Bóg nigdy nie zsyła na człowieka żadnego zła (cierpienia). On bowiem czyni człowiekowi tylko to, co chciałby, aby ludzie Jemu czynili.

Słowa Jezusa nie mają nic z frazesów taniej pociechy. Mają stać się fundamentem nadziei pokonującej zwątpienie. To okazja by na nowo spojrzeć na życie.

Zostałaś stworzona przez Boga jako “dająca życie”. Często mówi się, że twoim powołaniem jako kobiety jest macierzyństwo. Ale pamiętaj, że może się ono realizować na tysiące różnych sposobów.

Wskazówki od Maryi, Matki Jezusa:

1. Aby dawać, trzeba czerpać

Maryja była tą, która doskonale wiedziała, skąd czerpać życie. Gdyby tak nie było, nie otrzymałaby propozycji, aby stać się Matką Boga. Ona szukała swojej siły u Wszechmocnego i dlatego była otwarta na to, by On czynił dla Niej wielkie rzeczy.

Niewiele wiemy o duchowości Maryi, ale wiemy, że była ona na wskroś kontemplacyjna – Maryja przeżywała rzeczywistość taką, jaką była, “zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu” (Łk 2, 19).

Tylko czerpanie u samego Boga sprawi, że będziemy mieć siłę, aby dawać życie. W naszym zabieganiu jest to bardzo trudne, ale tym bardziej zadbajmy o to, by zachowywać i rozważać sprawy w naszych sercach.

2. Każda kobieta ma być matką

Macierzyństwo to nie tylko ciąża i poród. Tak naprawdę dopiero później zaczyna się trud kształtowania człowieka, który ma nauczyć się funkcjonowania w świecie. Nasze macierzyństwo będzie tym lepsze im bardziej otworzymy nasze dzieci na miłość, piękno, radość i w konsekwencji na życie wieczne. Dlatego każda z nas bez wyjątku jest powołana do bycia matką – zarówno ta, która ma rodzinę, jak i ta samotna oraz zakonnica.

Mamy każdego napotkanego człowieka napełniać miłością, tak jak matka napełnia nią swoje dzieci. Niech każde spotkanie z nami będzie inspiracją i obudzeniem do nowego życia!

3. Życie rodzi się w bólu

“Nadszedł dla Maryi czas rozwiązania. Porodziła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie” (Łk 2, 6-7).

Dobrze wiemy, że od samego początku macierzyństwo Maryi napotykało mnóstwo przeciwności. Musiała Ona zmierzyć się z brakiem przyjęcia, ze zwykłym ludzkim ubóstwem i z wielką tajemnicą, której nie rozumiała.

Macierzyństwo niesie ze sobą konsekwencje bólu, zapomnienia o sobie i heroicznego poświęcenia. Słodki to jednak ból, bo rozpływa się w czystej miłości.

Spotkanie

Możesz przeczytać wiele mądrych słów, wysłuchać wielu przydatnych wskazówek, ale tylko prawdziwe spotkanie może przemienić twoje serce. Spotkaj się dzisiaj z Maryją. Zobacz Jej trud i zobacz Jej radość.

Spróbuj dostrzec, jak Jezus nabiera życia dzięki łagodnemu prowadzeniu przez Maryję – dzięki Jej cierpliwości, uśmiechowi i troskliwości. Ona, która żyje na co dzień blisko Boga, postrzega rzeczywistość przez pryzmat Jego kochającego spojrzenia.

W miejscach, gdzie panuje śmierć i smutek, Ona znajduje przestrzeń do tego, by zasiać tam ziarno nowego życia i je pielęgnować. Rozejrzyj się dziś wokół siebie. Daj komuś życie!

*  *  *

Jezus i Kobiety. 10 spotkań – to propozycja siostry Ewy Bartosiewicz RSCJ na Wielki Post. W każdy wtorek i czwartek. Tylko na DEON.pl.

S. Ewa Bartosiewicz – zakonnica ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacre Coeur), prowadzi bloga Spojrzenie Serca – siostraewa.blog.deon.pl

http://www.deon.pl/religia/rekolekcje-wielkopostne/wielki-post-2016/jezus-i-kobiety-10-spotkan/art,1,co-to-znaczy-ze-masz-byc-matka.html?utm_source=deon&utm_medium=link_artykul

____________________________

Mówi się, że kobieta jest “przy nadziei”, kiedy oczekuje na dziecko. Nadzieja powinna jednak towarzyszyć ci na co dzień. To ona powinna być motorem twojego działania, kiedy wszystko inne zawiedzie.

3 wskazówki kobiety cierpiącej na krwotok:

1. Nadzieja wbrew nadziei

“Pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej” (Mk 5, 25-26).

Musimy przyznać, że dwanaście lat to bardzo długi czas. Tyle trwała choroba kobiety i przez tyle lat uchodziło z niej życie. Widzimy jednak, że nie straciła nadziei, a wręcz przeciwnie – jej nadzieja była niesamowita! Mówiła sobie: “Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”, co było oznaką wiary godnej pochwalenia przez samego Jezusa.

Tymczasem my rzadko znajdujemy się w sytuacji aż tak beznadziejnej, a jednak brakuje tej właśnie nadziei, która przemienia rzeczywistość? Czy nie poddajemy się zbyt szybko?

2. Wskrzeszenie ze śmierci

Kobieta z krwotokiem nie cierpiała tylko z powodu choroby. Według prawa żydowskiego była ona rytualnie nieczysta, czyli praktycznie odrzucona przez społeczeństwo, przez całe dwanaście lat.

Jezus więc nie przywraca jest tylko zdrowia, ale także życie. Czyni z niej kobietę, która na nowo może być częścią pięknego świata i jego ozdobą – może żyć pełnią. Podejście do Jezusa nie było jednak sprawą łatwą, obawiała się reakcji ludzi i Jego samego. Podeszła od tyłu, po cichu, żeby nikt nie zauważył. Wiele lęków i wstydu nosi każda kobieta w swoim sercu. Często ciężko jest jej wyjść z tym do kogokolwiek.

Może dziś jest dogodny czas, by otworzyć się przed Jezusem. On nie chce nas oceniać i strofować. Chce tylko z miłością wysłuchać i przytulić.

