Jezus przemówił do tłumów i do swych uczniów tymi słowami: “Na katedrze Mojżesza zasiedli uczeni w Piśmie i faryzeusze. Czyńcie więc i zachowujcie wszystko, co wam polecą, lecz uczynków ich nie naśladujcie. Mówią bowiem, ale sami nie czynią. Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą.

Wszystkie swe uczynki spełniają w tym celu, żeby się ludziom pokazać. Rozszerzają swoje filakterie i wydłużają frędzle u płaszczów. Lubią zaszczytne miejsce na ucztach i pierwsze krzesła w synagogach. Chcą, by ich pozdrawiano na rynkach i żeby ludzie nazywali ich Rabbi.
Wy zaś nie pozwalajcie nazywać się Rabbi, albowiem jeden jest wasz Nauczyciel, a wy wszyscy braćmi jesteście. Nikogo też na ziemi nie nazywajcie waszym ojcem; jeden bowiem jest Ojciec wasz, Ten, który jest w niebie. Nie chciejcie również, żeby was nazywano mistrzami, bo tylko jeden jest wasz Mistrz, Chrystus.
Największy z was niech będzie waszym sługą. Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”.

Mt 23, 1-12

Komentarz do Ewangelii:

Wszystko można zamienić w “biznes”, nawet życie duchowe. To jest bardzo realne niebezpieczeństwo, które niestety często staje się faktem. Dlatego nie wystarczy być religijnym i uduchowionym.

Istotne jest to, w jaki sposób przeżywam swoją wiarę i duchowość. Te dwie rzeczy mają sens w życiu człowieka o tyle, o ile są ukierunkowane na bezinteresowność. Kiedy w życiu duchowym coś nam “nie idzie”, to pytajmy się zawsze najpierw o swoją bezinteresowność – czy nie szukam siebie?

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2778,ewangelia-to-trzeba-zrobic-gdy-mamy-problemy-z-wiara.html

______________________________

W klasztorze Wenlock, w Anglii – św. Miłburgi, dziewicy. Była córką króla Mercji, w dobrach którego zainicjowała rodzaj klasztoru żeńskiego. Zmarła prawdopodobnie w roku 722.

oraz:

św. Feliksa, biskupa (+ 656); św. Łazarza, mnicha (+ 867); św. Marty, dziewicy i męczennicy (+ ok. 250); św. Romany, dziewicy (+ IV w.); św. Syrena, męczennika (+ pocz. IV w.)

Mamy w życiu wiele bałaganu – w emocjach, myślach, relacjach, czasie i rzeczach. A gdyby tak to uporządkować? Wejdź na 8-tygodniową drogę prostoty z chrześcijańskim psychologiem.

Jest sobota wieczór. Zmęczona po warsztatach o prostocie, na których właśnie byłam, przechodzę przez nocny krakowski Rynek. Zabawa, radość, pierwsze randki i spotkania przyjaciół, ale też chaos, hałas oraz miejskie powietrze, które uniemożliwia wzięcie głębokiego oddechu. Zastanawiam się, czy w ogóle wiem, czym jest prostota. Tak trudno odnaleźć ją w świecie i w sobie. Idę do kościoła, w którym o tej porze można spotkać Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

Otwieram drzwi, wchodzę. Po chwili orientuję się, że pani, która mija mnie w wyjściu, jest ostatnią osobą, która była w kościele. Wokół mnie nieskazitelna cisza, tylko Jezus i ja, w samym środku miasta, zabawy, hałasu. Biorę głęboki oddech – właśnie tu mogę. Idę do pierwszej ławki, bo tęskniłam i chcę być blisko. Klękam, spoglądam Mu w oczy i już wiem – prostota jest tu. Właśnie tu, w Nim i przed Nim.

