Jezus wyszedł z Samarii i udał się do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie. Kiedy jednak przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto.

Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający.

Jezus rzekł do niego: “Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie”. Powiedział do Niego urzędnik królewski: “Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko”. Rzekł do niego Jezus: “Idź, syn twój żyje”. Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem.

A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. Rzekli mu: “Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka”. Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: “Syn twój żyje”. I uwierzył on sam i cała jego rodzina.

Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei.

Rozważanie do Ewangelii

Jezus zdaje się nie doceniać wiary w Niego, która jest efektem cudów przez Niego uczynionych. Dlaczego? Czyż nie jest tak, że wiara to wiara, obojętnie jak się zrodziła? Widocznie nie. Wiara oparta na cudach prawie na pewno będzie mocno zabarwiona interesownością, wręcz egoizmem. Jeśli uwierzyłem w Jezusa, bo jest cudotwórcą, wówczas będę (przynajmniej podświadomie) oczekiwał od Niego kolejnych cudów ułatwiających mi życie. Jeśli natomiast uwierzyłem w Niego ze względu na naukę, którą głosi, wówczas nie będę niczego oczekiwał od Niego, natomiast wiele od siebie.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2795,ewangelia-jaka-wiare-docenia-jezus.html

__________________________

Baldwin z Ford (? – ok. 1191), opat cysterski, następnie biskup
Homilia nr 6 do Hbr 4,12

„Żywe bowiem jest słowo Boże, skuteczne i ostrzejsze niż wszelki miecz obosieczny” (Hbr 4,12). Tymi słowami apostoł pokazuje tym, którzy szukają Chrystusa – Słowo, Siłę i Mądrość Boga – to wszystko co jest mocą i mądrością w słowie Bożym. To Słowo było na początku u Ojca, wieczne razem z nim (J 1,1). Objawiło się w swoim czasie apostołom, zwiastowane przez nich i pokornie przyjęte w wierze przez lud wierzących.

Jest zatem słowo w Ojcu, Słowo na ustach apostołów i Słowo w sercach wierzących. Słowo na ustach jest wyrażeniem Słowa, które jest w Ojcu: jest też wyrażeniem Słowa znajdującego się w sercu człowieka. Kiedy rozumie się Słowo, lub mu się wierzy albo kocha, Słowo w sercu człowieka staje się rozumem Słowa, albo wiarą w Słowo lub miłością Słowa. Kiedy te trzy gromadzą się w jedno serce to od razu rozumie się, wierzy i kocha Chrystusa, Słowo Boże, Słowo Ojca… Chrystus mieszka w tej osobie przez wiarę, a przez niezwykłą łaskawość zstępuje z serca Ojca do serca człowieka…

To słowo Boże… jest żywe: Ojciec sprawił, że ma życie w sobie, jak On ma życie w sobie samym (J 5,26). To dlatego nie tylko jest żywe, ale jest Życiem , jak jest napisane: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem” (J 14,6). A skoro jest Życiem, to jest żywe by być ożywczym, bo : „Albowiem jak Ojciec wskrzesza umarłych i ożywia, tak również i Syn ożywia tych, których chce” (J 5,21).

_________________________________

Jeruzalem… (7 marca 2016)

Jezus wyszedł z Samarii i udał się do Galilei. Jezus wprawdzie sam stwierdził, że prorok nie doznaje czci we własnej ojczyźnie. Kiedy jednak przybył do Galilei, Galilejczycy przyjęli Go, ponieważ widzieli wszystko, co uczynił w Jerozolimie w czasie świąt. I oni bowiem przybyli na święto.

Następnie przybył powtórnie do Kany Galilejskiej, gdzie przedtem przemienił wodę w wino. A w Kafarnaum mieszkał pewien urzędnik królewski, którego syn chorował. Usłyszawszy, że Jezus przybył z Judei do Galilei, udał się do Niego z prośbą, aby przyszedł i uzdrowił jego syna: był on bowiem już umierający.

Jezus rzekł do niego: «Jeżeli znaków i cudów nie zobaczycie, nie uwierzycie».

Powiedział do Niego urzędnik królewski: «Panie, przyjdź, zanim umrze moje dziecko».

Rzekł do niego Jezus: «Idź, syn twój żyje». Uwierzył człowiek słowu, które Jezus powiedział do niego, i szedł z powrotem.

A kiedy był jeszcze w drodze, słudzy wyszli mu naprzeciw, mówiąc, że syn jego żyje. Zapytał ich o godzinę, o której mu się polepszyło. Rzekli mu: «Wczoraj około godziny siódmej opuściła go gorączka». Poznał więc ojciec, że było to o tej godzinie, o której Jezus rzekł do niego: «Syn twój żyje». I uwierzył on sam i cała jego rodzina.

Ten już drugi znak uczynił Jezus od chwili przybycia z Judei do Galilei (Z rozdz. 4 Ewangelii wg św. Jana)

We Florencji – św. Teresy Marii od Najśw. Serca Jezusowego, karmelitanki. Wychowywała się u boku świątobliwego ojca, Ignacego Redi, a następnie u benedyktynek we Florencji. Wróciwszy do rodzinnego Arezzo, rychło zdecydowała się na wstąpienie do Karmelu. Tam to energicznie wspinała się po stopniach życia kontemplatywnego. Osiągnęła jego szczyty w czasie, gdy Europę ogarniał chłód wieku oświecenia i libertynizmu. Zmarła w roku 1770. Kanonizował ją w roku 1934 Pius XI.

oraz:

św. Eubula, męczennika (+ 308); św. Gaudioza z Brescii, biskupa (+ 445); św. Pawła, pustelnika (+ 540); św. Pawła, biskupa (+ 850); św. Teofila, biskupa (+ 845)

Żywot św. Perpetuy i Felicyty,
Męczenniczek

(żyły około roku Pańskiego 200)

• Św. Perpetua i Felicyta – z więzienia do nieba

Jak pobożni i bogobojni byli pierwsi chrześcijanie, jak stała była ich wiara w Jezusa Chrystusa Syna Bożego, jak gorąca ich miłość ku Bogu, świadczą akta świętych Męczenników, które jeszcze za czasów świętego Augustyna publicznie czytywano w kościele. Niechaj by przykład Świętych Pańskich i w nas rozpalił gorętszą miłość Boga i stateczną wiarę.

