Wczoraj wieczorem papież Franciszek wysłuchał medytacji o roli autentycznej, namiętnej miłości.

O. Ermes Ronchi wzywał Papieża i kardynałów, by nie kochali Boga jak poddani, lecz jak zakochani, bo wtedy, jak podkreślił, życie i wiara są pełne uśmiechu. – Bóg nie szuka w człowieku doskonałości, lecz autentyzmu. Nie jesteśmy na świecie, aby być niepokalani, lecz aby być w drodze – mówił papieski rekolekcjonista.
– Świętość nie polega na braku grzechów, ale na odnowionej gorliwości, na odnawianiu mej namiętności względem Chrystusa i Ewangelii. Teraz. Przeciwieństwem miłości nie jest nienawiść, lecz obojętność, która jest siłą napędową wszelkiego zła i tajemnym źródłem grzechu.

Ojciec Święty nadal jest na wielkopostnych rekolekcjach w Aricci pod Rzymem. Pozostanie tam ze swymi współpracownikami do jutra.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,4058,nie-kochajcie-boga-jak-poddani-lecz-jak-zakochani.html

_________________________________

3 wskazówki, jak być wierną w miłości. Do końca

Przez całą Ewangelię czytamy o uczniach Jezusa i Apostołach. Możemy odnieść wrażanie, że kobiety pojawiają się tylko w niektórych wyjątkowych sytuacjach.

Tymczasem za Jezusem szło całe mnóstwo kobiet i spotykamy je teraz pod krzyżem.

3 wskazówki od Marii Magdaleny:

1. Kobiety w tle

“Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome. Kiedy przebywał w Galilei, one towarzyszyły Mu i usługiwały. I było wiele innych, które razem z Nim przyszły do Jerozolimy” (Mk 15, 40-41).

W dzisiejszym postępowym świecie to może zabrzmieć nawet obraźliwie: “usługiwały”. Nie chcemy być już służącymi, chcemy być jak mężczyźni – apostołkami, głosicielkami, uczennicami Jezusa. Co rusz pojawiają się głosy, że wypadałoby już zgodzić się na święcenia kobiet. Ma być równouprawnienie. Tymczasem pod krzyżem spotykamy te, które towarzyszyły, prały, gotowały, sprzątały i o których nic wielkiego nie usłyszymy.

Gdzie byli w tym czasie wielcy Apostołowie? Wszyscy (z wyjątkiem młodziutkiego Jana) po prostu stchórzyli. Czy to nam nie powinno czegoś powiedzieć o naszej codziennej cichej posłudze? Tak się właśnie wypracowuje wierność.

2. Siedem złych duchów

Św. Marek wspomina, że Maria Magdalena była tą, “z której Jezus wyrzucił siedem złych duchów” (Mk 16,9). To ważne, ponieważ w najistotniejszym momencie historii zbawienia obok bezgrzesznej Maryi pojawia się kobieta z tragiczną przeszłością. Tu nie chodzi o jakieś drobne upadki i potknięcia w życiu duchowym, ale całkowite odwrócenie się od Boga i pozwolenie na opętanie złym duchom.

Może się okazać, że to najlepsza Dobra Nowina z całej Ewangelii, bo jeśli najwytrwalsza i najwierniejsza okazała się właśnie Maria Magdalena, to jest nadzieja dla każdej z nas bez wyjątku! Nie dajmy się zastraszyć naszej przeszłości, Bóg chce, żebyśmy powierzyły ją Jemu i szły dalej z odwagą.

3. Świadectwo

Wierność dzielnych kobiet stojących pod krzyżem zostanie bardzo hojnie nagrodzona. To one jako pierwsze będą świadkami Zmartwychwstania. Ale ich obecność ma jeszcze inny wymiar. Jeśli tylko one widziały na własne oczy śmierć Jezusa, to ich świadectwo było absolutnie kluczowe dla naszej wiary – tylko one mogły potwierdzić, że Jezus prawdziwie umarł i prawdziwie zmartwychwstał.

Jednak stojąc na Golgocie, żadna z nich nie miała przed oczami ani cennej nagrody, ani wagi toczących się wydarzeń. Pod krzyż przyprowadziła je miłość. Nie ta romantyczna i kolorowa z bajek i seriali, ale ta prawdziwa, która z wiernością jest nieodłącznie związana i gotowa jest zrezygnować z siebie dla drugiej osoby.

