Myślę, że najwyższy czas zakończyć „misję” tworzenia z „Legionu” jakiegoś pseudo-ośrodka formacyjnego. Poniżej kilka informacji wyjaśniających, dlaczego.
Przykład. Jak działa katolicki ośrodek pomocy psychologiczno-pastoralnej Poradnia “Dewajtis”?
Ośrodek powstał jako odpowiedź na potrzeby osób zmagających się z problemami natury duchowej, psychologicznej i pedagogicznej. W zespole świadczą pomoc księża, psycholodzy, pedagodzy oraz inni specjaliści.
W Poradni udzielana jest pomoc doraźna przez wsłuchanie się w problemy osób i wspólne poszukiwanie sposobów rozwiązania istniejących kłopotów. Najistotniejsza jest pomoc człowiekowi przez spotkanie osobowe.
Ze strony Ośrodka:
http://www.poradnia.dewajtis.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=1&Itemid=24
„Chcemy ofiarować nasz profesjonalizm i z uwagą zaopiekować się człowiekiem, potrzebującym wsparcia w trudnych relacjach ze światem, z samym sobą, a także w szczególnych trudnościach w relacji z Bogiem.
Kiedy współczesny człowiek zaczyna odczuwać ciężar zadań jakie przynosi mu codzienność, zazwyczaj cierpi nie samo ciało, nie tylko psychika i nie tylko jego dusza. Cierpi cały człowiek we wszystkich wymiarach swojej egzystencji. Często nawet okazuje się, że w trudnych sytuacjach życiowych sferą najbardziej zagrożoną jest duchowe życia człowieka, zarówno z powodu poważnych zaburzeń, jak i często zwykłego zagubienia.
Punktem wyjścia do zrozumienia problemów osoby, jej natury i egzystencji chcemy uczynić chrześcijańską wizję człowieka, zaś punktem odniesienia dla naszych działań będzie sam Bóg, objawiony w Jezusie Chrystusie. W ten sposób pracownicy poradni chcą być wierni chrześcijańskiemu światopoglądowi. Nie znaczy to jednak, że ten światopogląd muszą wyznawać osoby, którym będziemy pomagać. Jesteśmy otwarci na każdego człowieka.
Poprzez możliwość korzystania z towarzyszenia duchowego, pomocy psychologicznej i pedagogicznej u kapłanów i przygotowanych do tego osób świeckich, realizujemy cel, jakim jest troska o rozwój życia wewnętrznego i integrację osobową człowieka”.
Tutaj lista osób działających w ośrodku. Warto zwrócić uwagę na kwalifikacje i zakres udzielanej pomocy.
http://www.poradnia.dewajtis.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=4&Itemid=14
http://www.poradnia.dewajtis.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=12&Itemid=22
Przykład. Statut Katolickiego Ośrodka Psychologiczno – Pastoralnego “Cyrenejczyk”
ROZDZIAŁ I
POSTANOWIENIA OGÓLNE
1. Katolicki Ośrodek Psychologiczno – Pastoralny „Cyrenejczyk”, zwany dalej „Ośrodkiem”, został erygowany dekretem Biskupa Toruńskiego z dnia 27 września 2006 roku (L.dz. 2228/06/BD.) i działa na terenie Diecezji Toruńskiej.
2. Ośrodek powstał z inicjatywy Diecezjalnego Ośrodka Powołań im. Sługi Bożego ks. Jana Hamerskiego w Toruniu i toruńskiego oddziału Stowarzyszenia Psychologów Chrześcijańskich.
3. Siedziba Ośrodka znajduje się w Toruniu przy Diecezjalnym Ośrodku Powołań im. Sługi Bożego ks. Jana Hamerskiego.
4. Ośrodek posiada osobowość prawną i działa na podstawie:
Dekretu Biskupa Toruńskiego z dnia 27 września 2006 roku (L.dz. 2228/06/BD.;
ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154 z póź. zm.);
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873 z póź. zm.);
postanowień niniejszego statutu.
