Jeden z Dwunastu, imieniem Judasz Iskariota, udał się do arcykapłanów i rzekł: “Co chcecie mi dać, a ja wam Go wydam”. A oni wyznaczyli mu trzydzieści srebrników. Odtąd szukał sposobności, żeby Go wydać.

W pierwszy dzień Przaśników przystąpili do Jezusa uczniowie i zapytali Go: “Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali Paschę do spożycia?” On odrzekł: “Idźcie do miasta, do znanego nam człowieka i powiedzcie mu: «Nauczyciel mówi: Czas mój jest bliski; u ciebie chcę urządzić Paschę z moimi uczniami»”. Uczniowie uczynili tak, jak im polecił Jezus, i przygotowali Paschę.
Z nastaniem wieczoru zajął miejsce u stołu razem z dwunastu uczniami. A gdy jedli, rzekł: “Zaprawdę powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi”. Zasmuceni tym bardzo, zaczęli pytać jeden przez drugiego: “Chyba nie ja, Panie?”
On zaś odpowiedział: “Ten, który ze Mną rękę zanurza w misie, on Mnie zdradzi. Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim jest napisane; lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził”. Wtedy Judasz, który Go miał zdradzić, rzekł: “Czy nie ja, Rabbi?” Mówi mu: “Tak jest, ty”.

Mt 26, 14-25

Komentarz do Ewangelii:

Jezus przestrzegł Judasza, próbując go przekonać, jak straszną rzeczą jest zdrada, którą planował. Mimo to Judasz nie zrezygnował. Widocznie nie wierzył Jezusowi i uważał, że “wie, co robi” i że jego postępowanie jest słuszne.
Nas też Jezus przekonuje jak może, czasem nawet straszy, byśmy nie popełniali jakiegoś błędu (grzechu), a my i tak robimy “swoje”. I potem wpadamy w rozpacz, jak Judasz, uświadamiając sobie, co zrobiliśmy. Warto więc ufać Jezusowi. Czy znany jest ktoś, kto miałby obiektywne powody do rozpaczy, bo posłuchał Jezusa? Czy Jezus kogoś zniszczył tak, jak to potrafi zrobić grzech?

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2815,ewangelia-przed-tym-przestrzega-cie-jezus.html

Zastanawiasz się, co to są “piekła”? Dlaczego Bóg wkracza do miejsca, które jest całkowicie od Niego oddzielone? To wygląda na jakiś paradoks.

Zauważmy najpierw, że nie ma niczego, co byłoby całkowicie od Boga oddzielone, całkowicie od Niego niezależne. Bóg utrzymuje wszystko w istnieniu, również piekła (starotestamentalny szeol), które nie tyle są jakimś miejscem, gdzie Boga nie ma, ile stanem człowieka, który o własnych siłach nie jest w stanie być blisko Boga albo – co byłoby dużo gorsze – sam Boga odrzuca. Innymi słowy, piekła to stan ludzi niezbawionych. Jezus Chrystus solidaryzuje się z każdym człowiekiem nie tylko w śmierci, lecz także w wejściu w ów stan niezbawienia. W ten sposób przyjmuje do końca ludzki los.

Dlaczego to robi? By zbawić człowieka. Ojcowie Kościoła mawiali, że co nie zostało przyjęte przez Boga, nie może być zbawione. Bóg przyjął człowieczeństwo do końca, do czeluści piekieł, aby człowieka zbawić. Rzeczywiście wygląda to na jakiś paradoks, ale czyż nie jest paradoksem cała historia Boga z ludźmi, poczynając od stworzenia? Tak! Historia stworzenia i zbawienia jest paradoksalna. W gruncie rzeczy od początku rozmawiamy o paradoksie, jakim jest Bóg, który stał się człowiekiem.
Prawda o zstąpieniu do piekieł znajduje swoją biblijną podstawę przede wszystkim w Pierwszym Liście św. Piotra: “Chrystus bowiem również raz umarł za grzechy, sprawiedliwy za niesprawiedliwych, aby was do Boga przyprowadzić; zabity wprawdzie na ciele, ale powołany do życia Duchem. W nim poszedł ogłosić [zbawienie] nawet duchom zamkniętym w więzieniu, niegdyś nieposłusznym […]” (1 P 3,18-20).

W Katechizmie Kościoła Katolickiego możemy wyczytać, że pierwsze znaczenie zstąpienia do piekieł polega na potwierdzeniu, iż Jezus rzeczywiście umarł, doświadczył śmierci jak każdy człowiek, trafił do krainy umarłych. Znalazł się tam jednak – i to jest drugie znaczenie tej prawdy – jako Zbawiciel, zwycięzca śmierci, który ogłasza uwięzionym duchom zbawienie. Pamiętając o tym, że czas na ziemi nie jest czasem po tamtej stronie, można powiedzieć, że zstąpienie do piekieł oznacza ogłoszenie zbawienia wszystkim, którzy umarli przed Jezusem.