W roku 202 powstało za cesarza Sewera okrutne prześladowanie chrześcijan, które objęło i Afrykę. W tym czasie mieszkało w Kartaginie pięciu katechumenów *), zowiących się Rewokatus, Felicyta, Saturnin, Sekundus i Perpetua; dwoje pierwszych było niewolnikami, reszta pochodziła z wysokiego rodu. Felicyta już od siedmiu miesięcy była w stanie błogosławionym, a Perpetua miała dziecko przy piersi. Liczyła podówczas dopiero 22 lata; tak mąż jej, jak i ojciec, zajmowali wysokie stanowiska, zarazem jednak byli zagorzałymi bałwochwalcami. Ojciec, nie wiedząc o tym, że Perpetua jest chrześcijanką, kochał ją więcej niż żonę i inne dzieci.

Gdy zaczęło się prześladowanie, pojmano także wymienionych wyżej katechumenów i wtrącono ich do więzienia. Razem z nimi kazał się również zamknąć w więzieniu niejaki Satur, zapewne brat Saturnina, on bowiem uczył ich wiary świętej.

Perpetua opisała swoje męczeństwo w następujący sposób: “Byliśmy jeszcze w mocy naszych prześladowców, gdy ojciec mój, powodowany czułą dla mnie miłością, przybył do więzienia, starając się zachwiać moją stałość w wierze. “Ojcze – rzekłam do niego – widzisz tu na podłodze ten dzban z wodą?” “Widzę – odparł ojciec – czemuż mnie o to pytasz?” “Ponieważ chcę się dowiedzieć, czy można rzecz nazwać innym nazwiskiem?” “Przenigdy” – zawołał ojciec. “Prawdą zatem jest, że Chrystus jest Bogiem żywym, a ja chrześcijanką!” Wtedy ojciec rzucił się na mnie, aby mi oczy wydrapać, lecz skończyło się na tym, że okrutnie mnie obił. Krótko potem przeprowadzono nas do innego ciemnego lochu, zapchanego więźniami, w którym panował zabijający zaduch. Prócz tego żołnierze okrutnie nas poniewierali, ja zaś płakałam, bo odebrano mi dziecię. Dwaj diakonowie, Tercjusz i Pomponiusz, zdołali przekupić straż, po czym dozwolono nam na kilka godzin wychodzić na świeże powietrze, ale największą moją radością było, gdy mi matka przyniosła moje dziecię. Odtąd zdawało mi się wiezienie takim samym pałacem, jaki zamieszkiwałam u rodziców. Razu pewnego przybył do mnie do więzienia mój brat. Na pierwszy rzut oka poznałam, że ma coś ważnego na myśli i nie omyliłam się, gdyż wkrótce w te odezwał się słowa: “Siostro kochana! sądzę, że jesteś już tak dalece w łasce u Boga, że ci objawi, czy zostaniesz uwolniona z więzienia, czy też umrzesz śmiercią męczeńską”. Ufna w Bogu, odparłam: “Jutro ci powiem!” Jakoż modląc się ujrzałam w zachwyceniu złotą drabinę sięgającą do Nieba, lecz z obu stron najeżoną kolcami i mieczami, przy czym usłyszałam głos: “Perpetuo, ciebie oczekuję!” Kiedym szła po drabinie, znalazłam się w ogrodzie i ujrzałam męża wysokiego wzrostu, ubranego w pasterskie odzienie i otoczonego wielu osobami w białych szatach. Mąż ów doił owce, a kiedy weszłam, zawołał, podając mi czarkę mleka: “Witaj córko!” Odebrałam i wypiłam, po czym wszyscy otaczający wspólnie zawołali: Amen!

Obudziłam się z zachwycenia i nie mogłam sobie przypomnieć, czy to było na jawie, czy też we śnie, jednakże w ustach czułam niewypowiedzianą słodycz. Gdy następnego dnia brat powtórnie zadał mi owo pytanie, natychmiast mu odpowiedziałam, że oczekuje mnie korona męczeńska.

Święte Perpetua i Felicyta

Po kilku dniach rozeszła się po mieście pogłoska, że uwięzieni chrześcijanie pójdą na przesłuchy. Ojciec mój zatrwożony i wynędzniały, przybiegł do mnie, chcąc jeszcze raz spróbować nakłonić mnie do bałwochwalstwa. “Zmiłuj się nad moją siwizną – rzekł – pomnij też, ciebie kocham więcej, niż inne moje dzieci. Pokłoń się przeto bogom, a uratujesz honor swój i całej rodziny”. Mówiąc to, całował mi ręce i płakał serdecznie, ja zaś również nie mogąc się wstrzymać od płaczu, pocieszałam go, aby się zdał na Jezusa Chrystusa, w którego mocy jest świat cały.

Nazajutrz wzięto nas na przesłuchy, na których wszyscy przyznaliśmy się do chrześcijaństwa. Starosta imieniem Hilariusz, wielce rozgniewany tym wyznaniem, skazał nas na pożarcie przez dzikie zwierzęta”.

W czasie pobytu w więzieniu Perpetua często miewała zachwycenia. Gdy nadszedł dzień męczeństwa, chciano katechumenów przyodziać płaszczami pogańskich kapłanów i kapłanek, na co jednak nie pozwolili. Kiedy na nich wypuszczono bawoły, lwy i tygrysy, pokładły się owe dzikie bestie spokojnie u stóp Męczenników. Starosta, doprowadzony tym cudem do ostateczności, kazał wyprowadzić zwierzęta, po czym skazał Świętych na ścięcie mieczem. Wyrok ten wykonano roku Pańskiego 203.

