dodane 2009-09-15 11:24

Magdalena Konopka

Wystąpił wówczas przeciwko Dioskurowi, patriarsze Aleksandrii, biorąc w obronę Flawiana, patriarchę Konstantynopola. To spowodowało, że ledwie uszedł stamtąd z życiem. Swoją szczęśliwą ucieczkę przypisywał św. Janowi Ewangeliście, w którego grobowcu za murami miasta się ukrył.

W czasie jego pontyfikatu, w Italii rządził germański wódz Rikimer. Przy jego poparciu, mimo protestów papieża, powstała w Rzymie gmina ariańska. Kiedy Hilary dowiedział się, że cesarz Antemiusz chce zatwierdzić miejsca spotkań dla heretyków w mieście, odważnie się temu przeciwstawił i wymógł na władcy przysięgę, że tego nie zrobi.

Papież, jako osoba energiczna i stanowcza ostro przeciwstawiał się napływowi sekt chrześcijańskich oraz z wielkim przekonaniem głosił prymat biskupa Rzymu. W licznych listach potwierdzał postanowienia soborów: w Nicei, Efezie i Chalcedonie oraz tomus Leona I. Przyszły święty często interweniował w Galii i Hiszpanii w celu umocnienia autorytetu Stolicy Apostolskiej. W Galii starał się skupić biskupów wokół Arles, jako ich metropolii, nigdy jednak nie osiągnął zamierzonego celu.

19 listopada 465 r. papież zwołał synod. Odbył się on w kościele S. Maria Maggiore i dotyczył sporów jurysdykcyjnych biskupów hiszpańskich. Co ciekawe, był to pierwszy synod rzymski, którego szczegółowa dokumentacja się zachowała. Przyczyną tego mógł być fakt, iż trwał on zaledwie parę minut. Hilary wygłosił allokucję, która m. in. zakazywała biskupom naznaczania swoich następców.

Papież żywił głęboką wiarę w interwencję Jana Ewangelisty w czasie swego pobytu w Efezie, gdzie omal nie stracił życia. Dlatego też wybudował kaplicę na cześć Apostoła, przylegającą do laterańskiego baptysterium.

Święty odznaczał się ogromną hojnością, jego wspaniałe dary dla różnych rzymskich kościołów miały zastąpić klejnoty ze szlachetnych metali, zrabowane podczas złupienia Rzymu przez Wandalów w 455 r. Ufundował także klasztor S. Lorenzo fuori le Mura, w którym został pochowany. Jednak dokładna lokalizacja grobu nie jest znana. Zmarł w 468 r. Jego wspomnienie w liturgii przypada 28 lutego.

http://papiez.wiara.pl/doc/491019.Pogromca-herezji

Otwórz swoje serce na spotkanie z przychodzącym Panem. Niech ten czas będzie poświęcony tylko Jemu. Pomyśl, co chcesz od Niego otrzymać.

Dzień powszedni

Mt 5, 43-48 ściągnij plik MP3

Dzisiejsze słowa Jezusa wytyczają kierunek twojej drogi w Wielkim Poście. Wsłuchaj się więc w nie uważnie.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Mateusza
Mt 5, 43-48
Jezus powiedział do swoich uczniów: «Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził”. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych,którzy was prześladują; tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest wasz Ojciec niebieski».

„Słyszeliście…, a Ja wam powiadam…”. Chrystus odwołuje się do tego, co znane Żydom, do czego się przyzwyczaili w swoim myśleniu i domaga się tu radykalnej zmiany. Co z twoimi schematami myślenia? W Starym Testamencie nie ma przykazania nienawiści nieprzyjaciół. Tak jednak powszechnie interpretowano fragmenty o relacjach Izraela z sąsiednimi ludami. Przeciwko takiej interpretacji występuje Chrystus i zaprasza do nowej mentalności. Która logika jest ci bliższa?