Niepokoisz się o wiele, a potrzeba tylko jednego

Mija kilka chwil, rozmawiam z Jezusem o tym, jak trudno mi jest odpocząć. Bo pracuję, załatwiam, biegam i działam. Bo tyle ważnych spraw, tylu ludzi potrzebujących, tyle obowiązków, które przecież nie mogą czekać. On wie, jaki chaos panuje w moim życiu, jak mi się spod kontroli wymyka kalendarz, jak nie ogarniam czasu, robię wokół siebie bałagan, ze wszystkim jestem na ostatnią chwilę. On wie, że żaden ze mnie spec od zarządzania czasem – jestem tylko człowiekiem, który szuka i próbuje. No więc szukam, przepełniona po brzegi pytaniami: “Jezu, jak się uprościć? Jak zredukować do spraw najważniejszych? Co chcesz, bym uczyniła?”. I czekam, czekam, aż odpowie…

Nagle w głowie pojawia mi się jeden z moich ulubionych fragmentów Ewangelii: “Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego…” (Łk 10, 41-42). Te słowa z mocą przeszywają moje serce, delektuję się nimi i wiem, że są odpowiedzią na wszystko. “Przestań uwijać się koło rozmaitych posług… Tak dawno ze mną po prostu nie siedziałaś…” (por. Łk 10, 40) – słyszę dalej. Nagle cały ciężar ze mnie spływa. Orientuję się, że faktycznie dawno nie siedziałam z Jezusem.

Tak, modliłam się, czytałam Słowo, ale w jakiejś nieobecności, niepokoju, otoczona bałaganem. A tu chodzi o to, by usiąść, odpocząć. Właśnie przy Nim można. To On jest przecież źródłem porządku i prostoty w naszym życiu. To On może trudne emocje i negatywne myśli przemienić, chaotyczny kalendarz doprowadzić do porządku, zmotywować do większej wydajności i mądrości w planowaniu, nauczyć, jak dbać o moje relacje, mój dom, moje ciało. To On jest przyczyną i źródłem wszelkiej aktywności, wszelkiego poruszenia. To On.

Kłamstwa w Twojej głowie

W naszym życiu jest wiele bałaganu. Większość z nas w którymś momencie wpada w niewolę złej organizacji życia: czasu, nawyków, przestrzeni, relacji i wielu innych spraw. Notorycznie się przepracowujemy, bierzemy na siebie nadmiar obowiązków lub zniewoleni lenistwem i brakiem umiejętności planowania zaniedbujemy pracę i realizację rzeczy ważnych. Wieczorami wracamy do domu przemęczeni i choć jesteśmy świadomi piętrzących się spraw do zrobienia, padamy ofiarą silnych i niekoniecznie dobrych nawyków – marnujemy czas na seriale, bezmyślne przeglądanie internetu, zajadanie emocji niezdrowym jedzeniem.

W naszym kalendarzu zazwyczaj brakuje czasu na odpoczynek, sport, rekreację czy urlop, a codzienność jest zdominowana przez stres, który rozładowujemy poprzez używki czy nawet nałogi. Negatywne emocje są na porządku dziennym, od podszewki znamy brak motywacji, smutek, lęk, złość i frustrację. Nie radzimy sobie ze strachem o przyszłości, przytłacza nas trudna przeszłość, zablokowani negatywnymi myślami tkwimy w miejscu od lat.

Po głowie zazwyczaj krążą różne kłamstwa na swój temat (że nie dam rady, że się nie uda, że nigdy nikogo nie spotkam albo nie będę dobrą matką, że nie znajdę dobrej pracy, że zabraknie mi pieniędzy, że zostanę sam i wszyscy o mnie zapomną…) i na temat Boga (że jest obojętny, nieskory do wsparcia, że nie odpowiada na moje prośby lub że całkiem się pomylił, gdy mnie stwarzał…).

Bóg w bałaganie

W relacjach jest nam trudno się odnaleźć – nie potrafimy mówić szczerze o sobie, poszukujemy bliskości i poczucia bezpieczeństwa, ale często bezskutecznie, nie potrafimy mądrze stawiać granic, żyjemy w toksycznych związkach lub nieprzebaczeniu. Pragniemy nawiązywać przyjaźnie i relacje damsko-męskie, ale czujemy się w tym temacie jak dzieci we mgle, nienauczone, jak kochać i być kochanym. W efekcie często się ranimy, przenosząc na nasze relacje zranienia, których sami kiedyś doświadczyliśmy.