Nauka moralna

Stałość świętej Perpetuy i Felicyty powinna służyć za przykład całemu chrześcijaństwu. Szczęśliwy, kto taką cnotę od Boga otrzymał. Wspierana łaską Boską, towarzyszy cnota człowiekowi we wszystkich zdarzeniach życia i łagodzi smutek i wszelkie przeciwności. Jak promienie słoneczne przebijają chmury, tak cnota z swą Boską siłą i szczególną niebieską pięknością rozjaśnia ciemności zmiennego życia. Prawdziwie miłująca Boga dusza okazuje się tym wspanialszą i podziwienia godniejszą, im więcej oczyszcza się w ogniu utrapienia i im bardziej mimo pokus, czyhających ze wszech stron, pragnie rozwijać swoje cnoty. Niechaj więc przykład świętej Perpetuy i Felicyty zachęci nas, abyśmy obok zachowywania przykazań, nakładali również na siebie umartwienia i z uległością je znosili. Ćwiczenia takie zwiększą nasze siły i przysporzą nam zdolności do większych ofiar, które to przymioty u Świętych Pańskich tak często spotykamy. Chcąc zaś naśladować owych świętych bojowników za wiarę św., winniśmy ustawicznie ćwiczyć się w miłości Boga i pełnieniu dobrych uczynków. Apostoł święty Paweł mówi: “I o to proszę, aby miłość wasza więcej a więcej obfitowała” (Filip, 1,9).

Modlitwa

Boże i Panie mój, racz nam łaskawie udzielić, abyśmy za przyczyną chwalebnych Męczenniczek Twoich, św. Felicyty i Perpetuy, czystą i prawdziwą miłość ku Tobie otrzymali. Przez Pana naszego Jezusa Chrystusa, który króluje w Niebie i na ziemi, po wszystkie wieki wieków. Amen.

*) Katechumenami nazywamy tych, którzy uczą się początków zasad wiary Chrystusowej, aby się stać godnymi chrztu świętego. Jeśli żydzi albo poganie chcieli zostać chrześcijanami, natenczas nie odbierali zaraz Sakramentu chrztu świętego, tylko biskupi lub kapłani wkładali na nich ręce, naznaczali ich znakiem Krzyża świętego, przez co zyskiwali prawo słuchania nauki katechizmowej; stąd też nazwa “katechumeni”. Gdy już byli dostatecznie przygotowani, wtedy przystępowali w białych szatach i z palmami w ręku do chrztu, co się działo zwykle w Palmową Niedzielę. Oczywiście, że reguły tej nie dało się stosować wśród okrutnych prześladowań; konieczne były wtedy wyjątki.

Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dni roku – Katowice/Mikołów 1937r.

http://ruda_parafianin.republika.pl/swi/p/perpetu.htm

___________________________

08

KSIĄDZ:
– W środę II tygodnia Adwentu witam serdecznie wszystkich, którzy tu, do naszego kościoła parafialnego przychodzą codziennie. Razem czekamy na Boże Narodzenie ze światłem lampionów w rękach, razem przygotowujemy się do wyjątkowych świąt, kiedy to Bóg przyszedł na świat i stał się człowiekiem.
Ale Adwent, jak wiecie, przypomina też o innym czekaniu. O czekaniu na przyjście Pana Jezusa na końcu świata. O tym, że przez całe życie idziemy na spotkanie z Jezusem, Światłością świata. Było sporo ludzi, którzy, jak to sobie codziennie na Roratach przypominamy:

KSIĄDZ:
– “Poszli w ciemno…

DZIECI:
– … za Światłem”.

KSIĄDZ:– Wczoraj poznaliśmy wyjątkowych ludzi, świętych, którzy tak pokochali Jezusa, że ani przez chwilę nie zawahali się, by umrzeć dla Niego. A wystarczyło tylko jedno ich słowo czy krótkie zdanie: “Nie wierzę w Jezusa” i uniknęliby śmierci.

Pytania do dzieci:
– W jakim kraju mieszkali ludzie, których poznaliśmy wczoraj?
(W Japonii)
– Dlaczego w Japonii ludzie ginęli z powodu wiary w Jezusa?
(Bo zaczęto tam prześladować chrześcijan)
– Jak nazywał się samuraj, który został chrześcijaninem?
(Paweł Miki)

KSIĄDZ:
– Doskonale wszystko pamiętacie. Bardzo się z tego cieszę.

A dzisiaj cofniemy się o wiele wieków. I w dodatku zmienimy kontynent. Posłuchajcie… Ponad 1800 lat temu, czyli można powiedzieć, że krótko po narodzeniu Jezusa, w Afryce Północnej urodziły się dwie dziewczyny: Perpetua i Felicyta. Śmieszne imiona, prawda? Takie jakieś egzotyczne… Ciekaw jestem, czy któraś z dziewcząt chciałaby się tak nazywać? Albo czy spotkaliście kiedyś kogoś, kto by miał imię Perpetua lub Felicyta? Wątpię…

Mimo że i Perpetua, i Felicyta żyły dawno, dawno temu, to dużo o nich wiemy. Dlaczego? Bo Perpetua, pochodząca z zamożnego domu, pisała pamiętnik, który, o dziwo, przetrwał do naszych czasów.
A dlaczego wymieniamy je razem? Bo obie były młodymi mężatkami, miały niewiele ponad 20 lat, obie młodymi mamami i obie zginęły tego samego dnia śmiercią męczeńską.