To tradycyjne rozumienie zstąpienia do piekieł zostało zreinterpretowane i pogłębione przez Hansa Ursa von Balthasara. Szwajcarski teolog nie chce postrzegać zstąpienia do piekieł jako triumfalnego pochodu Chrystusa, wyciąga natomiast ostateczne konsekwencje z Pawłowego stwierdzenia, że “On [Bóg] to dla nas grzechem uczynił Tego, który nie znał grzechu” (2 Kor 5,21; podkr. – D.K.).

Jezus był do końca solidarny z żyjącymi, tak w grobie jest solidarny z umarłymi

Balthasar postrzega zstąpienie do piekieł jako kontynuację i radykalizację uniżenia Jezusa na krzyżu. Jak na ziemi Jezus był do końca solidarny z żyjącymi, tak w grobie jest solidarny z umarłymi. W zstąpieniu do piekieł Chrystus należy do refaim, “niemocnych”. Jezus nie tylko przyjmuje ogołocenie krzyżowej śmierci, ale wchodzi w “ubóstwo trupa”. Po co takie uniżenie? Po to, by dotrzeć z darem zbawienia również do tych, którzy pogrążają się w niemocy przyjęcia Bożego miłosierdzia. W swoim zstąpieniu do piekieł Jezus staje obok bezsilnych grzeszników. Nie przepowiada już aktywnie nowiny o zbawieniu, nie triumfuje – w potocznym tego słowa znaczeniu – nad “mocami piekielnymi”, lecz niepokoi grzesznika swoją bezsilnością..

Oto niebywała wizja! Człowiek, który odwrócił się od Chrystusa przepowiadającego i nie chciał zatrzymać się przy Ukrzyżowanym, odnajduje w samym centrum swojego piekielnego osamotnienia bezsilną miłość Boga. Ta bezsiła miłości może się okazać silniejsza od jakiejkolwiek siły. Podobną wizją dzieli się z nami psalmista: “Gdzież się oddalę przed Twoim duchem? Gdzie ucieknę od Twego oblicza? Gdy wstąpię do nieba, tam jesteś; jesteś przy mnie, gdy się w Szeolu położę” (Ps 139,7-8).

Być może tam, gdzie ludzka samolubna wolność stawia granicę Boskiej wszechmocy, jedynie pozbawiona wszelkiej mocy miłość Jezusa może dopełnić dzieła zbawienia. Być może taka właśnie miłość jest w stanie rozbić krąg rozpaczy grzesznika, nie gwałcąc przy tym jego wolności.

Do czego prowadzi ta interpretacja?
Nie mamy pewności, co wyniknie ze spotkania samotności grzesznika z samotnością Ukrzyżowanego. Wieczne piekło pozostaje realną możliwością, wobec której biblijna postawa bojaźni i drżenia wydaje się najwłaściwsza, oczywiście pod warunkiem że nie mylimy jej z neurotycznym lękiem. Odkrycie znaczenia Jezusowego zstąpienia do piekieł pozwala nam jednak mieć nadzieję, że nawet największy grzesznik nie odwróci się od Boga-człowieka, którego odnajdzie w swoim potępieńczym – ale jeszcze nie wiecznym – osamotnieniu.

Możemy mieć nadzieję, że miłość Boga, poprzez paradoksalną solidarność z tymi, którzy pozostają zamknięci na jakąkolwiek solidarność, jest zdolna zbawić każdego człowieka właśnie w chwili, gdy zostaje odrzucona.

Balthasar nie neguje możliwości sprzeciwu człowieka wobec Boga, po którym jest już tylko piekło rozumiane jako nieodwracalny stan odmowy przyjęcia Bożej miłości. Kontemplując jednak Jezusa zstępującego do piekieł, możemy mieć nadzieję, popartą pokorną modlitwą, że Bóg zdoła przyciągnąć do siebie największych grzeszników, że w każdym zrealizują się słowa Chrystusa ze starożytnej homilii na Wielką Sobotę: “Snem śmierci zasnąłem na krzyżu i włócznia przebiła mój bok za ciebie […], a ta moja rana uzdrowiła twoje zranienie. Sen mej śmierci wywiedzie cię ze snu Otchłani. Cios zadany Mi włócznią złamał włócznię skierowaną przeciw tobie”.

Więcej w książce:

Terroryzm jest aktem wiary w nienawiść – uważa dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej. Ks. Federico Lombardi skomentował dla włoskiej telewizji Tv2000 dzisiejsze zamachy terrorystyczne w Brukseli.

Grzegorz Kramer SJ: tak nie można wykorzystywać ludzkiej śmierci

(fot. PAP / EPA / LAURENT DUBRULE / twitter.com)

Przeczytałem tweet Tomasza Terlikowskiego i się we mnie zagotowało. Po raz kolejny śmierć ludzi jest argumentem przeciwko innym osobom, które czynią zło. Licytowanie się na liczbę ofiar czy sposób zabijania jest czymś strasznie uprzedmiotowiającym ludzkie życie.

Grzegorz Kramer SJ – duszpasterz powołań Prowincji Polski Południowej TJ, współtwórca projektu Banita. Na jego blogu znajdziesz codzienne rozważania do Ewangelii

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25482,grzegorz-kramer-sj-tak-nie-mozna-wykorzystywac-ludzkiej-smierci.html

___________________________

Wspólne rekolekcje imama, księdza i rabina

kw

(fot. shutterstock.com)

Mamy w życiu wiele bałaganu – w emocjach, myślach, relacjach, czasie i rzeczach. A gdyby tak to uporządkować? Wejdź na 8-tygodniową drogę prostoty z chrześcijańskim psychologiem.

