14 lutego 2013 – czwartek

 

Wysłanie 72 Apostołów

Wysłanie 72 Apostołów

 

(Dz 13,46-49)
Wtedy Paweł i Barnaba powiedzieli odważnie: Należało głosić słowo Boże najpierw wam. Skoro jednak odrzucacie je i sami uznajecie się za niegodnych życia wiecznego, zwracamy się do pogan. Tak bowiem nakazał nam Pan: Ustanowiłem Cię światłością dla pogan, abyś był zbawieniem aż po krańce ziemi. Poganie słysząc to radowali się i wielbili słowo Pańskie, a wszyscy, przeznaczeni do życia wiecznego, uwierzyli. Słowo Pańskie rozszerzało się po całym kraju.

 

(Ps 117,1-2)
REFREN: Idźcie i głoście światu Ewangelię

Chwalcie Pana, wszystkie narody,
wysławiajcie Go, wszystkie ludy,
bo potężna nad nami Jego łaska,
a wierność Pana trwa na wieki.

 

(Łk 4,18)
Pan posłał Mnie, abym ubogim głosił dobrą nowinę, więźniom głosił wolność.

 

(Łk 10,1-9)
Następnie wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał. Powiedział też do nich: żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie, oto was posyłam jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie! Gdy do jakiego domu wejdziecie, najpierw mówcie: Pokój temu domowi! Jeśli tam mieszka człowiek godny pokoju, wasz pokój spocznie na nim; jeśli nie, powróci do was. W tym samym domu zostańcie, jedząc i pijąc, co mają: bo zasługuje robotnik na swoją zapłatę. Nie przechodźcie z domu do domu. Jeśli do jakiego miasta wejdziecie i przyjmą was, jedzcie, co wam podadzą; uzdrawiajcie chorych, którzy tam są, i mówcie im: Przybliżyło się do was królestwo Boże.

 

 


Historia Kościoła nieraz pokazuje, jak Bóg wyprowadza swój lud z największych nawet ciemności. Druga połowa IX wieku to czas rozpadu państwa karolińskiego, poważnego kryzysu papiestwa oraz postępującego wzajemnego oddalania się Rzymu i Bizancjum. A jednocześnie to okres postępowania dzieła ewangelizacji w kolejnych krajach. Bóg powołuje dwóch braci z Tesalonik, Konstantego (który później przyjął imię Cyryl) i Metodego, aby oddali swoje życie dla głoszenia Ewangelii narodom słowiańskim. Cyryl i Metody są świadkami tego, że nie ma czasów tak trudnych, by nie było możliwe głoszenie Ewangelii. Możemy wzywać dziś ich wstawiennictwa szczególnie w dziele ewangelizacji, a także w wysiłkach podejmowanych na rzecz pojednania między Wschodem i Zachodem.

Ks. Maciej Zachara MIC, „Oremus” luty 2007, s. 61 – mateusz.pl

O autorze: sosenkowski

Jam... z tego co mnie boli