Ktoś może się martwi, jak rozpozna swoich bliskich w tym Nowym Świecie Wiecznego Życia. Niech się nie martwi. Będziemy do siebie podobni. Będzie nas łatwiej rozpoznać niż obecnie.

/…/ wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich.

A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. (Łk 24: 50-51)

Wniebowstąpienie jest drugim widzialnym znakiem tryumfu Chrystusa nad śmiercią. Pierwszym takim znakiem było Zmartwychwstanie. We Wniebowstąpieniu Jezus odszedł z tego świata, ale nie dlatego, że zabili Go Rzymianie i nie wtedy, kiedy Go zabili.

Pomimo agonii na krzyżu, pomimo przebitego serca, Pan Jezus zmartwychwstał najpierw w naszym, śmiertelnym świecie. Ukazał się niewiastom w niedzielny poranek. Ukazał się w wieczerniku, gdzie przerażeni uczniowie zastanawiali się, co teraz robić.

Śmierć Chrystusa na krzyżu nie była odejściem z tego świata – bo po Zmartwychwstaniu On w tym świecie pojawił się, w tym śmiertelnym świecie przemawiał do uczniów, jadł z nimi wieczerzę, łowił z nimi ryby i przygotowywał dla nich śniadanie. W tym śmiertelnym świecie Pan Jezus pouczał wybranych Apostołów, umacniał ich wiarę, napominał ich i pocieszał, wydawał im polecenia. To wszystko oznaczało, że w świecie poddanym władzy śmierci pojawił się ktoś, kto śmierci już nie podlegał.

Apostołowie widzieli Pana Jezusa zabitego, a potem zobaczyli, że śmierć Go nie zniszczyła. Tylko przez niecałe trzy dni miała Go w swojej mocy. W dniu Zmartwychwstania Chrystus objawił uczniom, że ci, co zabijają nie mają nad nim władzy.

W świecie grzesznym i naznaczonym śmiercią pojawiła się jakby Wyspa Nieśmiertelności. Ale ta Wyspa pozostała Wyspą tylko przez kilkadziesiąt dni. Potem Pan Jezus odszedł do Ojca, by na swoje miejsce przysłać uczniom Ducha Pocieszyciela.

Pan Jezus odszedł do Ojca – ale nie przez śmierć. Wniebowstąpienie ukazuje, że rozstanie się Chrystusa z tym grzesznym światem dokonuje się nie przez śmierć. Podczas Wniebowstąpienia Chrystus już nie umiera, ale na oczach zachwyconych uczniów unosi się w górę, gdzie zakrywa Go obłok. To nie jest śmierć, to jest tylko rozstanie – przejście od świata grzechu i śmierci, do świata świętości i wiecznego życia.

Wniebowstąpienie ukazuje też, że przejście człowieka do Raju, do Życia Wiecznego to nie jest porzucenie śmiertelnego ciała, ale jest to uwielbienie ciała. Ci, którzy sądzą, że człowieczeństwo to jakaś duchowa idea, jakiś niematerialny, niewidzialny duch, który wydobywa się z ciała aby żyć wiecznie – mylą się. Przejście człowieka do Raju to pełne szczęście i pełne życie ludzkie. Wniebowstąpienie jest znakiem, że nasze ciało nie jest glinianą skorupą, przeznaczoną na odrzucenie, ale że będzie ono przez Boga wybawione z grzechu i śmierci, uduchowione i przeznaczone do Życia Wiecznego.

Ktoś może się martwi, jak rozpozna swoich bliskich w tym Nowym Świecie Wiecznego Życia. Niech się nie martwi. Będziemy do siebie podobni. Będzie nas łatwiej rozpoznać niż obecnie. Teraz dręczą nas liczne niepokoje i smutki, niepowodzenia i klęski. Gdy te wszystkie zagrożenia miną, poczujemy się naprawdę sobą i będziemy podobni do siebie – bo nasza prawdziwa osobowość odsłoni się już bez żadnych zasłon.

_____________________________________________________________________________________________________________

Co daje ludziom szczęście? Badania trwały 75 lat. Poznaj wyniki

youtube.com/ ed

(fot. Octavio Fossatti/ unsplah.com)

Naukowcy z Uniwersytetu Harvarda przez 75 lat obserwowali losy 724 mężczyzn. Robert Waldinger – kierownik projektu, psychiatra i profesor, wnioskami podzielił się czasie wystąpienia dla “Ted”. Co sprawia, że czujemy się zdrowi i szczęśliwi?