3. Mówię ci, wstań!

Zaraz po uzdrowieniu kobiety z krwotokiem Jezus udaje się, by wskrzesić córkę Jaira. Te dwie historie są mocno ze sobą splecione. Dziewczynce też przywrócone zostaje życie. Jezus wypowiada do niej bardzo ważne słowa i dziś każda z nas powinna usłyszeć je na nowo: “Dziewczynko, mówię ci, wstań!”.

W każdej z nas głęboko tkwi mała dziewczynka. Ta radosna, przebojowa, która kocha tańczyć i robić piruety przed każdym, kogo spotka. Ta, której uroczy uśmiech powala na kolana i której najważniejszym zadaniem jest po prostu bycie księżniczką. Niestety codzienność często nas przytłacza i z radosnej księżniczki przemienia w zrzędliwą wiedźmę. Nie dajmy się temu! Jezus chce dziś w każdej z nas na nowo obudzić dziewczynkę.

Spotkanie

Porozmawiaj z kobietą, która nie straciła nadziei przez dwanaście lat. Powierz jej trudną sytuację, która może równie długo czeka na rozwiązanie. Pozwól, by jej nadzieja stała się twoim udziałem. Dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych – wystarczy, że naprawdę dotkniesz sercem Jego płaszcza.

*  *  *

Jezus i Kobiety. 10 spotkań – to propozycja siostry Ewy Bartosiewicz RSCJ na Wielki Post. W każdy wtorek i czwartek. Tylko na DEON.pl.

S. Ewa Bartosiewicz – zakonnica ze Zgromadzenia Najświętszego Serca Jezusa (Sacre Coeur), prowadzi bloga Spojrzenie Serca – siostraewa.blog.deon.pl

______________________________

Siostra Chmielewska: dlatego jest mało świętych kobiet

Mam wrażenie, że statystycznie większość kanonizowanych świętych to mężczyźni. Wniosek prosty, o gender zahaczający – pisze siostra Małgorzata Chmielewska.

Dzwonią i piszą ludzie. Spotkali człowieka bezdomnego i chcą pomóc. Często na nawiązanie relacji, przekonanie, że tak nie można, żyć pod płotem, poświęcili sporo czasu, energii i….pieniędzy. Nie zawsze się udaje, ale próbować trzeba. Krąg nieobojętnych jest szeroki.
Nasz wędrowiec, co go policja pięć razy przywoziła i cztery wybywał następnego dnia, jest i zaczyna mu być dobrze. A jak komuś dobrze, to nie zmienia na źle, chyba, że głuptas jest, a on nie jest.
10 prawie dni dwóch młodych bawiło jedną starą – Błażej Strzelczyk (Tygodnik Powszechny) i Piotr Żyłka (DEON.pl) w Nagorzycach, a bawili mnie.  Chłopaki mają mądre głowy i serio Pana Boga biorą. Nauczyli mnie robić selfie, stracili kilka książek, które mój synek potrafił znaleźć w najgłębszym schowku i zagarnąć. Życie z ubogim w realu. Worów z odzieżą ponosili sporo, gadali, słuchali i wyjechali.

Grupa facetów z Tarnobrzega skrzyknęła się i działa pod wodzą O.Wojciecha- Dominikanina. Na szczęście panowie ruszają się w Kościele, bo Kościół babski ułomny jest w połowie, jako, że Pan Bóg stworzył panią i pana, żeby jedna całość była. Jakoś się utarło, że modlitwa i dobre uczynki to kobieca sfera w życiu świeckich. Wystarczy popatrzeć na skład kół Caritas czy na mszę pójść do parafialnego kościoła. Większość to kobiety. Jest sporo już grup mężczyzn aktywnie poszukujących i działających w różnych miejscach. Przywieźli co uzbierali-żywność i odzież.
Mam wrażenie, że statystycznie większość kanonizowanych świętych to mężczyźni. Wniosek prosty, o gender zahaczający: jak kobieta jest dobra, to jest normalka i nikt jej z tego powodu na ołtarze nie wynosi. Dla mężczyzny to taki wysiłek, że aż mu honory trzeba oddać. Spokojnie, to moja prywatna i przewrotna interpretacja faktu, założywszy, że prawdziwe jest zdanie pierwsze.
Zmarły dwie nasze mieszkanki. Mamy kolejne plecy w Niebie.
Artur rozwinął się w nowym miejscu szeroko, bo zakamarków tu mnóstwo i pokoi też. Wszystko przeszukał i poznosił różności do swojego pokoju. Biegiem dopasowaliśmy klucze do pomieszczeń i z Marią, która z nami zamieszkała trenujemy sprawność: znajdź właściwy klucz i potem pamiętaj o schowaniu. No i gdzie chowasz. Wprawimy się. Imponuje mi spryt i wytrwałość synka w poszukiwaniu szczęścia. Starej płyty, gazety, książki czy jakiejś figurki. Jest lepszy niż św.Antoni w tym znajdowaniu. Może zostanie patronem poszukiwaczy radości z rzeczy małych?
Kot Garfield odważył się wyjść na dwór po raz pierwszy w nowym miejscu. Całą chyba noc przesiedział na drzewie, bo nie wziął pod uwagę, że niejaka Łapa puszczana jest na noc, a psina ta kociego rodu nie lubi. Starałam się to sierściuchowi wytłumaczyć zanim otworzyłam drzwi, pod którymi się darł ku wolności. Cóż, jak się nie słucha mądrzejszych, to się ląduje na lipie. Dziś już o wyjście nie prosi. Nie każda wolność jest wolnością prawdziwą.
I tylko za Zochcinem czasem z Arturem tęsknimy, ale nic nie jest dane na zawsze.
Na Potrzebnej bal był – zdomni z bezdomnymi, starzy z młodymi. A na Stawkach chór z Anina rozrywki dostarczał. I kto mi powie, że u nas nudno albo że na świecie nie ma fajnych, dobrych ludzi? I że trzeba mieć wiele, żeby dawać szczęście?

Tekst pierwotnie ukazał się na blogu: siostramalgorzata.chlebzycia.org

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,2301,siostra-chmielewska-dlatego-jest-malo-swietych-kobiet.html

_____________________________

5 porad papieża na Wielki Post

Zaplanowaliście coś specjalnego na Jubileusz Miłosierdzia? W ogóle to jak praktykować miłosierdzie w Wielkim Poście? Poznajcie 5 niezawodnych wskazówek Franciszka, które pomogą Wam lepiej przeżyć ten czas.