Afryka Północna należała wtedy do Cesarstwa Rzymskiego. I mimo że chrześcijanie przez Rzymian byli mocno prześladowani, to wiara w Chrystusa rozprzestrzeniała się tam bardzo szybko.
Perpetua i Felicyta przygotowywały się do chrztu, choć dobrze wiedziały, że to może skończyć się śmiercią. I rzeczywiście obie kobiety, choć jeszcze nawet nie zostały ochrzczone, trafiły do więzienia w Kartaginie.

Pytania do dzieci:
– Kto wie, gdzie należałoby dzisiaj szukać Kartaginy? (W Tunezji)

KSIĄDZ:
– Tunezja kojarzy się raczej ze słońcem i wakacjami, i pewnie nawet mało kto wie, że w pierwszych wiekach ginęli tam chrześcijanie. W Kartaginie – dzisiaj to okolice Tunisu, czyli stolicy Tunezji – więziono i zabijano chrześcijan.
W pierwszych wiekach po narodzeniu Chrystusa leżąca w Afryce Północnej Kartagina była w rękach Rzymian. Czcili oni swoich wielu bogów i bardzo niechętni byli chrześcijanom wyznającym wiarę w jedynego Boga, który z miłości do każdego człowieka umarł i zmartwychwstał, i każdemu obiecuje życie wieczne.
Dlatego każdego, kto nie chciał oddawać czci bogom uznawanym w Cesarstwie Rzymskim, najpierw więziono, a w końcu skazywano na śmierć. Chrześcijanie najczęściej ginęli podczas igrzysk. Rzymianie uwielbiali je organizować. Przyglądali się wtedy bezbronnym chrześcijanom, na których rzucały się dzikie zwierzęta.

Gdy aresztowano Perpetuę, akurat karmiła swojego niedawno urodzonego synka. Miała 22 lata. Potem przynoszono dziecko do więzienia, żeby mogła je karmić. Perpetua pochodziła z zamożnej rodziny. Jej tata był poganinem i próbował namówić córkę, żeby jednak wyparła się Jezusa. Mówił, że tak będzie lepiej.
Posłuchajcie, jak Perpetua zapisała to w swoim pamiętniku:

NAGRANIE: (czytane bardzo powoli i bardzo wyraźnie)

.
” Ojciec próbował zawrócić mnie z obranej drogi. Wtedy powiedziałam:
>>Ojcze, czy widzisz stojący tam dzbanuszek?<< >>Widzę<< – odrzekł ojciec.
>>A czy możesz nazwać inaczej to naczynie?<< >>Nie, nie mogę<<.
>>Tak samo i ja nie mogę nazwać siebie inaczej, jak tylko tym, kim jestem faktycznie, a więc – chrześcijanką<<“.

Po tym wydarzeniu ojciec nie pokazywał się u mnie przez kilka dni. Dziękowałam za to Panu, bo dzięki temu mogłam nabrać nowych sił. W ciągu tych dni udzielono nam chrztu. Duch mnie natchnął, bym prosiła tylko o dar wytrzymałości.
Potem wtrącono nas do najgłębszej części więzienia. Ogarnęło mnie wielkie przerażenie. Co to był za okropny czas! Dręczył mnie niepokój o moje dziecko. (…) Po kilku dniach przyszedł ojciec i powiedział: “Miej litość dla mojej siwizny; (…) nie skazuj mnie na hańbę wśród ludzi”. Całował też moje ręce, rzucał mi się do nóg i, płacząc, nie nazywał mnie już swą córką, lecz panią. Ogromnie było mi go żal. Pocieszałam go mówiąc: “W sądzie stanie się to, co Bóg da, bo my nie należymy do siebie, ale do Boga”.
Ojciec odszedł smutny. Podczas przesłuchania prokurator Hilarian powiedział: “Miej wzgląd na siwą głowę ojca, miej wzgląd na maleńkiego synka i złóż ofiarę na pomyślność cesarzy”. Lecz ja odpowiedziałam: “Nie złożę”. Hilarian spytał: “Jesteś chrześcijanką?” Odrzekłam: “Jestem chrześcijanką”.
(…) Hilarian wydał na nas wyrok. Skazał wszystkich na śmierć od zwierząt. Radośni wróciliśmy do więzienia.

KSIĄDZ:
– Jaką wiarę musieli mieć pierwsi chrześcijanie, to dziś dla nas jest niepojęte. Przecież my też jesteśmy chrześcijanami, wierzymy w Boga, wierzymy w życie wieczne, a jednak zadziwia nas ich wielka wiara.
Perpetua i Felicyta, jak wielu, wielu pierwszych chrześcijan, nie wyparły się Jezusa. Nic nie było dla nich ważniejsze od Niego.

Druga z kobiet, o których dziś mówimy, Felicyta, była niewolnicą. Gdy ją aresztowano, spodziewała się dziecka, które od ośmiu miesięcy nosiła pod swoim sercem. A ponieważ według prawa nie wolno było zabijać takiej kobiety, Felicyta w więzieniu musiała czekać, aż dziecko przyjdzie na świat. Bała się, że nie urodzi go przed igrzyskami. A nie chciała ginąć z pospolitymi zbrodniarzami, tylko razem z Perpetuą i innymi chrześcijanami. Dlatego jej bracia i siostry w wierze dwa dni przed igrzyskami zaczęli się modlić.
I wyobraźcie sobie, że niemal od razu po skończonej modlitwie Felicyta zaczęła odczuwać bóle, które oznaczały, że niedługo dziecko się urodzi. I urodziła się śliczna dziewczynka. Jak własną córkę wychowała ją jedna z sióstr Felicyty.

Perpetua i Felicyta musiały być wyjątkowo odważne i bardzo mocno kochały Jezusa, bo nawet historycy o nich pisali. Posłuchajcie, jeden z nich zapisał tak:
“Szli z więzienia do amfiteatru tak, jakby szli do nieba. Twarze mieli uroczyste, a jeśli przypadkiem ktoś zadrżał, to z radości, a nie ze strachu.
Perpetua kroczyła dostojnie z twarzą rozjaśnioną, jak wybranka Boga; blaskiem oczu zmuszająca wszystkich do opuszczenia wzroku. Z nią szła Felicyta, uradowana, że dzięki szczęśliwemu porodowi podejmuje walkę z dzikimi zwierzętami”.