Tym, którzy miłują bez rozróżnienia na bliźnich i nieprzyjaciół, Pan składa obietnice: „tak będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie”. Ludzie tak postępujący to synowie Boga. Czy nie o to chodzi w chrześcijaństwie? Byśmy wejrzeli na swoją godność dzieci Bożych i pamiętając o niej według niej postępowali. Jaka jest twoja godność, chrześcijaninie? Czy rozpoznajesz w sobie oblicze Ojca?

Nawet jeśli się z tym zgadzamy, to przecież wciąż pozostają trudności na poziomie działania. Niejeden raz nie czynię dobra, którego chcę, ale zło, którego nie chcę. Czy taka miłość w ogóle jest możliwa? Jezus udowodnił, że się da! Jego życie i śmierć to pokazują. I ty jesteś zaproszony, by razem z Jezusem, być doskonałym jak Ojciec. Co to konkretnie dla ciebie oznacza?

Zaproś Jezusa do swego serca. Niech ten czas Wielkiego Postu będzie waszą wspólną wędrówką w stronę, którą On dał ci poznać.

http://www.modlitwawdrodze.pl/home/

********

DOMINIKANIE

Mleko i miód. Odcinek 5: Miłosne niezaspokojenie

Adam Szustak OP

Kiedy człowiek szukając siebie, szukając tego kim ma być odnajduje miłość i ma takie przeogromne wrażenie, że to będzie właśnie to, że to mu nada sens…

 

Piąty odcinek internetowego słuchowiska wielkopostnego MLEKO I MIÓD prowadzonego przez o. Adama Szustaka OP. Po więcej zapraszamy na: www.langustanapalmie.pl.

 

 

****************

FRANCISZKANIE

Namrqcenie, odc. 10: Oczywista droga

Leszek Łuczkanin OFMConv

Dzisiaj chciałbym pokazać wam drogę, która czeka każdego z nas. Ona jest oczywista od momentu urodzenia…

 

 

Antonina Krzysztoń – Pieśni postne

 

W trwającym obecnie okresie Wielkiego Postu Ćwiczenia duchowe mogą skutecznie pomóc praktykować miłość w potrójnym wymiarze: Boga, bliźnich i siebie.

Jedną z form rekolekcji, które przeżywają swój renesans są Ćwiczenia duchowe świętego Ignacego Loyoli, zwane popularnie rekolekcjami ignacjańskimi. Rekolekcje w pełnej formie trwają trzydzieści dni; zwykle jednak praktykowane są etapami (czterema tygodniami). Przeprowadzają one stopniowo przez wszystkie etapy życia duchowego: oczyszczenie, oświecenie i zjednoczenie z Bogiem. W rekolekcjach ignacjańskich nie chodzi jedynie o przekaz prawd wiary czy kształtowanie pewnych postaw moralnych; nie chodzi również o analizę siebie i koncentrowanie się na wewnętrznym procesie, jak w psychoterapii.

Celem rekolekcji jest porządkowanie uczuć, które w efekcie prowadzi do uporządkowania całego życia (por. Ćd. 1). Służą temu ćwiczenia medytacyjne lub kontemplacyjne oraz pewne formy ascetyczne: świadoma rezygnacja z rozmów, lektury, radia, telewizji, telefonu, internetu, pracy. Atmosfera milczenia i skupienia sprawia, że bodźce zewnętrzne zostają zredukowane do minimum. Dzięki temu można otworzyć się na głos wewnętrzny, głos Boga, który zwykle działa w sposób bardzo dyskretny, cichy i delikatny. Głos Boga pomaga zrozumieć kilkugodzinne medytowanie nad słowem Bożym (dziennie) oraz konfrontacja Słowa ze swoim życiem i postawami. Pomocą służy również kierownik duchowy, który poprzez codzienną osobistą rozmowę pomaga nazwać wewnętrzny proces i (ewentualnie) korygować dalsze jego etapy.