Papież Franciszek w swoim wielkopostnym orędziu napisał, że kluczem do tegorocznego Wielkiego Postu powinny być uczynki miłosierdzia. “Miłosierdzie Boże zmienia serce człowieka i pozwala mu doświadczyć wiernej miłości, sprawiając, że i on staje się zdolny do miłosierdzia” – napisał papież.

OK. Ale co to znaczy? Po lekturze orędzia mamy dla was 5 wskazówek Franciszka na post:

1. Odkryj Boże Miłosierdzie w Biblii

“…by wreszcie móc wyjść z wyobcowania poprzez słuchanie Słowa Bożego”

Twarz Jezusa pełna miłosierdzia ukazuje się, gdy czytamy Ewangelię. Lektura Pisma wcale nie jest trudna. Spróbuj codziennie poświęcić 10 minut na czytanie codziennej Ewangelii (jeśli nie wiesz, gdzie jej szukać, to kliknij tutaj). Jeśli możesz poświęcić więcej czasu – zrób to.

2. Przyjmij Boże Miłosierdzie w spowiedzi

“Nie zmarnujmy tego czasu Wielkiego Postu, który sprzyja nawróceniu!”

Papież bardzo często daje do zrozumienia, że spowiedź nie jest “salą tortur”, ale miejscem uzdrowienia, lekarstwem na nasze grzechy. Podczas tego Wielkiego Postu spróbuj przyłożyć się do tej spowiedzi, pamiętając o głębokim miłosierdziu Boga, o tym, że twoje grzechy już się nie liczą. To bardzo ważne!

3. Codziennie myśl o tym, co miłosiernego robiłeś

“Uczynków względem ciała i względem ducha nigdy nie należy od siebie oddzielać. Bowiem właśnie wtedy, gdy dotyka w ubogim człowieku ciała Chrystusa Ukrzyżowanego, grzesznik może otrzymać w darze uświadomienie sobie, że on sam jest biednym żebrakiem”.

Dlaczego nie przywiązujemy wagi do uczynków miłosierdzia? Czy umiesz powtórzyć je z pamięci? Czy jesteś w stanie przywołać działania, które zmierzały w tym kierunku?

Spróbuj zrobić codziennie jeden taki uczynek – względem ciała lub ducha (i tak nie trzeba ich od siebie oddzielać!). Ofiaruj jedzenie lub jakąś książkę napotkanemu bezdomnemu, zaangażuj się w wolontariat, porozmawiaj z kimś o Bogu… Jest wiele opcji, dobrze zacząć je praktykować w tym Wielkim Poście.

4. Odkryj ciszę na nowo

“Tylko ta miłość może zaspokoić pragnienie nieskończonego szczęścia i miłości, które człowiek usiłuje osiągnąć, łudząc się, że je znajdzie w kulcie wiedzy, bogactwa i władzy”.

Kiedy spróbujesz posłuchać Słowa Bożego, odkryjesz że bardzo ważnym elementem modlitwy jest cisza – brak muzyki czy rozpraszających dźwięków. Cisza, podobnie jak uczynki miłosierdzia, ma swój wymiar cielesny, jak i duchowy.

Spróbuj wyciszyć swoje pragnienia: dążenie do wiedzy, do pieniędzy czy – jak mówi Franciszek – do władzy. Nie myśl o pracy, ani o problemach materialnych, pozbądź się rozmaitych planów i pragnień, gdy siądziesz do modlitwy. Ofiaruj je wszystkie Bogu.

5. Wyjdź do ubogich i odrzuconych

“Najnędzniejszym ubogim jest ten, kto nie chce przyznać, że nim jest. Wydaje mu się, że jest bogaty, a w rzeczywistości jest najuboższy z ubogich. A to dlatego, że jest niewolnikiem grzechu, który każe mu używać swego bogactwa i władzy nie po to, by służyć Bogu i bliźnim, ale by zagłuszyć w sobie głęboką świadomość, że i on w rzeczywistości jest tylko ubogim żebrakiem”.

Aby otworzyć się na miłosierdzie, trzeba samemu go doświadczyć. To nie może być tylko teoria. Najprostszym i zarazem najtrudniejszym sposobem na doświadczenie go, jest… bycie miłosiernym. Spróbuj podczas tego Wielkiego Postu porozmawiać z kimś, kogo kiedyś negatywnie oceniłeś, skrytykowałeś. Spróbuj wyjść do osób, które zostały wykluczone – starszych, ubogich, niepełnosprawnych czy bezdomnych. Zobacz, jak obecność przy nich, takie proste bycie z drugim człowiekiem, rodzi miłosierdzie. To naprawdę działa.

*  *  *

Jeśli masz propozycję, jak w inny sposób praktykować miłosierdzie w Wielkim Poście – zapisz ją w komentarzu!

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2336,5-porad-papieza-na-wielki-post.html

Do pełnienia uczynków miłosierdzia względem duszy i względem ciała wzywa Franciszek w swym orędziu na Wielki Post. Zapowiada także rozesłanie “Misjonarzy Miłosierdzia, aby byli dla wszystkich żywym znakiem Bożego przebaczenia i bliskości”. Orędzie nosi tytuł “Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary (Mt 9,13). Dzieła miłosierdzia na drodze jubileuszu”.

Tekst Orędzia:

Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary (Mt 9,13). Dzieła miłosierdzia na drodze jubileuszu.

1. Maryja, ikona Kościoła, który ewangelizuje, bo jest ewangelizowany

W bulli ogłaszającej Jubileusz napisałem: “Niech Wielki Post w Roku Jubileuszowym będzie przeżywany jeszcze bardziej intensywnie, jako ważny moment, by celebrować miłosierdzie Boga i go doświadczać” (“Misericordiae vultus”, 17). Przez wezwanie do słuchania Słowa Bożego oraz inicjatywę “24 godziny dla Pana” pragnąłem podkreślić prymat modlitewnego słuchania Słowa Bożego, zwłaszcza prorockiego. Miłosierdzie Boże jest bowiem przesłaniem skierowanym do świata, ale każdy chrześcijanin jest powołany do tego, by sam go doświadczył. Dlatego w czasie Wielkiego Postu roześlę Misjonarzy Miłosierdzia, aby byli dla wszystkich żywym znakiem Bożego przebaczenia i bliskości.