Spotkanie

Porozmawiaj z Marią Magdaleną i innymi kobietami pod krzyżem. Zapytaj, ile je to kosztowało, żeby zajść za Jezusem aż na Golgotę, i skąd wzięły odwagę, by dochować wierności do samego końca.

*  *  *

Jezus i Kobiety. 10 spotkań – to propozycja siostry Ewy Bartosiewicz RSCJ na Wielki Post. W każdy wtorek i czwartek. Tylko na DEON.pl.

Pierwsze spotkanie: Co to znaczy, że masz być matką?

Drugie spotkanie: Jak nie tracić nadziei w trudnej codzienności?

Trzecie spotkanie: Jak rozmawiać z Bogiem?

Czwarte spotkanie: Jak poradzić sobie z seksualnością?

Piąte spotkanie: 3 porady, jak nie wpaść w pułapkę aktywizmu

Szóste spotkanie: Co oznacza prawdziwa miłość?

Siódme spotkanie: Jak zmieniać świat na lepsze?

S. Ewa Bartosiewicz – zakonnica ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacre Coeur), prowadzi bloga Spojrzenie Serca – siostraewa.blog.deon.pl

Codziennie, tuż nad ranem, mówię córce, że jest mądra, piękna i dobra. Podkreślam jak wiele osób kocha ją tylko dlatego, że jest. Bez warunków dodatkowych. Ma zaledwie sześć miesięcy i choć wszystko wskazuje na to, że mógłbym mówić cokolwiek, trzymam się tej reguły z konsekwentnym uporem.

Dla mężczyzn bycie tatą jest, a z pewnością może być, punktem granicznym. Kamieniem milowym w osobistym, wewnętrznym rozwoju. Ojcostwo to męskość radykalnie wywołana do tablicy.

Nie dlatego, że świat nagle staje na głowie. Rezygnacja z własnych planów i projektów, mimo zakorzenionego w naszej kulturze egoizmu, nie stanowi wyzwania ponad siły. Ten egzamin przebiega w zupełnie innej przestrzeni. I właśnie z tego powodu oblewamy go tak często.

Nagle stajemy przed absolutną, bezwarunkową, niezasłużoną miłością małego człowieka. A więc przed czymś zupełnie nowym. W świecie, który znamy wszystko jest umowne, warunkowe i możliwe do zdefiniowania. Tutaj możemy odpowiedzieć albo tym samym, czyli zaangażowaniem i troską, albo uciec.

Te ucieczki przybierają różne formy: aktywności zawodowej ponad miarę, wiecznego zmęczenia, czasem zdawkowej niekompetencji (nie potrafię – nie chcę zaszkodzić). Wszystkie mają wspólny mianownik: pod tanim pretekstem unikamy bliskości z własnymi dziećmi. Po jakimś czasie dławią nas wyrzuty sumienia, a więc uciekamy jeszcze bardziej. Błędne koło zostaje zamknięte.

Dzieje się tak, bo towarzyszy nam destrukcyjne, sabotujące przekonanie o byciu nie dość dobrym. Jestem przekonany, że dotyczy to większości mężczyzn w naszym kręgu kulturowym. Ktoś, zwykle nasi  nieobecni ojcowie, zapomniał nam powiedzieć, że wszystko jest tak, jak trzeba. Bywa, że w społeczeństwie przesiąkniętym złością i bólem, przez lata słyszeliśmy coś zupełnie przeciwnego.

W konsekwencji dotkliwie wdarło się w nas przekonanie, że nie zasługujemy na miłość. A tu nagle, bez słowa ostrzeżenia, pojawia się ktoś, kto nie tylko tę miłość daje, ale jednocześnie domaga się jej z całą stanowczością. W przeciwieństwie do relacji z dorosłymi, bycie tatą nie pozostawia przestrzeni do negocjacji.

Wpływ rodziców wobec dzieci jest niepodważalny. Jak żadna inna więź rzutuję na wszystko, co później. Z jednej strony niesiemy za sobą bagaż własnego dorastania, z drugiej sami przygotowujemy podobną wyprawkę.

Dobrze pamiętam paraliżujące uczucie, kiedy wiedza o tym, że dzieci bezkrytycznie i totalnie przyjmują swoich rodziców, stała się faktem mojego życia. Dzień, może dwa dni po powrocie ze szpitala trzymałem Lilę na rękach. Spała. Patrzyłem na bezbronność i absolutną zależność tego ważącego niespełna cztery kilogramy, małego człowieka. Z każdą sekundą coraz bardziej docierało do mnie, że to wszystko dzieje się naprawdę. Że już za moment w jej świadomości moje ucieczki, brak zaangażowania, będą powodem do poczucia, że to nie ja popełniam błąd, ale ona. Dzieci nie wątpią w rodziców. Wątpią tylko w siebie.

