Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze.

A wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: “Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?” I powątpiewali o Nim.
A Jezus mówił im: “Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu, może być prorok tak lekceważony”. I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał.

Komentarz do Ewangelii:

Człowiek jest zdolny wymyślić mnóstwo argumentów usprawiedliwiających jego niewiarę w Boga. Takim argumentem może być niedostępność i “nadzwyczajność” Boga, ale także Jego wielka bliskość i “zwyczajność”.

Może dlatego Bóg objawia się nam jednocześnie jako bliski i daleki, mocny i słaby, mały i wielki, groźny i łagodny, itd. Tym bardziej, że On rzeczywiście jest nieskończenie bogaty w swych przymiotach.

My jednak mamy wielką skłonność do “szukania dziury w całym” i dlatego nasza wiara rozwija się z takimi oporami. Tymczasem wiara wymaga otwartości na absolutną nowość i uznania, że gdy chodzi o poznanie Boga, to “wiem, że nic nie wiem”, póki On sam mi się nie objawi.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2752,ewangelia-to-trzeba-zrobic-zeby-uwierzyc.html

__________________________

Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła
Medytacje o życiu Chrystusa; Opera omnia, t. 12, p. 530s

Pan Jezus, powróciwszy ze świątyni jerozolimskiej do Nazaretu ze swoimi rodzicami, pozostał z nmi aż do lat trzydziestu „i był im poddany” (Łk 2,51). Pismo nam nic nie mówi na temat Jego życia w tym czasie, co się wydaje dziwne… Ale bądź uważny i zobaczysz jasno, że niczego nie robiąc, czynił cuda. Każdy Jego gest objawia Jego tajemnicę. A skoro działał z mocą, to zamilkł także z mocą i pozostał z mocą na uboczu, w cieniu. Najwyższy Mistrz, który będzie nas nauczał dróg życia, czyni dzieła mocy od swej młodości, ale w sposób zadziwiający, nieznany i niesłychany – w oczych ludzi był niepotrzebny, nieuczony i żyjący w pogardzie…

Zależało mu mocno na tym stylu życia, aby być uważanym przez wszystkich jako ktoś lichy i nieznaczący; tak, jak zapowiedział prorok w Jego imieniu: „Ja zaś jestem robak, a nie człowiek” (Ps 22,7). Widzisz zatem co robił, niczego nie robiąc. Czynił się godnym pogardy…, sądzisz, że to niewiele? To pewne, nie On tego potrzebował, lecz my. Nie znam nic trudniejszego ani większego. Wydaje mi się, że doszli do najwyższego stopnia ci, którzy z całego serca i bez fałszu panują nad sobą, pragnąc jedynie być pogardzanymi, żyć pokornie i nie liczyć się w oczach świata. To większe zwycięstwo niż zdobycie miasta.

____________________________

Milczenie Jezusa (3 lutego 2016)

• przez PSPO
• 2 lutego 2016

Jezus przyszedł do swego rodzinnego miasta. A towarzyszyli Mu Jego uczniowie. Gdy nadszedł szabat, zaczął nauczać w synagodze.

A wielu, przysłuchując się, pytało ze zdziwieniem: «Skąd On to ma? I co za mądrość, która Mu jest dana? I takie cuda dzieją się przez Jego ręce. Czy nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? Czyż nie żyją tu u nas także Jego siostry?» I powątpiewali o Nim.

A Jezus mówił im: «Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony».

I nie mógł tam zdziałać żadnego cudu, jedynie na kilku chorych położył ręce i uzdrowił ich. Dziwił się też ich niedowiarstwu. Potem obchodził okoliczne wsie i nauczał (Z rozdz. 6 Ewangelii wg św. Marka)

Jezus, który milczy… Fascynująca tajemnica wyłania się z dzisiejszej Ewangelii. Możemy przenieść się oczyma wiary w czas nazaretański, kiedy nasz Zbawiciel, pokorny Mesjasz, przez 30 lat żył w ukryciu, nierozpoznany przez nikogo. Był tak ukryty, że nie poznali Go nawet sąsiedzi, a kiedy przybył jako nauczyciel, to, jak to dziś czytamy, wszyscy byli zaskoczeni. Jezus, który milczy, który usuwa się w cień…

Dzisiejsze czytania liturgiczne: 2 Sm 24, 2. 9-17; Mk 6, 1-6

Może dziś zwłaszcza potrzebny nam jest taki przykład – kogoś, kto potrafi stanąć z boku, nie domagać się braw, ustąpić innym. W jakiś sposób przykład Jezusa pociąga wielu. Na ile pociąga nas Jezus milczący, Jezus zapracowany i rozmodlony pod niebem Nazaretu?