Po przyjęciu od archanioła Gabriela Dobrej Nowiny Maryja w Magnificat profetycznie sławi miłosierdzie, z którym Bóg Ją wybrał. Tym samym zaręczona z Józefem Dziewica z Nazaretu stała się doskonałą ikoną Kościoła, który ewangelizuje, bo sam był i jest nieustannie ewangelizowany za sprawą Ducha Świętego, który zapłodnił Jej dziewicze łono. W tradycji prorockiej miłosierdzie – jak wskazuje etymologia tego słowa – ma ścisły związek z matczynym łonem (rahamim) i z dobrocią wielkoduszną, wierną i współczującą (hesed), praktykowaną w związkach małżeńskich i w rodzinie.

2. Przymierze Boga z ludźmi: historia miłosierdzia

Tajemnica Bożego Miłosierdzia objawia się w dziejach przymierza między Bogiem i Izraelem. Bóg jest bowiem zawsze bogaty w miłosierdzie, w każdych okolicznościach gotowy otoczyć swój lud wielką czułością i współczuciem, zwłaszcza w najbardziej dramatycznych momentach, gdy niewierność zrywa przymierze i trzeba je na nowo ustanowić, w sposób bardziej stabilny, w sprawiedliwości i prawdzie. Jest to prawdziwy dramat miłości, w którym Bóg odgrywa rolę zdradzonego Ojca i męża, a Izrael – niewiernych syna/córki i małżonki. Właśnie obrazy z życia rodzinnego – jak w Księdze Ozeasza (por. Oz 1-2) – pokazują, jak bardzo Bóg pragnie związać się ze swoim ludem.

Ten dramat miłości osiągnął swój szczyt w Synu, który stał się człowiekiem. Jego Bóg napełnił swoim bezgranicznym miłosierdziem, czyniąc z Niego “wcielone Miłosierdzie” (por. “Misericordiae vultus”, 8). Jako człowiek, Jezus z Nazaretu jest w pełni synem Izraela. Uosabia owo doskonałe słuchanie Boga, które jest wymagane od każdego Żyda w Szema Jisrael, jeszcze dzisiaj stanowiące sedno przymierza Boga z Izraelem: “Słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Pan jedynie. Będziesz więc miłował Pana, Boga twojego, z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił” (Pwt 6, 4-5). Syn Boży jest Oblubieńcem czyniącym wszystko, by zdobyć miłość swojej Oblubienicy, z którą łączą Go więzy bezwarunkowej miłości, uwidoczniającej się w wiecznych zaślubinach z nią.

To jest pulsujące serce kerygmatu apostolskiego, w którym Boże miłosierdzie ma centralne i fundamentalne miejsce. On jest “pięknem zbawczej miłości Boga objawionej w Jezusie Chrystusie, który umarł i zmartwychwstał” (por. “Evangelii gaudium”, 36), głównym orędziem, “do którego trzeba stale powracać i słuchać na różne sposoby i które trzeba stale głosić podczas katechezy” (tamże, 164). Miłosierdzie zatem “wyraża zachowanie Boga w stosunku do grzesznika, ofiarując mu jeszcze jedną możliwość skruchy, nawrócenia i wiary” (“Misericordiae vultus”, 21), a tym samym odbudowania relacji z Nim. W Jezusie ukrzyżowanym Bóg pragnie dotrzeć do grzesznika, który odszedł najdalej, tam właśnie, gdzie się zagubił i od Niego oddalił. Robi to z nadzieją, że zdoła poruszyć zatwardziałe serce swojej Oblubienicy.

3. Uczynki miłosierdzia

Miłosierdzie Boże zmienia serce człowieka i pozwala mu doświadczyć wiernej miłości, sprawiając, że i on staje się zdolny do miłosierdzia. Wciąż nowym się cudem jest, że miłosierdzie Boże może opromienić życie każdego z nas, pobudzając nas do miłości bliźniego i tego, co tradycja Kościoła nazywa uczynkami miłosierdzia względem ciała i duszy. Przypominają nam one o tym, że nasza wiara wyraża się w konkretnych, codziennych uczynkach, które mają pomagać naszemu bliźniemu w zaspokajaniu potrzeb jego ciała i duszy i na podstawie których będziemy sądzeni: karmienie, nawiedzanie, pocieszanie, pouczanie. Dlatego pragnąłem, “aby chrześcijanie zastanowili się podczas Jubileuszu nad uczynkami miłosierdzia względem ciała i względem duszy. Będzie to sposób na obudzenie naszego sumienia, często uśpionego w obliczu dramatu ubóstwa, a także na wchodzenie coraz głębiej w serce Ewangelii, gdzie ubodzy są uprzywilejowani przez Boże miłosierdzie” (“Misericordiae vultus”, 15). Bowiem to w człowieku ubogim ciało Chrystusa “staje się znów widoczne w umęczonych, poranionych, ubiczowanych, niedożywionych, uciekinierach…, abyśmy mogli Go rozpoznać, dotknąć i troskliwie Mu pomóc” (tamże). Jest niebywała i skandaliczna tajemnica przedłużającego się w dziejach cierpienia niewinnego Baranka, krzaku gorejącego bezinteresowną miłością, przed którym można tylko, jak Mojżesz, zdjąć z nóg sandały (por. Wj 3, 5); a tym bardziej, gdy ubogim jest brat lub siostra w Chrystusie, cierpiący z powodu swojej wiary.

W obliczu tej miłości potężnej jak śmierć (por. Pnp 8, 6) najnędzniejszym ubogim jest ten, kto nie chce przyznać, że nim jest. Wydaje mu się, że jest bogaty, a w rzeczywistości jest najuboższy z ubogich. A to dlatego, że jest niewolnikiem grzechu, który każe mu używać swego bogactwa i władzy nie po to, by służyć Bogu i bliźnim, ale by zagłuszyć w sobie głęboką świadomość, że i on w rzeczywistości jest tylko ubogim żebrakiem. Im większym bogactwem i władzą dysponuje, tym większe może się stać jego kłamliwe zaślepienie. Dochodzi do tego, że nie chce nawet widzieć ubogiego Łazarza, żebrzącego u drzwi jego domu (por. Łk 16, 20-21), który jest figurą Chrystusa żebrzącego w ubogich o nasze nawrócenie. Łazarz stanowi możliwość nawrócenia, którą Chrystus nam daje, a której być może nie widzimy. Temu zaślepieniu towarzyszy pełne pychy delirium wszechmocy, w którym rozlegają się złowieszczo szatańskie słowa: “będziecie jak Bóg” (Rdz 3, 5), będące źródłem każdego grzechu. To delirium może przyjąć formę społeczną i polityczną, jak pokazały systemy totalitarne XX w. i jak pokazują dzisiaj ideologie promujące jedyną słuszną myśl oraz techno-naukę, dążące do tego, by Bóg stał się nieistotny, a człowiek został sprowadzony do masy, którą można posługiwać się w sposób instrumentalny. Obecnie mogą to pokazywać także struktury grzechu związane z modelem fałszywego rozwoju, opartego na kulcie pieniądza, który zobojętnia na los ubogich bogatsze osoby i społeczeństwa, które zamykają przed nimi drzwi, odmawiając nawet ich zobaczenia.