Tęsknota za drugim człowiekiem czasem popycha nas w ramiona nieodpowiednich osób lub nawet w niewolę grzechu. Wierzymy, że bliskość cielesna da nam to, czego potrzebujemy, lecz po czasie boleśnie się przekonujemy, że to tylko pogarsza sprawę. Temat pasji, zainteresowań czy stawiania i realizacji celów to dla większości z nas czysta egzotyka – owszem, przy odrobinie wysiłku możemy odpamiętać, jakie mamy marzenia, ambitne plany i pomysły, pasje, które chcielibyśmy rozwinąć, ale ostatecznie pokonuje nas lęk przed wdrożeniem zmian do swojego życia, niepewność, czy damy sobie radę oraz niskie poczucie własnej wartości, które sugeruje nam, że akurat nam prawdopodobnie się nie uda.

Kiedy w naszym towarzystwie ktoś robi coś, co sami chcielibyśmy robić, a na co nie mamy odwagi, jest duże ryzyko, że zamiast zmotywować się do działania, skończymy płacząc nad sobą i zajadając smutek chipsami. We wszystkim tym odnosimy całkowitą lub przynajmniej sporą porażkę w relacji z Bogiem – niestety jest ona równie zabałaganiona, jak pozostałe sfery naszego życia. Dobijamy się do nieba z podobnymi od kilku lat prośbami lub po prostu zanudzamy Boga utartymi formułkami modlitewnymi.

Pora na zmiany?

Nie ma w nas ognia i pasji, dawno już zapomnieliśmy albo nigdy nie poznaliśmy, jak to jest być zakochanym w Jezusie, a w Bogu widzieć swojego ukochanego Tatę. Summa summarum wszystko to wygląda niezbyt optymistycznie i trzeba otwarcie przyznać – nie jesteśmy zadowoleni ze swojego życia, szczęścia doświadczamy sporadycznie i coraz częściej podskórnie przeczuwamy, że to chyba nie to miał na myśli Jezus, gdy obiecał nam “życie w obfitości” (J 10, 10)

Trwa Wielki Post – czas, który wielu z nas kojarzy się z narzucaniem sobie dużych wymagań i serwowaniem umartwień, które przerastają nasze możliwości. A gdyby tak tym razem zrobić coś innego? Gdyby posiedzieć z Jezusem, przyjrzeć się wspólnie różnym sferom naszego życia, stanąć w prawdzie i pozwolić się przemienić? Gdyby uporządkować bałagan w naszym życiu nie poprzez klasyczne postanowienia, których nie wypełniamy, lecz poprzez analizę przyczyn nieporządku, zrozumienie ich i siebie w tym wszystkim oraz próbę ich zmiany – stopniową, mądrą, wymagającą wysiłku, ale współpracującą z łaską?

Gdyby zrobić coś dla siebie, uczciwie, mądrze i w sposób usystematyzowany? Bóg nie chce, byśmy mechanicznie postanawiali nie oglądać seriali czy jeść mniej słodyczy. Bóg pragnie, byśmy “wyprostowali dla Niego ścieżki” (Mk 1, 3), tak, aby On mógł na stałe zamieszkać w ziemi naszego serca. A żeby to się stało, potrzebujemy stanąć w świetle prawdy o nieuporządkowaniu w swoim życiu i podjąć wysiłek zmiany.

Uporządkuj swoje życie w 8 tygodni

Chcę zachęcić Cię do wspólnej drogi przez najbliższe 8 tygodni. W cotygodniowych psychologicznych artykułach opartych o Słowo Boże zaproszę Cię do realnej i konkretnej zmiany Twojego życia – dzięki wskazówkom, praktycznym ćwiczeniom, historiom z życia wziętym oraz wsparciu Słowa Bożego przejdziesz od bałaganu i chaosu do porządku i prostoty.