Jest sobota wieczór. Zmęczona po warsztatach o prostocie, na których właśnie byłam, przechodzę przez nocny krakowski Rynek. Zabawa, radość, pierwsze randki i spotkania przyjaciół, ale też chaos, hałas oraz miejskie powietrze, które uniemożliwia wzięcie głębokiego oddechu. Zastanawiam się, czy w ogóle wiem, czym jest prostota. Tak trudno odnaleźć ją w świecie i w sobie. Idę do kościoła, w którym o tej porze można spotkać Jezusa w Najświętszym Sakramencie.

Otwieram drzwi, wchodzę. Po chwili orientuję się, że pani, która mija mnie w wyjściu, jest ostatnią osobą, która była w kościele. Wokół mnie nieskazitelna cisza, tylko Jezus i ja, w samym środku miasta, zabawy, hałasu. Biorę głęboki oddech – właśnie tu mogę. Idę do pierwszej ławki, bo tęskniłam i chcę być blisko. Klękam, spoglądam Mu w oczy i już wiem – prostota jest tu. Właśnie tu, w Nim i przed Nim.

Niepokoisz się o wiele, a potrzeba tylko jednego

Mija kilka chwil, rozmawiam z Jezusem o tym, jak trudno mi jest odpocząć. Bo pracuję, załatwiam, biegam i działam. Bo tyle ważnych spraw, tylu ludzi potrzebujących, tyle obowiązków, które przecież nie mogą czekać. On wie, jaki chaos panuje w moim życiu, jak mi się spod kontroli wymyka kalendarz, jak nie ogarniam czasu, robię wokół siebie bałagan, ze wszystkim jestem na ostatnią chwilę. On wie, że żaden ze mnie spec od zarządzania czasem – jestem tylko człowiekiem, który szuka i próbuje. No więc szukam, przepełniona po brzegi pytaniami: “Jezu, jak się uprościć? Jak zredukować do spraw najważniejszych? Co chcesz, bym uczyniła?”. I czekam, czekam, aż odpowie…

Nagle w głowie pojawia mi się jeden z moich ulubionych fragmentów Ewangelii: “Marto, Marto, troszczysz się i niepokoisz o wiele, a potrzeba tylko jednego…” (Łk 10, 41-42). Te słowa z mocą przeszywają moje serce, delektuję się nimi i wiem, że są odpowiedzią na wszystko. “Przestań uwijać się koło rozmaitych posług… Tak dawno ze mną po prostu nie siedziałaś…” (por. Łk 10, 40) – słyszę dalej. Nagle cały ciężar ze mnie spływa. Orientuję się, że faktycznie dawno nie siedziałam z Jezusem.

Tak, modliłam się, czytałam Słowo, ale w jakiejś nieobecności, niepokoju, otoczona bałaganem. A tu chodzi o to, by usiąść, odpocząć. Właśnie przy Nim można. To On jest przecież źródłem porządku i prostoty w naszym życiu. To On może trudne emocje i negatywne myśli przemienić, chaotyczny kalendarz doprowadzić do porządku, zmotywować do większej wydajności i mądrości w planowaniu, nauczyć, jak dbać o moje relacje, mój dom, moje ciało. To On jest przyczyną i źródłem wszelkiej aktywności, wszelkiego poruszenia. To On.

Kłamstwa w Twojej głowie

W naszym życiu jest wiele bałaganu. Większość z nas w którymś momencie wpada w niewolę złej organizacji życia: czasu, nawyków, przestrzeni, relacji i wielu innych spraw. Notorycznie się przepracowujemy, bierzemy na siebie nadmiar obowiązków lub zniewoleni lenistwem i brakiem umiejętności planowania zaniedbujemy pracę i realizację rzeczy ważnych. Wieczorami wracamy do domu przemęczeni i choć jesteśmy świadomi piętrzących się spraw do zrobienia, padamy ofiarą silnych i niekoniecznie dobrych nawyków – marnujemy czas na seriale, bezmyślne przeglądanie internetu, zajadanie emocji niezdrowym jedzeniem.

W naszym kalendarzu zazwyczaj brakuje czasu na odpoczynek, sport, rekreację czy urlop, a codzienność jest zdominowana przez stres, który rozładowujemy poprzez używki czy nawet nałogi. Negatywne emocje są na porządku dziennym, od podszewki znamy brak motywacji, smutek, lęk, złość i frustrację. Nie radzimy sobie ze strachem o przyszłości, przytłacza nas trudna przeszłość, zablokowani negatywnymi myślami tkwimy w miejscu od lat.

Po głowie zazwyczaj krążą różne kłamstwa na swój temat (że nie dam rady, że się nie uda, że nigdy nikogo nie spotkam albo nie będę dobrą matką, że nie znajdę dobrej pracy, że zabraknie mi pieniędzy, że zostanę sam i wszyscy o mnie zapomną…) i na temat Boga (że jest obojętny, nieskory do wsparcia, że nie odpowiada na moje prośby lub że całkiem się pomylił, gdy mnie stwarzał…).