Kto miałby tyle siły i taką odwagę? Myślę, że nie dorastamy im do pięt. Ale możemy być dumni, że takie kobiety wierzyły tak samo jak my, należały do tego samego Kościoła, co my.
Mam taką propozycję na koniec dzisiejszego spotkania. Kiedy na przykład ktoś z Was nie ma odwagi pomodlić się przed jedzeniem w szkolnej stołówce albo zrobić znaku krzyża, przechodząc obok kościoła, albo pozdrowić księdza czy siostrę zakonną, niech przypomni sobie te dwie młode chrześcijanki, Perpetuę i Felicytę.

KSIĄDZ:
– Święte Perpetuo i Felicyto…

DZIECI:
– … módlcie się za nami.

Pytania:
1. Gdzie zginęły młode chrześcijanki Perpetua i Felicyta?
(W Afryce Północnej, w Kartaginie)
2. Dlaczego Perpetua i Felicyta zginęły śmiercią męczeńską?
(Oddały życie za wiarę, nie wyparły się Jezusa)
3. W jakiej litanii wymieniamy święte Perpetuę i Felicytę?
(W Litanii do Wszystkich Świętych)

Zadania:
1. Pomódl się dzisiaj za chrześcijan, którzy codziennie zabijani są na świecie za to, że wierzą w Jezusa.
2. Znajdź na mapie Tunezję.

Rozważania na Roraty 2012r.
przygotowane przez miesięcznik “Mały Gość Niedzielny”

http://ruda_parafianin.republika.pl/rok/r10/roraty12/08.htm

Papież Franciszek nie przestaje mnie zaskakiwać. Jest coś w jego podejściu duszpasterskim, co szczególnie inspiruje. Ogłoszony Nadzwyczajny Rok Święty to zaproszenie do życia i służby w logice miłosierdzia.

Franciszek proponuje głębsze przeżywanie tego czasu, zachęcając do osobistego zaangażowania się.

Na początku tego roku otrzymałem od Ojca Świętego niezwykłą lekcję “miłosierdzia”.
Od kilku miesięcy włączony jestem w ciekawą inicjatywę duszpasterską: Duchowość Ignacjańska dla Bezdomnych, która łączy elementy rekolekcji jezuickich z programem 12 kroków, wychodząc naprzeciw osobom uzależnionym i pozbawionym dachu nad głową.
Kiedy przygotowywaliśmy się do spotkań rekolekcyjnych, pojawiły się pytania: Czy aby na pewno ci ludzie tego potrzebują? Może lepiej byłoby zadbać o mieszkanie, zatrudnienie, kwestie medyczne? Czy proponowanie bezdomnym takiej pomocy nie jest stratą czasu?
Wszelkie wątpliwości ustąpiły z chwilą rozpoczęcia spotkań z bezdomnymi. Osoby te miały ogromne potrzeby materialne, nie były one jednak jedynymi głodami w ich życiu. Wśród opowiadanych historii usłyszeć można było o doznanych krzywdach, zranieniach, ale również o nadziei, która wciąż tliła się w sercu.

To było niezwykle ważne i przejmujące do głębi przeżycie. Przekonałem się, jak cenny jest dla nich ten czas rekolekcji i jak bardzo go potrzebują. Odkryłem również, że i dla mnie jest on konieczny. Otwierając się na siebie, słuchając swoich historii życia, wzrastaliśmy w poznawaniu Boga.
Przyznaję, że podczas rekolekcji dla bezdomnych otrzymałem szczególny dar miłosiernego otwarcia serca na drugiego. Stając się częścią nie tyle duszpasterskiego projektu, co unikalnej przestrzeni spotkania, zrozumiałem, jak ważna jest ta odrobina miłosierdzia, o której często zapominam, a która każe mi się wznieść ponad przyziemne potrzeby i ofiarować drugiemu miłującą obecność. Wszyscy nosimy tę samą tęsknotę za byciem wysłuchanym, przyjętym, pocieszonym. Wszyscy jesteśmy jednakowo umiłowani przez Boga.
Wracając do osoby papieża. W czasie przygotowań do naszych rekolekcji okazało się, że jednym z darczyńców projektu jest Franciszek, który przekazując pieniądze, wskazał, iż pragnie, by pomoc ubogim sięgała głębiej niż przyziemne potrzeby. Papież pomógł zaspokoić głód, którego ziemski pokarm nie jest w stanie uciszyć. W bezdomności najtrudniejszy nie jest brak schronienia, ale nieobecność ludzkiej życzliwości i otwartości.
Możliwe, że to najważniejsza lekcja, jakiej udzielił mi Franciszek w Roku Miłosierdzia: iść głębiej, wspierając i kochając całą osobę, nie tylko to, co zewnętrzne. Ufam, że podejmą ją również nasi czytelnicy.

***

Dowiedz się więcej o programie Duchowość Ignacjańska dla Bezdomnych

Tłumaczył Jarosłw Mikuczewski SJ

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2310,najwazniejsza-lekcja-jakiej-udzielil-mi-franciszek.html

_____________________________

Nie tylko chrześcijanie pomagają

(fot. udeyismail / shutterstock.com)

Nie tylko chrześcijanie włączają się w pomoc ubogim i przekaz wiary. Robią to też wyznawcy innych głównych religii świata. Zobacz, jak kreatywności możemy uczyć się właśnie od nich.

W wielu religiach ważną rolę odgrywają zaangażowani świeccy. Z przekonaniem głoszą swoją wiarę, dają świadectwo i pracują na rzecz przywódców religijnych. W Kościele katolickim znamy katechetów i katechistów – zarówno mężczyzn, jak i kobiety.