Szymon Hiżycki OSB | Pomiędzy grzechem a myślą

http://ps-po.pl/2016/02/02/milczenie-jezusa-3-lutego-2016/

________________________

Jan Paweł II

Stały się światłością dla pokoleń

Homilia wygłoszona podczas kanonizacji błogosławionych Klaudyny Thevenet i Teresy od Jezusa «de Los Andes» 21 marca 1993

21 marca, w IV niedzielą Wielkiego Postu («Laetare»), która ma charakter szczególnie radosny, Ojciec Światy zaliczył w poczet świętych bł. Klaudynę Thevenet (zm. 1837 r.), Francuzkę, założycielkę Zgromadzenia Sióstr Jezusa i Maryi oraz bł. Teresę od Jezusa, zwaną «de Los Andes» (zm. 1920 r.), Chilijkę, nowicjuszkę Zakonu Sióstr Karmelitanek Bosych. Mszę św. sprawowało z Papieżem 65 koncelebransów (wśród nich wielu kardynałów i biskupów), reprezentujących wszystkie kontynenty. Bazylikę św. Piotra wypełnili pielgrzymi z Belgii, Francji, Hiszpanii, Niemiec, Włoch, Indii, Pakistanu, Nowej Zelandii, Kanady, Stanów Zjednoczonych, Argentyny, Boliwii, Chile, Kolumbii, Kuby, Meksyku, Urugwaju, a także z Libanu i Syrii. Wspomnienie liturgiczne św. Klaudyny Thevenet będzie obchodzone 3 lutego, a św. Teresy od Jezusa «de Los Andes» 13 lipca.

1. «Ja jestem światłością świata» (J 8, 12).

Dzień dzisiejszy, IV niedzielę Wielkiego Postu, można by słusznie nazwać dniem światłości. Na drodze przygotowania do chrztu katechumeni w pierwszych wiekach chrześcijaństwa doświadczali w liturgii tego dnia, wielokrotnie odwołującej się do biblijnego tematu światła, bliskości tego momentu, w którym obmycie w wodzie chrztu miało otworzyć oczy ich duszy na światło wiary i włączyć ich we wspólnotę Kościoła.

Sakrament chrztu oznacza przejście ze śmierci do życia wraz z Chrystusem ukrzyżowanym i zmartwychwstałym. Chrystus jest życiem, życie zaś «jest światłością świata». Słowo, które przyszło na świat, Syn współistotny Ojcu, jest «Światłością ze Światłości». Ci, którzy Go przyjmują, przyjmują Światłość. Otwierają się im oczy, wewnętrzny wzrok ducha, aby widzieć «wielkie dzieła Boże» (magnalia Dei) (Dz 2, 11).

Ewangelia IV niedzieli Wielkiego Postu na kanwie uzdrowienia niewidomego ukazuje niełatwą drogę, jaka prowadzi do odkrycia tej Światłości, którą jest Chrystus. Na ileż sposobów wydarzenie zapisane w Janowej Ewangelii odtwarza się w życiu różnych ludzi we wszystkich czasach!

Sposobów jest wiele, ostatecznie jednak Światłość przebija się poprzez mroki wewnętrzne i zewnętrzne. Człowiek widzi. Więcej. Człowiek staje się świadkiem Prawdy, która przychodzi od Boga.

2. «Ja jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, (…) będzie miał światło życia» (J 8, 12). Apostoł zaś pisze: «jesteście światłością w Panu: postępujcie jak dzieci światłości!» (Ef 5, 8).

W dniu dzisiejszym Kościół pragnie wypowiedzieć słowa Apostola pod adresem dwóch jego córek, które stały się «światłością w Panu»: Marii od św. Ignacego (Klaudyny Thevenet) oraz Teresy «de Los Andes» (Juany Fernandez Solar). Te «córki światłości» wyróżniły się jako świadkowie Chrystusa w świecie: Klaudyna Thevenet w «starej» Europie, Juana Fernandez Solar w «Nowym Świecie». W czasie gdy obchodzimy jeszcze pięćsetną rocznicę ewangelizacji wielkiego kontynentu amerykańskiego, zbieramy wspaniałe kwiaty, jakie wyrosły wśród narodów tej «nowej ziemi» dzięki Dobrej Nowinie i łasce chrztu świętego.

3. Obydwie otrzymały chrzest w Kościele, który pozwolił im narodzić się do życia Bożego. Chrześcijańskie dzieciństwo przygotowało Klaudynę Thevenet do przetrwania najtrudniejszej próby jej młodości — egzekucji dwóch braci, straconych na gilotynie. Przechodząc przez tę «ciemną dolinę» (Ps 23 [24], 4), umiała zawierzyć się całkowicie Bogu. Jej powołanie wyrasta z tej rany. Heroiczne przebaczenie, czerpiące inspirację z postawy braci, niejako kazało jej zwrócić się z wiarą i miłością ku innym ludziom zranionym przez życie, których widziała wokół siebie. Patrząc na cierpienie spowodowane przez przewroty i wojny tej epoki, pragnęła odpowiedzieć na nie miłością. Któż zaś bardziej potrzebował opieki, oparcia i pomocy w tych trudnych czasach niż porzucone dzieci, bezbronne istoty, narażone na utratę wszystkiego i na wszelkie formy wyzysku?

Słyszeliśmy słowa skierowane do proroka Samuela: «człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce» (l Sm 16, 7). W słabości dziecka Klaudyna Thevenet dostrzegała moc Boga Stwórcy; w jego nędzy — chwałę Wszechmogącego, który nas nieustannie wzywa i powołuje, by udzielić nam pełni swego życia; w dziecku opuszczonym zobaczyła Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego, który dla ludzi pozostaje zawsze obecny w swoich braciach najmniejszych. Oto dlaczego święta z Lyonu postanowiła poświęcić życie włączaniu dzieci i młodzieży do życia społecznego w zdrowych i godnych warunkach.

Zapewnić chrześcijańskie wychowanie dziewczętom z wszystkich warstw społecznych — taka była jej misja, takie jest jej przesłanie.