Bóg w bałaganie

W relacjach jest nam trudno się odnaleźć – nie potrafimy mówić szczerze o sobie, poszukujemy bliskości i poczucia bezpieczeństwa, ale często bezskutecznie, nie potrafimy mądrze stawiać granic, żyjemy w toksycznych związkach lub nieprzebaczeniu. Pragniemy nawiązywać przyjaźnie i relacje damsko-męskie, ale czujemy się w tym temacie jak dzieci we mgle, nienauczone, jak kochać i być kochanym. W efekcie często się ranimy, przenosząc na nasze relacje zranienia, których sami kiedyś doświadczyliśmy.

Tęsknota za drugim człowiekiem czasem popycha nas w ramiona nieodpowiednich osób lub nawet w niewolę grzechu. Wierzymy, że bliskość cielesna da nam to, czego potrzebujemy, lecz po czasie boleśnie się przekonujemy, że to tylko pogarsza sprawę. Temat pasji, zainteresowań czy stawiania i realizacji celów to dla większości z nas czysta egzotyka – owszem, przy odrobinie wysiłku możemy odpamiętać, jakie mamy marzenia, ambitne plany i pomysły, pasje, które chcielibyśmy rozwinąć, ale ostatecznie pokonuje nas lęk przed wdrożeniem zmian do swojego życia, niepewność, czy damy sobie radę oraz niskie poczucie własnej wartości, które sugeruje nam, że akurat nam prawdopodobnie się nie uda.

Kiedy w naszym towarzystwie ktoś robi coś, co sami chcielibyśmy robić, a na co nie mamy odwagi, jest duże ryzyko, że zamiast zmotywować się do działania, skończymy płacząc nad sobą i zajadając smutek chipsami. We wszystkim tym odnosimy całkowitą lub przynajmniej sporą porażkę w relacji z Bogiem – niestety jest ona równie zabałaganiona, jak pozostałe sfery naszego życia. Dobijamy się do nieba z podobnymi od kilku lat prośbami lub po prostu zanudzamy Boga utartymi formułkami modlitewnymi.

Pora na zmiany?

Nie ma w nas ognia i pasji, dawno już zapomnieliśmy albo nigdy nie poznaliśmy, jak to jest być zakochanym w Jezusie, a w Bogu widzieć swojego ukochanego Tatę. Summa summarum wszystko to wygląda niezbyt optymistycznie i trzeba otwarcie przyznać – nie jesteśmy zadowoleni ze swojego życia, szczęścia doświadczamy sporadycznie i coraz częściej podskórnie przeczuwamy, że to chyba nie to miał na myśli Jezus, gdy obiecał nam “życie w obfitości” (J 10, 10)

Trwa Wielki Post – czas, który wielu z nas kojarzy się z narzucaniem sobie dużych wymagań i serwowaniem umartwień, które przerastają nasze możliwości. A gdyby tak tym razem zrobić coś innego? Gdyby posiedzieć z Jezusem, przyjrzeć się wspólnie różnym sferom naszego życia, stanąć w prawdzie i pozwolić się przemienić? Gdyby uporządkować bałagan w naszym życiu nie poprzez klasyczne postanowienia, których nie wypełniamy, lecz poprzez analizę przyczyn nieporządku, zrozumienie ich i siebie w tym wszystkim oraz próbę ich zmiany – stopniową, mądrą, wymagającą wysiłku, ale współpracującą z łaską?

Gdyby zrobić coś dla siebie, uczciwie, mądrze i w sposób usystematyzowany? Bóg nie chce, byśmy mechanicznie postanawiali nie oglądać seriali czy jeść mniej słodyczy. Bóg pragnie, byśmy “wyprostowali dla Niego ścieżki” (Mk 1, 3), tak, aby On mógł na stałe zamieszkać w ziemi naszego serca. A żeby to się stało, potrzebujemy stanąć w świetle prawdy o nieuporządkowaniu w swoim życiu i podjąć wysiłek zmiany.

Uporządkuj swoje życie w 8 tygodni

Chcę zachęcić Cię do wspólnej drogi przez najbliższe 8 tygodni. W cotygodniowych psychologicznych artykułach opartych o Słowo Boże zaproszę Cię do realnej i konkretnej zmiany Twojego życia – dzięki wskazówkom, praktycznym ćwiczeniom, historiom z życia wziętym oraz wsparciu Słowa Bożego przejdziesz od bałaganu i chaosu do porządku i prostoty.

Zajmiesz się porządkiem w czasie, nawykach, emocjach, myślach, poczuciu własnej wartości, relacjach, celach, priorytetach i pragnieniach. W końcu, co najważniejsze, uporządkujesz swoją relację z Bogiem – znajdziesz przestrzeń na to, by móc “usiąść u Jego stóp” (Łk 10, 39), tak jak sam Jezus do tego zachęca. Każdy z nas nie tylko może zmienić swoje życie, ale również, jako chrześcijanin, jest do tego zobowiązany!