Zajmiesz się porządkiem w czasie, nawykach, emocjach, myślach, poczuciu własnej wartości, relacjach, celach, priorytetach i pragnieniach. W końcu, co najważniejsze, uporządkujesz swoją relację z Bogiem – znajdziesz przestrzeń na to, by móc “usiąść u Jego stóp” (Łk 10, 39), tak jak sam Jezus do tego zachęca. Każdy z nas nie tylko może zmienić swoje życie, ale również, jako chrześcijanin, jest do tego zobowiązany!

Bóg stworzył Cię pięknie, pełnym potencjału i możliwości, ale potrzebuje Ciebie, byś podjął wysiłek i zaczął z Nim współpracować. Choć to od Niego pochodzi łaska i On jest ostatecznym Panem wszystkiego, to Ty sam jesteś odpowiedzialny za konkretne działanie. Twoje życie nie tylko nie musi być szare i męczące – jesteś wybrany i przeznaczony do rzeczy większych. Niebo jest nad Tobą otwarte – czy wierzysz w to? Czy sięgniesz po to, co Bóg przygotował? Zrób to, a Twój świat odmieni się nie do poznania i nic już nie będzie takie samo. Wyprostuj ścieżki!

O pierwszym kroku do prostoty przeczytasz w najbliższy poniedziałek na DEON.pl

Maria Krzemień – psycholog chrześcijański i trener. W praktyce i codzienności jest po prostu wierzącym psychologiem, bo jakiś czas temu postanowiła połączyć nie tylko swoje życie, ale też pracę na dobre z Panem Bogiem. Prowadzi warsztaty psychologiczne w oparciu o Słowo Boże. Jej teksty można przeczytać na blogu Żyj po Bożemu.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/lifestyle/art,472,8-krokow-do-prostoty-ktora-zmieni-twoje-zycie.html

________________________________

Oczekuj postępów, a nie doskonałości

Współczesny świat mówi nam, że wszystko możemy osiągnąć natychmiast. Tymczasem droga do postępów jest zupełnie inna. Chcesz wiedzieć jaka? Sprawdź.

Żyjemy w świecie pośpiechu i “natychmiastowości”. Współczesna kultura uczy nas, że wszystko powinno być od razu i wszystko powinniśmy mieć od ręki. Reklamy serwują nam fałszywe obietnice opanowania nowych umiejętności w błyskawicznym tempie, czy cudownego chudnięcia bez najmniejszego wysiłku i zmiany nawyków.

I choć może śmieszą Cię tego typu obietnice, to jednak karmiąc się nimi, ciągle je słysząc, możesz zacząć wierzyć, że w pracy nad sobą błyskawiczne zmiany są możliwe, a wręcz są czymś normalnym. Oczekiwanie natychmiastowych rezultatów zostaje zasiane w Twoim umyśle niczym ziarno i może zacząć kiełkować. Zastanów się, czy nie pojawia się czasem w Tobie myśl lub przekonanie, że skoro w ciągu kilku dni nie udało Ci się pozbyć jakiegoś nawyku lub wyćwiczyć nowej umiejętności, to jest z Tobą coś nie tak. A może łatwo się zniechęcasz, gdy nie widzisz natychmiastowych rezultatów?

Przekonanie, że efekty są na ogół widoczne natychmiast, jest z gruntu fałszywe. Jest również bardzo niebezpieczne, bo podkopuje wiarę w siebie, może obniżać samoocenę, a także odbierać nadzieję i motywację do działania.

Praca nad sobą, nad zmianą swoich przyzwyczajeń, nad rozwojem nowych umiejętności wymaga czasu, świadomej pracy i wysiłku. Co więcej, każda osoba ma swoje tempo – takie, które jest dla (niej/niego) najlepsze.

Dlatego, jeżeli wyruszasz w drogę zwaną rozwojem osobistym, daj sobie czas.

To nie wyścig. Nie ma sensu porównywać się z innymi, a tym bardziej z nimi rywalizować. Wbrew temu, co mówi współczesny świat – czasu jest bardzo dużo. To prawda, że nieraz mamy wrażenie, że ten czas bardzo pędzi. Czas jednak ucieka nam wtedy, gdy źle go wykorzystujemy, gdy go marnujemy na nic nieznaczące czynności i pseudoodpoczynek.  Kiedy zaczniesz dobrze planować i rozsądnie gospodarować swoim czasem, to zobaczysz, że masz go całkiem dużo.

