„Błędem jest myślenie o autorytaryzmie jako koncepcji prawicowej, jak niektórzy badacze robili to w przeszłości. Odkryliśmy, że ideologia staje się drugorzędna. Z psychologicznego punktu widzenia jesteś przede wszystkim autorytarny, a ideologiem tylko wtedy, gdy służy to strukturze władzy, którą wspierasz”
−∗−
W menu na dziś danie polityczno-psychologiczne. Artykuł n/t badań nad zachowaniami autorytarnymi w społeczeństwie. O podobieństwach i różnicach zarówno po stronie tzw. lewicy jak również prawicy.
Zapraszam do lektury.
_______________________***_______________________
Badanie: Lewicowy autorytaryzm dzieli kluczowe cechy psychologiczne ze skrajną prawicą
Nowe badanie wykazało, że ludzie o skrajnych poglądach politycznych, które sprzyjają autorytaryzmowi – czy to skrajnie lewicowemu, czy skrajnie prawicowemu – mają zaskakująco podobne zachowania i cechy psychologiczne.
Journal of Personality and Social Psychology opublikował badania psychologów z Emory University — pierwsze kompleksowe spojrzenie na lewicowy autorytaryzm.
„Wzięliśmy długą historię badań nad prawicowym autorytaryzmem i wykorzystaliśmy uzyskane w ten sposób spostrzeżenia, aby opracować ramy koncepcyjne i środki do testowania autorytaryzmu na lewicy politycznej”, mówi Thomas Costello z Uniw. Emory, doktorant psychologii i wiodący autor opracowania. „Odkryliśmy, że pod względem cech psychologicznych i rzeczywistych zachowań lewicowi autorytarni są niezwykle podobni do autorytarnych prawicowych”.
Prawicowi autorytarni mają tendencję do agresywnego popierania ustalonej hierarchii, podczas gdy lewicowi autorytarni agresywnie się jej sprzeciwiają. Są prawie jak lustrzane odbicia, które mają wspólny rdzeń psychologiczny, podsumowują naukowcy.
„Autorytarni mają predyspozycje do lubienia identyczności i przeciwstawiania się różnicom między ludźmi w ich środowisku” – mówi Costello. „Są posłuszni ludziom, których postrzegają jako autorytety, są dominujący i agresywni wobec ludzi, z którymi się nie zgadzają, i dbają by przestrzegać tego, co uważają za normy dla swoich grup”.
W swej istocie autorytaryzm prawdopodobnie dotyczy władzy, dodaje Costello.
„Błędem jest myślenie o autorytaryzmie jako koncepcji prawicowej, jak niektórzy badacze robili to w przeszłości”, mówi. „Odkryliśmy, że ideologia staje się drugorzędna. Z psychologicznego punktu widzenia jesteś przede wszystkim autorytarny, a ideologiem tylko wtedy, gdy służy to strukturze władzy, którą wspierasz”.
Przewidywanie przemocy politycznej
Innym kluczowym odkryciem jest to, że autorytaryzm z obu krańców spektrum jest predyktorem osobistego zaangażowania w przemoc polityczną. Podczas gdy lewicowy autorytaryzm przewiduje przemoc polityczną przeciwko rządzącemu systemowi, prawicowy autorytaryzm przewiduje przemoc polityczną w celu poparcia rządzącego systemu.
Respondenci ankiety internetowej, którzy uzyskali najwyższy wynik w skali od 1 do 7 dla autorytaryzmu, dwa do trzech razy częściej zgłaszali zaangażowanie się w przemoc polityczną w ciągu ostatnich pięciu lat.
Dobra wiadomość jest taka, że zarówno skrajny autorytaryzm, jak i skłonność do przemocy politycznej pojawiają się stosunkowo rzadko, dodaje Costello. W próbie liczącej 1000 respondentów, dostarczonej przez internetowe narzędzie badawcze Prolific i dopasowanej do danych demograficznych populacji USA pod względem wieku, rasy i płci, tylko 12 zgłosiło udział w przemocy politycznej i wszyscy uzyskali wysokie wyniki w kategorii autorytaryzm.
„Oczywistym jest, że najgłośniejsze i najbardziej zaangażowane politycznie segmenty społeczeństwa mają duży wpływ na nasz narodowy dyskurs”, mówi Costello. „Ale jest duża różnica między krytykowaniem osób o odmiennych poglądach a chęcią użycia przemocy wobec tych, którzy się z tobą nie zgadzają, jako sposobu na zmianę status quo”.
