. podczas epidemii cholery zmarła – miała wtedy 26 lat. Zabrakło siostry, więc prosił Matkę Boża o pomoc w odnalezieniu drogi życia. Został pasjonistą. W swoim krótkim życiu podejmował liczne wyrzeczenia w duchu pokuty, zachowując pogodę ducha. Włosi nazywają go do dziś „świętym uśmiechu”.

Przyjaciółki

O niezwykłej więzi duchowej łączącej św. Klarę z Biedaczyną z Asyżu napisano już wiele. Idąc za przykładem św. Franciszka również Klara wybrała ubogie życie, przywdziała habit i została pierwszą klaryską. A w swoim testamencie uznała siebie za siostrę i duchową córkę św. Franciszka z Asyżu.

Nie mniej znana jest przyjaźń duchowa, która łączyła św. Jana od Krzyża ze św. Teresą od Jezusa. Ona przez długie lata toczyła bój o reformę zakonu, on wspierał ją jako spowiednik klasztorny. Jan zamierzał przenieść się do kartuzów, ale Teresa przekonała go, aby się wstrzymał z decyzją do chwili reformy Karmelu. I dobrze uczynił, bo w 1568 r. sam zobowiązał się do zachowywania pierwotnej reguły, przyjął z jej rąk habit i został pierwszym karmelitą bosym. Jan był mężczyzna niewielkim, więc Teresa przekomarzała się z nim, mówiąc, że jest „pół-bratem”. On zaś nie pozostawał dłużny i podawał jej pół komunikanta.

Mamy również parę przyjaciół duchowych z Polski, św. brata Alberta – Adama Chmielowskiego, i młodszą o trzydzieści lat bł. siostrę Bernardynę – Marię Jabłońską. Poznała go podczas odpustu franciszkańskiego na Horyńcu. Mówiła do niego „tatuśku”, a on nazywał ją Dyneczką. Brat Albert pomagał jej zgłębiać tajniki życia kontemplacyjnego i był jej kierownikiem duchowym. Nazwano ich „przyjaciółmi dobrymi jak chleb”.

Magdalena Korzekwa: Wiele osób ma trudności z tym, by znaleźć osobę, z którą mogłyby zbudować mocną więź miłości, zawrzeć małżeństwo i założyć rodzinę. Takie osoby pytają o to, co wtedy robić? Czy zapisać się do wielu grup formacyjnych? Czy angażować się we wszystkie możliwe formy duszpasterstwa akademickiego?

Ks. Marek Dziewiecki: Zanim powiem, co konkretnie, co “technicznie” warto czynić, by poznać kogoś wartościowego, chciałem zwrócić uwagę na to, że w pierwszej kolejności każdy z nas powinien dorastać do miłości. Spotkanie wspaniałego kandydata na małżonka nic mi nie da, jeśli ja nie będę umiał kochać.

Większość ludzi zgodzi się chyba z tym, że miłość to postawa, a nie popęd, seks, hormony, uczucie, zakochanie, tolerancja, akceptacja czy naiwność. Miłość to postawa troski o drugą osobę i o jej rozwój aż do świętości.
Jednak to, że w miarę precyzyjnie opiszemy miłość, nie znaczy, że będziemy już w stanie kochać drugą osobę, gdyż to nie miłość kocha, lecz człowiek – z jego silnymi i niedojrzałymi aspektami. Jeżeli dwoje ludzi bierze ślub, to nie jest tak, że on mówi: Biorę Ciebie za żonę, a moja miłość ślubuje Ci, że będzie Cię kochać. Nie! To JA Ci ślubuję, że będę Cię kochał. Jeżeli rozczaruję Ciebie moją postawą, to nie moja miłość Cię rozczaruje, lecz to JA rozczaruję Ciebie. A jeżeli będę kochał Ciebie coraz bardziej i coraz mądrzej, to nie jakaś tajemnicza miłość Cię zachwyci, tylko JA Cię zachwycę.

