“Jeśli cię nie umyję, nie będziesz miał udziału ze Mną” – pierwszym, podstawowym warunkiem naszego zbawienia nie jest nasza miłość do Boga, ale przyjęcie Jego Miłości.

Do rozważania tajemnicy Bożego miłosierdzia ujawniającej się w centralnych wydarzeniach zbawczych męki i śmierci Pana Jezusa w oczekiwaniu na zmartwychwstanie, zachęcił Ojciec Święty podczas dzisiejszej audiencji ogólnej.

Papież zaznaczył, że Triduum Paschalne jest pamiątką dramatu miłości, który daje nam pewność, że nigdy nie będziemy opuszczeni w życiowych próbach. Jego słów na placu św. Piotra wysłuchało około 20 tys. wiernych. Było wśród nich 3,7 tys. związanych z Opus Dei studentów z całego świata, uczestniczących w 49 forum UNIV 2016.

Franciszek zaznaczył, iż będziemy przeżywali Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę jako wydarzenia intensywne, pozwalające nam coraz bardziej wchodzić w wielką tajemnicę naszej wiary: zmartwychwstanie naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

W ciągu tych trzech dni wszystko mówi nam o miłosierdziu, ponieważ ukazuje jak daleko może posunąć się miłość Boga. “Tajemnica, którą adorujemy w okresie Wielkiego Tygodnia to wspaniała historia miłości, która nie zna przeszkód. Męka Pańska trwa aż do końca świata, gdyż jest to historia uczestniczenia w cierpieniach całej ludzkości i nieustanna obecność w wydarzeniach życia osobistego każdego z nas. Tak więc Triduum Paschalne jest pamiątką dramatu miłości, który daje nam pewność, że nigdy nie będziemy opuszczeni w życiowych próbach” – stwierdził papież.

Przedstawiając charakter Wielkiego Czwartku Ojciec Święty wskazał, że Jezus dając się nam jako pokarm zaświadcza, że powinniśmy nauczyć się dzielić z innymi tym pokarmem, aby stał się prawdziwą komunią życia z osobami potrzebującymi. On się nam daje i prosi, abyśmy w Nim trwali, by czynić to samo.

Z kolei Wielki Piątek, to kulminacyjne wydarzenie miłości, która daje siebie aż do końca. “Jeśli Bóg ukazuje nam swoją najwznioślejszą miłość w śmierci Jezusa, to także i my odrodzeni przez Ducha Świętego możemy i powinniśmy miłować się nawzajem” – powiedział Franciszek.

Natomiast Wielka Sobota, to dzień milczenia Boga. “W tym dniu miłość staje się oczekiwaniem życia zmartwychwstałego. Jest to miłość, która nie wątpi, ale pokłada nadzieję w słowie Pana, aby się ono ujawniło i stało się jaśniejące w dniu Paschy” – zaznaczył papież.

Podkreślając, iż w wydarzeniach Triduum Paschalnego mamy do czynienia z tajemnicą, którą trudno wyrazić słowami, Ojciec Święty zachęcił: “Dajmy się ogarnąć tym miłosierdziem, które wychodzi nam na spotkanie; i w tych dniach, wpatrując się w mękę i śmierć Pana, przyjmijmy w naszym sercu wspaniałość Jego miłości w oczekiwaniu na zmartwychwstanie”.

Pełna treść papieskiej katechezy w tłumaczeniu na język polski:

Bracia i siostry, dzień dobry!

Nasza refleksja na temat Bożego Miłosierdzia wprowadza nas dzisiaj w Triduum Paschalne. Będziemy przeżywali Wielki Czwartek, Piątek i Sobotę jako wydarzenia intensywne, pozwalające nam coraz bardziej wchodzić w wielką tajemnicę naszej wiary: zmartwychwstanie naszego Pana, Jezusa Chrystusa.

W ciągu tych trzech dni wszystko mówi nam o miłosierdziu, ponieważ ukazuje jak daleko może posunąć się miłość Boga. Święty Jan Ewangelista daje nam klucz do zrozumienia głębokiego sensu: “Jezus […] umiłowawszy swoich na świecie, do końca1 ich umiłował” (J 13,1). Miłość Boga nie ma granic.