Bóg stworzył Cię pięknie, pełnym potencjału i możliwości, ale potrzebuje Ciebie, byś podjął wysiłek i zaczął z Nim współpracować. Choć to od Niego pochodzi łaska i On jest ostatecznym Panem wszystkiego, to Ty sam jesteś odpowiedzialny za konkretne działanie. Twoje życie nie tylko nie musi być szare i męczące – jesteś wybrany i przeznaczony do rzeczy większych. Niebo jest nad Tobą otwarte – czy wierzysz w to? Czy sięgniesz po to, co Bóg przygotował? Zrób to, a Twój świat odmieni się nie do poznania i nic już nie będzie takie samo. Wyprostuj ścieżki!

O pierwszym kroku do prostoty przeczytasz w najbliższym tygodniu na DEON.pl

Maria Krzemień – psycholog chrześcijański i trener. W praktyce i codzienności jest po prostu wierzącym psychologiem, bo jakiś czas temu postanowiła połączyć nie tylko swoje życie, ale też pracę na dobre z Panem Bogiem. Prowadzi warsztaty psychologiczne w oparciu o Słowo Boże. Jej teksty można przeczytać na blogu Żyj po Bożemu.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/lifestyle/art,472,8-krokow-do-prostoty-ktora-zmieni-twoje-zycie.html

_____________________________

Nie jesteś tym, co o sobie myślisz

“Ty słabeuszu”, “Nie uda ci się”, “Jesteś za mało atrakcyjna” – takie głosy skutecznie rujnują pewność siebie, relacje i marzenia. Chcesz uporządkować swój myślowy bałagan?

Na początku Wielkiego Postu przy posypywaniu głów popiołem usłyszeliśmy słowa: “Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię” (Mk 1,15). Większość z nas prawdopodobnie potraktowała je jako zachętę do odwrócenia się od grzechu – i słusznie, bo taki jest bodaj ich pierwszy i najważniejszy sens. Mają w sobie jednak dużo więcej znaczeń, niż “tylko” zachętę do niegrzeszenia. Jednym z nich jest coś, do czego chciałabym Was zaprosić na początku tego porządkującego życie cyklu – coś, bez czego żadna prostota nie ma szans zaistnieć.

Słowo “nawrócenie” to greckie “metanoia”. Jednym ze znaczeń tego słowa jest “przemiana umysłu”, czy inaczej “zmiana myślenia”. Dlaczego Bóg nie mówi “Przestań grzeszyć!”, ale “Zmień myślenie!”? Nas, którzy często zakładamy, że podstawowym wyznacznikiem dobrej relacji z Bogiem jest niegrzeszenie, powinien ten dodatkowy sens mocno zdziwić i sprowokować do zadawania sobie pytań. Co w takim razie miałaby oznaczać zmiana myślenia? O co może chodzić Bogu, gdy nawołuje nas do takiej zmiany? I w końcu, jak w praktyce miałoby to wyglądać?

Śmietnik w głowie

Myśli to jedna z najbardziej zabałaganionych sfer naszego życia. Jako psycholog często mam okazję słuchać, jak ludzie, z którymi pracuję mówią o sobie negatywnie, krytycznie, obraźliwie, a nawet z pogardą. Sama codziennie przyłapuję się na tym, że zbyt surowo oceniam siebie, krytykuję własne błędy, nieprzychylnie odnoszę się do swoich słabości. Czasem mam wrażenie, że nasze głowy to śmietniki, do których ktoś kiedyś nawrzucał krytycznych zdań, a my nie potrafimy ich opróżnić.

W efekcie myśli te gniją i zarażają każdą część naszego “ja”. To może nieco przedramatyzowany opis, ale taka jest właśnie moc myśli – to, co o sobie myślimy, potężnie warunkuje to, co czujemy i robimy. Kiedy np. mamy przekonanie: “Nie nadaję się do związku, jestem za głupi i nieatrakcyjny”, to oczywistą konsekwencją będzie smutek, lęk o przyszłość oraz podejmowanie takich decyzji, które z całą pewnością nie doprowadzą do zbudowania związku (w podanym przykładzie może to być decyzja o pozostaniu w domu, gdy znajomi zapraszają na imprezę, na której będzie dużo nowych osób, lub rezygnacja z rozpoczęcia rozmowy z podobającą się nam osobą).

Ostatecznie, w efekcie takiego ciągu “myśl-emocja-działanie”, padamy ofiarą własnych negatywnych przekonań! W innym wypadku, kiedy myślimy: “Chcę związku, mam coś od siebie do dania, mogę się komuś podobać”, będziemy się czuć i zachowywać zupełnie inaczej – z radością i entuzjazmem podejmiemy propozycję randki lub sami sobie zorganizujemy okazję, by kogoś poznać. Widzicie, jak wiele zależy od tego, co o sobie myślimy?