ROZDZIAŁ II
CELE, ZADANIA I PRZEDMIOT DZIAŁALNOŚCI OŚRODKA JAKO INSTYTUCJIPOŻYTKU PUBLICZNEGO
5. Podstawowymi celami Ośrodka są:
kształtowanie osoby ludzkiej;
świadczenie pomocy duchowej i psychologicznej w oparciu o chrześcijańską koncepcję człowieka uwzględniającą wymiary: duchowy, psychiczny, społeczny i biologiczny;
krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw społecznych temu sprzyjających.
6. Ośrodek ma charakter oświatowo – wychowawczy, charytatywno – opiekuńczy i formacyjny.
7. Do zadań Ośrodka należą:
formacja osoby ludzkiej przygotowująca do czynnego udziału w życiu publicznym i dojrzałego podejmowania posługi w Kościele i społeczności świeckiej, szczególnie do pomocy osobom znajdującym się w trudnej sytuacji życiowej;
pomoc w rozeznaniu powołania i w rozwiązywaniu trudności związanych z dokonywanym wyborem;
wypełnianie nauczycielskiej misji Kościoła i promowanie wartości chrześcijańskich;
udzielanie pomocy psychologicznej i religijnej osobom przezywającym trudności życiowe, a także znajdującym się w trudnej sytuacji materialnej i zdrowotnej;
pomoc osobom, które zetknęły się z sektami lub były poddane psychomanipulacji;
propagowanie pełnego rozwoju osoby ludzkiej, uwzględniającego dążenie do zintegrowanego rozwoju psychicznego i duchowego;
troska o małżeństwo i rodzinę, pomoc małżeństwom i rodzinom znajdującym się w kryzysie;
przygotowanie do małżeństwa i odpowiedzialnego rodzicielstwa;
pomoc matkom oczekującym potomstwa i ochrona życia poczętego;
poznawanie i upowszechnianie chrześcijańskiej koncepcji osoby ludzkiej;
profilaktyka uzależnień oraz pomoc osobom uzależnionym i współuzależnionym.
8. Przedmiotem działalności pożytku publicznego jest (wg Polskiej Klasyfikacji Działalności, Dz.U.04.33.289):
działalność wydawnicza (22.1);
prowadzenie prac badawczo-rozwojowych w dziedzinie nauk społecznych i humanistycznych (73.20);
działalność prawnicza (74.11.Z);
kształcenie ustawiczne dorosłych i pozostałe formy kształcenia (80.42);
działalność psychologiczna i psychoterapeutyczna (85.14.D);
poradnia psychologiczno-pedagogiczna (85.32.B);
działalność organizacji religijnych (91.31.Z);
prowadzenie niepublicznej biblioteki (92.51.B).
ROZDZIAŁ III
FORMY DZIAŁALNOŚCI
9. Ośrodek realizuje swoje zadania poprzez działalność odpłatną i nieodpłatną.
10. Odpłatna działalność prowadzona może być w następującym zakresie:
doradztwo psychologiczne;
psychoterapia indywidualna i grupowa, zarówno doraźna jak i długoterminowa;
prowadzenie kursów, konferencji, szkoleń i sympozjów;
nauczanie naturalnych metod planowania rodziny;
udzielanie porad prawnych z zakresu prawa cywilnego i kościelnego;
działalność wydawnicza;
działalność edukacyjna;
doradztwo zawodowe;
prowadzenie poradni psychologiczno-pedagogicznej;
prowadzenie świetlicy edukacyjno-terapeutycznej.
11. Nieodpłatna działalność prowadzona będzie w następującym zakresie:
doradztwo psychologiczne;
psychoterapia indywidualna i grupowa, zarówno doraźna jak i długoterminowa:
doradztwo duchowe;
przygotowanie osób dorosłych do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego;
działalność edukacyjna;
doradztwo zawodowe;
prowadzenie poradni psychologiczno-pedagogicznej;
prowadzenie świetlicy edukacyjno-terapeutycznej;
udzielanie porad prawnych z zakresu prawa cywilnego i kościelnego;
przygotowanie do małżeństwa;
propagowanie i nauczanie naturalnych metod planowania rodziny;
tworzenie grup wsparcia i koordynacja ich pracy;
prowadzenie biblioteki niepublicznej;
prowadzenie badań naukowych z zakresu psychologii, pedagogiki i duchowości;
telefon zaufania.