Ta świadomość, namacalna i intensywna, jest wyzwaniem. Wielką odpowiedzialnością. W gruncie rzeczy dobrą przygodą życia, bo w większości przypadków – pomimo tego, co mówi własna głowa – posiadamy wszystko, co potrzeba, żeby temu wyzwaniu sprostać. Nie perfekcyjnie, ale wystarczająco.

Nikt z nas nie chce oblewać tego egzaminu. Nie chcemy wpadać w błędne koło oddalania się od najbliższych. Moment, w którym stajemy się ojcami, jest jednocześnie dobrym czasem na domknięcie chłopięcego rozdziału własnej historii.

W praktyce, każdy wchodzi w dorosłość z bagażem tego co dobre, ale i z jakimś niezałatwionym bólem. Różnią nas tylko proporcje. Ktoś mądrzejszy ode mnie uświadomił mi, że nie jesteśmy za ten ból odpowiedzialni. To uwalniające. Jednak dojrzałość polega na wzięciu odpowiedzialność za siebie. Za to, co z tym bólem zrobimy tu i teraz.

Dzieci potrzebują ojcowskiej obecności. Bezwarunkowej i pełnej. Ta bliskość jest wpisana w naszą męską tożsamość. Wzorce i cywilizacyjne naleciałości nie są w stanie tego zatrzeć. Wystarczy, że przestaniemy uciekać i pozwolimy inspirować się naszym bliskim.

Nie uciekać, znaczy tyle co pozwolić być bliżej. Najpierw bliżej samego siebie.

Konrad Kruczkowski – mąż i ojciec. Niedoszły teolog. Bloger. Tekst ukazał się pierwotnie na jego prywatnym blogu – haloziemia.pl

Czy sam kiedykolwiek przeżywałeś trudny okres? Na przykład gdy Twoja wielka miłość nie została odwzajemniona, gdy rozpadł się Twój związek, zostałeś oszukany, nie dostałeś pracy, na którą liczyłeś, byłeś bezrobotny lub straciłeś kogoś bliskiego? Czy otrzymywałeś wtedy niechciane porady? A jeśli tak, czy z nich skorzystałeś?

Rozumiesz, do czego zmierzam. Ten, kto boryka się z problemami w życiu osobistym, nie znosi natrętnych rad. Irytują go, ponieważ w podtekście zawierają komunikat: “Ty męczysz się z tym tyle czasu, a ja – nie zastanawiając się nad tym zbyt długo – znam właściwe rozwiązanie”. Bagatelizują problem, z którym się zmagasz. Porady denerwują nas także dlatego, że zaburzają równorzędność relacji. Osoba udzielająca porad stawia się ponad nami, ponieważ “uważa, że wie coś, czego ja nie wiem”. I wreszcie, uważamy porady za irytujące, bo zbyt prędko ucinają naszą historię (“Chciałem mu najpierw opowiedzieć, co leży mi na sercu – a on przerwał mi swoją radą”).
Dawanie wskazówek lub porad jest jednak najczęściej popełnianym błędem w kontaktach z osobami w depresji. Manfred Lutz, psychiatra bardzo popularny w Niemczech, wyraził to następująco: “Prawdą jest, że osoby depresyjne cierpią często nie tylko z powodu swojej depresji, ale także przez ludzi »normalnych«, którzy przez swoje »dobre rady« mogą sprawić, że depresja będzie naprawdę nie do zniesienia” (Lutz 2009). Wydźwięk tego typu porad jest często następujący: Nie załamuj się, spójrz na to od pozytywnej strony (“Głowa do góry, widzisz wszystko w zbyt czarnych barwach”). Takie uwagi nie pomagają, bo gdyby Twój bliski potrafił zrobić to, co mu się radzi, już dawno by to zrobił.
Dlaczego dajemy rady innym ludziom, chociaż sami czujemy do nich wstręt? Dobrze jest poznać przyczyny, bo wtedy łatwiej jest oprzeć się tej pokusie.
Po pierwsze, kiedy widzimy czyjeś cierpienie lub o nim słyszymy, automatycznie myślimy, że musimy coś zrobić lub powiedzieć. “Nie opowiada mi o swoich kłopotach bez przyczyny – liczy na jakąś radę lub rozwiązanie”. Udzielamy więc rady w przekonaniu, że druga osoba oczekuje pomocy w takiej właśnie formie.
Poza tym ofiarowanie komuś jakiejkolwiek pomocy daje nam poczucie samozadowolenia. Nasz mózg wytwarza wtedy substancje, dzięki którym czujemy się szczęśliwsi. Gdy udzielamy porad, być może nie pomagamy przez to drugiej osobie, ale bardziej istotne jest dla nas to, że pomagamy sobie. Bliższa koszula ciału. Co więcej, dając radę, podajesz piłkę z powrotem do rozmówcy (“Wysłuchałem Twojej historii i udzieliłem Ci rady – teraz kolej na Ciebie”). Przez radę wyzwalamy się z poczucia bezsilności (“A jednak można coś z tym zrobić!”).