W swojej koncepcji wychowania łączyła wrażliwość na rzeczywistości ludzkie i Boże. Domy, które zakładała dla najuboższych, nazywano Providences — «domami Opatrzności». Należy przecież uczyć młodych dobrej organizacji i prowadzenia domu, wykonywania z taką samą starannością i miłością prac wielkich i małych. Żarliwa miłość oddaje się na służbę młodym, pomaga im z szacunkiem i oddaniem, aby każdy mógł dać z siebie to, co ma najlepszego. Klaudyna Thevenet ujawnia jeden z sekretów swojego działania w słowach: «Najlepszy przełożony to nie ten, który wyznacza najsurowsze kary, ale ten, który potrafi tak postępować, by popełniano jak najmniej wykroczeń». Nieustannie przyzywała dobroci Bożej.

4. Aby skutecznie wypełniać swą misję, Klaudyna Thevenet gromadzi wokół siebie grupę dziewcząt pełnych entuzjazmu, które tak jak ona znajdują źródło mocy w Sercu Chrystusa i w Sercu Jego Matki. Dzięki bardzo silnemu zespoleniu wrażliwości na wolę Bożą, miłości do Jezusa i Maryi oraz posłusznej wierności wobec Kościoła, m. Maria od św. Ignacego zakłada Zgromadzenie Sióstr Jezusa i Maryi, co też zapewnia wzrost dziełu. Poprzez ofiarną pracę jej towarzyszek «objawiają się sprawy Boże» (por. J 9, 3), czego pragnął sam Chrystus, gdy uzdrawiał niewidomego od urodzenia. Świętość Klaudyny przyniesie owoce w życiu jej sióstr i w misyjnym dynamizmie zgromadzenia. Z radością wynieśliśmy wczoraj do chwały ołtarzy jedną z nich — bł. Dinę Belanger.

W każdym człowieku żyje albo może żyć niewidomy uzdrowiony ze swej ślepoty i powołany, by przyjąć światłość Zbawiciela. Potrzeba przewodników, lekarzy i wychowawców, którzy pomogą młodym całego świata w przyjęciu tej światłości. Św. Klaudyna Thevenet ukazuje, jak bardzo każde dziecko zasługuje na miłość. Swoim siostrom powtarzała: «Niech miłość będzie dla was jak źrenica oka». Tak, spojrzenie skierowane ku dziecku powinno dostrzegać w nim obietnicę, oczekiwanie, objawienie Bożej obecności, dzieło Boga, którego «chwałą» jest żywy człowiek.

5. Światłem Chrystusa dla całego Kościoła chilijskiego jest s. Teresa «de Los Andes», Teresa od Jezusa, karmelitanka bosa, pierwszy owoc świętości Karmelu terezjańskiego Ameryki Łacińskiej, dziś włączona w poczet świętych Kościoła powszechnego.

Podobnie jak w pierwszym czytaniu z Księgi Samuela, którego wysłuchaliśmy, postać Teresy nie wyróżnia się «wyglądem ani wysokim wzrostem». «Nie tak bowiem człowiek widzi — mówi święta księga —jak widzi Bóg, bo człowiek patrzy na to, co widoczne dla oczu, Pan natomiast patrzy na serce» (l Sm 16, 7). Dlatego Bóg sprawił, że w jej młodym życiu, liczącym niewiele ponad dziewiętnaście lat, w jej jedenastu miesiącach Karmelu zajaśniała niezwykłym blaskiem światłość Jego Syna Jezusa Chrystusa, a ona sama stała się latarnią i drogowskazem dla świata, który zdaje się lękać, że Boża jasność go porazi. Ta chilijska karmelitanka, którą z głęboką radością przedstawiam dziś Kościołowi jako dowód nieprzemijającej młodości Ewangelii, daje zsekularyzowanemu społeczeństwu, odwracającemu się od Boga, wyraziste świadectwo życia. Głosi dzisiejszemu człowiekowi, że zazna prawdziwej wielkości i radości, wolności i spełnienia, jeśli będzie kochał Boga, wielbił Go i Mu służył. Życie bł. Teresy jest jakby cichym wołaniem zza klauzury, że «Bóg sam wystarczy!»

Jest wołaniem skierowanym szczególnie do młodych, spragnionych prawdy i szukających światła, które nada sens ich życiu. Młodzieży narażonej nieustannie na wpływy kultury przenikniętej erotyzmem, społeczeństwu mylącemu prawdziwą miłość — która jest darem — z hedonistycznym wykorzystaniem drugiej osoby, ta młoda dziewczyna z Andów ukazuje dziś piękno i szczęście promieniujące z czystych serc.

W swojej tkliwej miłości do Chrystusa Teresa odnajduje istotę chrześcijańskiego orędzia: kochać, cierpieć, modlić się i służyć. W środowisku własnej rodziny nauczyła się kochać Boga ponad wszystko. Zaś poczucie wyłącznej przynależności do Stwórcy sprawiło, że jej miłość bliźniego stała się głębsza i niezłomna. Pisze o tym w jednym z listów: «Kiedy kocham, to na zawsze. Karmelitanka nie zapomina nigdy. Ze swej małej celi towarzyszy wszystkim duszom, które pokochała w świecie» (list z sierpnia 1919 r.).