12. Dla lepszego wypełniania swoich działań Ośrodek może współpracować z organizacjami oraz stowarzyszeniami kościelnymi i świeckimi wspierającymi rozwój duchowości i działalność psychologiczno – wychowawczą.
ROZDZIAŁ IV
STRUKTURA OŚRODKA
13. Organami Ośrodka są: zarząd, rada nadzorcza i działy Ośrodka.
14. Zarząd składa się z Dyrektora, mianowanego przez Biskupa Toruńskiego, oraz z członków Zarządu, którymi są odpowiednio kierownicy poszczególnych działów Ośrodka, zatwierdzeni przez Biskupa Toruńskiego na wniosek Dyrektora Ośrodka.
15. Spośród członków Zarządu Dyrektor może wybrać swojego zastępcę.
16. Zastępcę Dyrektora zatwierdza Biskup Toruński.
17. Do obowiązków Zarządu należą:
kierowanie Ośrodkiem;
troska o wypełnianie celów i zadań Ośrodka;
organizowanie i nadzorowanie działalności Ośrodka i jego działów;
powoływanie oddziałów terenowych.
18. Do obowiązków Dyrektora należą:
kierowanie pracami zarządu;
powoływanie do istnienia działów Ośrodka;
reprezentowanie Ośrodka wobec władz kościelnych i państwowych;
odpowiedzialność za gospodarkę finansową Ośrodka;
przedstawianie Biskupowi Toruńskiemu corocznych sprawozdań z działalności Ośrodka.
19. Rada nadzorcza jest organem kontrolnym, który składa się z trzech członków powoływanych przez Biskupa Toruńskiego.
20. Rada nadzorcza nie podlega Zarządowi, a jej członkowie nie mogą być członkami Zarządu ani pozostawać z nimi w stosunku pokrewieństwa, powinowactwa lub podległości z tytułu zatrudnienia, nie byli skazani prawomocnym wyrokiem za przestępstwo z winy umyślnej oraz nie zostały im deklarowane bądź wymierzone kary kościelne.
21. Do kompetencji rady nadzorczej należy:
kontrola działalności Ośrodka w zakresie realizacji jej celów;
kontrola działalności majątkowej i finansowej Ośrodka;
informowanie Zarządu o wynikach kontroli;
rozpatrywanie rocznych sprawozdań Zarządu z działalności Ośrodka;
zatwierdzanie rocznych sprawozdań finansowych Ośrodka;
składanie sprawozdań i opinii Biskupowi Toruńskiemu;
zajmowanie stanowiska w sprawach przedstawionych przez Zarząd Ośrodka.
22. Rada nadzorcza zbiera się dwa razy w roku, a w razie potrzeby także na wniosek Biskupa Toruńskiego, Zarządu lub jednego z członków Kolegium.
23. Rada nadzorcza wyraża swoje stanowisko w formie uchwał podejmowanych zwykłą większością głosów.
24. W skład Ośrodka wchodzą następujące działy:
ośrodek duchowości chrześcijańskiej i kierownictwa duchowego;
ośrodek poradnictwa i terapii psychologicznej;
poradnia małżeńska i rodzinna;
centrum pomocy osobom uzależnionym i współuzależnionym;
poradnia prawna.
25. W uzasadnionych przypadkach Zarząd Ośrodka może, z zachowaniem odpowiednich przepisów prawa kościelnego i państwowego, powoływać oddziały terenowe na terenie Diecezji Toruńskiej
ROZDZIAŁ V
ZASADY FINANSOWANIA
26. Ośrodek utrzymuje się z przychodów wymienionych w pkt. 29 niniejszego statutu. Diecezja Toruńska nie ponosi żadnej odpowiedzialności finansowej za Ośrodek. Wszelkie zobowiązania finansowe Ośrodek pokrywa z własnego majątku.
