Cytat dnia

Ludziom bogatym trudno wejść do królestwa niebieskiego nie dlatego, że są bogaci, ale dlatego, że są zniewoleni tym, co posiadają, a to, co posiadają przemija i ginie w nicości.

Gromadźcie sobie skarby w niebie, gdzie ani mól, ani rdza nie niszczą i gdzie złodzieje nie włamują się, i nie kradną

Wyobraź sobie, że dzisiaj zostaje ci powierzone wielkie bogactwo, że ktoś oddał Ci swój majątek. Wyobraź sobie, że spełniają się Twoje najskrytsze marzenia, że dostałeś się na wymarzone studia, zostałeś awansowany w pracy,  wyzdrowiałeś z choroby….,

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Łukasza
Łk 12, 13-21
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: «Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem». Lecz On mu odpowiedział: «Człowieku, któż Mię ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami?» Powiedział też do nich: «Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia». I opowiedział im przypowieść: «Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj”. Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem».

W dzisiejszej przypowieści słyszysz, jak Jezus przestrzega przed chwiejnością.. Czy kiedy zdarzają Ci się dobre rzeczy, kiedy coś Ci się udaje  dziękujesz za to i rozważasz to w Bogu, czy może sobie przypisujesz tzw. sukces?  Codziennie patrzymy na to co mają inni, a przecież my też mamy wielkie bogactwa w swoim życiu. Może to jest rodzina, zdolności, a może czas. Zastanów się, czym szczególnym obdarzył Ciebie Bóg?

Święta Matka Teresa z Kalkuty powiedziała do pewnego bardzo bogatego człowieka, który chciał porzucić to co posiadał: „Wszystko zostało Ci powierzone”. Dzięki tej perspektywie możesz patrzeć na życie, ludzi i wszystko co posiadasz w niezwykłym świetle miłości. Spróbuj zobaczyć to oczami dobrego zarządcy. Czy nie jest to droga do wolności?

Jezus nie może i nie chce odebrać ci wolnej woli. Jaki Bóg odbiera sobie taką władzę i daje człowiekowi? To prawdziwy Bóg miłości. I ty, razem z Nim możesz tego dokonać w swoim życiu: w domu, w szkole, w pracy, na ulicy. Zastanawiasz się kiedy? Możesz to zrobić tu i teraz, w każdej chwili swojego życia.

Bądź wdzięczny Bogu za wszystko czym cię obdarzył. Panie Jezu daj mi odwagę do dzielenia się i dobrego rozporządzania Twoją własnością.

Liturgia słowa na dziś

PIERWSZE CZYTANIE  (Ef 2,1-10)

Bóg przywrócił nas razem z Chrystusem do życia

Czytanie z Listu świętego Pawła Apostoła do Efezjan.

Bracia:
I wy byliście umarli na skutek waszych występków i grzechów, w których żyliście niegdyś według doczesnego sposobu tego świata, według sposobu Władcy mocarstwa powietrza, to jest ducha, który działa teraz w synach buntu. Pośród nich także my wszyscy niegdyś postępowaliśmy według żądz naszego ciała, spełniając zachcianki ciała i myśli zdrożnych. I byliśmy potomstwem z natury zasługującym na gniew, jak i wszyscy inni.
A Bóg, będąc bogaty w miłosierdzie, przez wielką swą miłość, jaką nas umiłował, i to nas, umarłych na skutek występków, razem z Chrystusem przywrócił do życia. Łaską bowiem jesteście zbawieni. Razem też wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich, w Chrystusie Jezusie, aby w nadchodzących wiekach przemożne bogactwa Jego łaski wykazać na przykładzie dobroci względem nas, w Chrystusie Jezusie.
Łaską bowiem jesteście zbawieni przez wiarę. A to pochodzi nie od was, lecz jest darem Boga: nie z uczynków, aby się nikt nie chlubił.
Jesteśmy bowiem Jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie dla dobrych czynów, które Bóg z góry przygotował, abyśmy je pełnili.
Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 100,1-2.3.4-5)

Refren: Bóg sam nas stworzył, my Jego własnością.