Jak mówił św. Augustyn jest to miłość, która “nieustannie posuwa się aż do końca”. Bóg naprawdę daje się cały za każdego z nas i w niczym się nie oszczędza. Tajemnica, którą adorujemy w okresie Wielkiego Tygodnia to wspaniała historia miłości, która nie zna przeszkód. Męka Pańska trwa aż do końca świata, gdyż jest to historia uczestniczenia w cierpieniach całej ludzkości i nieustanna obecność w wydarzeniach życia osobistego każdego z nas. Tak więc Triduum Paschalne jest pamiątką dramatu miłości, który daje nam pewność, że nigdy nie będziemy opuszczeni w życiowych próbach.

W Wielki Czwartek Jezus ustanawia Eucharystię, antycypując w uczcie paschalnej swoją ofiarę na Golgocie. Aby uczniowie mogli zrozumieć ożywiającą Go miłość, umył im stopy, dając im po raz kolejny w osobie własnej przykład, jak sami powinni działać.

Eucharystia to miłość, która staje się służbą. Jest to wspaniała obecność Chrystusa, który pragnie nakarmić każdego człowieka, zwłaszcza zaś najsłabszych, aby uczynić ich zdolnymi do drogi świadectwa pośród trudów świata. Nie tylko. Dając się nam jako pokarm, Jezus zaświadcza, że powinniśmy nauczyć się dzielić z innymi tym pokarmem, aby stał się prawdziwą komunią życia z osobami potrzebującymi. On się nam daje i prosi, abyśmy w Nim trwali, by czynić to samo.

Wielki Piątek to kulminacyjne wydarzenie miłości. Śmierć Jezusa, który na krzyżu powierza się Ojcu, aby dać zbawienie całemu światu, wyraża miłość ofiarowaną aż do końca, bez końca. Jest to miłość pragnąca objąć wszystkich, nikogo nie wykluczając. Jest to miłość rozciągająca się na wszystkie czasy i każde miejsce: niewyczerpalne źródło zbawienia, z którego każdy z nas grzeszników może zaczerpnąć. Jeśli Bóg ukazuje nam swoją najwznioślejszą miłość w śmierci Jezusa, to także i my odrodzeni przez Ducha Świętego możemy i powinniśmy miłować się nawzajem.

I wreszcie Wielka Sobota jest dniem milczenia Boga. Powinna być ona dniem milczenia. Powinniśmy zatem uczynić wszystko, co w naszej mocy, aby była ona dniem milczenia, tak jak to było w tamtym czasie: dzień milczenia Boga. Jezus złożony w grobie dzieli z całą ludzkością dramat śmierci. Jest to milczenie, które mówi i wyraża miłość jako solidarność z osobami od zawsze opuszczonymi, do których dociera Syn Boży wypełniając pustkę, którą może wypełnić jedynie nieskończone miłosierdzie Boga Ojca. Bóg milczy, ale ze względu na miłość. W tym dniu miłość, ta milcząca miłość staje się oczekiwaniem życia w zmartwychwstaniu.

Warto, abyśmy w Wielką Sobotę pomyśleli o milczeniu Matki Bożej – Kobiety Wiary, która w milczeniu oczekiwała zmartwychwstania. Dla nam Matka Boża powinna być dla nas ikoną tej Wielkiej Soboty. Warto abyśmy głęboko zastanowili się, jak Maryja przeżywała tę Wielką Sobotę – w oczekiwaniu. Jest to miłość, która nie wątpi, ale pokłada nadzieję w słowie Pana, aby się ono ujawniło i stało się jaśniejące w dniu Paschy.

To wszystko jest wspaniałą tajemnicą miłości i miłosierdzia. Nasze słowa są ubogie i nie potrafią wyrazić jej w pełni. Z pomocą może nam przyjść doświadczenie pewnej dziewczyny niezbyt znanej, która napisała wspaniałe karty o miłości Chrystusa.

