Chińskie cechy, które Wielki Reset ma na celu odtworzyć w związku z zachodnim kapitalizmem, przypominałyby totalitaryzm KPCh. Wymagałoby to wielkiego ukrócenia praw jednostki – w tym praw własności, wolności słowa, swobody przemieszczania się, wolności zrzeszania się, wolności religii i systemu wolnej przedsiębiorczości, jaki rozumiemy
W menu na dziś suplement do dania z Wielkim Resetem dla opornych. Tym razem opis zmian gospodarczych w oparciu o wzorzec chiński. Co Państwo Środka już osiągnęło, a do czego dążą państwa Zachodu.
Zapraszam do lektury.
________________________***________________________
Część trzecia. Kapitalizm o chińskim obliczu
Tytuł tego eseju przedstawia sytuację z opisem gospodarki Komunistycznej Partii Chin. Kilkadziesiąt lat temu, kiedy KPCh nie mogła już wiarygodnie zaprzeczać rosnącemu uzależnieniu Chin od nastawionych na zysk sektorów gospodarki, jej kierownictwo zatwierdziło slogan „socjalizm z chińskimi cechami” opisujący chiński system gospodarczy [1]. Sformułowany przez Deng Xiaopinga, wyrażenie to stało się istotnym składnikiem próby KPCh zracjonalizowania chińskiego kapitalistycznego rozwoju w socjalistyczno-komunistycznym systemie politycznym.
Zdaniem partii postępująca prywatyzacja chińskiej gospodarki miała być tymczasową fazą – według niektórych przywódców partii nawet sto lat – na drodze do bezklasowego społeczeństwa pełnego socjalizmu-komunizmu. Liderzy partii twierdzili i nadal utrzymują, że socjalizm o cechach chińskich był konieczny w przypadku Chin, ponieważ Chiny były „zacofanym” krajem agrarnym, kiedy wprowadzano komunizm – z sugestią, że zbyt wcześnie. Chiny potrzebowały kapitalistycznego zastrzyku wzmacniającego.
Posługując się tym hasłem partia mogła argumentować, że Chiny były wyjątkiem od ortodoksyjnego stanowiska marksistowskiego, zgodnie z którym socjalizm pojawia się dopiero po rozwoju kapitalizmu – chociaż sam Marks pod koniec życia odszedł od własnej formuły. Jednocześnie hasło to pozwoliło KPCh potwierdzić ortodoksyjne stanowisko marksistowskie. Chińska rewolucja komunistyczna nastąpiła wcześniej niż rozwinięty kapitalizm przemysłowy – wyjątek od ortodoksyjnego marksizmu. W ten sposób kapitalizm został później wprowadzony do chińskiego systemu gospodarczego – potwierdzenie ortodoksyjnego marksizmu.
Odarty ze swoich socjalistycznych, ideologicznych pretensji, socjalizm o cechach chińskich lub sam chiński system jest równoznaczny z państwem socjalistyczno-komunistycznym w coraz większym stopniu finansowanym przez kapitalistyczny rozwój gospodarczy. Różnica między byłym Związkiem Radzieckim a współczesnymi Chinami polega na tym, że kiedy stało się oczywiste, że socjalistyczno-komunistyczna gospodarka zawiodła, ta pierwsza porzuciła swoje socjalistyczno-komunistyczne pretensje ekonomiczne, druga zaś nie.
Niezależnie od tego, czy przywódcy KPCh wierzą we własną retorykę, czy nie, prezentowana gimnastyka ideologiczna jest mimo wszystko spektakularna. Na pierwszy rzut oka hasło to osadza i tuszuje pozornie oczywistą sprzeczność w próbie uświęcenia lub „ponownego zjednoczenia” chińskiego kapitalistycznego rozwoju jako warunku wstępnego pełnego socjalizmu-komunizmu.
Jednak chiński slogan zawiera istotną prawdę o komunizmie, która jest albo nierozpoznana albo nieuznana przez KPCh i zaprzeczaja jej zachodni marksiści. Wbrew twierdzeniom komunistycznych przywódców i zwolenników, a nawet wbrew twierdzeniom wielu, którzy się temu sprzeciwiają, socjalizm-komunizm nie jest zasadniczo systemem ekonomicznym, ale raczej politycznym.