Myśli, które rujnują życie

Prawda jest taka, że nie jesteśmy w stanie czuć się ze sobą dobrze, ani żyć w spełniony i zadowalający sposób, dopóki nie uporamy się z nieustannymi głosami w głowie: “Ty słabeuszu…”, “Nie masz na to wpływu…”, “Nic ci się nie uda…”, “Nikt cię nie pokocha…”.  Te głosy skutecznie odbierają nam radość i rujnują nasze życie, relacje, marzenia…

W dzieciństwie dla wielu z nas stało się coś przykrego – nasi rodzice, którzy mieli być ciepłą i bezpieczną ostoją, mieli nas kochać i szanować, wzmacniać i budować, często robili coś zupełnie odwrotnego. Zamiast miłości dawali pogardę, zamiast bezpieczeństwa wlewali w nas permanentny lęk, a zamiast budowania, siali zniszczenie. To, co zrobili lub powiedzieli, zostało w naszych sercach jak głęboka rana, która sączy się tak długo, dopóki nie odważymy się zawalczyć o zdrowe, konstruktywne i Boże myślenie na swój temat.

W życiu wielu z nas przychodzi moment, kiedy uświadamiamy sobie, że konsekwencje zranień niepokojąco się przedłużają, wpływają na właściwie każdą sferę naszego życia: wnikają w relacje, w których odtwarzamy te same błędy, które oglądaliśmy u naszych rodziców, wpędzają nas w nałogi, fatalne nawyki czy beznadziejną rutynę, odbierają motywację do działania. W końcu, gdy nic nie jest tak, jak być powinno, orientujemy się, że żyjemy jak niewolnicy, którym obce jest “życie w obfitości”.

W takiej sytuacji pierwszym frontem pretensji nierzadko staje się sam Bóg – mówimy: “Boże, jak to się ma do tego, co mi obiecałeś?”, “Dlaczego cierpię?”, “Dlaczego wciąż nie przemieniasz mojego życia?”. Za błędy, które popełnili nasi rodzice lub inne ważne osoby obrywa się Bogu, a my sami pozostajemy nieświadomi tego, że Bóg wcale nie maczał w tym palców. Wręcz przeciwnie – On jeden stanowi dla nas realną alternatywę zmiany życia o 180 stopni…

W księdze Izajasza Bóg stwierdza: “Myśli moje nie są myślami waszymi” (Iz 55,8) – a więc to, co myśli o nas Bóg jest dalece inne od tego, co sami o sobie myślimy. Choćbyśmy doznali niewiadomo jakich zranień, a nasze poczucie wartości leżało w gruzach, nie zmienia to naszej królewskiej tożsamości! Myślisz o sobie, że jesteś dzieckiem swoich rodziców, które przez różne ojcowskie czy matczyne błędy zostało zdeterminowane na zawsze? Myślisz, że nigdy nie będziesz szczęśliwy? Myślisz, że nie uwolnisz się od przekleństwa, niewoli, depresji czy lęku?

Nic bardziej mylnego! Jesteś Bożym dzieckiem i do Ciebie należy Królestwo Boże. Bóg obdarza Cię czułą i troskliwą miłością Ojca, ma dla Ciebie dobry plan, cieszy się Tobą i chce Ci błogosławić. W Piśmie Świętym znajdziemy tysiące wersetów wskazujących na bezgraniczną i bezwarunkową miłość Boga, która nadaje nam wyjątkową wartość – już nie musisz dłużej zmagać się z poczuciem bezwartościowości, samotnością czy przekonaniem, że nie zasługujesz na miłość. Bóg dał Ci wszystko, czego potrzebujesz. Tylko… czy Ty w to w ogóle wierzysz?

Zranienia przeszłości i obietnice przyszłości

Pierwszym i podstawowym pytaniem, które musisz sobie zadać, jeśli chcesz uporać się z negatywnymi przekonaniami i ich konsekwencjami, jest pytanie – w co wierzysz? Czy w Boga i Jego pełne błogosławieństwa Słowo, czy raczej w swoje myśli i słowa osób, które Cię skrzywdziły? Poddajesz swoje życie wiarygodnemu i prawdomównemu Bogu, czy kłamliwemu, krytycznemu i podstępnemu bożkowi złych myśli? Wierzysz w zranienia przeszłości czy w obietnicę przyszłości? Jako dziecko Boże masz nową perspektywę i nie wolno Ci poddawać się w niewolę nieszczęśliwej przeszłości.

Musisz zdawać sobie sprawę, że to, na czym się koncentrujesz, zacznie nad Tobą panować – ostatecznie więc to Ty decydujesz, jaka będzie jakość Twojego życia w przyszłości i czy doświadczysz w końcu tego, czego pragniesz. Jeśli chcesz zmienić swoje myśli, musisz z mocą uświadomić sobie, że w praktyce oznacza to zupełną i radykalną rezygnację z negatywnego i krytycznego sposobu myślenia o sobie oraz powiedzenie “STOP!” negatywnym myślom, a zwrócenie się ku Słowu Bożemu, które mówi prawdę, określa naszą tożsamość, wartość i powołanie.

Można zaryzykować stwierdzenie, że wcale nie jesteśmy tym, co o sobie myślimy, jak chciałaby dzisiejsza psychologia. Jest znacznie więcej – jesteśmy tym, co myśli o nas Bóg! Przestań myśleć, że nie masz wpływu na swoją rzeczywistość – masz ogromny wpływ na to, w co będziesz wierzyć. Pora, byś na poważnie potraktował Słowo Boga – przestań w końcu je negować, podważać i stawiać kontrargumenty, nie czekaj, aż coś poczujesz lub na cud, który sam spadnie z nieba.