Chodzi o Juliannę z Norwich, niepiśmienną dziewczynę, która miała wizje męki Jezusa, a następnie gdy stała się rekluzą (zakonnicą zobowiązujący się do nieopuszczania własnej celi i niekontaktowania się z innymi zakonnikami – przyp. DEON.pl), opisała prostym językiem sens miłości miłosiernej.

Ta dziewczyna wypowiedziała następujące słowa: “Wówczas nasz dobry Pan zapytał mnie: «Czy jesteś rada, że cierpiałem za ciebie?» Odpowiedziałam: «Tak, dobry Panie, dzięki składam Tobie, tak, dobry Panie, bądź błogosławiony». Wówczas Jezus nasz dobry Pan rzekł: «Jeśli ty jesteś rada, ja jestem rad także. Radością, błogosławieństwem, niekończącym się szczęściem moim jest, że cierpiałem Mękę za ciebie; gdybym tylko mógł bardziej cierpieć, chciałbym cierpieć bardziej»”. To jest nasz Jezus, który mówi do każdego z nas: “gdybym tylko mógł bardziej cierpieć dla ciebie, podjąłbym je”.
Jakże piękne są te słowa! Pozwalają nam naprawdę zrozumieć ogromną i nieograniczoną miłość, jaką Pan ma wobec każdego z nas. Dajmy się ogarnąć tym miłosierdziem, które wychodzi nam na spotkanie; i w tych dniach, wpatrując się w mękę i śmierć Pana, przyjmijmy w naszym sercu wspaniałość Jego miłości, jak Matka Boża w Sobotę milczenia, w oczekiwaniu na zmartwychwstanie.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,4106,franciszek-o-tym-jak-przezywac-triduum.html

__________________________

Triduum Paschalne na jednej infografice

Gubisz się w liturgii trzech najbliższych dni? Chcesz wiedzieć, co się będzie działo? Przeżyj świadomie Triduum i obejrzyj naszą infografikę.

Pamiętaj, że to nie są trzy różne liturgie, ale jedna. Dlatego warto ją przeżywać w jednym miejscu.

Przełożony salezjanów o uprowadzonym kapłanie

W czasie mszy w Niedzielę Palmową śmiałem się sam do siebie. Nie, nikt się nie przejęzyczył ani głupio nie zachował. Po prostu padają w niej takie słowa, że ile razy je słyszę, tyle razy mam poczucie, że chyba źle trafiłem i nie pasuję do tego miejsca.

Problemu nie mam z miejscem, ale z sobą samym. Jeszcze przed błogosławieństwem palm usłyszałem: “drodzy bracia i siostry, przez 40 dni przygotowywaliśmy nasze serca przez modlitwę, pokutę i uczynki chrześcijańskiej miłości”. Zatyka mnie w takich sytuacjach, bo zwykle mam świadomość, że ani jednego z wymienionych nie zrobiłem dobrze lub, co gorsza, nie zrobiłem wcale. Mimo że w Środę Popielcową skrzętnie wynotowałem listę rzeczy, które w Poście chcę robić. Miało być dobrze, wyszło jak zwykle. Schemat noworocznych postanowień zrealizowałem w pełni.

Na szczęście moje odgórne znajomości zrobiły swoje i w tym roku poszedłem po rozum do głowy, że jednak nie o to tutaj chodzi. Olśnienie przyszło w czasie czytania biskupa Rysia (z relacji znajomych wiem, że nie jestem tutaj wyjątkiem) i jego Skandalu miłosierdzia. Chodzi o ten fragment: “Taką miłością miłosierną zrodzoną z wewnętrznego zobowiązania Boga jesteśmy przywracani do życia – o tym mówi przypowieść o miłosiernym Samarytaninie. Każdy z nas przez krzyż Chrystusa zawarł z Nim przymierze. Bóg jest wierny swojemu słowu i zawsze pozostaje dla nas dobry, bo nie może zaprzeć się samego siebie. Mimo naszych najcięższych zdrad. Nowy Testament mówi o tym wprost «Jeśli jesteśmy niewierni, On pozostaje wierny, gdyż nie może wyprzeć się samego siebie» (2 Tm 2, 11-13). To nie nasza wierność zmusza Boga do dobroci wobec nas, ale wewnętrzna wierność Boga”.