Żeby móc pokochać kogoś, nie wystarczy więc wiedzieć, na czym polega miłość i co stanowi jej istotę. Trzeba stać się dojrzałym, mądrym, wiernym, odpowiedzialnym człowiekiem, zdolnym do panowania nad sobą, wytrwałości i dyscypliny. Trzeba wymagać od siebie takiej mądrości, takiej siły woli, takiej stanowczości, a jednocześnie takiej czułości, żeby mieć szansę na to, by kochać naprawdę: zawsze i za każdą cenę, w dobrej i złej doli.
To, że trzeba odróżniać miłość od osoby, wynika nie tylko z teoretycznej, akademickiej poprawności, lecz z praktyki codziennego życia. Popatrzmy na konkretny przykład. Oto mamy rodzinę, w której mama i tata okazują miłość swoim dzieciom za pomocą podobnych słów i gestów. Tyle tylko, że tata przeżywa poważny kryzys alkoholowy. Często przychodzi do domu pijany i zachowuje się wtedy w sposób agresywny i wulgarny. W tej sytuacji, gdy mówi: Kocham Cię, córeczko, i przytula ją, to na tę córkę jego słowa wcale nie działają pozytywnie. Co z tego, że w tym momencie ojciec deklaruje szczerze miłość i okazuje córce czułość, skoro za chwilę może się upić i zada wielkie cierpienie własnemu dziecku. Tata alkoholik jest nieobliczalny. To nie jest mocarz dobra, któremu córka może zaufać, do którego może pójść z każdym swoim problemem. Nie może, bo wie, że tata nie radzi sobie z własnym życiem i z własnymi słabościami. Tymczasem ten, kto kocha, jest stanowczy w dobru, wolny od zła, przewidywalny i obliczalny w swoich zachowaniach. Jest sejfem, przy którym inni czują się całkiem bezpiecznie.
Wiele dziewcząt, które wiążą się z kimś, kto nie potrafi kochać, popełnia właśnie ten błąd, że nie odróżnia osoby od miłości. Gdy w swej kobiecej intuicji czują, że chłopak szczerze deklaruje miłość, to myślą, że to wystarczy. W rzeczywistości to nie wystarczy. Jeśli jestem niedojrzały, to mogę ci całkiem szczerze deklarować miłość, ale nie jestem w stanie mojej deklaracji zrealizować. Każda dziewczyna powinna pamiętać o tym, że jeżeli jakiś chłopak deklaruje jej, że ją bardzo kocha i jest to naprawdę szczere, to jeszcze nie znaczy, że warto związać się małżeństwem z kimś takim. Trzeba najpierw przez wiele miesięcy uważnie przyglądać się jemu oraz jego cechom i zachowaniom.

Trzeba sprawdzać, czy jest to rzeczywiście ktoś mocny w dobru, pracowity, prawdomówny, wolny od uzależnień, panujący nad popędami i nad swoim ciałem. Trzeba sprawdzać, jakimi normami moralnymi i wartościami kieruje się na co dzień, czy i jakie stawia sobie wymagania. Trzeba sprawdzać, na ile jest związany z Bogiem, gdyż to Bóg jest najlepszym nauczycielem miłości. Jeśli okaże się, że ta osoba, z którą zaczynam budować bliższą więź, ma poważne problemy z wolnością, jest uzależniona, oszukuje mnie, krzywdzi innych ludzi, to mogę taką osobę kochać, ale – przynajmniej na razie – nie powinienem wybierać jej na małżonka, ani na rodzica moich przyszłych dzieci.
Powyższa zasada działa oczywiście w obie strony, czyli odnosi się zarówno do mężczyzn, jak i do kobiet. Jeśli jakiś student widzi, że dziewczyna, z którą tworzy parę, szczerze się nim cieszy, podobnie jak on nią, ale stopniowo okazuje się, że ma ona poważne słabości, że nie radzi sobie z samą sobą i z własnymi słabościami, że rozlatuje się emocjonalnie w obliczu drobnych nawet trudności, to na razie nie jest ona gotowa, by dojrzale kochać. W obliczu marzeń o małżeństwie i założeniu rodziny trzeba więc uważnie przyglądać się danej osobie i jej zachowaniom, a nie tylko jej najszczerszym choćby deklaracjom.
Co więc możemy zrobić, by znaleźć osobę, z którą moglibyśmy zbudować radosną więź miłości aż do śmierci? Najpierw trzeba samemu stać się takim dojrzałym człowiekiem, który jest w stanie pokochać drugą osobę i który potrafi dojrzale kochać samego siebie. Co to znaczy? Kocham samego siebie wtedy, gdy stawiam sobie tak wysokie wymagania, jakie wynikają ze słów i czynów Jezusa, z Jego miłości do nas. Kochać siebie to odnosić się do samego siebie z przyjaźnią, ale bez naiwności i bez rozpieszczania samego siebie. To przyjmować samego siebie z czułością, z cierpliwością, ale bez naiwności i bez mylenia miłości z egoizmem. To wymagać od siebie, by codziennie się rozwijać, by każdego dnia stawać się większym od samego siebie, by codziennie bardziej kochać tych, których kocham. To także mówić sobie całą prawdę na własny temat: i tę radosną, i tę czasem bolesną, niepokojącą, wzywającą do nawrócenia. Im bardziej kocham, tym większą mam szansę, że gdzieś w tłumie rozpoznam kogoś, kto też bardzo kocha, albo że zostanę rozpoznany przez taką osobę.
Z tego, co Ksiądz mówi, wynika, że największe szanse na znalezienie osoby, z którą można budować wielką miłość, mają ci, którzy dbają o swój własny rozwój duchowy, moralny, religijny, społeczny…