Obok nich są jeszcze między innymi animatorzy modlitwy, śpiewu i liturgii, liderzy różnych grup apostolskich czy wspólnot. W działalność misyjną Kościoła zaangażowani są często też wolontariusze. To nie tylko fenomen katolików czy chrześcijan. Takie osoby też są wśród wyznawców innych religii.

Buddyjscy wolontariusze w więzieniach
W buddyjskich wspólnotach na całym świecie, a w Polsce od 2004 r., funkcjonuje Stowarzyszenie “Przebudzeni”, wspierające osoby skazane i osadzone w zakładach karnych. Wolontariusze działają w Lublinie, Warszawie, Wołowie, Wrocławiu, Tarnowie i Potulicach koło Bydgoszczy.

Głównym celem jest wsparcie duchowe, mające również często charakter terapeutyczny. Oprócz tego ważna jest też pomoc edukacyjna i finansowa. Chętni buddyści mogą włączyć się w ich działanie poprzez praktykowanie medytacji buddyjskiej i “Czterech Szlachetnych Prawd”, prowadzenie korespondencji z więźniami, posyłanie lub też przynoszenie paczek.
Równie ważna jest pomoc więźniom, którzy zakończyli odbywanie kary, zwłaszcza przy organizacji ich nowego życia na wolności. Wolontariusze mogą finansować kursy i szkolenia zawodowe i bezpośrednio pomagać w nauce, np. przy kończeniu szkoły średniej lub w dostaniu się na studia. Buddyści mogą pomagać również byłym więźniom przy wyrabianiu nowych dokumentów, szukaniu zakwaterowania czy pracy.
Świeccy buddyści obecni są także na ulicach wielkich miast, ubrani w charakterystyczne szaty, przekonując na nich do swojej religii. Prowadza też kursy jogi czy medytacji.

Muzułmańskie Ręce
Szczególnie aktywne są muzułmańskie organizacje i stowarzyszenia młodzieżowe. Prężnie funkcjonuje chociażby Muslim Hands z Wielkiej Brytanii, które zajmuje się edukacją w wielu krajach świata. Organizacja zatrudnia prawie 1,3 tys. nauczycieli w 130 szkołach i wychowuje ponad 25 tys. dzieci.

Zapewnia kształcenie zawodowe młodzieży z Afganistanu czy wspiera specjalistyczne kształcenie głuchych dzieci w Somalii. W sudańskim Omdurmanie zbudowała w 2004 r. szkołę, która pomaga dzieciom (dziś 805 uczniom, z czego 700 to sieroty) w szkole podstawowej i średniej. Wychowankowie codziennie rozpoczynają zabawę naukę Koranu. Uczyć się może również starsza młodzież, chodząc na lekcje: angielskiego, historii islamu czy matematyki.
Organizacja opiekuje się również swoimi wychowankami na gruncie terapeutycznym. Dzieci i studenci często są sierotami i borykają się z uczuciami depresji, niepokoju i niepewności. Dlatego nauczyciele przeszkoleni są również do tego, by pomagać uczniom w ich problemach emocjonalnych, wspierać ich samopoczucie i rozwój duchowy.
Muzułmańscy świeccy są bardzo zaangażowani w przekaz wiary i często spotykają się przy meczetach na różnych spotkaniach. Razem spędzają czas, tworząc czasem dość hermetyczne grupy.

Hinduscy opiekunowie świątyń
Wielu hinduskich wolontariuszy angażuje się w opiekę nad konkretnymi świątyniami w Indiach i innych krajach i we wszystkie działania, które się przy nich rozwijają. Świątynia Sri Siva Vishnu w Lanham w stanie Maryland, jedna z największych w Stanach Zjednoczonych, prowadzona jest wyłącznie przez wolontariuszy.

Robią wiele rzeczy, między innymi utrzymują budynek i otoczenie w odpowiednim stanie, zajmują się public relations czy grupami młodzieżowymi. Powołane są też specjalne fundusze, np. zapewniający płynność i bezpieczeństwo finansowe świątyni, zapewniające również finansowanie edukacji i kultury hinduskiej.

Ten fundusz organizuje święta religijne, wybiera kapłanów specjalizujących się w różnych posługach duchowych czy zapewnia żywność podczas spotkań. Wolontariusze dbający o świątynię wyznaczają również tak zwane grupy zadaniowe. Do ich obowiązków należy dbanie o wystrój świątyni czy ogród, ale i np. zajmowanie się reklamą czy publikowanie miesięcznego biuletynu świątynnego.

Aktywni wyznania mojżeszowego
Również tradycja żydowska uczy, że wyznawcy powinni odgrywać aktywną rolę w kształtowaniu świata i w przekazie wiary. Koncepcja tikkun olam dosłownie oznacza “naprawianie świata” i polega na przynoszeniu ludzkości wiedzy o Bogu i o tym, czego oczekuje On od ludzi.

Istnieją organizacje żydowskie specjalizujące się w wolontariacie dla dorosłych i dla dzieci, w ten sposób przekazujące wiarę i przekonujące do niej. Silnie rozwija się wolontariat w samym Izraelu, m.in. w organizacji Yad Sarah, która posiada 103 oddziały w kraju prowadzone przez sześć tysięcy wolontariuszy. Zajmuje się przede wszystkim opieką nad chorymi, niepełnosprawnymi czy starszymi Żydami.
W Polsce istnieje również wiele możliwości zaangażowanych świeckich. Organizowane są koncerty, dni kultury żydowskiej czy dni pamięci, które wymagają zaangażowania się wielu osób. W Warszawie co roku przy okazji rocznicy wybuchu powstania w getcie organizowane są szeroko zakrojone obchody. Od kilku lat Muzeum Polin szuka wolontariuszy między innymi do rozdawania na ulicach miasta papierowych żonkili – symboli życia. Taka akcja jest też okazją do włączenia się nie tylko wyznawców judaizmu, ale i osób innych wyznań.