To jest bardzo rewolucyjne podejście. Jesteśmy niewierni. Jesteśmy zdrajcami. Wszyscy, bez wyjątku. Bluźniercami, cudzołożnikami, kłamcami, zabójcami. Jeśli Bóg pochyla się nad nami tak jak Samarytanin pochylił się nad leżącym obok drogi poranionym Żydem, to znaczy, że wróg pochylił się nad wrogiem. Biskup Ryś pisze bardzo wyraźnie, że nie jesteśmy przyjaciółmi Boga, jesteśmy Jego wrogami i dzieli nas granica trudna do przezwyciężenia.

Więc możesz się starać mnożyć pobożne uczynki, planować dokładnie, co zrobisz w Wielkim Poście, wmawiać sobie farmazony, że po tej ostatniej spowiedzi będziesz już czysty i nie popełnisz żadnego grzechu. Możesz codziennie dziękować Bogu, że nie jesteś taki jak inni, że nie grzeszysz nieczystością albo nigdy niczego nie ukradłeś. Mówić, że nawróciłeś się, że odtąd już będzie inaczej albo sądzić, że kiedyś będzie taki moment, że zaczniesz wszystko od nowa i będzie lepiej. Możesz, tylko po co?

Granica, która istnieje między nami a Bogiem, nie jest z ludzkiego punktu widzenia możliwa do przejścia. Ale to nic. To On robi pierwszy krok. Tam, gdzie my wciąż wybieramy zło, On jest wierny i nie zmienia swojego podejścia. A to znaczy, że wszystkie nasze próby doskonalenia siebie (a takim są wielkopostne postanowienia) nie są wiele warte, jeżeli nie zdamy sobie sprawy, że nie jesteśmy dobrzy i że nieustannie potrzebujemy miłosierdzia Boga.

Zrób w tym tygodniu eksperyment i pomyśl, że naprawdę nie musisz udowadniać sobie ani innym, że jesteś doskonały. Że jakkolwiek będziesz się starał, to niewiele to da. Zamiast tego przypomnij sobie te wszystkie chwile, kiedy było kiepsko, i idź do spowiedzi. Nie przyszedł powoływać sprawiedliwych, ale grzeszników. Pamiętasz?

Michał Lewandowski – redaktor DEON.pl, publicysta, teolog. Prowadzi autorskiego bloga “teolog na manowcach”.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2422,przestan-sie-wreszcie-nawracac-czlowieku.html

_______________________________

Nie wszystko będzie dobrze

Nie martw się, wszystko będzie dobrze! Na pewno dasz radę! Głowa do góry! Tylko się nie poddawaj, a wszystko się odmieni… – powtarzamy często tym, których dręczy jakieś strapienie.

Może rzeczywiście w końcu trudny los się odmieni? Może nastoletni syn samotnej matki wreszcie dojrzeje i zrozumie, że warto skończyć szkołę i mieć zawód, tymczasem jednak – pomimo wielu propozycji pomocy – powtarza klasę i nadal wagaruje. Istnieje spora szansa, że dzięki mądremu wsparciu rodziców, nauczycieli i szkolnego pedagoga uda się zmienić sytuację jąkającej się drugoklasistki, której dokuczają rówieśnicy. Może poprawi się sytuacja finansowa pięcioosobowej rodziny, w której rodzice imają się dodatkowych prac, ale niespłacony duży kredyt sprawia, że żyją w nieustannym poczuciu zagrożenia i zaciągają kolejne długi. Jest szansa, że każda z tych sytuacji zmieni się na lepsze, tymczasem jednak jest, jak jest, a zaklinanie rzeczywistości słowami: “Nie martw się, to się zmieni” nie jest żadnym pocieszeniem. Wynika raczej z potrzeby ucieczki – być może nieświadomej – przed sytuacją, wobec której czujemy się bezradni.

