To w sztuce jest ideologia?
Ideologia jest wszędzie. Na przykład założenie, że musisz zbudować coś, co inni ludzie natychmiast rozpoznają i zaakceptują. Jeśli jesteś przez to osaczony, jesteś więźniem rzeczywistości.
Jak uciec?
Upewnić się, co chcesz zbudować.
−∗−
Tłumaczenie w wakacyjnym klimacie. W dialogu o sztuce i rzeczywistości. Z dystansem.
____________***____________
Sztuka i rzeczywistość: dialog, cz. 1
♦ ♦ ♦
Więc mówisz, że sztuka wywraca rzeczywistość do góry nogami.
Albo na lewą stronę. Albo stawia bokiem.
Czemu?
Bo to jest impuls.
Artysty?
Każdego. Ale artysty też.
A skąd wywodzi się ten impuls?
Z próby pójścia dalej.
Dalej niż co?
Dalej niż poszła już rzeczywistość.
Czy to nieunikniony impuls?
Tak. Możesz spróbować go zmiażdżyć, ale wciąż wypływa.
Dlaczego więc więcej ludzi nie zostaje artystami?
Ponieważ nie potrafią przewidzieć, co się stanie, jeśli podążą za tym impulsem.
Czy to, co nieprzewidywalne, nie jest ekscytujące?
Powinno być.
Więc mówisz, że wielu ludzi nie chce się ekscytować?
Najwyraźniej nie.
Nawet jako dzieci?
Nie. Dzieci chcą emocji. Jeśli dasz im pędzle, wszystkie będą malować. A jeśli ich nie będziesz krytykować, dalej będą malować.
A potem co by się stało?
Ich życie by się zmieniło. Stałyby się bardziej odważne i tolerancyjne.
Czemu?
Ponieważ mają mniejszą potrzebę obrony. Ich terytorium to wyobraźnia. A ta nie ma granic.
Czy to działa również w przypadku dorosłych?
Działa na każdego, jeśli spróbuje.
Ale niektórzy ludzie przyjmują ustalone wzorce.
Musisz przezwyciężyć tę potrzebę, która opiera się na zwykłym nawyku, lenistwie i ideologii.
To w sztuce jest ideologia?
Ideologia jest wszędzie. Na przykład założenie, że musisz zbudować coś, co inni ludzie natychmiast rozpoznają i zaakceptują. Jeśli jesteś przez to osaczony, jesteś więźniem rzeczywistości.
Jak uciec?
Upewnić się, co chcesz zbudować.
Coś innego niż pozostali…
Tak.
Ale jeśli nikt nie zaakceptuje tego, co budujesz…
Wtedy zajmujesz się tym. Staje się to nowym problemem, który próbujesz rozwiązać.
Jak?
To już zależy od ciebie.
Większość ludzi nie chce tego problemu.
Nic na to nie poradzę. Jeśli chcesz wystarczająco mocno coś zrobić – zrobisz to.
I to jest właśnie sztuka?
Myślę, że tak. To ta rzecz, którą naprawdę chcesz robić, bez względu na wszystko.
_______________
Art and Reality: a dialogue, Jon Rappoport, June 24, 2022
____________***____________
Sztuka i rzeczywistość: dialog, cz. 2
♦ ♦ ♦
Mówisz więc, że w sztuce żółw może stać się papierosem.
Albo domem, chmurą, wiecznym piórem.
Dlaczego?
Nie ma żadnego dlaczego.
Musi być.
Człowiek chce zmieniać rzeczywistość.
W absurdalny sposób?
Pewnie. Czemu nie?
Ponieważ inni ludzie nie zrozumieją.
Ciągle do tego wracamy. Wiesz, to, co rozumieją inni ludzie, nie jest religią. Nie musisz się do tego modlić.
Ale wszyscy żyjemy w tym samym świecie.
Przez takie twierdzenia wszyscy mielibyśmy zerową wyobraźnię.
Więc wyobraźnia wyzwala od…
Monotonii.
W wykalkulowany sposób?
Różnie. Wyrywasz się wystarczająco długo, to i sposoby będą się zmieniać.
Zamienisz żółwie w statki kosmiczne.
Jeśli chcesz.
A kto by chciał?
Nie wiem. Każdy może.
Jak to?
Tak to.
To trochę nonszalanckie.
I co z tego? Czy istnieje prawo zabraniające bycia nonszalanckim?
Ludzie chcą być traktowani poważnie.
Cały czas? Zawsze? Nie sądzę.
Jaki rodzaj wyobraźni jest dobrą wyobraźnią?
Każdy sam o tym decyduje.
Na jakiej podstawie?
Dowolnej, jaką wybierze.
Ciągle wracasz do jednostki.
Do kogo innego miałbym nawiązywać? Do grupy?
Co jest nie tak z grupą?
Prawie wszystko.
Dlaczego?
Grupa nie myśli, ani nie wymyśla. Po pewnym czasie wciska swoim członkom jakąś chałę.
Więc radzisz opuszczać grupy.
Artysta pracuje według własnych wyborów.
Załóżmy, że jego wybory są ograniczone?
Musi je poszerzyć.
Jak?
Decydując się na to.
Tak po prostu?
Właśnie tak.
Bardzo niewielu ludzi potrafi to zrobić.
Naprawdę? A skąd wiesz?
______________
Art and Reality: a dialogue, part two, Jon Rappoport, June 27, 2022
−∗−
Była raz sobie kupka, a potem powstała z niej próbka
twórczości nie wywołującej mdłości, lecz zachwyt publiczności dojrzałej