To mówi Pan Bóg:
„Jeśliby występny porzucił wszystkie swoje grzechy, które popełniał, a strzegł wszystkich moich ustaw i postępowałby według prawa i sprawiedliwości, żyć będzie, a nie umrze: nie będą mu poczytane wszystkie grzechy, jakie popełnił, lecz będzie żył dzięki sprawiedliwości, z jaką postępował. Czyż ma mi zależeć na śmierci występnego, mówi Pan Bóg, a nie raczej na tym, by się nawrócił i żył?
A gdyby sprawiedliwy odstąpił od swej sprawiedliwości i popełniał zło, naśladując wszystkie obrzydliwości, którym się oddaje występny, czy taki będzie żył? Żaden z wykonanych czynów sprawiedliwych nie będzie mu poczytany, ale umrze z powodu nieprawości, której się dopuszczał, i grzechu, który popełnił.
Wy mówicie: «Sposób postępowania Pana nie jest słuszny». Słuchaj jednakże, domu Izraela: Czy mój sposób postępowania jest niesłuszny, czy raczej wasze postępowanie jest przewrotne?
Jeśli sprawiedliwy odstąpił od sprawiedliwości, dopuszczał się grzechu i umarł, to umarł z powodu grzechów, które popełnił. A jeśli bezbożny odstąpi od bezbożności, której się oddawał, i postępuje według prawa i sprawiedliwości, to zachowa duszę swoją przy życiu. Zastanowił się i odstąpił od wszystkich swoich grzechów, które popełniał, i dlatego na pewno żyć będzie, a nie umrze”.

Jezus powiedział do swoich uczniów:
„Jeśli wasza sprawiedliwość nie będzie większa niż uczonych w Piśmie i faryzeuszów, nie wejdziecie do królestwa niebieskiego.
Słyszeliście, że powiedziano przodkom: «Nie zabijaj»; a kto by się dopuścił zabójstwa, podlega sądowi. A Ja wam powiadam: Każdy, kto się gniewa na swego brata, podlega sądowi. A kto by rzekł swemu bratu «Raka», podlega Wysokiej Radzie. A kto by mu rzekł «Bezbożniku», podlega karze piekła ognistego.
Jeśli więc przyniesiesz dar swój przed ołtarz i tam wspomnisz, że brat twój ma coś przeciw tobie, zostaw tam dar swój przed ołtarzem, a najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim. Potem przyjdź i ofiaruj dar swój.
Pogódź się ze swoim przeciwnikiem szybko, dopóki jesteś z nim w drodze, by cię przeciwnik nie podał sędziemu, a sędzia dozorcy, i aby nie wtrącono cię do więzienia. Zaprawdę powiadam ci: nie wyjdziesz stamtąd, aż zwrócisz ostatni grosz”.

Krzyż pojednania

Słuchając nauczania Jezusa, aż cisną się na język słowa: Trudna jest ta mowa. Któż jej może słuchać? (J 6, 60). Pojednanie jest jedną z najtrudniejszych rzeczy, z jakimi przychodzi nam się w życiu zmierzyć. Często całymi latami wolimy znosić trawiący nas ból zranień, złości, nienawiści, niż dać się oczyścić słowom pojednania i w ten sposób wyzwolić z pętających nas więzów. Często także nie umiemy zamienić najprostszego nawet słowa z tymi, którzy nas zranili lub których my zraniliśmy. Z każdym dniem okopujemy się bardziej w swoim bólu i nie widzimy wyjścia z powstałej sytuacji. Jej rozwiązanie jest równie proste, co niemożliwe zarazem. Pójść i przeprosić, wyjaśnić zaistniałą sytuację i postarać się zbudować więzi na nowo lub przynajmniej zamknąć pewien rozdział w życiu i pójść swoją drogą teoretycznie wydaje się czymś, co jesteśmy w stanie zrobić, ale przychodzi nam to bardzo ciężko. Zresztą często druga strona wcale nie chce pojednania. Jak więc w takiej sytuacji zrealizować nakaz Jezusa? Czy przebaczenie wewnętrzne wystarcza? Wiele jeszcze razy staniemy w naszym życiu przed tym dylematem. Prośmy Boga, aby wskazał nam właściwą drogę, którą będziemy mogli nieść krzyż pojednania.

Panie Jezu, Ty przebaczyłeś nam wszystkie nasze winy. Naucz nas, prosimy, jak przebaczać innym i sobie samym.