To jest naprawdę smutne

O tym, że życiodajnym pocieszeniem obdarza nas sam Bóg, pisał tydzień temu o. Wojciech Jędrzejewski. Niemniej potrzebujemy także pocieszenia od drugiego człowieka. Jedno i drugie potrafi wydobyć nas ze smutku, wyciszyć lęk, dodać sensu czy przywrócić choćby namiastkę nadziei. Jednak z pocieszaniem jest jak z pomaganiem – dobrze jest je praktykować, ale żeby spełniło swoją rolę, trzeba je praktykować dobrze. Dlatego warto nieustannie brać w tej materii korepetycje. Tych, którzy mogą ich nam udzielić, jest bardzo wielu, tutaj przywołuję zaledwie kilka takich osób.
Profesor Maria Braun-Gałkowska w swojej skromnej objętościowo, ale bogatej w treści książce Rok łaskawy przypomina: “Człowiek strapiony wcale nie chce słyszeć, że nie ma się czym przejmować”. Taka rada może nawet wywołać jego irytację. I dodaje, że jeżeli coś może pocieszyć strapionego, to “raczej okazanie mu zrozumienia, że to, co przeżywa, jest naprawdę smutne. Potrzebuje też współczucia: żeby ktoś zechciał poczuć z nim smutek […]. Powiedziano przecież w Piśmie Świętym: «Płaczcie z płaczącymi», a nie: mówcie płaczącym, że nie mają powodu do płaczu”.

Chcę być blisko ciebie

A konkretnie? Oto dowiaduję się, że u bliskiej mi osoby zdiagnozowano groźny nowotwór. Dla chorego i dla mnie ta wiadomość jest jak trzęsienie ziemi. Jak pocieszyć człowieka, któremu w jednej chwili zawalił się świat? Chciałabym oczywiście zapewnić go, że wszystko będzie dobrze, ale przecież nie mam pewności, że tak będzie.
Mój mądry korepetytor, ks. Jan Kaczkowski, przestrzega i radzi: “Natrętne powtarzanie ciężko choremu: «Wszystko będzie dobrze» może go jedynie rozdrażnić. Wystarczy, że poczyta sobie w którymś z internetowych portali poświęconych zdrowiu na temat swojej choroby, żeby wiedział, że musi uzbroić się w cierpliwość i w najlepszym razie poddać długiemu leczeniu. Najlepiej więc zamiast takich życzeniowych zaklęć powiedzieć po prostu: «Bez względu na to, co się będzie działo, będę przy tobie» albo: «Pamiętaj, że możesz na mnie liczyć, chcę być blisko ciebie w twoim chorowaniu».
Ksiądz Kaczkowski potrafi jak mało kto przyjść z pociechą ludziom ciężko chorym i ich bliskim – jest w tej materii profesjonalistą, co oznacza również i to, że pocieszając, nigdy nie okłamuje ani nie składa obietnic na wyrost. Powtarza, że to imperatyw w relacji z tymi, których próbujemy pocieszyć. Podobną postawę przyjął Jan Paweł II wobec skazanych z płockiego więzienia, dla których 7 czerwca 1991 r. odprawiał Mszę Świętą. Papież pocieszał ich wówczas słowami: “Jesteście skazani, ale nie potępieni”.