Rekolekcje ignacjańskie mają zwykle wymiar wspólnotowy. Stąd bardzo istotny jest również codzienny wspólny udział w Eucharystii i adoracji Najświętszego Sakramentu, wspólne posiłki przeżywane w milczeniu, praca i drobne posługi w domu rekolekcyjnym czy (niekiedy) elementy ćwiczeń fizycznych. Wymiar wspólnoty jednoczy i stanowi wsparcie w momentach kryzysowych.

W trwającym obecnie okresie Wielkiego Postu Ćwiczenia duchowe mogą skutecznie pomóc praktykować miłość w potrójnym wymiarze: Boga, bliźnich i siebie, czyli formy określane tradycyjnie jako modlitwa, jałmużna i post.

Całe rekolekcje, począwszy od Fundamentu, kształtują głębszą relację z Bogiem opartą na miłości. Zakładają więc najpierw właściwy obraz Boga, jako miłującego Ojca, który bywa pogłębiany przez teksty biblijne Starego Testamentu, a także poprzez kontemplację osoby Jezusa. Rekolekcje pogłębiają więź z Bogiem, wdrażając w nowe przedłużone formy modlitwy. Należą do nich szczególnie: medytacja, kontemplacja, kontemplacja z zastosowaniem zmysłów, a także codzienny rachunek sumienia. Ćwiczenia pomagają również dokonywać rozeznawania świata ludzkich uczuć, potrzeb, wartości, konfliktów, aby wśród nich odnajdywać wolę Boga i dokonywać właściwych wyborów. Uczą więc praktycznej metody odróżniania działania ducha ciemności i światłości, strapień i pocieszeń duchowych, czyli duchowego rozeznawania.

Ćwiczenia duchowe kształtują właściwe relacje z bliźnimi. Czasami można usłyszeć zarzut, że zbytnio koncentrują na sobie, analizie siebie, pomijając wymiar wspólnotowy, społeczny. Kto przeżył właściwie rekolekcje ignacjańskie, może potwierdzić, że jest to stwierdzenie z gruntu błędne. Czas rekolekcji otwiera przede wszystkim na innych, najpierw na Boga, a później na człowieka, jego potrzeby, oczekiwania i biedy. Poprzez kontemplacje hojności Boga i miłości Jezusa, pochylającego się nad każdym człowiekiem rekolektant (odprawiający Ćwiczenia) wzbudza w sobie pragnienie naśladowania Go w codzienności. Rekolekcje są czasem dla siebie po to, by stawać się ludźmi dla innych. Czas ofiarowany Panu Bogu (i sobie) nie jest nigdy czasem kradzionym ludziom. Przeciwnie, gwarantuje, że człowiek staje się lepszy, zdolny bardziej kochać, a tym samym bliższy swoim bliźnim. Gdy go brakuje, a całą przestrzeń życia zapełnia praca, zabieganie, nerwowość i pośpiech, wcześniej czy później pojawia się pustka i wypalenie duchowe.

Rekolekcje ignacjańskie zawierają również element ascezy. W bardziej kryzysowych fazach Ćwiczeń (zwłaszcza w pierwszej i trzeciej) święty Ignacy proponuje pewne formy postu, które święci praktykowali od wieków; na przykład spożywanie tylko wybranych pokarmów czy napojów, ograniczanie snu, prostota ubioru, skromność wzroku, kontrola języka. W praktykowaniu ascezy ważne są przede wszystkim motywacje. Autor Ćwiczeń wskazuje szczególnie na zadośćuczynienie za grzechy; zaprowadzenie sensownego ładu w życiu, które uwalnia od dyktatu mody, bezmyślnych przyzwyczajeń czy “potrzeb” narzuconych przez współczesną kulturę; uzyskanie nowej świadomości, wewnętrznego pokoju i w konsekwencji łatwości w koncentracji; wyproszenie sobie określonej łaski lub daru od Boga. Jest to zwykle post wspomagający modlitwę i obejmujący ducha i ciało (por. Mk 9, 29).