27. Bieżący nadzór nad sprawami finansowymi Ośrodka sprawuje Ekonom Diecezji Toruńskiej.
28. Dyrektor Ośrodka przedstawia zatwierdzone przez Kolegium Konsultorów roczne sprawozdania finansowe Biskupowi Toruńskiemu i Ekonomowi Diecezji Toruńskiej.
29. Dla zapewnienia realizacji celów i zadań Ośrodek może czerpać przychody z następujących źródeł:
odpłatnej działalności określonej w pkt. 10 statutu;
dotacji i subwencji z budżetów organów samorządowych, rządowych, unijnych;
dotacji, darowizn, spadków i zapisów z terenu Polski i z zagranicy;
dobrowolnych ofiar od osób fizycznych i prawnych;
zbiórek i imprez publicznych;
innych przychodów.
30. Osoby pracujące w Ośrodku wykonują swoje świadczenia:
odpłatnie na podstawie umowy o prace, umowy o dzieło i zlecenia;
na zasadzie wolontariatu.
31. Działalność pożytku publicznego Ośrodka podlega wyodrębnieniu w sposób zapewniający należytą identyfikację pod względem organizacyjnym i prawnym.
32. Zarząd corocznie na swoim pierwszym posiedzeniu ustala kwotę zwykłego zarządu. Do ważności decyzja ta podlega zatwierdzeniu przez radę nadzorczą.
33. Do ważności aktu, nabywanie lub alienacja majątku Ośrodka, za kwotę przekraczająca zwykły zarząd podlega zatwierdzeniu przez radę nadzorczą.
34. Zabrania się:
udzielania pożyczek lub zabezpieczania zobowiązań majątkiem Ośrodka członkom jego organów lub pracownikom oraz osobom, z którymi pracownicy pozostają w związku małżeńskim albo w stosunku pokrewieństwa lub powinowactwa w linii prostej, pokrewieństwa lub powinowactwa w linii bocznej do drugiego stopnia albo są związani z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli, zwanym dalej “osobami bliskimi”;
przekazywania majątku Ośrodka na rzecz członków jego organów lub pracowników oraz ich osób bliskich, na zasadach innych niż w stosunku do osób trzecich, w szczególności jeżeli przekazanie to następuje bezpłatnie lub na preferencyjnych warunkach;
wykorzystywania majątku Ośrodka na rzecz członków jego organów lub pracowników oraz ich osób bliskich na zasadach innych niż w stosunku do osób trzecich;
zakupu na szczególnych zasadach towarów lub usług od podmiotów, w których uczestniczą członkowie organów Ośrodka lub pracownicy oraz ich osoby bliskie.
ROZDZIAŁ VI
POSTANOWIENIA KOŃCOWE
35. Statut Ośrodka jest zatwierdzony przez Biskupa Toruńskiego.
36. Zmiany w statucie wymagają zatwierdzenia Biskupa Toruńskiego.
37. Statut wchodzi w życie z dniem zatwierdzenia.
38. Likwidacja Ośrodka może nastąpić dekretem Biskupa Toruńskiego z zachowaniem odpowiednich przepisów prawa kościelnego.
39. W wypadku likwidacji Ośrodka cały jego majątek, pozostały po likwidacji, przechodzi na własność Diecezjalnego Ośrodka Powołań im. Sługi Bożego Ks. Jana Hamerskiego w Toruniu lub Diecezji Toruńskiej w zależności od decyzji Biskupa Diecezjalnego Toruńskiego.
Niniejszy Statut zatwierdzam
i z dniem dzisiejszym wprowadzam w życie.
Toruń, dnia 27 września 2006 roku.
+ Andrzej Suski
Biskup Toruński
DEKRET
Z dniem dzisiejszym powołuje
Katolicki Ośrodek Psychologiczno – Pastoralny „Cyrenejczyk”
z siedziba w Toruniu, przy ul. Rynek Staromiejski 30.
Ośrodek ma charakter oświatowo-wychowawczy, charytatywno-opiekuńczy i formacyjny, a szczególnym jego zadaniem jest krzewienie idei pomocy bliźnim i postaw temu służących, kształtowanie dojrzalej osobowości oraz świadczenie pomocy w oparciu o chrześcijańską koncepcję człowieka.