Właśnie tu leży istota sprawy! Dojrzałość polega na tym, by wymagać od samego siebie takiej dojrzałości, solidności, wierności i miłości, jakiej oczekuję od wymarzonego przeze mnie kandydata na małżonka. W kontekście przygotowania do małżeństwa jedyne, co chłopak i dziewczyna mogą sobie zagwarantować, to to, że każde z nich dorośnie do miłości, że stanie się takim człowiekiem, który będzie w stanie zawrzeć małżeństwo i okaże się wiernym małżonkiem oraz dobrym rodzicem swoich dzieci. Nikt z nas nie ma gwarancji, że na naszej drodze życia stanie ktoś, kto okaże się kimś podobnie dojrzałym i równie mocno kochającym. Kto jednak dorasta do wiernej i mądrej miłości, ten ogromnie powiększa prawdopodobieństwo, że spotka kogoś równie dojrzałego. A nawet jeśli nie spotka, to i tak będzie miał piękne więzi z rodzicami, z rodzeństwem, z przyjaciółmi, z samym sobą i z Bogiem, a to podstawa szczęścia na ziemi. Nie będzie to oczywiście jeszcze wtedy szczęście pełne, ale już prawdziwe.
Co warto czynić w kontekście marzeń o małżeństwie, oprócz zadbania o własny rozwój?

To zależy od płci. Zadaniem chłopaka, który uczy się kochać, jest rozglądać się na wszystkie strony, mieć oczy dookoła głowy po to, by szukać dziewczyny, która umie kochać i z którą aż się chce związać los doczesny. Gdy chłopak zobaczy pierwszą taką dziewczynę, która mu się spodoba fizycznie, która emocjonalnie zacznie go bardzo cieszyć, która będzie miała podobne jak on – albo jeszcze większe! – wartości, normy moralne i ideały, to powinien próbować budować z nią miłość na zawsze.

Jeśli ktoś będzie rozumował tak: Najpierw sprawdzę jeszcze, czy nie pojawi się druga, równie niezwykła, a może jeszcze bardziej niezwykła od tej dziewczyna – to taki mężczyzna wiele ryzykuje i prawdopodobnie nie potrafi podjąć decyzji na zawsze. Mówię uczciwie: jeśli nie zwiążesz się z tą pierwszą, która spełnia kryteria, to znaczy, że nie traktujesz poważnie własnego życia i postępujesz tak, jak byś miał istnieć na tej ziemi przez całą wieczność. Prawdopodobnie nie zwiążesz się małżeństwem z żadną dziewczyną i pozostaniesz osamotniony z własnej winy.
Jeżeli jakiś chłopak będzie rozumował w stylu: Ta dziewczyna pociąga mnie fizycznie, jest bardzo ładna, zadbana i cieszy mnie emocjonalnie, ma podobne ideały i wartości, rosnę przy niej i wiem, że można jej zawierzyć los doczesny oraz przyszłe dzieci, ale jeszcze trochę poczekam z oświadczynami, rozejrzę się po świecie, porównam ją do innych dziewczyn – to taki chłopak ma mentalność przegranego. Coś w nim nie gra. Albo boi się podejmowania decyzji na zawsze, albo jest tchórzem, albo jest egoistą, albo maminsynkiem, który niby chce, ale jednak nie chce, bo mamusia całkiem dobrze gotuje, sprząta po nim, pierze i prasuje, to co tu miałby zmieniać. Zadaniem dojrzałego młodego mężczyzny jest szukać dojrzałej i kochającej dziewczyny. I to szukać aktywnie, mądrze, w dobrym towarzystwie. Gdy spotka pierwszą dziewczynę, która spełnia wysokie kryteria i która go pociąga, gdy się o tym upewni, to powinien jej wprost o tym powiedzieć i zrobić wszystko, by ona się z nim związała.
Jakie jest z kolei zadanie dziewczyny? Jej zadaniem nie jest szukać męża, lecz pozwolić się znaleźć. To chłopak ma do Ciebie podejść, to on ma zacząć walczyć o Ciebie. A kiedy chłopak będzie chętnie walczył o Ciebie? Wtedy, gdy okażesz się tak mocna w Twojej przyjaźni ze sobą, z Bogiem, z rodzicami i przyjaciółmi, że wiesz, że potrafisz pogodnie i radośnie żyć nawet bez małżeństwa. Marzysz ogromnie o małżeństwie, ale też wiesz, że nawet wtedy, gdy nie spotkasz kogoś równie dojrzałego i kochającego, jak Ty, będziesz miała udane życie, poradzisz sobie ze wszystkim, zbudujesz mocne i wierne więzi przyjaźni, będziesz miała piękny wkład w życie bliskich, a także w życie społeczne w Twojej parafii, w Twoim środowisku zawodowym, wśród znajomych.
Im bardziej dziewczyna nie narzuca się chłopakom, im bardziej jest cierpliwa i nie zazdrości koleżankom, które już kogoś “mają”, tym bardziej staje się atrakcyjna i fascynująca dla mężczyzn i tym szybciej zostanie przez któregoś z nich znaleziona i doceniona. Oczywiście dziewczyna też powinna pomagać chłopakowi, by ją mógł odnaleźć, ale powinna czynić to dyskretnie, z klasą, cierpliwie.