Dla wszystkich zatem Wielki Post w tym Roku Jubileuszowym jest sprzyjającym czasem, by wreszcie móc wyjść z wyobcowania poprzez słuchanie Słowa Bożego oraz uczynki miłosierdzia. Poprzez uczynki względem ciała dotykamy ciała Chrystusa w braciach i siostrach, którzy potrzebują, by ich nakarmić, odziać, przyjąć do domu i nawiedzić, a poprzez uczynki duchowe – dawanie rad, pouczanie, darowanie uraz, upominanie i modlitwę, obcujemy bardziej bezpośrednio z naszą własną grzesznością. Z tego powodu uczynków względem ciała i względem ducha nigdy nie należy od siebie oddzielać. Bowiem właśnie wtedy, gdy dotyka w ubogim człowieku ciała Chrystusa Ukrzyżowanego, grzesznik może otrzymać w darze uświadomienie sobie, że on sam jest biednym żebrakiem. Na tej drodze także “pyszniący się”, “władcy”, “bogacze”, o których mówi Magnificat, mają możliwość spostrzeżenia, że są niezasłużenie miłowani przez Chrystusa ukrzyżowanego, który umarł i zmartwychwstał również dla nich. Tylko ta miłość może zaspokoić pragnienie nieskończonego szczęścia i miłości, które człowiek usiłuje osiągnąć, łudząc się, że je znajdzie w kulcie wiedzy, bogactwa i władzy. Jest jednak zawsze niebezpieczeństwo, że coraz szczelniej zamykając się na Chrystusa, który w ubogich i potrzebujących wciąż puka do drzwi ich serc, pyszni, możni i bogaci skażą sami siebie na tę wieczną otchłań samotności, którą jest piekło. Dlatego dla nich i dla nas wszystkich na nowo rozbrzmiewają pełne bólu słowa Abrahama: “Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” (Łk 16, 29). Słuchanie Słowa i wprowadzanie go w życie przygotowuje nas w najlepszy sposób do świętowania ostatecznego zwycięstwa nad grzechem i nad śmiercią zmartwychwstałego Oblubieńca, Tego, który pragnie oczyścić swą Oblubienicę, która oczekuje na Jego przybycie.

Nie zmarnujmy tego czasu Wielkiego Postu, który sprzyja nawróceniu! Prośmy o to przez macierzyńskie wstawiennictwo Dziewicy Maryi, która jako pierwsza, w obliczu wielkiego Bożego miłosierdzia, jakim Bóg Ją darmo obdarował, uniżyła się (por. Łk 1, 48) mówiąc, że jest pokorną służebnicą Pańską (por. Łk 1, 38).

Watykan, 4 października 2015 r., w święto św. Franciszka z Asyżu

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/dokumenty/oredzia-papieskie/art,31,oredzie-papieza-franciszka-na-wielki-post.html?utm_source=deon&utm_medium=link_artykul

____________________________

Franciszek i słowa wzięte prosto z życia

Papież w Ciudad Juárez: więzienie to obraz naszego społeczeństwa

Miłosierdzie Boże przypomina nam, że więzienia są oznaką tego, jacy jesteśmy jako społeczeństwo, są oznaką w wielu przypadkach przemilczeń i zaniedbań, które sprowokowały kulturę odrzucenia – powiedział Franciszek podczas dzisiejszej wizyty w więzieniu CeReSo n.3 w Ciudad Juárez w Meksyku.

– Poznaliście siłę bólu i grzechu, nie zapominajcie, że macie także do dyspozycji siłę zmartwychwstania, siłę miłosierdzia Bożego, które wszystko czyni nowym – zaznaczył papież.

Przeczytaj pełen tekst papieskiego przemówienia. 
Franciszek powiedział, że jego wizyta wpisuje się w obchody Jubileuszu Miłosierdzia i podkreślił, że nie ma miejsca, do którego miłosierdzie Boże nie może dotrzeć, nie ma takiej przestrzeni ani osoby, której nie może ono dotknąć.

Franciszek zwrócił uwagę na konieczność przerwania błędnego koła przemocy i przestępczości. W kontekście miłosierdzia przypomniał, że więzienia są oznaką tego, jacy jesteśmy jako społeczeństwo, są oznaką w wielu przypadkach przemilczeń i zaniedbań, które sprowokowały kulturę odrzucenia. – Są oznaką kultury, która przestała stawiać na życie; społeczeństwa, które porzuciło swe dzieci – zaznaczył Ojciec Święty.

Zwrócił uwagę, że reintegracja do społeczeństwa nie zaczyna się w więziennych murach, ale na ulicach miasta. – Reintegracja, czyli resocjalizacja zaczyna się od tworzenia systemu, który moglibyśmy nazwać systemem zdrowia społecznego, to znaczy społeczeństwem, które próbuje nie wywoływać choroby, dokonując skażenia relacji w dzielnicy, w szkołach, na placach, na ulicach, w domostwach, w całej przestrzeni społecznej – powiedział papież.

Franciszek zwrócił uwagę, że niekiedy ma się wrażenie, że więzienia stawiają sobie za cel bardziej postawienie ludzi w sytuacji dalszego popełniania przestępstw, aniżeli krzewienia procesów resocjalizacji, pozwalających wsłuchiwać się w problemy społeczne, psychologiczne i rodzinne, które doprowadziły daną osobę do określonej postawy. – Problemu bezpieczeństwa nie rozwiązuje się wyłącznie przez wtrącanie do więzień, ale jest on wołaniem o interwencję, aby stawić czoła podejmując przyczyny strukturalne i kulturowe braku bezpieczeństwa, które dotykają całej tkanki społecznej – powiedział papież.