Jednocześnie zatwierdzam Statut Katolickiego Ośrodka Psychologiczno – Pastoralnego „Cyrenejczyk”.
Toruń, dnia 27 września 2006 roku
L.dz. 2228/06/BD.
ks. Andrzej Nowicki
Kanclerz + Andrzej Suski
Biskup Toruński
Źródło: http://www.poradnia.diecezja.torun.pl/?statut,4
Specjaliści: http://www.poradnia.diecezja.torun.pl/?nasi-specjalisci,6
Przykład. Ośrodek Spotkań i Formacji w Brennej im. Św. Jadwigi Śląskiej
„W pięknej scenerii Beskidu Śląskiego, położona jest miejscowość Brenna. W 1995 roku powstał tu Ośrodek Spotkań i Formacji Archidiecezji Katowickiej, któremu patronuje św. Jadwiga Śląska.
Ośrodek służy wszystkim, którzy pragną spotkać Boga, pogłębić swą wiarę:
kapłanom, osobom konsekrowanym i wszelkim grupom ludzi świeckich działających w środowiskach kościelnych.
W naszym domu odbywają się rekolekcje, dni skupienia, spotkania o charakterze modlitewnym i formacyjnym dla grup stanowych oraz kursy, szkolenia i konferencje.
W Ośrodku goszczą grupy parafialne, dekanalne, członkowie ruchów i stowarzyszeń. Miejsce, jak i atmosfera domu formacyjnego, sprzyjają duchowej odnowie, wyciszeniu, a piękno przyrody sposobi do kontaktu ze Stwórcą”.
http://www.osrodekbrenna.archidiecezja.katowice.pl/
Godność człowieka w świetle katolickiej nauki społecznej. Szacunek do człowieka wynika z szacunku do Boga
http://www.kns.gower.pl/filozofia/godnosc.htm
http://niedziela.pl/artykul/109824/nd/Wiara-i-godnosc-czlowieka
http://www.radom.oaza.pl/godnosc-czlowieka
http://www.archikatedra.kuria.lublin.pl/index.php/katecheza?id=88
http://www.tomizm.pl/?q=node/47
http://www.nauczaniejp2.pl/index/index/eId/2779
http://episkopat.pl/dokumenty/listy_pasterskie/4488.1,Jan_Pawel_II_obronca_godnosci_czlowieka.html
http://www.idziemy.pl/porady/jezyk/norwid-o-godnosci-czlowieka/
Manipulacja a naruszanie godności człowieka
http://www.centrumjp2.pl/wikijp2/index.php?title=Manipulacja
http://www.teologia.pl/m_k/prz-09.htm#s3
Manipulowanie ludzkimi osądami i ocenami
Niemoralne jest stosowanie pewnej manipulacji ludzkimi ocenami, aby wzbudzić niechęć do prawdy, do dobra i do ludzi szlachetnych, a zaufanie – do zła lub ludzi szkodzących. Zastanówmy się nad mechanizmem tej manipulacji.
Polega ona na opisywaniu ludzi pewnymi celowo dobranymi określeniami, które mają pobudzić ich do pozytywnego lub negatywnego ocenienia. Np. teologów szerzących herezje nazywa się postępowymi, współczesnymi, otwartymi, interesującymi, oryginalnymi, rozumiejącymi człowieka itp. Tych natomiast, którzy wiernie trzymają się nauki Chrystusa przekazywanej przez Kościół, określa się mianem teologów tradycyjnych lub tradycjonalistów.
Przypisywane określenia są dobierane bardzo starannie. I tak w celu wzbudzenia zaufania do kogoś, kto na zaufanie nie zasługuje – gdyż np. głosi błędy – używa się określeń ogólnie przyjmowanych za pozytywne, np. postępowy, otwarty na problemy współczesnego człowieka itp.
Jeszcze staranniej dobierane są określenia mające podważyć autorytet uczciwego człowieka i wzbudzić nieufność do niego. Przede wszystkim unika się używania określeń jednoznacznie negatywnych, ordynarnych, wulgarnych lub obraźliwych, gdyż ich stosowanie mogłoby się spotkać ze sprzeciwem, pobudzić do obrony atakowanej osoby, a przez to utrudnić osiągnięcie zamierzonego celu.