Co powinnyście robić, dziewczęta, na co dzień? To, co Was interesuje! Nie naśladujcie tych dziewcząt, które tak rozumują: Może pójdę się wspinać na tamtą górę, bo tam mogą być bardziej wysportowani chłopcy, albo pójdę popływać, bo tam może będą przystojniejsi, albo pójdę się modlić całą noc, bo w kaplicy będą najbardziej pobożni. Nie myśl w ten sposób! Idź tam, gdzie Tobie to pasuje, gdzie jest Tobie po drodze. Masz tego dnia ochotę, by popływać, to idź pływać.

Chcesz dzisiaj wspinać się w górach, to idź się wspinać. Wolisz w tym momencie pójść się pomodlić, to idź się modlić. Czujesz, że teraz masz potrzebę się zdrzemnąć, to idź, schowaj się przed światem i odpocznij. Rób to, co Tobie pasuje, rozwijaj się na Twój sposób i na Twojej drodze życia. To właśnie wtedy masz największe szanse na to, że znajdzie Ciebie taki mężczyzna, który umie szukać i kochać. Dojrzałość polega na tym, by najważniejsze pragnienia i priorytety realizować wiernie, a nie szybko.

Wiecej w książce:

LABORATORIUM MIŁOŚCI TOM 1 PRZED ŚLUBEM

red. Zigniew Kaliszuk

******************************

Jestem pewien, że Bóg, którego Rozalia będzie kiedyś publicznie wyznawała, będzie miał coś z dyskretnego ciepła jej mamy, ekstrawagancji taty i neokatechumenalnego radykalizmu. Bóg, który jest w niebie, nie zawaha się i będzie posługiwał się tymi nieswoimi atrybutami jak własnymi, aby trafić do niejednego ludzkiego serca z Dobrą Nowiną.

“Róziu , zrób «Amen»!” – ciepłym głosem zachęca córeczkę Janek, aktywny członek wspólnoty neokatechumenalnej. Dziewczynka z radością składa rączki w charakterystycznym geście. Czy jest to pierwsza modlitwa, czy tylko zabawa w modlitwę? Wyuczony odruch czy początki religijnych postaw? Jaką świadomość Boga posiada to dziecko i jak to się będzie miało do religijności dorosłej Rozalii? A co by było, gdyby Janek nie był gorliwym katolikiem, tylko walczącym ateistą lub nałogowym alkoholikiem? Czy Rozalkowy Bóg w ogóle by się “narodził”? Czy też byłby wiecznie “nieobecny” i “pijany”? Pytania można mnożyć, ale ostatecznie chodzi o jeden i ten sam, ogromnie ważny dla każdego problem: wpływ dzieciństwa na obraz Boga. Problem równie pasjonujący, co trudny i złożony, dlatego ograniczymy się tylko do kilku kwestii.

I stworzył człowiek Boga…

Podobnie jak wszystko inne także obraz Boga tworzy się w umyśle człowieka stopniowo, z poszanowaniem praw rozwoju intelektualnego, emocjonalnego i moralnego. Idąc śladem Jeana Piageta, prekursora nowoczesnego podejścia do ludzkiego rozwoju, moglibyśmy się spodziewać, że obraz ten najpierw będzie materialny i konkretny, a dopiero z czasem nabierze cech abstrakcyjnych i formalnych, uzyskując ostatecznie status bytu duchowego, niezależnego od ludzkiej subiektywności. I tak mniej więcej sprawy wyglądają, o czym przekonują różne nurty psychologii rozwojowej. Można powiedzieć, że w mikroskali ludzkiego umysłu powtarza się dzieło stworzenia świata: od pierwotnej jedności (nicości) przechodzi się do wielości, od chaosu i arbitralności do hierarchii ważności i porządku, od materii do ducha. Odmiennie niż w Biblii w naturalistycznej historii stworzenia zwieńczeniem jest pojawienie się nie człowieka, lecz Boga, który jednak – jak chciał Ludwig Feuerbach – nosi wszelkie znamiona podobieństwa do swego stwórcy, czyli wyidealizowanego człowieka. Taka, w ogromnym skrócie, jest geneza obrazu Boga u ludzi dorosłych. Obrazu, który często niewiele mówi o Bogu, ale za to bardzo dużo o konkretnym człowieku i jego dotychczasowej historii życia. Teza tyle śmiała, co banalna, ponieważ łatwo ją udowodnić czy zweryfikować w potocznym doświadczeniu religijnym.