Franciszek przypomniał, że miłosierdzie jest nakazem moralnym dla całego społeczeństwa. – W zdolności społeczeństwa, by włączyć swych ubogich, chorych lub więźniów tkwi możliwość, by mogli oni uzdrowić swe rany i budować dobre współżycie – zaznaczył papież i przypomniał, że ponowne włączenie społeczne zaczyna się od posłania wszystkich naszych dzieci do szkół oraz od godnej pracy dla ich rodzin, tworząc publiczne przestrzenie rozrywki i wypoczynku, umacniając instytucje udziału w życiu obywatelskim, opiekę zdrowotną, dostęp do podstawowych usług i tak dalej, by wymienić tylko niektóre środki.

Franciszek przestrzegł, aby nie pozostawać więźniami przeszłości i zachęcił więźniów aby uwierzyli w siłę miłosierdzia Bożego i walczyli o odwrócenie tych sytuacji, które rodzą dalsze wykluczenie. – Rozmawiajcie ze swoimi bliskimi, opowiadajcie im o swoich doświadczeniach, pomagajcie powstrzymać koło przemocy i wykluczenia. Ten, kto wycierpiał największy ból i o którym moglibyśmy powiedzieć, że “doświadczył piekła”, może stać się prorokiem w społeczeństwie. Pracujcie, aby to społeczeństwo, które wykorzystuje i odrzuca, zaprzestało zbierania swego żniwa – zachęcał Franciszek.

Papież podziękował wszystkim pracownikom więzienia, kapelanom, osobom konsekrowanym i świeckim, którzy “poświęcają się, aby podtrzymać w więzieniu żywą nadzieję Ewangelii Miłosierdzia”.

Na zakończenie papież wraz ze zgromadzonymi odmówili w ciszy modlitwę aby “Bóg pomógł wszystkim uwierzyć w Jego miłosierdzie“.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/aktualnosci-papieskie/art,3976,papiez-w-ciudad-jurez-wiezienie-to-obraz-naszego-spoleczenstwa.html

___________________________

Papież: Bóg rozliczy ciemiężycieli naszych czasów

(fot. PAP/EPA/ALESSANDRO DI MEO)

Do budowania Meksyku, na który zasługują przyszłe pokolenia, w którym nie ma osób pierwszej, drugiej czy czwartej kategorii, ale jest jeden Meksyk, który umie rozpoznać w innym godność dziecka Bożego – zachęcał Franciszek podczas spotkania 17 lutego ze światem pracy w kolegium Bachilleres stanu Chihuahua w Ciudad Juárez.

“Papież nie jest narzędziem polityki meksykańskiej”

(fot. © Mazur/catholicnews.org.uk)

Papież Franciszek nie jest narzędziem polityki Meksyku, a o plagach nękających ten kraj mówi jako duszpasterz. Zapewnił o tym dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej ks. Federico Lombardi SI.

Wyjaśnił, że moralne i polityczne przesłania Franciszka są “bardzo mocne” i powinny przekładać się na konkrety bezpieczeństwa, sprawiedliwości i niewykluczania kogokolwiek ze społeczeństwa.
Rzecznik watykański wyraził zdziwienie niedawną wypowiedzią kandydata na prezydenta USA Donalda Trumpa, jakoby papież nie znał rzeczywistości amerykańskiej, zwłaszcza w sprawach migracji. Franciszek zawsze mówi o problemach migracji i o spoczywającym na nas obowiązku szukania rozwiązania ich – przypomniał włoski jezuita. Wyjaśnił, że chodzi o to, aby w sposób humanitarny przyjmować tych, którzy przybywają z innych krajów w poszukiwaniu lepszego życia, godności i pokoju.

– Problemy, o których wielokrotnie mówił Ojciec Święty, dotyczą migracji, przemytu narkotyków, przemocy, korupcji, marginalizacji ludności tubylczej, bezrobocia, zwłaszcza wśród młodzieży – tłumaczył dalej ks. Lombardi. Dodał, że papież podejmuje te plagi Meksyku jako duszpasterz z pozycji duchowych i religijnych, jednocześnie ze świadomością, że nie ma gotowych rozwiązań tych spraw.

Sądzę, że motto wybrane przez papieża dla jego podróży do Meksyku: “Misjonarze miłosierdzia i pokoju” łączy się doskonale z tym, co on robi, gdyż jest to naprawdę wielka posługa duchowa, duszpasterska i kapłańska – podkreślił dyrektor Biura Prasowego Stolicy Apostolskiej.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,25077,papiez-nie-jest-narzedziem-polityki-meksykanskiej.html

___________________________

Film “Cierń Boga” wkrótce w kinach i kościołach

“To pierwszy film o Chrystusie widzianym oczami apostołów” – mówi o filmie “Cierń Boga” Michał Konrat, dystrybutor najnowszego obrazu o Jezusie z Nazaretu, którego polska premiera odbędzie się 19 lutego.

Wyjątkowo film będzie można obejrzeć nie tylko w kinach, ale i w parafiach, które uzyskają odpowiednią licencję. Patronem medialnym jest Katolicka Agencja Informacyjna.

– Film pokazywany był w Hiszpanii w ubiegłym roku, również w Wielkim Poście – wyjaśnia dystrybutor, wskazując, że hiszpańskie doświadczenia pozwalają twierdzić, że dobrze pomoże on wejść osobom wierzącym w atmosferę przedświątecznego wyciszenia i refleksji.

Michał Kondrat podkreśla, że choć sam temat jest widzom dobrze znany, to ciekawe i innowacyjne w tym obrazie jest spojrzenie na Jezusa Chrystusa oczami samych apostołów.

Akcja filmu zaczyna się trzy lata przed śmiercią Jezusa od powołania poszczególnych uczniów i prowadzi przez biblijną opowieść do spotkania Zmartwychwstałego z apostołami w wieczerniku. – To film, który ukazuje Chrystusa jako człowieka podobnego do innych ludzi. Ukazuje też słabości i ułomności uczniów, którzy w końcu dostrzegają w nim Mesjasza” – wyjaśnia dystrybutor.

Obraz hiszpańskiego reżysera i producenta filmów i programów telewizyjnych, Óscara Parra de Carrizosy jest też interesującą podróżą w przeszłość do Izraela z I w przed Chr. Dzięki współpracy z Hiszpańskim Instytutem Biblijnym, w oparciu o najnowsze badania archeologiczne na ekranie zobaczyć możemy zobaczyć nieznany dotąd Bliski Wschód z przełomu wieków.