Rekolekcje ignacjańskie poprzez wspomniane wyżej praktyki prowadzą do życia w przejrzystości, prawdzie i wolności. Odkrywają wnętrze, niespełnione marzenia, tęsknoty, namiętności, czy myśli krążące jedynie wokół własnego “ja”. Pozwalają  zrozumieć siebie. Kim naprawdę jestem? Jaki jestem? Jakie są moje mocne i słabe strony? Na jakie zagrożenia jestem wystawiony? Na jakim odcinku powinienem dalej pracować i walczyć? Co przebudować, przewartościować? Ale przede wszystkim prowadzą w ramiona kochającego i miłosiernego Ojca. Pozwalają Jezusowi leczyć rany przeszłości i otwierają na innych i nowe życie pełne nadziei w Duchu Świętym.

O rekolekcjach ignacjańskich napisano bardzo wiele. Mówi się również wiele, zwykle pozytywnie i z entuzjazmem, czasem negatywnie. O ich wadze dla życia duchowego najwięcej mówią świadectwa na końcu rekolekcji, w czasie których uczestnicy dzielą się ich przeżyciem i owocami. Mówią także przepiękne wpisy w księgach pamiątkowych domów rekolekcyjnych. Każdy ma jednak własną drogę i każdego Duch Święty prowadzi w sposób indywidulany. Dlatego kończąc, zachęcam: jeżeli pragniesz sam zasmakować czym są Ćwiczenia duchowe i odkryć ich indywidualne owoce, przeżyj rekolekcje osobiście! Jezuickie domy rekolekcyjne zapraszają!

http://www.deon.pl/religia/rekolekcje-wielkopostne/wielki-post-2015/zyj-nie-biegnij/art,3,rekolekcje-porzadkujace-uczucia.html

Najbliższe wydarzenia:

Wielki Post ze św. Augustynem – RV

pk

Philippe de Champaigne – Święty Augustyn (fot. Wikimedia Commons / Domena publiczna)

W Magazynie: “Wielkopostne nawracanie się ze św. Augustynem” − rozmowa z ks. Waldemarem Turkiem, patrologiem, pracownikiem watykańskiego Sekretariatu Stanu.

http://www.deon.pl/religia/radio-watykanskie/magazyn-radia-watykanskiego/art,1666,wielki-post-ze-sw-augustynem-rv.html

*******

Jak radzić sobie ze słabością?

Tomasz Nowak OP

Każdy ma jakąś słabość, która nie mija, ale ta słabość jest pretekstem do szukania Boga, do częstszego kontaktu z Bogiem…

 

 

************

 

Przeprowadzone w 2012 roku przez CBOS badania wykazują, że blisko 80 proc. Polaków akceptuje zapłodnienie pozaustrojowe in vitro, tylko 20 proc. jest mu przeciwne. Tymczasem – jak podkreślają przedstawiciele Kościoła – jest to procedura niegodziwa i nieetyczna niezależnie od wyznawanej religii i światopoglądu, która z wielu powodów powinna wzbudzać powszechny sprzeciw.

Życie kosztem wielu śmierci

W powszechnej świadomości, o czym świadczą sondaże, in vitro jest oceniane pozytywnie, gdyż postrzegane jest jako metoda życiodajna, dzięki której rodzą się ludzie i jest to jedyny sposób na narodziny wytęsknionego potomka. Podkreśla się, że zaspakaja “prawo do dziecka” bezpłodnych rodziców, nawet traktuje się je jako panaceum na kryzys demograficzny. W potocznej opinii poczęcie pozaustrojowe uznawane jest za jedyną metodę leczenia bezpłodności.