Wykrzykujcie na cześć Pana, wszystkie ziemie, *
służcie Panu z weselem.
Stawajcie przed obliczem Pana *
z okrzykami radości.

Wiedzcie, że Pan jest Bogiem, *
On sam nas stworzył;
jesteśmy Jego własnością, *
Jego ludem, owcami Jego pastwiska.

W Jego bramy wstępujcie z dziękczynieniem, +
z hymnami w Jego przedsionki, *
chwalcie i błogosławcie Jego imię.
Albowiem Pan jest dobry, +
Jego łaska trwa na wieki, *
a Jego wierność przez pokolenia.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (Mt 5,3)

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

Błogosławieni ubodzy w duchu,
albowiem do nich należy królestwo niebieskie.

Aklamacja: Alleluja, alleluja, alleluja.

EWANGELIA  (Łk 12,13-21)

Gromadzić skarby przed Bogiem

Słowa Ewangelii według świętego Łukasza.

Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”.
Lecz On mu odpowiedział: „Człowieku, któż mię ustanowił sędzią albo rozjemcą nad wami?”
Powiedział też do nich: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś opływa we wszystko, życie jego nie jest zależne od jego mienia”.
I opowiedział im przypowieść: „Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał sam w sobie: «Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów». I rzekł: «Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe zboże i moje dobra. I powiem sobie: Masz wielkie zasoby dóbr na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj».
Lecz Bóg rzekł do niego: «Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, coś przygotował?»
Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty przed Bogiem”.
Oto słowo Pańskie.

KOMENTARZ

Być bogatym przed Bogiem

Bezimienny bogacz z Ewangelii, który doczekał się w końcu imienia głupiec, kocha to, co nie zasługuje na miłość. On pokochał swoje uczynki, dzięki którym obrodziło mu pole i miał pełne spichlerze. Dalsze życie widział jedynie w odpoczynku, jedzeniu, piciu i używaniu. Nie rozumiał, że życie nie jest jego własnością, bo przecież jest ono czymś więcej niż pole, zbiory i spichlerze. Nie rozumiał, że nie można go kupować, sprzedawać, zabezpieczać pieniędzmi, bo przecież łaską jesteśmy zbawieni. Nie zrozumiał i dlatego został nazwany głupcem, bo jego trud przypadł komuś innemu. Szukając mądrości u Syna Bożego, nie powinniśmy Go przywoływać jako adwokata w sporze, lecz prosić, aby dał nam poznać bogactwo miłości.

Chryste, moje myśli często kierują się w niewłaściwą stronę, podążając za tym, co okazuje się nicością. Dla Ciebie wyrzekam się wszystkiego, by osiągnąć to, co tylko Ty możesz ofiarować.

Rozważania zaczerpnięte z „Ewangelia 2016” ks.Mariusz Szmajdziński/Edycja Świętego Pawła

______________________________________________________________________________________________________________

Komentarze

13-21. Fragment ten stanowi początek długiego rozważania o szkodliwych skutkach chciwości w życiu uczniów, które kończy się w 12,34 i powraca w 12,45.

13. Ludzie często prosili rabinów o rozwikłanie zagadnień prawnych. Najstarszy syn zawsze otrzymywał podwójną część dziedzictwa względem pozostałych. Sposób podziału majątku był ustalony, powód miał więc w tym przypadku wszelkie prawo do swojej części dziedzictwa.

14-15. Odpowiedź Jezusa zapewne zaskoczyła ówczesnych słuchaczy. Nie chodzi o to, czy powód ma słuszność prawną, lecz o to, że liczą się nie majętności, lecz życie. Nawet większość chłopów miała jakaś własność (dom), słowa Jezusa uderzały więc w istotę ludzkich pragnień. Jedynie nieliczni greccy filozofowie (np. Epiktet) wypowiadali się na temat majątku w ostrzejszej formie niż to czyni Jezus.

”chciwości”: Jednym z zarzutów wysuwanych wobec fałszywych nauczycieli była ich chciwość. W opowiadaniu zawartym w ww. 16-21 Jezus ostrzega uczniów przed daremnym szukaniem schronienia przed wrogością przez gromadzenie bogactw.