Jezus zapłakał

Ewangeliczne wezwanie “płaczcie z płaczącymi”, o którym przypomina prof. Braun-Gałkowska, to zasada, którą w pewnych sytuacjach można stosować niemal dosłownie. Człowiek, któremu zmarł ktoś bliski, potrzebuje tę śmierć opłakać – to daje mu ukojenie. Dobrze więc dać mu do tego przestrzeń, nie bać się płaczu. To oczywiście sytuacja bardzo intymna – wymaga wielkiej delikatności, a jest szczególnie trudna, kiedy ma się do czynienia ze śmiercią dziecka, bo ta wydaje się czymś wręcz skandalicznym.
Kapucyn o. Filip Buczyński, współtwórca lubelskiego Hospicjum dla Dzieci im. Małego Księcia, podpowiada, jak zachować się w takiej arcytrudnej sytuacji. Niedopuszczalne jest perswadować rodzicowi: “dziecku teraz jest lepiej, bo przecież jest już w niebie. […] Przecież Chrystus, kiedy dowiedział się o śmierci swego przyjaciela Łazarza, wcale się nie ucieszył, że Łazarz poszedł do domu Ojca, ale zapłakał. Jeśli sądzimy, że wiara powinna obligować nas do radości czy choćby nawet zachowania stoickiego spokoju w obliczu śmierci naszych najbliższych, to powinniśmy skrytykować i tamto zachowanie Jezusa […]. Takimi argumentami można obrazić nie tylko człowieka, ale i Boga. Podobnie wiele zła uczynić mogą argumenty w rodzaju: przecież masz jeszcze dwoje dzieci – masz więc dla kogo żyć; albo: jesteś młoda, na pewno urodzisz jeszcze dzieci; czy: zajmij się czymś pożytecznym, to ci na pewno pomoże. Tralalala – właśnie że nie pomoże! Płacz Jezusa nad grobem Łazarza jest podpowiedzią, jak przeżywać żałobę – to jest czas, żeby płakać, tęsknić, a nawet wyć z bólu… To, co ludzkie w nas, płacze, a to, co Boże – ma nadzieję spotkania w niebie”.
“Płaczcie z płaczącymi” znaczy więc tyle, co: smućcie się ze smutnymi, współodczuwajcie z tymi, którzy cierpią i pogrążeni są w rozpaczy. Kluczem jest tu właśnie współodczuwanie, czyli empatia. W praktyce oznaczać ona może rzeczy bardzo trudne, wręcz heroiczne, jak choćby obdarzenie tkliwym dotykiem chorego na trąd. Tęsknią za nim trędowaci, tym bardziej że zdrowy człowiek zazwyczaj – z oczywistych powodów – wzbrania się przed tym. Dotykać trędowatych nie bała się dr Wanda Błeńska, zwana matką trędowatych. Również za to pokochało ją wielu chorych w Ugandzie, gdzie pracowała ponad 40 lat.

Mistrzowie wyobraźni miłosierdzia

Do tego, aby empatycznie pocieszać, potrzebna jest wyobraźnia miłosierdzia. Miał ją ks. Józef Wrzesiński, nazwanym “księdzem od hołoty”. Razem z najbiedniejszymi rodzinami mieszkał w latach 60. XX wieku w prymitywnym obozowisku dla bezdomnych na peryferiach Paryża. Chcąc pocieszyć złamaną kolejnym zawodem i upokorzeniem kobietę z baraków, podarował jej… bukiet róż. Szaleństwo, powie ktoś, może lepiej byłoby za te pieniądze kupić dla niej chleb? Czy aby na pewno?
Do pewnej argentyńskiej parafii, w której proboszczem był Jorge Mario Bergoglio, przyszła młoda kobieta i poprosiła o spotkanie z nim. Kobietę tę jakiś czas temu porzucił mąż, została z gromadką małych dzieci, zdana tylko na siebie. Kiedy nie udawało jej się znaleźć żadnej dorywczej pracy, zarabiała jako prostytutka. Parafia starała się jej pomagać, jednak ta pomoc była niewystarczająca. Kiedy ojciec Bergoglio spotkał się z kobietą, ta powiedziała, że przyszła, aby mu podziękować. Przyszły papież myślał, że chodzi o paczkę, którą parafialna Caritas przekazała kobiecie. Ona jednak odparła: “Za to również dziękuję. Ale przyszłam przede wszystkim podziękować, że nigdy nie przestał mnie ojciec nazywać «panią»”.
Mam w zanadrzu pokaźną listę takich mistrzów wyobraźni miłosierdzia, u których warto stale pobierać korepetycje. Są pośród nich ludzie tej miary, co Matka Teresa z Kalkuty, Jean Vanier, Janina Ochojska, siostra Małgorzata Chmielewska, brat Albert Chmielowski (i wielu im podobnych), ale też kilkuletnia Joasia, która zobaczywszy chłopca na wózku, którego ciało i twarz wykręcały spastyczne skurcze, położyła mu na kolanach swojego misia.

Czy Jego to boli?