6. Żarliwa miłość budzi w Teresie pragnienie, by cierpieć z Jezusem i jak Jezus: «Cierpieć i kochać, jak Baranek Boży, który dźwiga grzechy świata» — pisze. Pragnie być niepokalaną hostią składaną w nieustannej ofierze za grzeszników. «Jesteśmy współodkupicielkami świata — pisze dalej — a odkupienie dusz nie może się dokonać bez krzyża» (list z września 1919 r.).

Młoda chilijska święta była nade wszystko duszą kontemplacyjną. Spędzała na modlitwie i adoracji długie godziny przed tabernakulum i u stóp krzyża w swojej celi, zanosząc prośby i ofiarowując się za odkupienie świata, wspomagając mocą Ducha działalność apostolską misjonarzy, a zwłaszcza kapłanów. «Karmelitanka jest siostrą kapłana» (list z 1919 r.). Rzecz jasna, życie kontemplacyjne na wzór Marii z Betanii nie zwalnia Teresy z obowiązku służenia jak Marta. W świecie, w którym ludzie walczą nieustannie, aby się wywyższyć, by posiadać i panować, ona uczy nas, że szczęście polega na pokornej służbie wszystkim, za przykładem Jezusa, który nie przyszedł, aby Mu służono, ale by służyć i by dać życie na okup za wielu (por. Mk 10, 45).

Dzisiaj św. Teresa «de Los Andes» jest nadal w wieczności orędowniczką niezliczonych braci i sióstr. Ta która znalazła niebo na ziemi, zaślubiając Jezusa, teraz ogląda Go w pełnym blasku, a stojąc tak blisko Niego, oręduje za tymi, którzy szukają światła Chrystusa.

7. «Pan jest moim pasterzem» (Ps 23 [22], 1).

Całe pokolenia uczniów, wyznawców, naśladowców Chrystusa w «starym» i w «nowym» świecie, na północy i południu, zwracają się do Tego, który jest Dobrym Pasterzem. Pasterzem dusz. Do tego, który nas odkupił przez krew swego krzyża. Który jest Światłością świata.

To w imieniu tych wszystkich pokoleń przemawiają dziś do nas dwie święte: Maria od św. Ignacego i Teresa «de Los Andes».

Dziękują Ojcu za «wszelką prawość i sprawiedliwość, i prawdę» (por. Ef 5, 9), które są owocem «Światłości w Chrystusie».

Tak, dziękują!

A jednocześnie głos ich przebija ciemności, które stale usiłują «ogarnąć» Światłość. Mówią więc do wszystkich zagrożonych ciemnością: «Zbudź się (…) i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus» (Ef 5,14).

Oto wielkopostne przesłanie dzisiejszej kanonizacji: Chrystus jest Światłością świata!

Kto idzie za Nim, «będzie miał światło życia».

opr. mg/mg

W Londynie – bł. Jana Nelsona, kapłana, który w roku 1576 przeprawił się przez kanał, ale niebawem został uwięziony. Długo namawiano go do odstępstwa. Spokojnie gotował się na męczeństwo, którego dostąpił w roku 1578.

oraz:

świętych męczenników Laurentyna, Ignacego i Celeryna, diakona (+ 280)

Wyobraźcie sobie, że jesteście w sytuacji granicznej. Ma miejsce wypadek albo dowiadujecie się o nieuleczalnej chorobie. Co by się stało priorytetem? – pyta ks. Jan Kaczkowski.

Nie dlatego to mówię, żeby straszyć, ale żeby ewentualnie państwa przygotować na sytuacje graniczne. Jakbyśmy sobie z nimi poradzili?  Czy są jakieś sprawy, które macie niezałatwione? Czy jest ktoś, kogo powinniście przeprosić? Czy są jakieś relacje, które zaniedbaliście? Moi chorzy w hospicjum nie żałują tego, że nie byli na ekskluzywnych wczasach w Tajlandii, ale że nie zawalczyli o swoje relacje, o swoje dzieci, że całe życie byli skłóceni z najbliższymi, że nie przytulali się wystarczająco dużo.

Widzę ludzi, którym zawalił się świat 

Ja się uwielbiam przytulać. Uczciwie żyję w celibacie, przysięgam. Nie ma nic gorszego niż łajdaczący się ksiądz. Ale bardzo lubię się przytulać. Patrzę na waszych duszpasterzy. Lubią się księża przytulać? Ksiądz proboszcz na bank, ksiądz prałat jest lekko zaskoczony, ale myślę, że on z tą swoją otwartością na pewno też, w bardzo odpowiedzialny sposób, lubi się przytulać. Bliskość, ciepło. To jest ważne. W dzisiejszej Ewangelii Chrystus mówi swoim sługom: “Idźcie i nauczajcie, nie wdziewajcie dwóch sukien, nie bierzcie nic z sobą w trzosie, tylko zaufajcie”. To jest też apel do nas.

Przecież nie zabezpieczymy się przed wszystkimi nieszczęściami, jakie mogą nas w życiu spotkać, zawczasu o nich myśląc. Jedynym naszym zabezpieczeniem jest zaufanie Panu Bogu. I nie mówię tego gołosłownie, ponieważ pracując w hospicjum,widzę ludzi, którzy są zderzeni, można powiedzieć, ze ścianą, którym w jednym momencie cały świat się zawalił. Też poważnie choruję, ale nie jestem bohaterem. Bohaterami byli ci, którzy mężnie znosili tortury w łagrach, którzy nie wydali gestapo tych, za których byli odpowiedzialni, czy ci, którzy mimo że ubecy ich męczyli w haniebny sposób, zachowali klasę. Ja jestem tylko chory.