16-18. Archeolodzy odkryli obszerne silosy na ziarno w starożytnych majątkach należących do zamożnych właścicieli ziemskich, którzy mieszkali z dala od swoich włości (np. w okolicach Sefforis, jednego z największych i najbardziej zhellenizowanych żydowskich miast Galilei). W przypowieści występuje bogaty obszarnik, członek bardzo nielicznej warstwy uprzywilejowanej (szacowanej ogólnie na mniej niż jeden procent populacji), który nie musiał pracować na własnych polach. Chociaż wielu wieśniaków mogło chlubić się swoją pracą, niewielu było w stanie zmienić swój status społeczny, tak więc styl życia znanych bogaczy w naturalny sposób rodził powszechną zawiść.

17. Zwróć uwagę jak często w tym wersecie i w ww. 18-19 „głupiec” podkreśla swoje znaczenie. Jego egoistyczna postawa usuwa Boga i bliźnich ze swego świata.

19. Epikurejska satysfakcja bohatera przypowieści, który mógł „odpoczywać, jeść, pić i używać”, stanowi przypuszczalnie aluzję do podobnie przedstawianej głupoty zamożnych Żydów z Iz 22,13-14. Był to szczyt doczesnych marzeń człowieka (Koh 2,24; 3,12; 5,18-19), należało jednak wziąć jeszcze pod uwagę żądania Boga (Łk 11,7-12,14). Wiele innych tekstów żydowskich zawiera krytykę przeświadczenia o samowystarczalności człowieka, który sądzi, że posiada wszystko i nie liczy się ze śmiercią (np. Syr 11,18-19; Menander Syryjczyk Sentencje 368-76; Pseudo-Foklides 109-10; Księga Henocha 97,8-10).

”jedz, pij”: Ten opis życia obojętnego na Boga odpowiada opisowi w 12,45.

20. Obraz pozostawienia owocu swoich trudów komuś innemu, kto okazał się bardziej godny, pojawia się w tradycji mądrościowej Starego Testamentu (np. Koh 2,18). Obawa, że zdobyty majątek przypadnie w udziale komuś, kto go przepuści, była częstym motywem w starożytnej literaturze. Znany był również obraz życia jako czegoś, co zostało człowiekowi pożyczone i zostanie mu odebrane w chwili jego śmierci (Mdr 15,8).

Łukasz ma na myśli śmierć człowieka podczas ostatecznego rozliczenia.

”komu więc przypadnie to, coś przy gotował”: Taki morał opowiadania zmusza czytelnika do zadania sobie podstawowego pytania: O co w życiu naprawdę chodzi?

21. Według Jezusa grzechem nie jest sposób zdobycia majątku, lecz przywiązanie do niego, zamiast dzielić się nim hojnie. Podobne akcenty pojawiają się w Księdze Przysłów.

Łukasz sam udziela odpowiedzi na pytanie postawione w w. 20: Chodzi o odkrycie sensu życia w uznaniu Boga i dawaniu jałmużny potrzebującym.