Wybiera się zatem określenia, które same w sobie nie są negatywne, lecz nabierają takiego charakteru ze względu na ich specyficzny sposób używania np. przez środki masowego przekazu. I tak nadano negatywne znaczenie pewnym określeniom, które nie oznaczają niczego złego ani ujemnego, np.: mieszanie się do polityki, średniowiecze, powrót do średniowiecza, tradycjonalizm, tradycyjny, nienaukowy itp.
Przez używanie tych określeń w odniesieniu ludzi dobrych, szlachetnych, głoszących np. autentyczną naukę Chrystusa, pragnie się wzbudzić do nich nieufność, niechęć, osłabić ich autorytet i doprowadzić do tego, by ich nikt nie słuchał.
Używanie różnych określeń o nadanym im zabarwieniu pozytywnym lub negatywnym to manipulowanie bazujące na emocjach ludzkich. Nie podważa się bowiem czyjegoś autorytetu argumentami rozumowymi, lecz usiłuje się wzbudzić uczucie niechęci do kogoś określeniami ostrymi typu: „wróg postępu”, „szerzyciel ciemnoty”, lub subtelniejszymi, a przez to skuteczniejszymi: „tradycjonalista”, „zamknięty na współczesność” itp. Takie określenia natomiast jak: „postępowy”, „idący z duchem czasu”, „współczesny”, „otwarty”, również nie są argumentami racjonalnymi, lecz mają na celu rozbudzić do kogoś uczucie sympatii i zaufania.
Stosowanie powyższej manipulacji jest krzywdzące a tym samym niemoralne, pobudza bowiem do niewłaściwych ocen bazujących na emocjach: wzbudza sympatię do ludzi czyniących zło a niechęć – do szerzycieli prawdy, do ludzi prawych. Jest to subtelna forma niszczenia prawdy, właściwych ocen i postaw wobec dobra i zła. Może to doprowadzić do nieufności i do odwrócenia się od największych autorytetów, np. od papieża uznanego za „tradycjonalistę”.
Pochopne posądzanie bliźnich
Ósme przykazanie zakazuje nie tylko manipulowania ludzkimi ocenami, oczerniania bliźnich, oskarżania ich fałszywie, ale także – lekkomyślnego posądzania ich o jakieś zło tylko w swoim wnętrzu. Pochopnego osądu dopuszcza się ten, „kto nawet milcząco uznaje za prawdziwą – bez dostatecznej podstawy – moralną wadę bliźniego” (KKK 2477).
Miłość powinna powstrzymywać człowieka od wydawania nawet osądów wewnętrznych, a tym bardziej – od wyrażania ich swoimi słowami. Miłość pragnie bronić, usprawiedliwiać, tłumaczyć drugiego. Każdy powinien być tak nastawiony do bliźniego, by szukać w nim dobra, a nie zła. “W celu uniknięcia wydawania pochopnego sądu każdy powinien zatroszczyć się, by – w takiej mierze, w jakiej to możliwe – interpretować w pozytywnym sensie myśli, słowa i czyny swego bliźniego” (KKK 2478). Tylko w obliczu oczywistego zła, w imię prawdy, nie może tego uczynić.
Pochopnym osądzeniem może być oskarżanie lub tylko podejrzewanie kogoś o głoszenie błędów, bez gruntownego sprawdzenia i przestudiowania jego nauki. Katechizm cytuje cenną zasadę, podaną przez św. Ignacego, którą powinno się stosować do oceniania poglądów i postępowania bliźniego: „Każdy dobry chrześcijanin winien być bardziej skory do ocalenia wypowiedzi bliźniego niż do jej potępienia. A jeśli nie może jej ocalić, niech spyta go, jak on ją rozumie; a jeśli on rozumie ją źle, niech go poprawi z miłością; a jeśli to nie wystarcza, niech szuka wszelkich środków stosownych do tego, aby on, dobrze ją rozumiejąc, mógł się ocalić (Św. Ignacy Loyola, Ćwiczenia duchowne, 22).” (por. KKK 2478)
Lekkomyślnym i grzesznym osądem jest także ostrzeganie – bez gruntownego rozeznania – przed tzw. objawieniami prywatnymi lub nazywanie ich, bez dokładniejszego przebadania, szatańskimi. Podobnego posądzania dopuścili się faryzeusze i uczeni w Piśmie, którzy zarzucali Chrystusowi współdziałanie z Belzebubem (por. Mt 12,24), gdy tymczasem posługiwał się On swoją Boską mocą. Może się więc okazać, że objawienia – uznane pochopnie, bez przebadania, za szatańskie – zostały dane nie przez złego ducha lecz przez Boga dla dobra Kościoła.