Mój tato mówi – “kucani katolicy”

Wspominam o tym jedynie po to, by być bardziej wiarygodnym. O sytuacji granicznej nie mówię, bo tak sobie wymyśliłem, tylko dlatego, że zostałem w niej postawiony. Nie chciałbym być księdzem, który się nad sobą użala, który dramatyzuje: “tu mnie zabolało” albo “zostało mi mało czasu”. No i co z tego? Jeden ksiądz w tę czy inną stronę – świat się naprawdę nie zawali. Pytanie na dzisiaj: czy mimo kłopotów wymagam od siebie? Czy czuję się na tyle zgnębiony przez życie, że jestem zgryźliwy? Czy cały czas zwalam na sytuację, na system, na cokolwiek innego tylko po to, żeby od siebie nie wymagać? Bo kiedy mówimy o zatwardziałych grzesznikach, to zawsze sytuujemy ich gdzieś tam, a przecież zatwardziali grzesznicy to my.

Mój tata, który określa się jako osoba niewierząca (nie siedzę w jego sumieniu; on pewnie mnie trochę prowokuje), ma trzeźwe spojrzenie na Kościół. I mówi: gdybyście tak naprawdę wierzyli, że w komunii świętej obecny jest Chrystus, to byście wszyscy podczas Mszy świętej uczciwie padali na kolana. To on wymyślił nazwę “katolicy kucani”. Zobaczcie, często bywa tak, że nie chcemy się wyróżniać z tłumu, więc kucamy. Nie wierzymy na tyle, żeby uklęknąć. Boimy się pognieść spodnie albo podrzeć rajstopy, więc stosujemy dygnięcie kościelne. Strasznie głupie. Smutne. Albo jeżeli się żegnamy, to wygląda jak drapanie się po klacie, bo trochę nam głupio. I od tego się zaczyna. Od tych takich najprostszych gestów, od wiary, którą można wyznać gestem. Może tu jest przestrzeń do pracy?

Krzyczę, że jest inna rzeczywistość

Kiedyś, jeszcze daleko przed chorobą, szedłem do ołtarza, żeby odprawić Mszę świętą, a byłem wkurzony – zupełnie nie wiem na co, rozgoryczony, sfrustrowany. I przychodzę do ołtarza i mówię sobie: Johny, masz czelność sprawować Najświętszą Ofiarę i nie współcierpieć? Nie ofiarować siebie, nie wymagać od siebie? Chciałbyś być takim pluszowym księdzem, nieprawdziwym? Nie! Chcę od siebie wymagać na tyle, na ile mi Pan Bóg da sił. Dzisiaj bardziej niż kiedyś. Jestem chory, mam mało czasu, dlatego muszę robić rzeczy sensowne i dlatego będę szarpał rzeczywistość, starał się być czytelnym świadkiem. W wakacje pomieszkuję w Sopocie w moim rodzinnym domu przy Monte Cassino, tam jest pełno turystów.

Specjalnie idę trochę pod prąd i zawsze łażę w sutannie. Między innymi po to, by tą sutanną w niemy sposób krzyczeć, że jest inna rzeczywistość. Niech się patrzą jak na malowanego ptaka. Nie mam z tym żadnego problemu. W sutannie, w koloratce piję w jakimś ogródku piwo. Jeśli mam na to ochotę w Pucku, gdzie pracuję, też to robię. Gdybym usiadł po świecku, to byłoby coś dziwnego. Ludzie by się zastanawiali: dlaczego on się chowa? Nie mam nic do ukrycia. Muszę się przyznać do błędu, który do niedawna popełniałem. Wciąż powtarzałem, że chcę umrzeć godnie i z klasą… A potem poczytałem księdza Tischnera, który w czasie choroby (miał nowotwór krtani) na pytanie jak żyć i umierać, odpowiedział: “nieważne jak, ważne z Kim”.

Chodziło zapewne o relacje z najbliższymi: rodziną, przyjaciółmi, ale także, a może przede wszystkim, o relację z Bogiem, bo to “Kim” w podyktowanej przez Tischnera książce “Jak żyć?” napisane jest dużą literą. Tak bardzo chciałbym do końca siebie rozdawać. Nawet się kompletnie zniszczyć, kompletnie dla Pana Boga styrać. Dać sobą wytrzeć podłogę. Kryterium przynależności do Boga jest prawość. My, katolicy, wierzymy, że wraz ze śmiercią nie kończy się wszystko. Jeśli naprawdę kochamy, to nie przegramy.

***

Fragment pochodzi z najnowszej książki księdza Jana Kaczkowskiego “Grunt pod nogami”, którą możesz kupić w przedsprzedaży tylko na stronie Wydawnictwa WAM. Po wpisaniu kodu: GRUNTDEON, cena obniży się o 20%.

http://www.deon.pl/czytelnia/ksiazki/art,896,chorzy-nie-zaluja-ze-nie-byli-w-tajlandii.html

_______________________________

Człowiek chce być doceniony, zauważony

Człowiek chce być doceniony. Chce być zauważony. Chce być kochany. Często jednak zależy mu na tym tak bardzo, że zapomina o szacunku do samego siebie. Albo do innych.