Dobre relacje z ludźmi

To najlepszy sposób na szczęśliwe życie. Kontakt z innymi jest dla nas niezbędny, a samotność wpływa destrukcyjnie. Wyniki dowodzą, że ci, którzy mają rodziny, przyjaciół albo należą do wspólnot, czy grup są zdrowsi, szczęśliwsi i żyją dłużej od ludzi samotnych.

Odizolowani od innych częściej chorują, podupadają na zdrowiu i odczuwają mniejszy poziom szczęścia. Samotność deklaruje ponad 1/5 Amerykanów.

Samotność w tłumie

Robert Waldinger podkreśla, że nie jest ważna ilość, a jakość bliskich relacji. Wiadomo, że osamotnionym można czuć się mimo wielu znajomych i przyjaciół. Mimo bycia w związku małżeńskim również.

Życie w konflikcie małżeńskim i częste kłótnie, wpływają na nasze zdrowie gorzej niż rozwód. Nie poziom cholesterolu warunkuje poziom szczęścia, a zadowolenie ze związków. Z badanych mężczyzn, ci którzy mając 50 lat odczuwali tę radość i satysfakcję, byli najzdrowsi w wieku lat 80.

Pogoda ducha mimo bólu

Najszczęśliwsze z badanych małżeństwo przyznało, że nawet w czasie bólu fizycznego, wynikającego ze starzenia się, pogodny nastrój  trwał.

Kiedy fizycznie cierpieli ludzie w mniej szczęśliwych związkach, odczuwali mocniej ból nie tylko fizyczny, ale też emocjonalny.

Udane związki a pamięć

U ludzi po 80 roku życia pewność, że mogą liczyć na drugą osobę, daje nie tylko poczucie bezpieczeństwa, ale też pozytywnie wpływa na umysł i pamięć. Wspomnienia są wyraźne, pamięć zanika wolniej. Nie znaczy to, że związki tych ludzi są idealne, zdarzają się kłótnie, mogą być nawet częste. Liczy się zaufanie i świadomość: “mam na kim polegać”.

Przeciwnie jest u tych, którzy żyją samotnie i zdani są głównie na siebie.

Skoro to wiemy, to dlaczego nie zawsze tak żyjemy?

Wiele z badanych osób w młodości myślało, że do szczęścia potrzebne są bogactwo, sława i wielkie osiągnięcia. Jednak okazało się, że na emeryturze optymizmem i radością tryskają ci, którzy zwrócili się w stronę związków, rodziny, przyjaciół i wspólnot.

Oglądanie życia przez lata

Takie badania są niezwykle rzadkie. Podobne projekty kończyły się w ciągu pierwszych 10 lat, bo brakowało środków finansowych, ankietowani rezygnowali albo badacze umierali.

– Ten projekt przetrwał, dzięki uporowi kilku pokoleń badaczy. Natomiast około 60 z 724 badanych mężczyzn ciągle żyje, większość z nich ma ponad 90 lat. Teraz zaczynają się badania 2000 dzieci tych ludzi – opowiada czwarty kierownik projektu.

W ramach badań, od 1938 roku obserwowane były losy dwóch grup ludzi. Pierwsza składała się z mężczyzn studiujących na 2 roku Uniwersytetu Harvarda, a druga z tych, kyórzy żyli w najbiedniejszych dzielnicach Bostonu.

Żony chciały dołączyć

Na początku projektu wszyscy byli nastolatkami, z biegiem lat różnie potoczyły się ich losy. Pracowali jako adwokaci, lekarze, murarze, a jeden z nich został prezydentem Stanów Zjednoczonych. U niektórych objawiła się schizofrenia, byli też tacy, którzy uzależnili się od alkoholu. Jedni skupiali się na karierze, inni na życiu rodzinnym.

W celu uzyskania jak najlepszego obrazu życia badanych, rozmowy odbywały się w ich domach, a lekarze dostarczali wyniki badań. Badacze nagrywali rozmowy z żonami dotyczące największych kłopotów. Wiele kobiet zapytanych o chęć dołączenia do badań odpowiedziało: najwyższy czas.

Kochaj w tej chwili

– Chciałbym zakończyć cytatem z Marka Twaina. Ponad 100 lat temu napisał: “Nie ma czasu – tak krótkie jest życie – na sprzeczki, przeprosiny, zawiść, wyjaśnienia. Jest tylko czas na kochanie, i to w tej chwili, że się tak wyrażę”. Dobre życie oparte jest na dobrych związkach – podsumował Robert Waldinger.

Deon.pl

____________________________________________________________________________________________________________

Grafika w ikonie wpisu: kadr z filmu “Risen”