Skąd bowiem biorą się tak wielkie różnice w wizji Boga konkretnych ludzi, które często bywają sprzeczne między sobą, a bynajmniej nie chodzi tu o różnice doktrynalne czy wyznaniowe? Jedna kobieta lubi modlić się do Boga Ojca, a druga w ławce obok nie może spokojnie nawet pomyśleć o Bogu jako dobrym ojcu czy w ogóle kimś rodzaju męskiego. Ktoś z upodobaniem kontempluje obraz Jezusa miłosiernego, a jego sąsiad z przeciwka otwarcie kontestuje ideę Bożego miłosierdzia i nie przyjmuje do wiadomości, że Bóg sprawia, iż słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi (Mt 5, 45). Czym usprawiedliwić te różnice, skoro wszyscy wyznają jedną wiarę, jeden chrzest i modlą się do jednego Boga? Na przekór oczekiwaniom specjalistów od ludzkiego rozwoju i na złość filozofom oraz teologom obraz Boga wcale nie dąży do emancypacji z subiektywnych uwarunkowań, ale wprost przeciwnie – uwielbia się w nich pławić. Widać ludzkim umysłom istota Boga nie została dana raz na zawsze, tak jak istota drzewa: boskości nie sposób odcedzić z całego oceanu spostrzeżeń, wyobrażeń i myśli, tak jak jest to możliwe w przypadku “drzewowatości”. To dlatego każdy dorosły człowiek zareaguje konsternacją, gdy poprosimy go, żeby namalował… Boga, natomiast bez wahania narysuje drzewo. Jednak skoro z banalnego rysunku drzewa psycholodzy potrafią wyciągnąć wiele trafnych uwag dotyczących autora i historii jego życia, o ileż bardziej niezastąpione źródło informacji o intymnym życiu osoby stanowi jej wyobrażenie Boga.

W tym temacie każdy jest artystą par excellence i, chcąc nie chcąc, tworzy własny obraz Najwyższego, przy użyciu środków i technik, które zdobywa całe życie, poczynając nieomal od pierwszego dnia. Dlatego ostateczna wersja kryje w sobie całą i długą historię poszukiwań czy prób, a pod warstwami świeżej farby odkryć można wcześniejsze, które bynajmniej nie były niepotrzebne – przydają ostatecznemu kształtowi dzieła jego głębię, choć jednocześnie są podstawą do powrotu bardziej prymitywnych wyobrażeń Boga i form religijności. Wbrew pozorom nie chodzi tu o idolatrię, ale o jak najbardziej prawomocne przedstawienie (ang. representation) Boga.

Gdy byłem dzieckiem…

Bóg “domowej roboty” łatwo mógłby stać się bożkiem i niczym by się nie różnił od bałwanów, które strugali i czcili nasi antenaci, gdyby nie fakt, że człowiek z natury potrzebuje takich mentalnych przedstawień i wyobrażeń; nie tylko Boga, ale także siebie i innych ludzi. Więcej, to dzięki takim przedstawieniom i zapośredniczeniom możliwy jest rozwój, a dzięki stopniowemu rozwojowi możliwe staje się przejście od tego, co konkretne, biologiczne czy psychiczne, do tego, co symboliczne, metafizyczne, interpersonalne i religijne. Tej kolejności nie da się przeskoczyć: najpierw człowiek jest dzieckiem, mówi, czuje i myśli jak dziecko, a dopiero w dalszej kolejności staje się dorosły. Jego dorosłość w znacznym stopniu zależy jednak od tego, czy jako dziecko miał do czynienia z dorosłymi, którzy okazali się godni jego zaufania i wiary.

Współczesne badania nad ludzkim rozwojem jednomyślnie podkreślają kluczowe znaczenie pierwotnego środowiska, w którym kształtuje się nowe ludzkie istnienie. Odmiennie od biblijnego pierwowzoru to stworzenie nie powstaje z niczego i nie dzieje się w próżni. Od łona matki zaczynając, poprzez ścisłą z nią symbiozę pierwszych miesięcy i zależność kolejnych lat życia, aż po coraz bardziej intensywną interakcję z poszerzającym się światem przedmiotów, ludzi, idei i myśli – człowiek kształtuje wizję siebie i wszystkiego innego, opierając się na dostarczanych mu bodźcach i materiałach. Razem z “mlekiem matki” całe otoczenie wsącza się do wnętrza dziecka i tworzy – oczywiście w ciągłej interakcji z jego rozwijającymi się równolegle zdolnościami – własną wewnętrzną kopię. Uciekamy się do języka nieco metaforycznego, bo nie sposób nawet częściowo omówić ten proces, ale też nie wolno go pominąć czy przemilczeć. Niech pomocą w uzmysłowieniu sobie jego wagi będzie dygresja na temat schematu tworzenia się funkcji psychicznych.