Wśród tych mistrzów jest również trzyletnia Julianka. Udzieliła mi fundamentalnej lekcji uważności – a to przecież właśnie ona sprawia, że w ogóle jesteśmy w stanie dostrzec czyjeś strapienie i podjąć działanie, aby zasmuconego pocieszyć. A było to tak. Podczas Mszy trafiłam z małą do bocznej kaplicy – nie było w niej nikogo. Kiedy weszłyśmy, trzylatka stanęła jak wryta – na wprost nas wisiał dużych rozmiarów krucyfiks z konającym Chrystusem (figura była wielkości dorosłego człowieka). Dziewczynka zdumiona patrzyła na Ukrzyżowanego, po czym zaczęła pytać:
– Co Pan Jezus ma na głowie?
– Koronę z kolczastych gałęzi – odpowiedziałam.
– A co ma w rękach? – indagowała dalej.
– Gwoździe.
– A w nogach też ma gwoździe? – pytała coraz bardziej zdumiona.
Przytaknęłam, szukając słów, które pozwoliłyby nieco złagodzić malujące się na twarzy dziecka przerażenie. Mała zadała tymczasem kolejne pytanie:
– A kto to wszystko zrobił Panu Jezusowi?
Czułam się coraz bardziej bezradna i dałam z pewnością teologicznie nietrafioną odpowiedź:
– Źli ludzie.
Podbródek dziewczynki zaczął niebezpiecznie drżeć, już prawie płacząc, zapytała:
– Czy Jego to boli?
Moja bezradność sięgnęła zenitu. Objęłam małą i powiedziałam:
– Boli… Ale wiesz, kiedy ty przychodzisz do Niego, to boli Go mniej.
Mała zamyśliła się, ale nie dała za wygraną.
– A kiedy wychodzę, to znowu Go boli? – zapytała.

Wspomnienie tamtej rozmowy powraca zwłaszcza wtedy, kiedy zauważam, że tępieje moja wrażliwość. Tyle wokoło trudu i bólu, które mają twarz nieznajomego, a często też bliskiego człowieka. Nie mam szans zaradzić nawet małej cząstce tych trosk i dramatów, ale czasem mogę – swoją uwagą, obecnością, słowem – dodać cierpiącemu siły.
Warto uczyć się od tych, którzy nie tylko patrzą, ale także widzą.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/krok-milosierdzia/art,18,nie-wszystko-bedzie-dobrze.html

____________________________

Mocny apel biskupów do księży

Ciągle toniemy i potrzebujemy, żeby On nas uratował. Tylko dzięki temu możemy być szafarzami Bożego miłosierdzia – piszą biskupi w liście do kapłanów na Wielki Czwartek.

Zwracają uwagę na to, że Rok Miłosierdzia jest wielką szansą, by odnowić sprawowanie sakramentu pokuty i pojednania oraz zachęcić wiernych do spowiedzi. Przypominają jednak, że prymat miłosierdzia, nie oznacza pobłażliwości dla grzechu.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25508,mocny-apel-biskupow-do-ksiezy.html

________________________________

24 Marca – Narodowy Dzień Życia

Samoloty uderzają w WTC ginie wiele ludzi, Breivik zrobił masakrę w Norwegi…ale ile ludzi zginęło? WTC ok.3000 Norwegia ok.90 ofiar …Wielka tragedia, ludzie płaczą, wszyscy mówią przez kolejne tygodnie, miesiące tylko o tym…cały świat opłakuje ofiary…Ale co to jest w porównaniu z aborcjami….Według danych Światowej Organizacji Zdrowia (a więc liczba zapewne niższa niż w rzeczywistości) na świecie wykonuje się co roku 53 miliony aborcji … A ile się o tym mówi? Ile łez się wylewa? Czemu się legalizuje aborcje? Płakaliście, byliście w szoku gdy w WTC wleciały samoloty?gdy Breivik dokonał masakry? To co powiedzie na małe wyliczenia?