biblia.wiara.pl

______________________________________________________________________________________________________________

Czytelnia

Legenda głosi, że Ignacy był tym szczęśliwym dzieckiem, które kiedyś Chrystus postawił przed uczniami swoimi i rzekł: “Zaprawdę powiadam wam: Jeśli się nie odmienicie i nie staniecie jak dzieci, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego. Kto się więc uniży, jak to dziecko, ten jest największy w królestwie niebieskim. I kto by przyjął jedno takie dziecko w imię moje, Mnie przyjmuje” (Mt 18, 1-5). Nie wiemy nic o latach dziecięcych i młodzieńczych Ignacego. Spotykamy go dopiero jako trzeciego z kolei biskupa Antiochii (po św. Piotrze Apostole i św. Ewodiuszu). W czasie prześladowania za cesarza Trajana Ignacy został uwięziony i skazany na śmierć. Wysłano go pod eskortą żołnierzy do Rzymu, aby tam rzucić na pożarcie dzikim zwierzętom w czasie organizowanych właśnie igrzysk. W czasie tej podróży Ignacy zatrzymał się w Smyrnie, gdzie czekał na okręt. Korzystając z chwilowej przerwy, napisał 4 listy do gmin chrześcijańskich: w Efezie, Magnezji, w Trallach i w Rzymie. Wyszedł mu naprzeciw św. Polikarp z liczną delegacją, by uczcić w ten sposób bohatera. Polikarp dostarczył Ignacemu materiału do pisania i zobowiązał się odesłać jego listy do adresatów. Ignacy ukazał w tych listach Chrystusa jako prawdziwego Boga i człowieka, łączącego w sobie naturę Boską i ludzką; określił Kościół jako katolicki na oznaczenie całego ludu Bożego złączonego z Chrystusem w jeden organizm. Hierarchię Kościoła stanowią biskupi, prezbiterzy i diakoni. Biskupi reprezentują autorytet Boga Ojca, prezbiterzy stanowią grono apostolskie, a diakoni pełnią zadanie Chrystusa sługi. Według św. Ignacego, ten, kto ma wiarę, nadzieję i miłość, jest zjednoczony z Chrystusem Panem. Wiele szacunku okazał też biskup Antiochii Kościołowi, który jest w stolicy cesarstwa rzymskiego. W swoich listach Ignacy wyraził żarliwość wiary oraz głęboki pokój serca wobec czekającego go męczeństwa. Listy te są ważnym dokumentem wiary pierwotnego Kościoła. W Godzinie Czytań we wspomnienie św. Ignacego czytamy jego znamienne słowa napisane do Rzymian, których prosił, aby nie starali się o uwolnienie go od męczeńskiej śmierci, której bardzo pragnął: “Pozwólcie mi się stać pożywieniem dla dzikich zwierząt, dzięki którym dojdę do Boga. Jestem Bożą pszenicą. Zostanę starty zębami dzikich zwierząt, aby się stać czystym chlebem Chrystusa. Proście za mną Chrystusa, abym za sprawą owych zwierząt stał się żertwą ofiarną dla Boga”. W Troadzie Ignacy musiał ponownie przesiąść się na inny okręt. Skorzystał z okazji, by napisać listy do Filadelfii, Smyrny i do św. Polikarpa. Z Troady dotarł do Neapolu, miasta w Macedonii (dzisiaj nosi ono nazwę Cavalla), a następnie musiał podążać pieszo pod eskortą do Filippi, Salonik i Dyrrachium. Tam dopiero wszyscy wsiedli na statek i dopłynęli do portu włoskiego, Brindisi. Stąd znowu pieszo szli drogą lądową aż do Rzymu. Dla osiemdziesięcioletniego starca cała ta podróż była prawdziwą katorgą. Św. Ignacy, “Teoforos” (tzn. “niosący Boga”) – jak przedstawia się w pismach – zginął śmiercią męczeńską na arenie w Rzymie, prawdopodobnie w Koloseum. Dzieje jego bohaterskiej śmierci opisali między innymi: św. Ireneusz, Orygenes, Euzebiusz z Cezarei, św. Polikarp, św. Jan Chryzostom i św. Hieronim. Przyjmuje się, że jego śmierć miała miejsce ok. roku 107. Chrześcijanie zebrali ze czcią pozostałe na arenie kości Męczennika, a potem przewieźli je do Antiochii. Wiemy o tym z mowy św. Jana Chryzostoma, poświęconej Ignacemu. Cesarz Teodozjusz II (+ 450) nakazał umieścić relikwie św. Ignacego w świątyni Fortuny, zamienionej na chrześcijańską. Trzecie przeniesienie relikwii odbyło się w roku 540, kiedy Chozroes, król perski, najechał na Palestynę i Syrię. Wreszcie relikwie powróciły do Rzymu, kiedy w VII w. Saraceni zajęli Syrię. Imię św. Ignacego wymieniane jest w Kanonie Rzymskim.W ikonografii św. Ignacy ukazywany jest w szatach biskupich rytu wschodniego lub jako młody biskup z raną na piersi. Jego atrybutami są lew u stóp, symbol IHS na piersi Świętego. brewiarz.pl