Jest już rzeczą powszechnie wiadomą, że wszystkie funkcje psychiczne kształtują się w ściśle określonym momencie rozwoju, a ich anatomiczne fundamenty tworzą się pod wpływem właściwej stymulacji zmysłowej otoczenia. Przykładowo, gdyby w decydującym okresie dziecko nie było stymulowane dźwiękiem ludzkiej mowy, stałoby się niezdolne do posługiwania się nią, gdyż kora mózgowa odpowiedzialna za język rozwinęłaby się w sposób niewłaściwy. Podobnie z innymi funkcjami zmysłowymi, na przykład widzeniem czy słyszeniem, nie mówiąc już o strukturach odpowiedzialnych za rozwój emocjonalny czy społeczny. Jeśli zabraknie właściwej i odpowiedniej do wieku stymulacji ze strony otoczenia, nie pojawią się też stosowne funkcje psychiczne i psychika nie rozwinie się w sposób prawidłowy.

Wpływ otoczenia na kształtowanie się jednostki jest do tego stopnia deterministyczny, że Bruce Wexler, podsumowując osiągnięcia współczesnej neurobiologii, nie wahał się stwierdzić, że “środowisko kształtuje mózg dziecka na swój własny obraz” . Bóg, którego wyobrażają sobie dzieci, będzie Bogiem ich rodziców, a w początkowych fazach nawet będzie “jak” jego rodzice, bo nadając formę tej tajemniczej postaci o imieniu Bóg, dziecko ucieknie się do wyobrażenia własnych rodziców, jak to na wiele sposobów wykazała swego czasu Ana-Maria Rizzuto w głośnej książce pod tytułem Narodziny żyjącego Boga . Rok temu (w 2007 roku) w Rzymie, podczas sesji naukowej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim, autorka podkreślała to, mówiąc: “Nigdy nie jesteśmy w pełni sami sobą, jeśli inni nie wchodzą, by stać się częścią naszej struktury biologicznej i psychicznej. Być może to jest ontyczny sposób, w jaki Bóg daje nam poznać, że jesteśmy ostatecznie tylko stworzeniami”.

Kiedy stałem się dorosły…

Sygnalizując determinizmy i złożoność procesu kształtowania się obrazu Boga w ludzkim umyśle, chcemy przede wszystkim wytrącić ze świętego spokoju nasze poczucie bezpieczeństwa co do stanu osobistej wiary. Jeśli pocieszająca jest prawda, że katolicyzm niejako wysysamy z mlekiem matki, to już mniej optymistyczny staje się fakt, że jest to katolicyzm skrojony na miarę, która nie we wszystkich miejscach przystaje do wiary jednego, świętego, katolickiego Kościoła powszechnego. Może to oczywiste, ale warto przypomnieć, że czym innym jest obraz Boga, a czym innym Bóg Objawienia. Dysproporcja między jednym a drugim jest najczęściej taka, jak między garścią wody a oceanem, by posłużyć się znanym wyobrażeniem św. Augustyna. Choć Bóg godzi się na swoje obrazy i zapośredniczenia, co stanowi o niesamowitej aktualności tajemnicy Wcielenia, nigdy jednak nie ogranicza się do nich. Przeciwnie, poprzez nowe wydarzenia i nowych ludzi, których stawia na drodze człowieka, odsłania ciągle nowe horyzonty, bo choć droga wiary zawsze kiedyś się zaczyna, to nigdy się nie kończy. Kto więc w tym temacie już spoczął na laurach, niech bacznie uważa, na czym siedzi.

Nie miejsce tu, by zbytnio rozwijać kwestię relacji między osobistym aktem przylgnięcia do wiary (łac. fides qua creditur) a wiarą poddaną do wyznawania przez Kościół, czyli Objawieniem Bożym (łac. fides quae creditur). Konfrontacja naturalnego obrazu Boga, o której tu wiele napisaliśmy, z zawartością wiary katolickiej zaczyna się już od pierwszych lat życia poprzez kontakt kolejno z rodzicami, katechetami i duchownymi. Ufamy, że w ramach tej interakcji obraz Boga zbliża się do tego, co wyraża na tyle sposobów Kościół. Zapominamy jednak zbyt łatwo, że poprzez katechezę i innego rodzaju przekazy religijne oddziałujemy raczej na sferę racjonalną człowieka, podczas gdy o obrazie Boga częściej decydują aspekty emocjonalne. Dlatego naszej katechezie – zwłaszcza szkolnej – zawsze można będzie postawić zarzut racjonalizowania wiary, czyli sprowadzania jej do treści formuł i doktryny. Taki rodzaj obiektywizowania obrazu Boga może mieć niewielki wpływ na jego bardziej prymitywne formy, których jedyną, ale za to decydującą o trwałości zaletą jest to, że zrodziły się na podstawie żywych i emocjonalnych więzi. Jeśli chce się realnie zmienić obraz Boga, trzeba przyjrzeć się jakości relacji, jakie mają miejsce w przekazywaniu prawd wiary: muszą być osobiste i głębokie, a nie urzędowe i czysto formalne.