Szacuje się, że od czasu, gdy w Wielkiej Brytanii w 1978 r. urodziło się pierwsze dziecko z probówki (w Polsce w 1987 r.), dziś jest już 3,5-5 mln osób, które przyszło na świat w efekcie metody zapłodnienia pozaustrojowego. Nie wspomina się jednak, ilu ludzi okupiło ten sukces swoim istnieniem, gdyż od początku stosowania tej metody wiadomo, że jedynie jeden na około 20 embrionów, otrzymanych w probówce, ma szansę przeżycia i doczekania narodzin po wszczepieniu w organizm matki. Potwierdza to raport, opracowany w 2010 r. dla Ministerstwa Zdrowia Republiki Włoskiej, będący próbą odpowiedzi na pytanie jak działa uchwalona w 2004 r. w tym kraju ustawa o in vitro. W roku 2007 na ponad 71 tys. zarodków przeniesionych z probówki do narządów rodnych kobiet, przeżyło zaledwie 6 tys. Z raportu wynika, iż na 58 tys. 869 ludzkich zarodków poczętych metodą in vitro w 2005 roku narodziło się jedynie 3 tys. 385. W 2007 roku na 7 tys. 854 ciąż uzyskanych w wyniku in vitro doszło do 1 tys. 552 poronień.

Życie ludzkie – i naukowcy zgadzają się z tym faktem bezwyjątkowo – zaczyna się w chwili, gdy połowa genomu pochodząca od matki i połowa genomu ojca łączą się w całość. W efekcie powstaje embrion – niepowtarzalny i jedyny, unikalny zapis dotyczący człowieka. Tymczasem metoda poczęcia z probówki, w której istnieje konieczność “nadprodukcji” embrionów, gdyż wszczepienie większej ich ilości daje większą pewność powodzenia zabiegu, prowadzi do tego, że 60-80 proc. z tych niepowtarzalnych istnień ginie. Choć celem zapłodnienia pozaustrojowego jest przyczynienie się do narodzin, życie to paradoksalnie okupione jest śmiercią wielokrotnie większej liczby ludzi. Jest to fakt, którego naukowcy nie są w stanie zakwestionować.

Powodem śmierci embrionów jest także tzw. kriokonserwacja, czyli zamrożenie w temperaturze -195 stopni C i przechowanie zarodków przed implantowaniem ich do narządów rodnych kobiety. Statystyki pokazują, że 40-60 proc. z nich umiera przed lub po zamrożeniu. Pojawia się też problem – jaki ma być dalszy los zamrożonych embrionów, które nie zostały wszczepione w organizm kobiety? Jak długo ma być przechowywany w klinikach, czy może być adoptowany przez inne pary, a może po prostu zniszczony? Wiadomo też, że maksymalny okres “zdatności” zamrożonego ludzkiego zarodka to ok. pięć lat.

O skali problemu świadczy fakt, że na przestrzeni 14 lat w brytyjskich klinikach w trakcie pozaustrojowego zapłodnienia uzyskano ponad 2 mln zarodków. Jak wynika z informacji opublikowanej przez tamtejszy Departament Zdrowia, w 2008 r. połowa z nich – czyli milion – została zniszczona. Skala zjawiska wywołała dyskusję nawet wśród liberalnie nastawionych lekarzy i polityków, bowiem od czasów II wojny światowej nie było tak masowego unicestwienia tak wielkiej liczby ludzkich istnień.

W Polsce los zarodków nadliczbowych dotychczas w ogóle nie został uregulowany – kilka projektów ustaw utknęło w Sejmie. W praktyce embriony są przechowywane, niszczone, przekazywane rodzicom po zabiegu lub do adopcji przez inne bezpłodne pary.

Złudzeniem jest także wiara w skuteczność in vitro. Zdaniem prof. Waldemara Kuczyńskiego, prezesa Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego, skuteczność przeprowadzanych ok. 9 tys. zabiegów rocznie w Polsce wynosi 30-40 proc, ale są szacunku mówiące o 10-procentowej skuteczności tej procedury.

Metodzie tej towarzyszy całkowicie już świadoma aborcja eugeniczna. Lekarz, przeprowadzający zabieg in vitro, dokonuje diagnozy przedimplantacyjnej, która polega na eliminacji słabszych embrionów, ale także obciążonych wadami genetycznymi, utworzonych drogą in vitro przed ich wszczepieniem.