Bóg dał nam najlepszy podręcznik radzenia sobie z trudnymi myślami, a jest nim Jego Słowo – po prostu zdecyduj się na to, by w nie uwierzyć! A wtedy, dzięki wierności, posłuszeństwie i dyscyplinie trwania przy Panu, zaczniesz odkrywać nową rzeczywistość, którą odkryła też Maria, gdy usiadła u stóp Jezusa – że “potrzeba tylko jednego” (Łk 10,42)

Ćwiczenie praktyczne: zrób “rachunek myśli”

Każdy z nas zna i praktykuje rachunek sumienia – to jeden ze stałych elementów życia duchowego. A gdyby tak w stałą praktykę wprowadzić “rachunek myśli”? Nie tylko sumienie wymaga ciągłej weryfikacji, ale również zabałaganione myśli! Jeśli chcesz wprowadzić w swoją codzienność nowy, zdrowy nawyk, który przyniesie Ci dużo korzyści, zapraszam Cię do kilku kroków:

1. Kup mały notatnik, nazwij go “Rachunek myśli” i połóż w widocznym miejscu.

2. Przynajmniej raz w tygodniu otwórz go i zastanów się: Jakie w tym tygodniu miałem negatywne myśli o sobie? Co krytycznego na swój temat myślałem? Pamiętaj, że negatywne myśli pojawiają się zazwyczaj w trudnych, stresujących sytuacjach, w momentach gorszego nastroju, okoliczności czy pogody. Zapisz wszystkie myśli.

3. Przy każdej myśli spróbuj odtworzyć ciąg “myśl-emocja-działanie”. Zanotuj, jakie emocje pojawiły się, gdy miałeś daną myśl oraz do jakiego działania Cię to doprowadziło.

4. A teraz pora znaleźć myśl prawdziwą i konstruktywną! Przy każdej negatywnej myśli zastanów się: Czy to na pewno jest prawda? Czy istnieje jakieś inne wyjaśnienie? Czy mam na to jakiś kontrargument? Czy mam jakiś dowód, że może być inaczej? Dla przykładu – kiedy myślisz: “Na pewno nie dam rady tego zrobić”, myślą konstruktywną może być: “To faktycznie trudne zadanie, ale wiele razy radziłem sobie z podobnymi. I teraz mam dużą szansę!”. Kiedy to zrobisz, zobacz, jak zmieniają się Twoje emocje!

5. Na koniec przy każdej negatywnej myśli zastanów się: Jakie jest spojrzenie Boga? Co On o mnie myśli w tej sytuacji? Co mógłby mi powiedzieć? Czy jest coś na ten temat w Słowie Bożym? Kiedy myślisz: “Nie potrafię”, Bóg daje Ci słowa: “Wszystko mogę w Tym, który mnie umacnia” (Flp 4,13). Zapisz to i pielęgnuj w swoim sercu!

Stosuj regularnie “rachunek myśli”, czytaj Słowo Boże, które jest pełne dobrych myśli Boga na Twój temat i zobacz, jak zmienia się Twoje życie!

Kolejny krok do prostoty to “Porządek w poczuciu własnej wartości…”. Już za tydzień na DEON.pl

Maria Krzemień – psycholog chrześcijański i trener. W praktyce i codzienności jest po prostu wierzącym psychologiem, bo jakiś czas temu postanowiła połączyć nie tylko swoje życie, ale też pracę na dobre z Panem Bogiem. Prowadzi warsztaty psychologiczne w oparciu o Słowo Boże. Jej teksty można przeczytać na blogu Żyj po Bożemu.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/lifestyle/art,473,nie-jestes-tym-co-o-sobie-myslisz.html

______________________________

O stawianiu granic w relacjach. Jak to robić?

Na umiejętność budowania dobrych relacji składa się wiele czynników. Jednym z podstawowych jest sztuka stawiania granic.

Chrześcijanie nierzadko mają na tym gruncie problem. Uważamy, często nieświadomie, że wprowadzanie kogoś w dyskomfort czy nawet mocniej – urażenie kogoś, co może mieć miejsce przy zdecydowanym postawieniu granicy, zakrawa na grzech. Tymczasem jest przeciwnie: łamanie czyichś granic jest według oceny etycznej złym zachowaniem, a postawienie granicy – stosownym upomnieniem, do którego jesteśmy zobowiązani. W momencie, gdy ktoś łamie nasze granice, niemoralne byłyby dwa rodzaje zachowań. Pierwszy to agresja, czyli obrona oparta na psychicznej przemocy, która narusza godność drugiej osoby. Drugie niewłaściwe zachowanie to bierność, czyli zaniechanie obrony własnej, zgoda na traktowanie nas bez szacunku, który przecież należy się każdemu. Jak twierdzi o. Mateusz Roman Hinc OFM Cap., za agresją kryje się buta i lęk, za biernością tylko lęk.

Jak rozpoznać agresora?