Wróćmy choćby do wspomnianych wcześniej osób, z których jedna nie potrafiła przyjąć Boga jako dobrego Ojca, a druga nie akceptowała obrazu Boga miłosiernego. Niewątpliwie przyczyny tak charakterystycznych rysów obrazu Boga należy poszukiwać w historii ich życia, najczęściej w dzieciństwie. Nierzadko przyczyny te wiążą się z traumatycznymi doświadczeniami, których wspomnienie zostało wyparte z pamięci i pogrzebane w nieświadomości. Dla zwykłego duszpasterstwa – co zrozumiałe – takie rejony są niedostępne, ale często też – powiedzmy to uczciwie – zupełnie bagatelizowane przez osoby odpowiedzialne, na przykład spowiedników czy kierowników duchowych. Temat ten jednak pozostaje aktualny i wraca w środowisku coraz bardziej popularnych praktyk terapeutycznych. I to stamtąd przychodzą sygnały, które rzucają niezwykle ważne światło na poruszany przez nas problem.

Jak bolesne są powroty do zapomnianej przeszłości, a z drugiej strony jak jeszcze trudniejsze są zmiany, wiedzą najlepiej terapeuci. Oni także przekonują, że od kwestii Boga nie sposób uciec i to przy zachowaniu całej neutralności światopoglądowej. Oni też dają świadectwo o wadze osobistego kontaktu z drugim człowiekiem, który to kontakt jest w stanie zmienić radykalnie nawet najtrudniejsze doświadczenia z przeszłości. Wspomniana nieco wcześniej Ana-Maria Rizzuto mówiła, że “zarówno mózg, jak i plastyczność psychiki pozwalają na powtórne przejście i zreorganizowanie doświadczenia własnego «ja» i jego podstaw za każdym razem, gdy nowe spotkania z innymi ludźmi […] wymagają włączenia tego, co jest nowe i inne, a nawet sprzeczne z poprzednimi doświadczeniami”. To przekonanie zilustrowała bogatym materiałem z terapii niewierzącej kobiety, która pod wpływem doświadczenia relacji terapeutycznej przewartościowała wizję nie tylko siebie, ale osób znaczących w jej życiu i w końcu także obraz Boga. Ostatecznie wróciła do wiary w Boga i praktyk religijnych. Determinizmy rozwojowe w kwestii wiary nie są więc tak absolutne, jak się wydają.

Co jednak począć, gdy ktoś nie może pozwolić sobie na wieloletnią terapię, a nosi w sobie tak zwane zranienia z dzieciństwa? Czy już na zawsze pozostanie ich bezwolną ofiarą? Nie sposób odpowiedzieć ogólnikowo na takie pytania, zwłaszcza gdy zadawane są w dramatycznym kontekście historii osób, które zostały na przykład wykorzystane seksualnie przez własnych rodziców lub doświadczyły nieludzkiego okrucieństwa. Odpowiedzią jest jednak sama tajemnica obecności Boga w świecie, który – może wbrew chwilowym rozczarowaniom i zawodom – działa i stawia odpowiednich ludzi na drodze wiary. Czasem dostrzeżenie ukrytej Obecności pośród zwyczajnych ludzkich obecności jest już krokiem w głąb tajemnicy zbawienia. Stworzyciel bowiem nie zapomniał o swoim stworzeniu i pragnie je w całości przygarnąć do siebie, a Jego ramionami są ludzie dla ludzi. To jest lekcja chrześcijańskiego realizmu, do której zachęca cytowany w motcie Romano Guardini . To jest też sfera osobistej odpowiedzialności, z której nikt nas nie zwolni: każdemu z nas jego przeszłość, w tym i dzieciństwo, została nie tylko dana, ale i zadana. Nigdy też nie wiemy, jaka ona będzie, bo z perspektywy czasu nabiera nowych znaczeń, a jej wymowa ciągle się zmienia. I często doświadczenia graniczne – te bolesne i te radosne – podlegają przewartościowaniu.