*  *  *

Poprzez większe zaangażowanie religijne wierni mają możliwość nie tylko włączenia się w rozwój swojej własnej religii, ale również na wyjście poza jej ramy i spotkanie z innymi. W różnych religiach kwestia aktywności wygląda nieco inaczej, ale w każdej z nich jest traktowana tak samo poważnie i ma na celu rozwój duchowy osoby zaangażowanej oraz głoszenie.

Marta Werka – Uniwersytet Warszawski, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1183,nie-tylko-chrzescijanie-pomagaja.html

Drogi Czytelniku! Nie podnoś, proszę, głosu krytyki zbyt pochopnie. Nie obrzucaj zarzutami o propagowanie rozwodów. Spróbuj spojrzeć na problem również z innej perspektywy niż Twoja własna.

Rozstania wśród par narzeczonych i tych jeszcze przed zaręczynami zdarzają się dość często, z różnych powodów. Zwłaszcza w dzisiejszym, bądź co bądź konsumpcyjnym świecie, w którym nagminnie propaguje się zapatrzenie we własne potrzeby i wymianę na lepszy model, bez uprzedniej konsultacji z fachowcem od naprawy. Czasem to nawet lepiej, że do rozstania dochodzi jeszcze przed ślubem. Pod warunkiem, że młodzi rozstają się po gruntownym przeanalizowaniu sytuacji i rzeczywiście dochodzą do wniosku, że razem nie stworzą udanego związku.

Bywa, że po rekolekcjach, warsztatach, spotkaniach dla narzeczonych, młodzi stwierdzają, że więcej ich dzieli niż łączy. Ale takie rozstanie, nawet jeśli decyzja została podjęta zgodnie przez obie strony, jest trudne i powinno zostać, mówiąc fachowo, przepracowane. Nie często jednak dochodzi do tak zgodnego rozstania. Wtedy jest znacznie gorzej.
To samo dotyczy także małżeństw. Bo ktoś się wypalił, ponownie zakochał, dopiero po latach wspólnego życia gdzie indziej odkrył miłość – te jedyną i prawdziwą, jak twierdzi, jest bardziej podziwiany, kochany, zadbany. Milion powodów, które przemawiają za tym, by zostawić dotychczasowe życie i rozpocząć nowe. I ten ktoś odchodzi. Tak po prostu. Choćbyśmy powoływali na świadka samego Pana Boga, bronili się z całym pułkiem wojsk małżeńską przysięgą i brakiem zgody na rozwód – często nie mamy wpływu na odejście ukochanej osoby. I z tym rozstaniem trzeba sobie poradzić.
Niedawno portal opublikował tekst, którego Autor pyta stanowczo i dość rozpaczliwie o poświęcenie uwagi przez Kościół i katolickie media osobom porzuconym, o wsparcie i pomoc dla nich. Pisze, że katolickie media i Kościół bardziej skupione są na osobach w związkach niesakramentalnych, niż na wiernych opuszczonych współmałżonkach. W tym momencie nasuwa mi się na myśl postać Tomka Budzyńskiego, który dał kiedyś świadectwo, że on dopiero po latach zrozumiał czym jest przysięga małżeńska. Powiedział, że przysięga małżeńska oznacza, że JA – wolny człowiek – ślubuje Ci miłość, wierność i to, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Ale to JA to ślubuje, co oznacza, że Ty możesz ze mną być albo nie. Co nie oznacza, że obojętne mi jest czy ze mną będziesz czy nie, ale może się zdarzyć, że odejdziesz. A jeśli odejdziesz, to JA będę wierny TOBIE. I jak postanowisz wrócić, to Ci nogi umyję i postawię talerz z zupą, bo JA – wolny człowiek – ślubowałem Ci, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Taka miłość jest jednocześnie piękna i trudna. I szalenie wymagająca. Ale może się zdarzyć, że współmałżonek nie pojmuje małżeńskiej przysięgi w ten sposób i odchodzi. Z tym odejściem trzeba sobie poradzić.
Dlaczego rozstania są takie trudne? Bo człowiek nagle traci część swojego życia, część siebie.  Ten,  komu ufamy, obdarzamy uczuciami, przed kim odkrywamy siebie, przed kim w pewien sposób stajemy się nadzy, komu oddajemy kawałek siebie – odchodzi. Ktoś, z kim w przyszłości, połączeni i pobłogosławieni w Boże imię, mamy stać się jednym ciałem lub od lat to jedno ciało tworzymy, nagle fragment tego ciała wyrywa. Rana krwawi, więc trzeba ją zaleczyć, musi się zabliźnić. Brakujący fragment trzeba uzupełnić, inaczej machina naszego funkcjonowania będzie szwankować. Brakuje jakiegoś trybiku, mechanizm jest niekompletny. Mamy w tej sytuacji właściwie dwa wyjścia: albo nauczymy się żyć bez kompletu części albo zafundujemy sobie protezę. Pierwsza kwestia dotyczy reorganizacji życia bez tej osoby, druga odnalezienia form spełnienia i satysfakcji, które wypełnią powstałą pustkę.
Autor wspomnianego wcześniej tekstu charakteryzuje osobę porzuconą, jako samotną, z poczuciem bycia niepotrzebną, bez motywacji do życia, bo przecież nie ma komu zrobić śniadania, nie się do kogo przytulic, nie ma możliwości oparcia w trudnych chwilach, a nocami pozostaje tylko mokra od łez poduszka. Z jednej strony trudno nie przyznać mu racji, ale z drugiej strony nie mogę oprzeć się wrażeniu bardzo subiektywnych, właściwie osobistych odczuć w tym świadectwie, które wcale nie muszą dotyczyć ogółu.