Podczas gdy osoba zgłaszająca dopuszczenie się aktu przemocy, była rzadkością, prawie jedna trzecia respondentów zgodziła się ze stwierdzeniem, że nie mieliby nic przeciwko, gdyby zamordowany został polityk, który diametralnie sprzeciwiał się ich własnym poglądom politycznym. „Im wyżej respondent znalazł się w rankingu na lewicowy lub prawicowy autorytaryzm, tym bardziej prawdopodobne było, że zgodzi się z tym stwierdzeniem” – mówi Costello.
Zrozumieć lewicowy autorytaryzm
Studia psychologiczne nad autorytaryzmem sięgają lat 30. XX wieku, kiedy socjologowie próbowali zrozumieć procesy psychologiczne, które skłaniały ludzi do wspierania rozwoju faszyzmu w Europie. Powstała Skala Faszyzmu, opracowana w celu pomiaru siły indywidualnego poparcia dla skrajnie prawicowej ideologii. Pomogła zapoczątkować dziedzinę psychologii politycznej.
Temat ten szczególnie zaintrygował Costello, który planuje karierę w psychologii politycznej. Dołączył do Emory, aby pracować z tamtejszym psychologiem Scottem Lilienfeldem – liderem badań na styku psychologii, polityki i polaryzacji społeczeństwa – który zmarł w zeszłym roku. Lilienfeld był mentorem niniejszego opracowania.
„Kiedy zacząłem badać temat autorytaryzmu, zaskoczyło mnie, że badacze psychologii prawie wyłącznie patrzyli na tę koncepcję z perspektywy skrajnej prawicy” – mówi Costello. „To sprawia, że trudno jest naprawdę zrozumieć psychologię autorytaryzmu i warunki, które mogą prowadzić do jego rozprzestrzeniania się w społeczeństwie”.
Na potrzeby niniejszego opracowania naukowcy stworzyli ramy koncepcyjne dla lewicowego autorytaryzmu, stworzyli dla niego miary, a następnie udoskonalili je po przetestowaniu ich trafności w serii badań na pięciu grupach testowych.
Oprócz uderzających podobieństw między dwoma skrajnościami politycznymi, badanie wykazało również kluczową różnicę między nimi: lewicowi autorytarni częściej postrzegali świat jako niebezpieczne miejsce i doświadczali intensywnych emocji oraz poczucia utraty kontroli w reakcji na napięcia. Prawicowi autorytarni byli bardziej nieugięci poznawczo [cognitively rigid], mniej otwarci na nowe doświadczenia i mniej skłonni do wiary w naukę.
Badania nie wskazują na występowanie autorytaryzmu w społeczeństwie. Jak każda inna cecha osobowości, autorytaryzm znajduje się w spektrum, w którym tylko kilka osób znajduje się na skrajnym górnym końcu skali, mówi Costello.
„Nasza praca nie powinna służyć jako polityczna maczuga” – podkreśla. „Zamiast tego należy ją wykorzystać jako informację, która pomoże nam zrozumieć siłę ekstremizmu i nietolerancji. Jasne określenie atrakcyjności autorytaryzmu może być istotne, aby pomóc lepiej zrozumieć, co dzieje się w dzisiejszym krajobrazie politycznym”.
____________________
Tłumaczenie za:
Artykuł źródłowy:
Uzupełnienia:
1. Info n/t badań: Clarifying the structure and nature of left-wing authoritarianism
Podział na prawicę i lewicę jest moim zdaniem podziałem równie istotnym jak podział na prawdę i kłamstwo, dobro i zło, bo z niego wypływającym. Prawicowość, a więc praktykowana prawość nie jest tym, co określa się mianem skrajnej prawicy. Co to jest prawość? Wymieniam: uczciwość, szlachetność, cnotliwość, zacność.. Jeżeli już mówimy o radykalizmie i skrajności prawicowej, to kojarzą się one z wiernością dekalogowi aż do samego końca. Człowiekiem prawym był Witold Pilecki.
Nawiążę cytatem z PCH24 do książki Marka Chodakiewicza “O Prawicy i Lewicy”
Wielu kapitalistów i właścicieli korporacji jest lewakami. Prawica i lewica to kryterium etyczne. Zdarza się, że pewne osoby deklarujące się jako prawicowcy postępują nikczemnie zasługując na miano lewaka i odwrotnie osoba deklarująca się jako lewicowa może postępować w sposób prawy.
kryterium gospodarcze nie jest kryterium zasadniczym, które określa czy ktoś jest lewakiem lub prawym. Poglądy gospodarcze mogą oczywiście nam wskazywać, ale nie przesądzają. prawica posługuje się logiką dwuwartościową i dekalogiem, lewica kryterium politycznej nikczemności (“poprawności”) i relatywizmem.