Wróćmy do pracy nad sobą. Wiesz już, że wymaga ona czasu, świadomej pracy i wysiłku. Dobrze, tylko od czego zacząć? Możesz zastosować dwie strategie. Jedną – metodę małych kroków – opisałam wcześniej w innym tekście. Dziś opowiem Ci o innej, która bazuje na tzw. cyklu Deminga. Pierwotnie zasady te stosowane były w zarządzaniu jakością w organizacjach, ale schemat działania świetnie sprawdza się również w przypadku pracy nad sobą.

Cykl Deminga składa się z czterech powtarzających się faz:

• Planuj
• Działaj
• Sprawdzaj i wprowadzaj modyfikację
• Działaj dalej

Jak odnieść to do pracy nad sobą?

Zastanów się, nad czym chcesz pracować. Może nad wyższą samooceną? Lub lepszym wykorzystaniem czasu? A może chcesz się nauczyć hiszpańskiego? Wybierz obszar, na którym chcesz się skupić. Na użytek naszych rozważań proponuję coś z obszaru życia prywatnego. Celem zmiany jest to, żeby mieć więcej czasu dla bliskich, przyjaciół i rodziny.

Teraz zaplanuj działanie.

Pomyśl, jak jest obecnie. Ile czasu spędzasz z bliskimi? Dlaczego chcesz coś zmienić? Czego obecnie najbardziej Ci brakuje? Co przeszkadza Ci w tym, żebyś miała/miał dla nich tyle czasu, ile byś chciała/chciał Co możesz zmienić? Pomyśl o jednej małej rzeczy, którą możesz zmienić – na przykład: we wtorek wieczorem nie będę odpowiadać na maile i wyłączę komórkę lub w czwartek nie będę włączać telewizora po 18 itd.

Kolejnym ważnym krokiem na tym etapie jest określenie wskaźników, czyli po czym poznasz, że zmiana rzeczywiście nastąpiła. Musi to być coś konkretnego. Na przykład do tej pory czas z bliskimi spędzałaś/spędzałeś tylko w weekendy. Zmianą będzie to, że dodatkowo w tygodniu będziesz miała/miał dwie godziny na bycie z bliskimi i faktycznie ten czas z nimi spędzisz. Wskaźnik zmiany musi być konkretny, mierzalny.

Kiedy już udało Ci się określić wskaźniki, przejdź do następnej fazy. Zacznij działać. Wprowadź zmianę i obserwuj efekty. Nie przejmuj się, jak Ci nie wyjdzie. Przypomnij sobie jak uczyłaś się/uczyłeś się jeździć na rowerze. Wtedy raczej nie nie poddawałaś się/nie poddawałeś się po upadku, tylko podnosiłaś się/podnosiłeś się i próbowałaś/próbowałeś jeszcze raz. Teraz też tak postępuj. Staraj się wprowadzić zmianę i nie zniechęcaj początkowymi trudnościami. Działaj wytrwale.

Co jakiś czas sprawdzaj postępy i zastanów się, co można zmienić, ulepszyć.

Znajdź chwilę, aby pomyśleć nad swoimi działaniami. Czy widzisz efekty? Co przynosi najlepsze rezultaty i przybliża Cię do celu? Czy widzisz jakieś rzeczy, które utrudniają Ci drogę? Co to jest? Co możesz z tym zrobić?

Jeżeli widzisz trudności, to przeanalizuj je i wprowadź zmiany do swojego działania. Wracając do naszego przykładu – gdy pracujesz nad tym, żeby mieć więcej czasu dla bliskich, może się zdarzyć tak, że nawet znalazłaś/znalazłeś te dwie dodatkowe godziny, ale nie wiesz, co mogłabyś/mógłbyś w tym czasie robić, więc koniec końców włączasz telewizor lub każdy zaczyna zajmować się swoimi sprawami zamiast spędzać czas razem. Jesteście obok siebie, a nie razem i Twój cel, żeby zacieśniać więzi, się nie spełnia. Zastanów się,  jak możesz to zmienić? Skoro masz już te dwie dodatkowe godziny, to może teraz zacznij planować, co możecie w tym czasie razem zrobić? Możliwości jest dużo: pójść na spacer, pograć w gry, obejrzeć zdjęcia i powspominać itd.