Lekarze są zdania, że selekcja genetyczna dokonująca się podczas takiej procedury jest o wiele bardziej brutalna i arbitralna niż “selekcja” w łonie matki, która jest procesem niezwykle precyzyjnym i rozłożonym w czasie. Praktyka pokazuje, że selekcja zarodków, dokonywana w laboratoriach nie odnosi się jedynie do obciążenia embrionu chorobami czy niepełnosprawnością – służy ona również wyborowi określonej płci czy pożądanych przez parę, wymarzonych, cech przyszłego potomka. W Stanach Zjednoczonych rozwinął się handel materiałem genetycznym. Pragnącym poddać się sztucznemu zapłodnieniu osobom proponuje się plemniki i jajeczka pobrane od zdrowych, anonimowych dawców. W tym “towarze” można wybierać cechy przyszłego potomka, zaś w swoistym sklepie istnieją także najwyższe półki – leży na nich materiał genetyczny niebieskookich blond studentów i studentek Harvardu czy Yale.
Grupa podwyższonego ryzyka

Po latach stosowania metody zapłodnienia pozaustrojowego można już przeprowadzić badania wpływu zastosowania metody in vitro na zdrowie osób, przychodzących na świat dzięki jej zastosowaniu.

W Polsce mało kto uświadamia sobie ten problem. Dowodem na to są badania z 2010 r., w trakcie których respondenci stwierdzali, że metoda ta jest niezawodna i bezpieczna, gdyż nie pociąga za sobą żadnych konsekwencji zdrowotnych dla kobiety (70 proc.), a aż 84 proc. było zdania, że procedura ta nie ma żadnych konsekwencji dla zdrowia dziecka. W ich opinii dzieci poczęte tą metodą nie są obciążone genetycznie, upośledzone, nie rozwijają się gorzej niż rówieśnicy poczęci metodą naturalną.

Tymczasem z opublikowanych w ubiegłym roku badań kanadyjskiej genetyk, specjalistki od zapłodnienia pozaustrojowego dr Rosanny Weksberg z Uniwersytetu w Toronto wynika, że prawdopodobieństwo występowania schorzeń genetycznych u dzieci urodzonych w wyniku zapłodnienia pozaustrojowego jest dziesięciokrotnie większe niż u ich rówieśników.

Uczona zaapelowała do swoich kolegów – medyków aby poddali wnikliwej analizie dane nt. dzieci urodzonych tą metodą, gdyż z jej badań wynika, że dzieci te częściej leczy się na rzadkie schorzenia medyczne takie jak: zespół Beckwith-Wiedemanna i zespół Angelmana.
Syndrom Beckwith-Wiedemanna zdarza się raz na 1,3 tys. dzieci urodzonych w wyniku procedury in vitro. Tymczasem w ogólnej populacji dochodzi do jednego zachorowania na 13 tys. osób. Schorzenie to objawia się nieproporcjonalną wielkością kończyn, rozszczepem języka i wysokim ryzykiem zachorowania na raka nerki.

Z kolei zespół Angelmana zdarza się u jednego na 1,5 tys. dzieci z zapłodnienia pozaustrojowego, to znaczy dziesięciokrotnie częściej niż u pozostałej populacji. Choroba
objawia się poważnym upośledzeniem umysłowym i zaburzeniem mowy. Dr Weksberg jest też zdania, że u dzieci poczętych metodą in vitro istnieje większe prawdopodobieństwo niskiej masy w momencie urodzenia oraz autyzmu.

Ordynator Oddziału Neonatologii Wojewódzkiego Szpitala Zespolonego w Płocku dr Hanna Duda stwierdza, że stosowanie metody in vitro ma poważne konsekwencje dla kobiety, a także dziecka. Ciąża, która jest wynikiem in vitro jest ciążą podwyższonego ryzyka. Często jest to ciąża mnoga, często też dochodzi do samoistnych poronień, istnieje ryzyko obumarcia płodu, wcześniactwa, mózgowego porażenia dziecięcego, łożyska przodującego, ciąży pozamacicznej.