Wszystkie zwyczaje, naczynia i pomieszczenia precyzyjnie odzwierciedlają te z czasów Chrystusa. Piękne sceny, kręcone nad Jeziorem Tyberiadzkim, w Jerozolimie czy w biblijnym Kafarnaum, towarzyszą głębokim dialogom wybranym z najlepszych tłumaczeń Ewangelii.

“Cierń Boga” to poruszająca opowieść, która przedstawia nowy punkt widzenia wydarzeń sprzed dwóch tysięcy lat. Moment ukrzyżowania sfilmowany jest w taki sposób, że odzwierciedla najnowsze odkrycia medycyny sądowej, dotyczące egzekucji dokonanej w tak bestialski sposób.

Film, który tematyką wpisuje się w przeżywaną w Kościele w wielkim poście tajemnicę śmierci i zmartwychwstania Chrystusa będzie można oglądać we wszystkich kinach studyjnych w Polsce. Specjalne pokazy dla grup zorganizowanych będzie też można zamawiać w multipleksach Cinema City, Multikino i Helios.

Polski dystrybutor zaproponował też innowacyjne rozwiązanie emisji filmu dla mieszkańców miejscowości, w których dostęp do kin jest utrudniony. – Już dwa tygodnie po premierze, po wcześniejszym wykupieniu licencji, pokazy specjalne będą mogły organizować również parafie – wyjaśnia Michał Kondrat z Kondrat Media.

Film “Cierń Boga” w reż. Óscara Parra de Carrizosy wejdzie do kin 16 lutego. 8 lutego w siedzibie Konferencji Episkopatu Polski odbędzie się spotkanie prasowe omawiające nową formułę dystrybucji filmu dla parafii oraz towarzyszące mu inicjatywy katechetyczne. Dystrybutorem filmu jest Kondrat Media, a patronem medialnym Katolicka Agencja Informacyjna.

Szatan zaczął machać ogonem lęku i niewiedzy, złości i agresji. I przykro to stwierdzić, ale nasza Ojczyzna daje się coraz bardziej wciągać w spiralę nienawiści.

“Niechęć wobec obcych jest nie do pogodzenia z miłością bliźniego” – przypomina kardynał Stanisław Dziwisz. Gdy brakuje nam życzliwości wobec osób uciekających przed pożogą wojny, to diabeł a nie Pan Bóg się cieszy. Tym bardziej, że jako Polacy mamy dług do spłacenia. Niejeden kraj otworzył przed nami granice, gdy szukaliśmy schronienia i godnego życia.

“Dlaczego tylko sami młodzi mężczyźni, jak widzę w mediach, uciekają do Europy? – pyta mnie jedna z uczestniczek spotkania biblijnego. “Czy nie powinni zostać i bronić ojczyzny?”

Problem w tym, że nie jest to takie proste. Nie tylko jednej stronie konfliktu wydaje się, że walczy dla dobra ojczyzny. A dlaczego silni, zdolni, znający języki młodzi mężczyźni wiodą prym w migracyjnym kryzysie? Otóż liczne rodziny zbierają pieniądze, by wysłać tego, który sobie poradzi ze znalezieniem pracy i jak najszybciej ściągnie pozostałych członków rodziny w bezpieczne miejsce.

To konkretna odpowiedź na podejrzliwość rozdmuchiwaną przez niektóre media. Niestety rzadko to wyjaśnienie przebija się przez ksenofobiczny lęk. Nie chcemy również dostrzec uciekających tysięcy kobiet i dzieci, których nie było gdzie zostawić. Zdesperowani, a tym samym nieufni, skażeni wojną, pukają do naszych drzwi.

Mój przyjaciel, jezuita pracujący w Syrii, mówił na spotkaniu w Białymstoku, że przekonał kuzyna, by nie wyjeżdżał do Europy. Na drugi dzień jego ukochany kuzyn został zastrzelony. To nie takie proste, gdy ktoś musi wybierać między śmiercią, a ucieczką. Ojciec Franz, przełożony jezuitów w Homs (Syria), zdecydował się pozostać z wiernymi.

Mija rok od jego śmierci. Ale nie tylko chrześcijanie giną. Także alawici, Kurdowie, muzułmanie. Tracą wszystko i są brutalnie mordowani. Cierpienie upokorzonego człowieka, bez względu na to, jaką religię wyznaje i do jakiej partii politycznej należy, czy grzeszy więcej czy mniej, woła do Boga nie mniej niż krew niewinnych.

Pilnie potrzebna jest edukacja społeczeństwa, które nic nie wie o kulturze migrantów przybywających do Europy. Gdy czegoś nie znamy, bardziej się boimy. Kościół powinien zmobilizować katolickich nauczycieli, a przede wszystkim katechetów, by dawali przykład ewangelicznej życzliwości wobec uchodźców, by zapraszali ich na lekcje religii, by mówili z troską o różnicach kulturowych. Co przeciętny Polak wie o chrześcijanach na Bliskim Wschodzie? Niewiele.

Mój syryjski współbrat był wielokrotnie pytany o to, czy ludzie nie boją się przychodzić na mszę. “A dlaczego maja się bać?” – odpowiada. “W Kościele znajdują schronienie i nadzieję”. A zapytany, jak wygląda msza w zburzonym mieście, odpowiada: “Bardzo podobnie jak u was, z tym, że u nas jest więcej ludzi w kościele i gdy spadają bomby, głośniej śpiewamy”. Zburzony kościół, który udało mu się z wiernymi odbudować, na drugi dzień po ukończeniu rekonstrukcji, znowu został trafiony bombą.

“Niech zostaną w Syrii!” – wołają polscy nacjonaliści, a rząd deklaruje wysłanie pieniędzy, by odbudowywali, to co już raz odbudowane znowu legło w gruzach. Na jak długo?

Szatan zaczął mieszać nam w głowach i podpowiadać katolicyzm bez Ewangelii. Kardynał Christoph Schönborn, w jednym z wywiadów, przypomina nam o Sądzie Ostatecznym, na którym Chrystus zapyta każdego z nas o przybyszów. Co wtedy odpowiemy? “Czyż jestem stróżem kogoś obcego? Przecież troszczyłem się o siebie, o swoją rodzinę i tradycję. Czyż to nie wystarczy?” Będzie nam bardzo wstyd, że nie rozpoznaliśmy Chrystusa.