Na dobrą sprawę bez znaczenia, bo efekt bywa podobny – gorączkowe domaganie się uwagi. Człowiek, który boi się, że traci autorytet, zaczyna miotać się pomiędzy swoimi uczuciami a tym, co dzieje się wokół niego. Widzi, że to, czego pragnie, nie ma odniesienia w jego rzeczywistości. Chce być ważny, a na ważności traci. Chce mieć autorytet, a staje się śmieszny.

Rodzic, który mówi dziecku, jakie ma być, a sam jest słaby i zgorzkniały. Nauczyciel, który przekazuje wiedzę, a sam niewiele poza nią reprezentuje. Sąsiad, na którego nigdy nie można liczyć, rodzeństwo prześladujące młodsze dziecko w rodzinie, koledzy w klasie, którzy upokarzają swoją ofiarę. Przyjaciel, który zawiódł, dziewczyna, która zdradziła…
I tyle wytłumaczeń, alibi na każdy możliwy temat: bo tak trudno być rodzicem, bo ta młodzież to patologia, bo nie ma co się wtrącać w cudze sprawy, bo młodszych trzeba uczyć się bronić, bo słabszych trzeba mobilizować. bo nie można tolerować czyichś wad, bo szkoda z nim być, skoro tylu fajnych chłopaków wokół. Niekończąca się opowieść.
Często nie widzimy, że odwracamy się od kogoś właśnie dlatego, żeby przypodobać się komuś innemu, na kim aktualnie bardziej nam zależy, kto ma akurat dziś lepsze notowania i może mi się przydać. Nie widzimy, że nie licząc się z uczuciami tych opuszczanych osób, tracimy szacunek i zaufanie. A je pozbawiamy wiary w drugiego człowieka. Nie zauważamy, że często z kimś jesteśmy, kolegujemy się czy przyjaźnimy tylko dlatego, że po prostu nam się to opłaca. Z różnych powodów. Nie chcemy widzieć, że bliscy i znajomi zaczynają nas już tylko tolerować.
Wtedy czujemy, że słabniemy. Że nasz obraz samych siebie zaczyna się zniekształcać. Pojawia się obawa, że maski opadną, ujawniając nasze oblicze klauna. Może właśnie wtedy zaczynamy robić z siebie pośmiewisko? Może to jest ten moment, gdy wolimy grać w komedii niż tragedii? Linia między jednym a drugim bywa jednak cienka. Łzy szybko zamieniają się w śmiech. Śmiech w łzy.
I po omacku szukamy nieznanych osób, którym moglibyśmy wmówić, jacy to jesteśmy wspaniali i godni szacunku, bo tylko one nic o nas nie wiedzą… Uśmiechamy się, czarujemy intelektem. Zmęczeni wracamy do domu. Najlepsze przedstawienie, gdy trwa zbyt długo – nuży… A u siebie? Zdejmujemy kostiumy. To bliskich obarczamy winą za swoje kłopoty, brak uznania, podziwu. Za brak miłości, troski, uwagi. To im pokazujemy, kim naprawdę jesteśmy, choć przecież już to wiedzą. Przestajemy się starać. Walczyć. Zabiegać. Pięknie wyglądać i pięknie mówić. Przestajemy być czarujący, mili i dobrzy. Nie ma przecież po co. Karty rozdane.
Nikt nie jest zwycięzcą w tej grze.
Uciekamy na zewnątrz. Często na zawsze. W swoje światy, hobby, nowe rodziny i religie. Nie rozumiemy, że powinniśmy zacząć od siebie. Bo najpierw oszukaliśmy siebie, a potem innych. Najpierw zawiedliśmy się na sobie, a potem na innych. Nie wiemy, że od siebie nie da się uciec.
Ale uciekamy, bo prościej zmieniać kostiumy niż swoje wnętrze.

Wiecej w książce: Życie po piciu – Katarzyna Bosowska

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,731,czlowiek-chce-byc-doceniony-zauwazony.html

_____________________________

Są w ludzkich duszach niewiarygodne tajemnice

“Są w ludzkich duszach niewiarygodne tajemnice”, zaczął swoją opowieść psychiatra A.L, “i na jedną z nich chcę wskazać na przykładzie pewnej historii. W sąsiedztwie, obok małej willi, do której się wprowadziłem, mieszkała pewna starsza pani – bardzo zadbana starsza pani w bardzo zadbanej willi.

Czasami, kiedy pracowaliśmy każde w swoim ogrodzie, rozmawialiśmy ze sobą. Zamieniałem też z nią chętnie parę słów, kiedy spotykałem ją na ulicy albo w sklepie – była jak jedno z tych chodzących słoneczek, które zawsze człowieka ogrzewają.

Pani ta często opowiadała o swojej wnuczce, która – jak mówiła – studiuje medycynę i regularnie babcię odwiedza. Babcia żyła swoją wnuczką. Widywałem ją, jak w ogrodzie zrywała kwiaty do jej pokoju – oczywiście dziewczyna miała w wilii babci stale przygotowany na swoją wizytę pokój. Kiedy wnuczka wyjechała na staż do Ameryki, starsza pani czytała mi jej listy. Były to piękne listy.

– Panie doktorze, ma pan chwilkę czasu? Proszę posłuchać, co mi znowu pisze. Boję się, że się tam zakochała…

– Dlaczego miałaby się pani tego bać?

– Wtedy by tam zamieszkała i kto wie, kiedy bym ją znowu zobaczyła…

Słuchałem tych listów, stojąc przy płocie i popalając papierosa. Słuchałem chętnie. Zazdrościłem nawet starszej pani takiej wnuczki. Potrafiłem sobie wyobrazić, jak ta dziewczyna umie rozjaśnić jej starość.