Swoje nowe pomysły wcielaj w życie i po jakimś czasie znów sprawdzaj postępy. Pamiętaj, zmiana  realizuje się w działaniu.

I na koniec bardzo ważna rzecz. Gdy oceniasz postępy we wprowadzaniu zmian, doceniaj nawet drobne sukcesy. Udało Ci się wygospodarować dodatkową godzinę zamiast założonych dwóch? To nic, uciesz się tą dodatkową godziną. To już jest zmiana, to już jest sukces. To bardzo ważne – doceniaj i świętuj osiągnięcia. Nie martw się tym, że coś nie wychodzi od razu. Martwienie się nic nie da, zamiast tego szukaj rozwiązań, sposobów, jak można coś  zmienić.  I pamiętaj, oczekuj postępów, a nie doskonałości!

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,798,oczekuj-postepow-a-nie-doskonalosci.html

___________________________________

Odniosłeś porażkę? To dobrze. Próbuj dalej

Czasami trzeba wielokrotnie ponawiać próby, które za każdym razem przybliżają do upragnionego celu, a jednocześnie ułatwiają realizację innych zamierzeń.

Wyobraźcie sobie, że cel, który pragniecie osiągnąć, znajduje się na szczycie stromej, trudno dostępnej góry. Wyobraźcie sobie też, że w chwili, kiedy właśnie ruszacie w drogę, ktoś umieszcza wam na plecach ciężki kamień. Co czujecie, kiedy wspinacie się pod górę? Ekscytację? Zmęczenie? Frustrację? Jeżeli nie uda wam się dotrzeć do celu za pierwszym lub choćby za drugim razem, skąd weźmiecie siły, by iść dalej?

Odpowiadając na powyższe pytanie, zapewne wymienicie wiele różnych cech charakteru. Z pewnością jednak jedną z nich będzie wytrwałość. Wytrwałość to zdolność nieustępliwego dążenia do celu, niestrudzonego wyznawania określonych poglądów lub konsekwentnego realizowania zadania mimo napotykanych przeszkód i mimo zniechęcenia. Trudności i frustracje związane z usuwaniem przeszkód z drogi prowadzącej do wyznaczonych celów wywołują chęć porzucenia zadania, którego się podjęliśmy. Wytrwałość to wewnętrzny głos, który nieustannie przypomina: “Nie udało się za pierwszym razem? Spróbuj jeszcze raz. I jeszcze raz”.

Czasami trzeba wielokrotnie ponawiać próby, które za każdym razem przybliżają do upragnionego celu, a jednocześnie ułatwiają realizację innych zamierzeń. Może się na przykład okazać, że zmieniamy kierunek obranej drogi lub osiągamy większe dobro, którego początkowo nie planowaliśmy.

George Washington Carver, który urodził się około 1864 roku, miał marzenie – chciał użyźnić wyjałowione ziemie południowej części Stanów Zjednoczonych. Wytrwale zdobywał wykształcenie, co w tamtych czasach było niezwykle trudne – szczególnie dla Afroamerykanina. Nie poddawał się jednak i w 1896 roku uzyskał tytuł magistra na uniwersytecie w stanie Iowa. Po pewnym czasie udało mu się nakłonić rolników z południa USA, aby zrezygnowali z hodowli bawełny i zaczęli uprawiać użyźniające glebę orzechy i słodkie ziemniaki. Wkrótce odkrył ponad 300 nowych sposobów zastosowania orzecha ziemnego, przyczyniając się do powstania stabilnego rynku tej rośliny.