Specjaliści zwracają też uwagę na procedurę hyperstymulacji hormonalnej, której musi się poddać kobieta w celu uzyskania komórki jajowej. Jej organizm jest wówczas w stanie odbiegającym od normy fizjologicznej i jest to swoiste testowanie skrajnych możliwości wytrzymałości ludzkiego organizmu, gdyż musi przyjąć potężne dawki hormonów, a co się z tym wiąże – ponieść konsekwencje takiej procedury. Przyszli rodzice zazwyczaj nie wnikają w aspekt zdrowotny tej metody, a także w jej koszty psychiczne – stres z nią związany, depresje i stany lękowe, które jej towarzyszą – oni czekają na wszczepienie embrionu i donoszenie ciąży do czasu porodu, realizacja ich pragnienia jest najważniejsza.

Sprzeczna z ekologią, destabilizuje społeczeństwo

Poza ogromnym ryzykiem, jakie niesie ze sobą metoda in vitro dla zdrowia matki i dziecka, ma ona jeszcze jeden skrajnie negatywny aspekt. Niepowtarzalna istota ludzka powstaje nie w wyniku naturalnego aktu miłości, spajającego jedyną w swoim rodzaju więź mężczyzny i kobiety. Dziecko rodzi się w oderwaniu od intymnej relacji małżeńskiej, początki życia pozbawione są kontekstu rodzinnego, aktu, który wyraża wzajemną miłość kobiety i mężczyzny.

Zwraca na to uwagę 100 polskich naukowców, którzy w 2009 r. zaapelowali o wprowadzenie ustawowego zakazu zapłodnienia pozaustrojowego (później dołączyło do nich kolejnych 200 specjalistów). Piszą oni, że procedura ta jest sprzeczna z ekologią prokreacji, zastępuje naturalne środowisko poczęcia i początkowego rozwoju człowieka, jakim jest łono matki.
Najbardziej intymny ludzki akt i najważniejszy, gdyż związany z przekazywaniem życia, zostaje oddany w ręce osób trzecich, nad którymi nie ma żadnej kontroli. Jest to precedens w historii ludzkości i jego skutki wciąż są nie do przewidzenia.

In vitro daje też nieograniczoną władzę jednego człowieka nad innym, absolutnie bezbronnym człowiekiem. Dawcy “materiału genetycznego” oraz specjalista w laboratorium mogą decydować o jego życiu lub śmierci, może być wybierana jego płeć lub konkretne cechy. Naturalna i oczywista chęć posiadania dziecka nie może usprawiedliwiać niszczenia embrionów, potrzeba ojcostwa i macierzyństwa nie może odbywać się za wszelką cenę.

Ale zapłodnienie pozaustrojowe niesie ze sobą inne konsekwencje społeczne. Są dwa rodzaje zapłodnienia in vitro – homologiczne – gdy gamety pochodzą od matki i ojca – potencjalnych rodziców. Ale gdy któraś ze stron nie jest zdolna wytworzyć gamety, parze proponuje się pobranie komórki jajowej lub męskiej – z banku spermy. Powstaje problem ojcostwa: kto naprawdę jest ojcem dziecka – dawca materiału genetycznego – czy partner matki, która dziecko urodziła. Dorosłe dzieci zadają tego typu pytania i zaczynają szukać biologicznych ojców. W Wielkiej Brytanii, która zaczęła stosować metodę in vitro najwcześniej, dzieci z zapłodnień heterologicznych już dorosły i tworzą dziś stowarzyszenia poszukujące swoich biologicznych rodziców. To w tym kraju żyje 600 potomków dr Bertolda Wiesnera, kierującego pierwszą kliniką płodności w Londynie, który we wczesnych latach stosowania tej metody, gdy nie była rozpowszechniona i brakowało chętnych dawców spermy, zapładniał komórki jajowe pacjentek własnym nasieniem.