Jeżeli przyjmiemy liczbę 53 000 000 aborcji ( w ciągu 1 tylko roku) i liczbę ofiar Breivika 90 to:
1ofiara w Norwegi = 588889 ofiar aborcji
Czy umiesz sobie wyobrazić rozmiar tragedii 588889 razy większej od tej która zdarzyła się w tym roku w Norwegi?(To nie jest liczba ofiar o 588889 większa to liczba ofiar 588889 RAZY większa) Lub wypadku z liczbą ofiar 17667 razy większą niż podczas uderzenia samolotów w WTC (To nie jest liczba ofiar o 17667 większa to jest liczba ofiar 17667 RAZY większa!)… I TO CO ROKU I TO LEGALNIE, ZGODNIE Z PRAWEM!!!!

„Jeśli możemy zaakceptować to, że matka zabija swoje dziecko, to jak możemy mówić innym ludziom, by nie zabijali drugiego człowieka” – Matka Teresa z Kalkuty

„Uważam, że należy WRZESZCZEĆ PRZECIWKO ABORCJI, NALEŻY JĄ BLOKOWAĆ WSZELKIMI SPOSOBAMI, NIEISTOTNE CO W TEJ KWESTII MÓWI PRAWO. Bo nie wolno ulegać prawu, które pozwala za zabijanie.” – Wojciech Cejrowski

” Czuję jednak, że dziś największym zagrożeniem dla pokoju jest aborcja, ponieważ to wojna bezpośrednia, to zabójstwo, mord dokonany rękami matki. A my czytamy w Piśmie, bo Bóg mówi bardzo wyraźnie: ‚Nawet gdyby matka mogła zapomnieć o swym dziecku, Ja o tobie nie zapomnę. Oto na moich dłoniach cię wyrysowałem’ […] nienarodzone dziecko spoczywa w dłoni Boga. […]

Wielu ludzi bardzo martwi się o dzieci z Indii, dzieci z Afryki, gdzie wiele ich umiera wskutek niedożywienia, głodu i tak dalej, ale miliony dzieci umiera zabijane celowo, z woli matek. Dlatego właśnie aborcja jest największym niszczycielem pokoju. Bo przecież jeśli matka może zabić własne dziecko, czymże jest dla mnie zabić ciebie, a dla ciebie – zabić mnie? Nic już nie stoi nam na przeszkodzie.” – Matka Teresa z Kalkuty

***

Wiecie, że jest pewna kobieta, która w akcie urodzenia ma napisane „urodzona w wyniku aborcji” …Nie wierzysz? Wejdź na: http://facet.wp.pl/kat,1007819,wid,11671438,wiadomosc.html?ticaid=1d679 i posłuchaj jak się czuje, jak myśli o tym wszystkim osoba w której akcie urodzenia napisano ‚urodzona w wyniku aborcji’
On miała zginąć, miała dołączyć do tej marnej statystyki ofiar aborcji…Chyba nikt nie zaprzeczy, że aborcja w 8 miesiącu to zabijanie dziecka a nie jakiś „nieczujących komórek”? Nie ma pstryczka włączającego życie dziecka w 9miesiącu ciąży podczas narodzin…To nie wypisanie aktu urodzenia decyduje o tym czy dziecko jest człowiekiem, o tym czy czuje!

***

Giną ci, których głosów nie słychać, ich śmierci nie towarzyszy wybuch bomby, strzały, ich śmierci nie towarzyszy przejazd przez miasto czołgów, ich śmierci nie towarzyszą zniszczone domu. Jednak przecież największym nieszczęściem wojny nie są zniszczone dobra materialne lecz zabici ludzie.

„Mamy do czynienia z III wojną światową! Skutki aborcji są o wiele większe niż konsekwencje ostatnich dwóch wojen razem wziętych <> (Grzegorz Górny). Żyjemy więc w cieniu śmierci, pod ‚kloszem’ Szatana, który wymyślił III wojnę światową, w której giną głównie nienarodzone dzieci. Zabija się ludzi, których jeszcze nie widać. Skazuje się na śmierć ludzkie istoty w taki sposób, aby jak najmniej osób protestowało, aby jak najmniej dostrzegło problem, aby w końcu wielu przyznało, że to normalne (sic!).”– Augustyn Polanowski