Kiedy możemy mówić o łamaniu granic? Odwołam się tutaj do niezbywalnych praw każdego człowieka, korzystając z ich opracowania na potrzeby terapii DDA (Dorosłych Dzieci Alkoholików). Oczywiście, nie wszyscy dorastaliśmy w tak dysfunkcyjnych rodzinach, ale często podobnie, godząc się na łamanie naszych granic, podzielamy pewne patologiczne przekonania.
Odpowiedzmy sobie: czy jestem głęboko przekonany i wyraża się to w moim zachowaniu, że:

• mam prawo do trwałej radości
• mam prawo aktywnie dążyć do sytuacji, ludzi i miejsc, które pomagają mi osiągnąć dobre życie
• mam prawo powiedzieć, gdy czuję, że coś nie jest dla mnie bezpieczne lub gdy nie jestem do czegoś gotowy
• mam prawo zmieniać moje nastawienie, strategię i mój sposób myślenie
• mam prawo do popełniania pomyłek i do niespełniania oczekiwań
• mam prawo opuścić towarzystwo osób, które świadomie lub przez nieuwagą tłamszą mnie, wpędzają w poczucie winy lub upokarzają
• mam prawo położyć kres obcowaniu z ludźmi, którzy powodują, że czuję się poniżony lub upokorzony
• mam prawo ufać swoim uczuciom, sądom, wrażeniom, intuicji
• mam prawo wyrażać wszystkie moje uczucia w sposób niedestrukcyjny, w bezpiecznym miejscu i czasie
• mam prawo do zdrowego psychicznie sposobu życia, nawet jeśli będzie on odbiegał od sposobu życia przekazanego mi przez bliskich
• mam prawo do znalezienia swojego miejsca w świecie

Jeśli subiektywnie czujemy, że ktoś łamie którekolwiek z tych praw, powinniśmy adekwatnie zareagować. Co ważne, trzeba reagować od razu, od pierwszego przypadku naruszenia strefy naszej godności i intymności. Brak natychmiastowego postawienia granic, uczy agresora powtarzania zabronionych zachowań. Jeśli na samym początku nie powiemy: stop, później może znaczyć “za późno”.
Trudne słowo na A

W nauczeniu się stawiania granic z pomocą przychodzi nam zwłaszcza jedna ze szkół dotyczących umiejętności psychologicznych: asertywność. Wiele się o niej mówi, niewiele osób naprawdę ją stosuje. Często za asertywność uważa się coś, co jest co najmniej jej wykoślawieniem – aspołeczność, a nawet agresję. Tymczasem asertywność na pierwszym miejscu stawia przede wszystkim szacunek do siebie i innych, zgodnie z poglądem, że “moje prawo kończy się tam, gdzie zaczyna się prawo drugiego”. Nie można jednak zapominać, że ta zasada działa również w drugą stronę: prawa drugiego kończą się tam, gdzie zaczynają się moje prawa.
Asertywność to trudna sztuka, zwłaszcza jeśli z domu wynieśliśmy inne wzorce zachowań. Na szczęście, człowiek uczy się całe życie, więc także w tym przypadku, meandry asertywności można i trzeba przyswajać sobie w każdym wieku. Najtrudniejsze, jak zwykle, są początki. To, co nowe, zawsze wzbudza lęk, więc również nasze próby odmiennych od dotychczasowych reakcji będę wiązały się z tym nieprzyjemnym uczuciem. Już na początku musimy założyć, że bronienie naszych granic będzie początkowo oznaczało stanięcie oko w oko ze swoim lękiem. To jego najpierw musimy pokonać. Przy pierwszych próbach obrony siebie tylko na tym się skupmy: mam do pokonania lęk. Na naukę wywoływania odpowiedniego wrażenia będzie jeszcze pora.
Co ważne, lęk za każdym naszym wystąpieniem, będzie malał i wtedy możemy zacząć pracować nad poprawianiem trafności używanych słów i ćwiczeniu się w opanowywaniu dystansu do agresorów. Pamiętajmy też: jeśli coś nas przerasta i w danym czasie nie jesteśmy w stanie sprostać agresorowi, lepiej wycofać się z danych okoliczności, niż dopuścić do ataków skierowanych na naszą osobę. Takie zachowanie nie oznacza od razu, że później nie będziemy w stanie sprostać kolejnej, nawet analogicznej sytuacji. Należy wtedy pierwsze zdarzenie przemyśleć, wyciągnąć wnioski i na drugi raz uczyć się na błędach.
Jak konkretnie reagować? Można używać następujących formuł:

• nie podoba mi się…
• nie akceptuję tej formy…
• nie życzę sobie…
• nie mam teraz ochoty…
• nie lubię, kiedy…
• proszę uszanować to, że…

Nie należy dodawać tłumaczenia, dlaczego właśnie tak odczuwamy daną sytuację. Jak to już było wspomniane: mamy prawo do własnych uczuć i – co więcej – mamy prawo im ufać!
Stawianie granic to troska o siebie, która nie pozostaje bez konsekwencji także dla innych. Tylko bowiem kiedy ja jestem mocny, mogę dawać z siebie innym i kochać ich bez skrywanych pretensji, zakopanego żalu – jasno i czysto.

***
Bibliografia: “Relacje a potrzeba stawiania granic”, o. Mateusz Roman Hinc OFMCap., Wydawnictwo SALWATOR, Kraków 2015

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,791,o-stawianiu-granic-w-relacjach-jak-to-robic.html

_____________________________