Najważniejszym powodem, dla którego zawsze i wszędzie jesteśmy skłonni udzielać rad, jest jednak to, że nasz mózg kocha szybkie rozwiązania! Chcemy się jak najszybciej pozbyć problemów, w ten czy inny sposób. A to jest szczególnie prawdziwe w kontekście problemów, które mogą być dla nas obciążeniem i stanowią zagrożenie dla naszego dobrego samopoczucia. Jeśli więc mamy do czynienia z bólem i cierpieniem psychicznym, nasz umysł gorączkowo poszukuje sposobów, by nie dopuścić do siebie cierpienia. To cecha właściwa człowiekowi, ponad-czasowa i uniwersalna.

Z wymienionych wyżej względów niezwykle trudno jest za-chować swoje rady dla siebie. Jak każdy, również ja wiele razy miałem do czynienia z psychicznym cierpieniem w rodzinie i w gronie przyjaciół. I choć od dawna wiem, że ludziom nie pomaga udzielanie rad, ciągle łapię się na tym, że chcę dawać jakieś wskazówki. I muszę także przyznać, że robiłem to regularnie, choć wiem, że nie powinienem. Tak trudno jest stać i przyglądać się bezsilnie, zwłaszcza gdy chodzi o kogoś, kogo się kocha. Zwłaszcza wtedy pragnie się, żeby cierpienie jak najszybciej się skończyło.
Trzeba więc sobie przebaczyć wszystkie momenty, kiedy wpadaliśmy i jeszcze wpadniemy w tę pułapkę. Postanówmy tylko nie robić tego więcej. Ugryźmy się w język, kiedy ciśnie nam się na usta dobra rada.

Jeśli przyjaciele i bliscy osoby w depresji w dobrej wierze mówią jej: “Weź się w garść”, to mogliby równie dobrze powiedzieć to dziecku, które płacze w swoim łóżeczku.

Nie damy rady tego zrobić. Nie chodzi o to, że nie chcemy. Po prostu nie potrafimy. Od dziecka w łóżeczku odróżnia nas jednak nasz dorosły mózg. Jesteśmy na tyle przytomni, że wiemy, iż powinniśmy sobie poradzić, i sądzimy, że gdybyśmy się wystarczająco postarali, to faktycznie dalibyśmy radę. I wtedy każda próba i każde niepowodzenie pociąga za sobą dodatkowe przygnębienie, osobne odczucie głębokiej i beznadziejnej rozpaczy.

A każde pogardliwe spojrzenie, każde poirytowane westchnienie bliskich i znajomych wypędza nas dalej na zewnątrz w zimną, ciemną noc.

Depresja ma swoje własne patologie. Jedną z nich jest egocentryzm. Powiedzieć komuś, kto cierpi na ciężką depresję, że jest samolubny i użala się nad sobą, to tak jakby mówić choremu na astmę, że ma problemy z oddychaniem (Brampton 2009).

Być może zastanawiasz się, co w takim razie należy mówić, skoro nie powinno się dawać rad, a wyświechtane frazesy są również zakazane. Należy pamiętać, że czasami nie trzeba w ogóle nic mówić. W tym miejscu przychodzą mi na myśl słowa wypowiedziane kiedyś w telewizji przez holenderską dziennikarkę Inge Diepman. Swoim przyjaciółkom, które chciały ją pocieszyć po stracie nowo narodzonego dziecka i przyznawały się, że nie wiedzą, jak to zrobić, powtarzała: “Przyjdź z pustymi rękami, a ja napełnię je swoimi opowieściami i łzami”.
Więcej w książce: Depresja – Huub Buijssen

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/depresja/art,128,nie-udzielaj-tanich-rad.html

_______________________________