Po objęciu władzy przywódcy socjalistyczno-komunistyczni uznają, że mając kontrolę nad zasobami, faktycznie stali się nowymi właścicielami środków produkcji (podczas gdy, jak sugerował Ludwig von Mises, konsumenci faktycznie posiadają władzę dysponowania gospodarką na wolnym rynku) [2]. Próbując wdrożyć socjalistyczno-komunistyczną gospodarkę, uznają, że przy braku cen produkcja przemysłowa na dużą skalę wymaga nadzorczych decyzji. Podobnie podejmowanie decyzji nie jest demokratyczne, w sensie obiecanym przez ideologów socjalistyczno-komunistycznych. Podejmowanie decyzji musi być w dużym stopniu scentralizowane lub przynajmniej zbiurokratyzowane. Demokratyczny proces decyzyjny jest wykluczony przez państwową i kontrolowaną produkcję i dystrybucję.
Socjalizm-komunizm to system polityczny, w którym alokacją zasobów zarządza państwo, a zatem skutecznie kontrolują go przywódcy państw, prawdziwa klasa rządząca. Ci drudzy zachowują kontrolę dzięki ideologii i sile.
W przeciwieństwie do w pełni wdrożonego systemu gospodarczego, socjalizm-komunizm jest zawsze tylko układem politycznym. Dlatego socjalizm-komunizm można łączyć z „kapitalizmem” w takich formach, jak „kapitalizm państwowy” [3] czy socjalizm korporacyjny. Jego ekonomiczne roszczenia zostaną odrzucone, gdy zostanie wprowadzony rozwój kapitalistyczny i sprytnie zracjonalizowany, jak w Chinach. Jeśli takie pretensje będą utrzymywane przez długi czas, zrujnują społeczeństwo, jak w byłym Związku Radzieckim. W obu przypadkach przywódcy socjalistyczno-komunistyczni dowiedzą się, że produkcja bogactwa wymaga akumulacji kapitału prywatnego – niezależnie od tego, czy rozumieją dlaczego, czy nie.
Wkraczając do socjalizmu korporacyjnego
Nadciąga sequel socjalistyczno-komunistycznego przedstawienia. Niektóre z tych samych starych postaci pojawiają się ponownie, podczas gdy do obsady dołączyły nowe. Choć ideologia i retoryka brzmią prawie tak samo, to zmierzają do nieco innego celu. Tym razem znów stare frazesy (ang. bromide) i obietnice są w grze, a podobna, ale nie identyczna przynęta jest zawieszona. Socjalizm obiecuje ochronę oblężonych przed ekonomicznym i politycznym „złem”, promowanie ekonomicznych interesów niższej klasy, łagodne wyrzucanie „niebezpiecznych” osób z forów publicznych i życia obywatelskiego oraz główną lub wyłączną troskę o „dobro wspólne”. Chińska inicjatywa „Jeden pas, jedna droga” [4] może powiesić chętnych w Afryce i innych słabo rozwiniętych regionach, jak na infrastrukturalnej pętli. W krajach rozwiniętych, w tym w Stanach Zjednoczonych, istnieje inna odmiana.
Współczesnym wariantem jest socjalizm korporacyjny lub dwupoziomowy system „realnego socjalizmu” [5], połączony z równoległym układem korporacyjnych lub potencjalnych monopoli na szczycie. Różnica między socjalizmem państwowym a socjalizmem korporacyjnym polega po prostu na tym, że inny elektorat efektywnie kontroluje środki produkcji. Ale jedni i drudzy zależą od monopolu – jeden od państwa, a drudzy od korporacyjnej monopolizacji gospodarki. Obie zależą od socjalistyczno-komunistycznej ideologii demokratycznego socjalizmu lub, w ostatnim wariancie, „sprawiedliwości społecznej” lub innej ideologii „obudzonych”. Socjalizm korporacyjny jest pożądanym celem, podczas gdy demokratyczny socjalizm i obudzony kapitalizm to tylko środki.
Chiny są wzorem systemu gospodarczego i politycznego promowanego na Zachodzie, a Wielki Reset jest najbardziej bezpośrednim wyrazem tego systemu – chociaż jego artykulacja nie jest całkowicie szczera.