Prorocze słowa, jakie wypowiedział austriacki kardynał pod adresem “zaślepionych haniebną propagandą”, pod naszym adresem, musimy wziąć sobie do serca i zrobić porządny rachunek sumienia: “To skandal – mówi kardynał – a odwoływanie się do chrześcijańskich wartości jest śmieszne. (…) Co się stało? Co się z wami stało?” Czytając to, niemal spaliłem się ze wstydu. Boże dopomóż nam w przemianie serc w Świętym Roku Miłosierdzia.

Wojciech Żmudziński SJ – dyrektor Centrum Kształcenia Liderów i Wychowawców im. Pedro Arrupe, redaktor naczelny kwartalnika o wychowaniu i przywództwie “Być dla innych”

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,2323,szatan-zaczal-machac-ogonem.html

___________________________

Kuwejt: protest przeciw budowie kościołów

Duża grupa parlamentarzystów i prawników Kuwejtu gwałtownie sprzeciwiła się zapowiedzianej przez władze stolicy tego kraju zgodzie na budowę kościołów.

Muzułmański prawnik Ahmad al-Azemi zapowiedział zgłoszenie inicjatywy deputowanych, przeciwstawiającej się tym planom, które – jak zaznaczył – “jest sprzeczne z szariatem” [prawem muzułmańskim].

Przeciwnicy budowy nowych świątyń chrześcijańskich powołują się zresztą nie tylko na prawo koraniczne, ale także na konstytucję kraju, stanowiącą, iż w Kuwejcie islam jest religią oficjalną i źródłem ustawodawstwa.

W tej sytuacji wszyscy naukowcy i znawcy prawa islamskiego będą zgodni co do tego, że na Półwyspie Arabskim nie wolno wznosić żadnego niemuzułmańskiego obiektu kultowego – uważa al-Azemi i jego zwolennicy.

W ubiegłym tygodniu dyrektor generalny władz Miasta Kuwejtu Ahmad al-Manfuhi oświadczył na łamach miejscowych mediów, że wyrażono zgodę na budowę nowych kościołów. Tymczasem po wspomnianych protestach kierownik miejskiego wydziału technicznego Fahd al-Sane dał do zrozumienia, że dotychczas nie otrzymał żadnych informacji na temat przydzielenia działek pod budowę kościołów.

Sprawa budowy świątyń chrześcijańskich w Kuwejcie i w ogóle na całym Półwyspie Arabskim ciągnie się od wielu lat. Na przykład w latach 2012 i 2013 miejscowi parlamentarzyści sprzeciwili się kategorycznie wszelkim planom w tym zakresie, a wielki mufti Arabii Saudyjskiej wezwał nawet do zburzenia tych kościołów, które tam już istnieją.

Gdy w lutym 2013 władca Bahrajnu wydał zezwolenie na wzniesienie tam katedry katolickiej, wywołało to gwałtowne sprzeciwy miejscowych muzułmanów, a nawet doprowadziło do napięć w stosunkach tego kraju z niektórymi innymi państwami tego regionu, łącznie z Iranem.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,24844,kuwejt-protest-przeciw-budowie-kosciolow.html

__________________________________

Frustracja egzystencjalna, cierpienie i choroba

“Nie wszystko, co mieni się chorobą, jest rzeczywiście chorobą”, powiedział niedawno ktoś, kto ma bogate doświadczenie w dziedzinie zaburzeń psychicznych. Chciał przez to powiedzieć: Nie wszystkie formy wyrazu cierpienia czy przygnębienia są depresjami w sensie klinicznym.

Istnieją również formy przygnębienia i smutku, które trzeba nazwać “ludzkimi” – wtedy mianowicie, kiedy są one bezpośrednim, odczuwalnym wyrazem życiowej melancholii, kiedy zatem pojawiają się pytania o wartość, sens i oparcie, które należą do najważniejszych pytań w życiu.

Dlatego najwyższy czas postawić sobie pytanie, czy znaczną część coraz częściej występujących “depresji” należy istotnie kwalifikować jako chorobę, czy niejednemu cierpiącemu nie odbiera się tego, co najlepsze, uznając błędnie jego wewnętrzny mrok za objaw patologiczny. Oczywiście, granica między depresją o charakterze chorobowym a cierpieniem “ludzkim” jest bardzo wąska. Gdyby jednak na odmienne przyczyny i podłoże obu tych postaci cierpienia zwrócono większą niż dotychczas uwagę, poszukano by też odmiennych dróg rozwiązania.

W wielu przypadkach jednak “to, co mieni się chorobą, jest rzeczywiście chorobą”. Zastanowił mnie artykuł w “Die Zeit”10, w którym dziennikarz i lekarz Werner Bartens zwraca uwagę na dwa zjawiska:

• Z jednej strony ludzie są coraz zdrowsi, tak że stan zdrowotny ludzkiej populacji jest bardziej zadowalający niż kiedykolwiek dotąd, a przeciętna długość życia nieustannie wzrasta.
• Z drugiej strony co drugi pacjent cierpi na choroby, których nie można wytłumaczyć przyczyną organiczną ani infekcyjną, ani biochemiczną, jak na przykład alergie, syndromy wyczerpania, szumy uszne, zespół jelita drażliwego, bóle we wszystkich mięśniach i stawach, ból głowy, duszność, gwałtowne bicie serca, problemy z kręgosłupem itd.

Wniosek autora jest taki: “Wraz ze zmianą obrazów choroby wzrastają też oczekiwania pod adresem medycyny. Jednocześnie zmniejsza się gotowość do tego, by spostrzegać cierpienie i różne dolegliwości jako element egzystencji (podkreślenie autora). A przecież recepty na wszechstronną beztroskę nigdy nie uzyskamy. Nawet gdybyśmy pewnego dnia mieli całkowicie rozszyfrować genetyczne podstawy życia”.
Czy może być tak, że występowaniu znacznej części zaburzeń i chorób, których przyczyny nie daje się znaleźć, sprzyja frustracja egzystencjalna? Brak sensu dotyka wszak istoty człowieka, a tym samym jego całości. Przecież gdyby nawet pojawianie się owych zjawisk patologicznych nie miało nic wspólnego z frustracją egzystencjalną, to niewątpliwie człowiek mający poczucie sensu znacznie lepiej może sobie radzić z owymi dolegliwościami niż osoba sfrustrowana.

Więcej w książce: Co jest ważne. Wartości w twoim życiu – Uwe Böschemeyer

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/depresja/art,107,frustracja-egzystencjalna-cierpienie-i-choroba.html

__________________________

Dlaczego ludzie nienawidzą siebie?

Czekamy na film o sowieckich łagrach