Osoba, która doświadcza np. śmierci współmałżonka, też traci kawałek siebie, doświadcza pustki. Ale nie oznacza to, że poczucie osamotnienia, które temu towarzyszy, przeradza się zawsze w doskwierającą samotność, w której nie ma wsparcia w najbliższych, możliwości ukojenia bólu, a pogrążona w żałobie osoba zaprzestaje codziennych czynności. Równie dobrze pod słowami świadectwa mógłby podpisać się każdy tzw. singiel, który uparcie szuka drugiej połówki.

Zastanawiam się zatem czy problem w doświadczaniu i przeżywaniu rozstania tkwi w samej stracie czy w tym, że osoba porzucająca bardzo szybko wchodzi w kolejny związek? Bo właściwie z tego powodu najczęściej do rozstania dochodzi.
Należy pamiętać, że rozstanie zawsze jest formą straty. A każdą stratę trzeba przeboleć, przepłakać, przejść przez rodzaj żałoby. Często ze wszystkimi jej etapami. Przychodzi czas na zaprzeczanie, na złość i żal, targowanie się i poczucie winy, aż przyjdzie moment stabilizacji i akceptacji sytuacji. Tymczasem wiele porzuconych osób tkwi w tym umęczeniu pomimo mijającego czasu. Nie potrafi pogodzić się ze stratą i poukładać sobie życia na nowo. Nie mam tu jednak na myśli wejścia w kolejny związek. Autor tekstu pisze, że porady dla osób porzuconych, które najczęściej znajduje, to modlitwa za małżonka, angażowanie się w działalność społeczną, dołączenie do jakiejś grupy. Analizuje zakres technik terapeutycznych oraz sposobów zaradczych i nie znajduje w tym nic niewłaściwego.
Kiedy już strata zostanie opłakana i mamy za sobą wyrzut silnych emocji (płacz jest formą oczyszczenia, tak jak głośne wyrażenie swoich obaw, lęków, złości), trzeba po prostu zamknąć za sobą ten etap, bo w przeciwnym razie nie będziemy w stanie rozpocząć nowego. Czasem, tak jak w przypadku śmierci bliskiej osoby, pomaga symboliczny akt pożegnania – spakowanie pamiątek, listów lub zdjęć, przypominających wspólne chwile, do pudełka i wyniesienie go z domu.

Zadane zranienie bywa tak głębokie, że w poczuciu skrzywdzonej osoby ta druga właściwie umiera i zamknięcie tego rozdziału wymaga takiego działania.

Pomocne bywa również szybkie rozliczenie wspólnych spraw, w przeciwnym wypadku niedokończone sprawy będą ciągnąc się miesiącami, konfrontując nas nieustannie ze sobą i rozdrapując w ten sposób niezagojone jeszcze rany.

Przychodzi wreszcie czas, by przeorganizować swoje życie i przejąć funkcje pełnione dotąd przez ukochaną osobę. Niekiedy wymaga to rezygnacji z pełnionych dotąd ról czy wykonywania określonych czynności, zmiany dotychczasowego harmonogramu czy zaprzestania pewnych rytuałów. Wolny czas i puste miejsce warto natomiast wypełnić jakąś aktywnością. Praca, sport, rozwój zainteresowań, spotkania z przyjaciółmi czy zaangażowanie społeczne podbudują nadszarpnięte poczucie własnej wartości, pozwolą odreagować, złapać dystans, uchronią przed melancholią i depresją.
W osiągnięciu stabilizacji i wewnętrznego pokoju niezwykle ważna jest próba przebaczenia. Pielęgnowanie nienawiści nie będzie zmniejszać jej siły. Ważne jest, że przebaczenie nie jest jednoznaczne z pojednaniem. Poczucie krzywdy może być skuteczną barierą przed spotkaniem i nawiązaniem swobodnych relacji, nie jest jednak przeszkodą do aktu przebaczenia w sercu swoim.  
Kiedy czytam świadectwa osób porzuconych, które po rozstaniu pozostają wierne swojemu współmałżonkowi w imię sakramentu małżeństwa, czując jednocześnie ten cierpki smak goryczy, kapiącej z ich poczucia krzywdy i nieukojonego żalu, przywołuję w myślach słowa Tomka Budzyńskiego. Bo ta mądra Miłość, ta prawdziwa, o której pisze św. Paweł w liście do Koryntian, nie szuka poklasku i nie unosi się pychą, nie będzie wiec szukać zemsty i nie wyciągnie na światło dzienne wszystkich słabości przy kawie z koleżankami.

Prawdziwa Miłość nie pamięta złego, jest niczym barometr dobra, które wynieśliśmy z tego związku. Nie zazdrości, jeśli współmałżonek wszedł w nowy związek. Nie unosi się gniewem, więc nie będzie się skarżyć i szukać winnych. Cierpliwie przeczeka ten trudny czas. W swojej łaskawości przebaczy i cieszyć się będzie z wszelkiego dobra. Miłość wszystkiemu wierzy i we wszystkim pokłada nadzieję, nawet gdy powrót wydaje się nierealny. Miłość wszystko znosi i wszystko przetrzyma. Dlatego Chrystus poszedł za nas na krzyż. A przecież miłość małżeńska ma być wzorem miłości Chrystusowej.

Jeśli więc noszę w sobie miłość, która jest wiernością wyborowi, to pozwolę odejść i poszukam sensu. Po ludzku – wydaje się nie tyle trudne, co szalone, właściwie niemożliwe. Ale w Boskim słowniku nie ma takiego słowa. Jeśli Pan Bóg dopuszcza takie doświadczenie, to znaczy, że jesteśmy w stanie je unieść. Bo nie daje nigdy ponad nasze siły.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/ona-i-on/art,488,rozstanie-jak-sobie-z-nim-poradzic.html

___________________________________