Wielki Reset reprezentuje rozwój chińskiego systemu na Zachodzie, tylko na odwrót. Podczas gdy chińska elita polityczna zaczęła od socjalistyczno-komunistycznego systemu politycznego, a później wprowadziła „kapitalizm”, elita na Zachodzie zaczęła od „kapitalizmu” i teraz dąży do wprowadzenia socjalistyczno-komunistycznego systemu politycznego. To tak, jakby zachodnia oligarchia spojrzała na „socjalizm” prezentowany w Chinach i powiedziała: „tak, tego chcemy”.
To wyjaśnia wiele pozornych sprzeczności, z których nie najmniejszą jest lewicowy autorytaryzm Big Tech. Big Tech, a w szczególności Big Digital, to ideologiczny aparat komunikacyjny służący do rozwoju korporacyjnego socjalizmu lub kapitalizmu z chińskimi cechami.
Chińskie cechy, które Wielki Reset ma na celu odtworzyć w związku z zachodnim kapitalizmem, przypominałyby totalitaryzm KPCh. Wymagałoby to wielkiego ukrócenia praw jednostki – w tym praw własności, wolności słowa, swobody przemieszczania się, wolności zrzeszania się, wolności religii i systemu wolnej przedsiębiorczości, jaki rozumiemy.
Wielki Reset wprowadziłby system polityczny w podobny sposób, jak to zrobiły Chiny – z inteligentnym nadzorem miejskim z obsługą 5G, odpowiednikiem ocen społecznych, paszportami medycznymi, więzieniem politycznym i innymi środkami represji i kontroli społecznej i politycznej.
Ostatecznie socjalizm z chińskimi cechami i kapitalizm z chińskimi cechami oznaczałyby to samo.
_______________________
Bibliografia:
1. Ian Wilson, “Socialism with Chinese Characteristics: China and the Theory of the Initial Stage of Socialism,” Politics 24, no. 1 (September 2007): 77–84.
2. Ludwig von Mises, Socialism: An Economic and Sociological Analysis, 3d ed. (New Haven, CT: Yale University Press, 1951), pp. 37–42.
3. Zachodni marksiści używają terminu kapitalizm państwowy, aby wykluczyć Związek Radziecki i Chiny z kategorii socjalizmu-komunizmu. W ten sposób zachowują, przynajmniej w swojej własnej propagandzie, święte określenia socjalizm i komunizm dla nigdy nieobecnego, zawsze oddalającego się i nieco ponad horyzontem ideału.
4. Alexandra Ma, “The US Is Scrambling to Invest More in Asia to Counter China’s ‘Belt and Road’ Mega-Project. Here’s What China’s Plan to Connect the World through Infrastructure Is like.,” Business Insider, Nov. 11, 2019. https://www.businessinsider.com/what-is-belt-and-road-china-infrastructure-project-2018-1.
5. „Realny socjalizm” jest terminem używanym w byłych krajach komunistycznych, aby opisać je takimi, jakimi były naprawdę, niż wymagała tego oficjalna teoria. Jego użycie było w dużej mierze ironiczne i mniej więcej ograniczało się do pism dysydentów.” Palgrave Macmillan Dictionary of Political Thought, by Roger Scruton, 3d ed. (New York: Macmillan Publishers, 2007), s.v. “Actually existing socialism.” Credo Reference. http://proxy.library.nyu.edu/login?url=https://search.credoreference.com/content/entry/macpt/actual¬ly_existing_socialism/0?institutionId=577.
_______________________
_______________________
Uzupełnienia:
Great Reset dla opornych (cz. 1 i 2)
Socjalizm o chińskiej specyfice – definicja
Samobójstwo Zachodu. “Wokeness” to histeria, fanatyzm, nowa religia, Paweł Jędrzejewski, 05.07.2020
Cancel culture. Twitterowe wyroki i medialna cenzura, Jeremi Zaborowski,17 lipca 2020
Tego przeciętny konsument telewizyjnego kogla – mogla złożonego z fake newsów, nie rozumie. Ciekawe jak to by wyglądało w grafice “nadbudowa i baza”…link