Źródłem bezpodstawnego posądzania bliźnich o zło bywa najczęściej rodząca się z pychy pewność siebie i zaufanie do swojej oceny, do swojej „intuicji” i „wyczucia”. Przecenianie swoich zdolności doprowadza do formułowania bardzo nieraz krzywdzących sądów o innych, np. ktoś przypisuje czyjąś bladość grzesznemu trybowi życia.
Do wypowiadania krzywdzących posądzeń przyczynia się również zazdrość, nienawiść lub odczuwana niechęć do drugiego człowieka, np. ktoś posądza o donosicielstwo osobę, która wydaje mu się niesympatyczna.
Krzywdzące sądy o innych rodzą się też wskutek bezkrytycznego uleganiu opiniom otoczenia. Wielu naiwnie sądzi, że wszystko „co ludzie mówią”, co jest wydrukowane lub podane w innych środkach masowego przekazu jest prawdą. Dlatego bez zastanowienia powtarzają wszystkie zasłyszane osądy i opinie. Przekazując nie sprawdzone wiadomości można łatwo powtarzać kłamstwa, oszczercze posądzenia i zmyślone wiadomości, a tym samym bardzo poważnie krzywdzić innych.
Upomnienie braterskie
Miłość nakazuje też nieraz upomnieć bliźniego, aby pomóc mu się zmienić. Jest to konieczne w sprawach ważnych. Jezus mówi o wynikającej z szacunku do człowieka kolejności upominania: najpierw w cztery oczy, potem przy świadkach, a dopiero na końcu poprosić o to Kościół: „Gdy brat twój zgrzeszy <przeciw tobie>, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi! A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik!” (Mt 18,15-17).
Upominanie nie jest konieczne, gdy czyniący zło człowiek już został upomniany albo gdy już pracuje nad powstaniem ze swoich upadków. Wtedy – zamiast go upokarzać lub zniechęcać uwagami – lepiej udzielić mu wsparcia i pomocy przez modlitwę, ponoszenie jakichś ofiar w jego intencji lub skierowanie słowa zachęty do dalszej pracy. Danie mu do zrozumienia, że widzimy jego wysiłki – pomimo różnych niepowodzeń – może go zachęcić do dalszego usuwania swoich wad i grzechów.
Upomnienie powinno zawsze być połączone z ukazaniem drugiemu sposobu usunięcia zła, na które zwraca mu się uwagę, np. przez częste przystępowanie do sakramentu pojednania, przez robienie dokładnego rachunku sumienia każdego dnia, przez czytanie pożytecznych książek, przez gorliwe proszenie Boga o pomoc, przez unikanie niewłaściwego towarzystwa.
Nie jest też wskazane ciągłe upominanie bliźnich z powodu ich drobnych wykroczeń i niedoskonałości, gdyż mogłoby to zniszczyć atmosferę życzliwości tak potrzebną do budowania wspólnoty.
Psychomanipulacja
http://www.lublin.dominikanie.pl/stare/sekty/psychomanipulacja.htm
http://glosojcapio.pl/index.php?option=com_content&task=view&id=1704&Itemid=160
http://www.przewodnik-katolicki.pl/nr/spoleczenstwo_i_kultura/sekty_psychomanipulacja_toksyczne_duchowosci.html
http://badzwolny.eu/index.php?option=com_content&task=view&id=485&Itemid=128
Proszę tego nie komentować. To są luźne uwagi, takie sobie.