Kiedy Thomas Edison miał dwanaście lat, sprzedawał gazety w pociągach. Jako piętnastolatek zarabiał na życie, obsługując telegraf. Wolny czas przeznaczał na naukę i przeprowadzanie eksperymentów. W 1879 roku wynalazł żarówkę. Wcześniej musiał jednak przeprowadzić szereg nieudanych prób, które kosztowały go 40 tysięcy dolarów – a przecież był już wtedy doświadczonym wynalazcą. Edison przez pięćdziesiąt lat razy ubiegał się o przyznanie patentu. Nieustannie podejmował kolejne próby.

Usilne starania, które były udziałem Carvera i Edisona, nie tylko przybliżają do realizacji celów, lecz są źródłem wiedzy o sobie. Wytrwałość pozwala dostrzec cnoty, z których nie zdawaliśmy sobie sprawy. Możemy też odkryć te obszary naszej osobowości, które wymagają rozwoju, zanim osiągnięcie celu stanie się możliwe. Wykonywanie zadań prowadzących do sukcesu daje poczucie satysfakcji. Ćwicząc wytrwałość, zwiększamy swą wewnętrzną siłę. Rozwijamy duchowe muskuły, kiedy wytrwale dążymy do tego, co uważamy za sukces. Sukces zawsze jest poprzedzony pracą.

Abraham Lincoln nie ustawał w dążeniu do realizacji marzeń, chociaż porażki towarzyszyły mu nieustannie. Krytycy nie potrafili doszukać się w jego karierze niczego, co mogłoby wskazywać, że jako prezydent zakończy wojnę secesyjną w Ameryce. Lincolna naprawdę trudno było nazwać człowiekiem sukcesu. W dzieciństwie stracił matkę i siostrę, przeżył śmierć wybranki serca, przeszedł załamanie nerwowe, w 1832 roku przegrał wybory do legislatury stanowej w Illinois, fiaskiem zakończył się udział w prowadzeniu sklepu wielobranżowego, po śmierci partnera został mu do spłacenia ogromny dług, w latach 1843 i 1844 przegrał wybory do Kongresu, w 1855 przegrał wybory do senatu, w 1856 poniósł porażkę jako kandydat na wiceprezydenta, a w 1858 roku Stephen Douglas pokonał go w wyborach na senatora.

Kiedy został zapytany, jak udało mu się znieść tyle osobistych niepowodzeń, przypisał swój sukces niesłabnącej wierze. Powiedział: “Bez Boga nie mogę zwyciężyć. Z Nim nie mogę przegrać”. Lincoln znalazł pocieszenie w wierze w Boga i w lekturze Pisma Świętego.

Thomas Edison nie był religijny, ale wierzył w “wyższą inteligencję”. Lincoln bardzo szybko zakończył oficjalną edukację. Nazywano go niewykształconym, “błąkającym się, ciężko harującym chłopakiem”. Edison tylko przez trzy miesiące chodził do państwowej szkoły. Jeden z nauczycieli nazwał go “zepsutym” dzieciakiem, matka zabrała go więc z państwowej placówki i uczyła w domu. Później Edison stwierdził, że formalna edukacja jest nudna.

Poświęcenie to kolejny atrybut sukcesu. Edison miał powiedzieć: “Geniusz to 1 procent natchnienia i 99 procent pocenia”. Nie zniechęciły go nawet niezliczone fiaska jego eksperymentów. Pewnego razu, kiedy przyjaciel pocieszał go po serii porażek w pracy nad akumulatorem, powiedział: “Ale ja wcale nie poniosłem porażki. Po prostu odkryłem sto nieskutecznych sposobów”. Pod koniec swoich dni, kiedy pytano go, jaki wpływ na jakość życia ma postępująca głuchota, odpowiadał: “Łatwiej jest mi skupić myśli”.

Na drodze do realizacji celu czasami doświadczamy niepowodzeń. W historii ludzkości wielu było ludzi, którzy osiągnęli niewiarygodny sukces, kiedy podjęli próbę, a po niej jeszcze jedną, a później kolejną. Powinniśmy brać z nich przykład.

Tekst pochodzi z książki Sir Johna Templetona “Uniwersalne prawa życia”. 

Miłość od pierwszego zalogowania