Ja sam jestem starym kawalerem i żadnych listów od wnuczki nigdy nie dostanę.

Potem starsza pani zmarła.

I przyszła jej córka, aby rozporządzić tym, co matka po sobie zostawiła. Była to kobieta otyła, dostała w willi ataku woreczka żółciowego, wobec czego posłano po mnie.

Wdałem się z nią w rozmowę. Mówiłem z uznaniem o jej córce.

– Córka?

– Ta studentka medycyny, która studiuje w Ameryce.

– W Ameryce?

Otóż ta starsza pani, która zmarła, nie miała żadnej wnuczki.

A kiedy mówiła o córce, opowiadała mi o niej coś zupełnie innego niż to, czego się teraz dowiedziałem.

Córka była po raz trzeci rozwiedziona, podczas gdy według swej matki miała mieć tylko jednego męża – wie pan, mówiła, w naszych czasach jest to rzadkość – skończyła medycynę – ta rzeczywista córka nigdy jej nie skończyła, i tak dalej.

– Przykro mi, że nie bywałam u mamusi częściej – łkała ta otyła kobieta.

Ból uczłowiecza, przywraca ludzkie uczucia nawet tym, którzy ich normalnie nie doznają, ludzi o twardym sercu czyni bardziej ludzkimi… a silny atak woreczka żółciowego, jakiemu ta kobieta uległa, widocznie pomógł jej zrozumieć matczyną samotność.

Również samotność jest bólem. Również samotność jest chorobą.

Kobieta patrzyła tępo w ścianę. Biadała, że przez dwa lata była u matki tylko raz. Dzieci w ogóle nie miała, po poronieniu w wieku siedemnastu lat nie mogła ich już mieć, tak że babcia też nie mogła mieć żadnej wnuczki.

Ta babcia…

Wszystko to sobie wymarzyła. WSZYSTKO.

Przynosiła z ogrodu kwiaty do pokoju, który urządziła na przyjęcie nieistniejącej i nigdy nienarodzonej wnuczki. Pisała do siebie zamiast niej listy, tworzyła sobie w marzeniach jej życie, jej miłości. Była swoją wnuczką.

Tworzyła sobie w marzeniach życie swojej córki i cieszyła się nim. Czy była obłąkana?

Jako psychiatra mogę poświadczyć, że sprawiała wrażenie całkowicie normalne.

Była po prostu poetką. Zycie odmówiło jej wiele z tego, za czym tęskniła, ale ona potrafiła o te odmówione jej dary sama się postarać. I cieszyć się nimi, być nimi uszczęśliwiona.

Opowiedziałem tej kobiecie o jej matce. Płakała.

Znalazła listy, które starsza pani pisała do siebie i pokazywała je jako pisane przez studiującą w Ameryce wnuczkę.

Potem uprzątnęła wszystko z domu i sprzedała go.

Sprowadzili się do niego inni ludzie. Ale nie można ich było uważać za istoty, które przy spotkaniu opromieniają nasze życie.

Po pewnym czasie spotkałem niespodziewanie na ulicy ową kobietę, która miała wytworzoną w marzeniach swej matki córkę, i wstąpiliśmy na kawę.

– Myślę często o matce – powiedziała mi – i dałabym wszystko za to, aby to mogła być prawda, wie pan, to, co ona panu opowiadała.

Rozpłakała się…

Była sama, opuszczona, i nie była poetką. Jednakże miała w sobie coś z matki – tę rozpaczliwą tęsknotę za światem innym niż ten, który boli.

– Wie pan, gdybym teraz mogła któreś marzenie matki spełnić…

Jeszcze jest czas, mówiłem do siebie, jeszcze możemy spełnić marzenia swoich bliskich, poznać te marzenia. Dopóki możemy marzyć i swoje marzenia spełniać, zamieniając je w rzeczywistość, nie wszystko jest stracone.

Ta kobieta nie może już spełnić matczynego marzenia. Mogła. Matka byłaby szczęśliwa. I ona też.

Spełniając marzenia naszych bliźnich, zyskujemy szczęście. Jako psychiatra przekonałem się o tym niezliczoną ilość razy. Nie, to nie jest metafizyka, to jest wynik mojej klinicznej obserwacji w ciągu wieloletniej praktyki.

Warto zastanowić się nad tym, jak by nasi bliźni chcieli nas widzieć i jak nas widzą, jak by nas sobie wyobrażali, gdyby nas mogli sobie wymyślić.

Czy spełniamy ich wyobrażenia, te, którymi by się posłużyli, gdyby mogli nimi przemienić naszą istotę, gdyby mogli przemodelować nasze dusze?

Stale zastanawiamy się nad tym, jakich chcielibyśmy mieć naszych bliskich, a nie myślimy o tym, że jeśli my zbliżymy się do ich wymarzonego wyobrażenia o nas, to i oni zbliżą się do naszego wymarzonego wyobrażenia o nich.

Im bardziej będziemy spełniać cudze marzenia, tym bardziej zbliżymy się do spełnienia naszych własnych marzeń.

Tak, właśnie to jest istotne pytanie: Czym różnię się od wyobrażenia, które moi bliscy chcieliby widzieć spełnione w moim zachowaniu wobec nich? Czy też nie różnię się od niego – od tego niewypowiadanego i skrywanego wyobrażenia?