Na zakończenie wróćmy do Rózi. Jestem pewien, że Bóg, którego Rozalia będzie kiedyś publicznie wyznawała, będzie miał coś z dyskretnego ciepła jej mamy, ekstrawagancji taty i neokatechumenalnego radykalizmu. Bóg, który jest w niebie, nie zawaha się i będzie posługiwał się tymi nieswoimi atrybutami jak własnymi, aby trafić do niejednego ludzkiego serca z Dobrą Nowiną. Cała ta szczególna otoczka wiary Rózi będzie kolejnym przejawem tajemnicy Wcielenia i Kościoła, bo taka jest wola Stwórcy, który jako Bóg żywy objawiał się w dziejach ludzkości, a ostatecznie objawił się w Jezusie Chrystusie i działa dalej w Jego świętym Kościele. Obraz Boga, który ukazujemy sobą i naszą działalnością, jest jednocześnie naszym autoportretem i ikoną Boga, poprzez którą inni mogą dostrzec oblicze żywego Boga. I nie ma tu żadnej sprzeczności. Przecież jesteśmy powołani do tego, by być jedno w Chrystusie, tak jak On stanowi jedno z Bogiem Ojcem w Duchu Świętym.

Życie Duchowe

http://www.www.deon.pl/inteligentne-zycie/wychowanie-dziecka/art,72,wplyw-dziecinstwa-na-obraz-boga.html

***************

Gdzie jesteś tato? – czyli za kim tęskni każda kobieta [VIDEO]

Vimeo / kk

Składam Cię ze swojej niepamięci. Ze wspomnień próbuję wydobyć Twoją dumę, bo przejechałam rowerem kilka metrów, a przy wierszu na dzień ojca zapomniałam tylko jednej zwrotki. Szukam Twojej obecności, kiedy pierwszy raz przekraczałam próg szkoły; wzruszenia, gdy odbierałam ostatnie świadectwo. Wypatruję Twojego gniewu, bo ktoś miał odwagę złamać mi serce i troski na widok tego jak płaczę

https://vimeo.com/13930699

Pielęgnuję w sobie obraz Twoich nieprzespanych nocy, pracy ponad siły… Przecież nie mogło mi niczego zabraknąć.  W końcu, a może przede wszystkim, patrzę na to jak traktowałeś mamę – nigdy nie wątpiła, że jest tą jedną i najważniejszą.

Tęsknię do tego, jak mówiłeś, że jestem piękna, mądra i ważna. Potrzebuję tego zwłaszcza teraz, bo mnie samej coraz trudniej w to wierzyć.

Potrzebuję Cię Tato

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ojcostwo/art,149,gdzie-jestes-tato-czyli-za-kim-teskni-kazda-kobieta-video.html

*********

Jak podaje chiński socjolog Yang Fenggang w Chinach żyje już dzisiaj 180 mln chrześcijan, 20 mln katolików i 160 mln protestantów. W ciągu najbliższych 15 lat liczba uczniów Chrystusa w tym kraju może wzrosnąć do 250 mln.

Dane te potwierdza ks. Sergio Ticozzi, misjonarz, który od ponad 40 lat pracuje w Hong Kongu i monitoruje sytuację Kościoła w Chinach. W wywiadzie dla tygodnika Tempi podkreśla on, że dane te są oczywiście szacunkowe, ale bardzo prawdopodobne.

Potwierdza on, że szybciej rozwijają się wspólnoty protestanckie. Głównie za sprawą świeckich kaznodziejów, których nauczanie silnie oddziałuje na ludzi zniewolonych ateizmem. Ważne znaczenie mają też cuda, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, faktyczna przemiana życia. Ks. Ticozzi przyznaje, że niekiedy są to doświadczenia czysto emocjonalne i powierzchowne, większość konwertytów trwa jednak w nowej wierze i z czasem przeżywa prawdziwe nawrócenie.

Włoski misjonarz potwierdza również, że z dynamicznego rozwoju chrześcijaństwa w pełni zdaje sobie sprawę reżim w Pekinie. Dlatego ostatnio nasiliły się represje. Nowy prezydent Xi Jinping nie przewiduje żadnych kompromisów. Pod tym względem powracamy do reżimu w stylu Mao Zedonga – mówi ks. Ticozzi. Nowością jest walka z chrześcijaństwem poprzez promowanie religii tradycyjnych konfucjanizmu i buddyzmu, zorientowanych na patriotyzm.

Misjonarz z Hong Kongu jest jednak przekonany, że nowe represje nie powstrzymają rozwoju chrześcijaństwa w Chinach. Umocnieniem dla wyznawców Chrystusa jest przykład męczenników, w tym świadectwo biskupów, którzy umierali w więzieniach. “Jest w tym coś silniejszego niż śmierć – mówi ks. Ticozzi. – Tak wielu Chińczyków, rozczarowanych ateistycznym komunizmem odnajduje w Kościele nadzieję, bardziej ludzki sposób życia, który potrafi sprostać również represjom”.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,21388,chiny-kosciol-rozwija-sie-bardzo-szybko.html

**********

Islamiści uprowadzili sto chrześcijańskich rodzin

RV / ptt