Powyższe fakty świadczą, że zapłodnienie pozaustrojowe prowadzi do nadużyć i chaosu etycznego, osłabia struktury społeczeństwa i rodziny.

O czym się nie mówi

Entuzjaści in vitro nie wspominają o innych negatywnych zjawiskach, które występują równolegle do tego zjawiska. Bezpłodność, która występuje masowo we współczesnym świecie (szacuje się, że w Polsce problem dotyka 1,5-2 mln osób), bardzo często jest efektem długotrwałego zwalczania płodności, stosowania zwłaszcza hormonalnych środków antykoncepcyjnych. Takie działania nie pozostają bez śladu dla organizmu, zwłaszcza kobiet.

Do powszechnej świadomości nie dochodzi także inna informacja. W społeczeństwach, dotkniętych kryzysem demograficznym, dokonuje się rocznie licznych aborcji. Szacuje się, że na świecie co roku likwiduje się ok. 60 mln ludzi przed ich narodzeniem. Przyczyną kryzysu demograficznego nie jest więc masowa bezpłodność, a masowe zabijanie nienarodzonych.

O skutkach roszczeniowej postawy pary rodzicielskiej mogą świadczyć inne zaskakujące statystyki. W 2010 r. brytyjskie media podały, że mieszkanki Wysp dokonują co roku 80 aborcji, w sytuacji, gdy ciąża była efektem zapłodnienia “in vitro”. Media powoływały się na oficjalne dane publicznych placówek medycznych w Anglii, Walii i Szkocji. Decyzję o zabiciu nienarodzonego dziecka podejmowały te same matki, które wcześniej dążyły za wszelką cenę do zajścia w ciążę i korzystały z kosztownej metody zapłodnienia pozaustrojowego.

“Tych kobiet nie zaskoczyła ciąża, nie można zostać zapłodnionym metodą in vitro przez przypadek” – komentował prof. Bill Ledger, członek brytyjskiej Agencji ds. Zapłodnienia i Embriologii (HFEA) i szef wydziału medycyny reprodukcji i rozwoju w Sheffield University.

Inny temat, o którym się nie wspomina, to pieniądze. Tylko w Polsce, gdzie działa 35-50 klinik, stosujących metodę in vitro, szacuje się, że 8-10 tys. par, poddających się tej procedurze i która musi zapłacić między 12-20 tys. zł za zabieg, rocznie generuje 180 mln zł. A rynek ten wciąż się rozwija.

Leczyć bezpłodność!

Opinia publiczna jest też słabo poinformowana, że istnieje alternatywna metoda leczenia niepłodności. Tysiąc pracowników polskiej służby zdrowia w 2010 r. skierowało Apel do Parlamentarzystów w sprawie procedury “in vitro” i naprotechnologii. Piszą w nim, że metoda “in vitro” nie może być zaakceptowane przez pracowników służby zdrowia, którzy respektując kanon tradycyjnej przysięgi Hipokratesa służą życiu i zdrowiu każdego człowieka od chwili jego poczęcia.

Głęboko nieetycznej procedurze “in vitro” przeciwstawiają etyczną i efektywną metodę pomocy bezdzietnym małżeństwom. Piszą, że naprotechnologia stosowana jest z powodzeniem od wielu lat m.in. w USA i Irlandii i jest 2-3 razy bardziej skuteczna niż procedura in vitro. Nie jest to metoda, która daje 100-procentową gwarancję powodzenia, podobnie jak metoda zapłodnienia pozaustrojowego. Ale jest ekologiczna, nie niszczy więzi międzyludzkich, nie wprowadza chaosu w struktury społeczne. I jest bez porównania tańsza do metody zapłodnienia w probówce.

http://www.deon.pl/pro-life/in-vitro/art,10,nieetyczna-metoda-in-vitro-analiza.html

********

Trudno będzie zapanować nad rynkiem in vitro

Andrea Sabbadini / Imago