Bycie szczęśliwym nie jest czymś bardzo skomplikowanym.

Wystarczy tylko czynić szczęśliwymi tych wokół nas. Tylko? TYLKO. Na owym »tylko« polega wielka tajemnica życiowego powodzenia.

I myślę, że jeśli czynimy szczęśliwymi ludzi niewymyślonych, lecz rzeczywistych, nasze szczęście może być jeszcze większe, rozumniejsze – i zmierza w przyszłość”.

Więcej w książce: RADOŚCI DLA DUSZY – Eduard Martin

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,771,sa-w-ludzkich-duszach-niewiarygodne-tajemnice.html

____________________________

KSIĘGA SZCZĘŚCIA – Eduard Martin

Kiedy się człowiek wyciszy, bez trudu wpadnie na to, w jaki sposób można zrobić coś pięknego naszym bliskim.

Szczęście trudno zdefiniować. Nie zawsze wiemy, czy jesteśmy szczęśliwi, czy może tylko zadowoleni, radośni. Skąd bierze się szczęście? Eduard Martin w kilkudziesięciu opowiadaniach pokazuje, jak można je osiągnąć prostymi, a jednocześnie mądrymi sposobami.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,771,sa-w-ludzkich-duszach-niewiarygodne-tajemnice.html

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,771,sa-w-ludzkich-duszach-niewiarygodne-tajemnice.html

Uśmiech, który uchronił przed śmiercią

(fot.shutterstock.com)

Przyjaciel zaprosił mnie na oblewanie swego doktoratu. Siedziało nas w restauracji chyba z dziesięciu i wznosiliśmy toast za toastem. Było tam kilku kolegów z uniwersytetu oraz starsza pani, jego cioteczna babcia. Mogła mieć około osiemdziesiątki, ale jej bystre oczy wydawały się młodsze niż oczy narzeczonej przyjaciela. Życzliwe i ciekawskie. Może znacie też takie oczy czarujących starszych pań.

Miała na ręce najpiękniejszą bransoletkę, jaką kiedykolwiek widziałem – była na niej secesyjna nimfa przeplatana brylantami i szmaragdami. Wartość bransoletki równała się cenie luksusowego samochodu, chociaż jej piękno znacznie tę cenę przewyższało. Był to jeden z tych przedmiotów, przy których, gdy tylko człowiek na nie spojrzy, oddaje cześć Stwórcy za to, że dał ludziom taki talent.
Starsza pani zauważyła, że przyglądam się jej bransoletce.
– Podoba się panu?
– Ładniejszego klejnotu jeszcze nie widziałem – odparłem.
– Pewnie pan sobie myśli – ta dopiero musi mieć masę pięknych kosztowności – uśmiechnęła się do mnie. – Ale to jest jedyny cenny klejnot, jaki posiadam.
Odpięła bransoletkę i położyła ją na stole.
– Zakładam ją raz na kilka lat. I dzisiaj wzięłam ją na tę uroczystą okazję.
Patrzyłem na wdzięczne linie bransoletki, na wijące się rzędy kamieni szlachetnych.
– Chciałby pan wiedzieć, jak weszłam w jej posiadanie?
Przytaknąłem. Prawdę mówiąc, oczekiwałem jakiejś romantycznej opowieści o zakochanym bogaczu, który ten klejnot złożył w hołdzie dla urody młodziutkiej cioci-babci, a potem, obiecując najpierw małżeństwo, wyruszył w siną dal albo na tamten świat.
– Miałam wówczas lat siedemnaście – powiedziała starsza pani i już byłem pewien, co będzie dalej. Ale to była inna opowieść.
– Miałam lat siedemnaście i byłam tak biedna, jak tylko dziewczyna może być. Moja mama po raz drugi wyszła za mąż, a ojczym chciał mnie jak najszybciej wyprawić z domu. Wysłali mnie więc do uzdrowiska, do hotelu, gdzie pracowałam jako kelnerka. Od rana do nocy biegałam z talerzami i szklankami, a wieczorami padałam na łóżko i zasypiałam. Nieraz jeszcze w sukience, gdyż nie zdążyłam nawet przebrać nocnej koszuli. Potem dostałam się do kawiarni, gdzie było już lepiej, chociaż tam także miałam mnóstwo pracy. Tylko czasami bywało lżej, zwłaszcza kiedy kuracjusze szli sobie na wody zdrojowe. Pewnego razu stałam przy drzwiach kuchni i obserwowałam salę, gdy weszła starsza pani – mówię starsza, no, prawdopodobnie była młodsza niż ja teraz… Jeszcze nigdy nie widziałam tak zrozpaczonego spojrzenia, jak u tej kobiety. Tak wyglądają oczy potępieńców w piekle na freskach kościoła, do którego chodziłam jako mała dziewczynka. Jej policzki były pełne czerwonych plam od płaczu, nie zdołała ich zakryć nawet gruba warstwa pudru.
Moja rozmówczyni upiła łyk kawy i spojrzała przed siebie, jakby znów zobaczyła tragiczną twarz tamtej kobiety.
– Nie miałam pojęcia o życiu. W ogóle nie przypuszczałam, co to znaczy być zrozpaczoną starszą panią. Ale było mi jej strasznie żal. Uśmiechnęłam się do niej. Wytrzeszczyła oczy. Tak dziwnie patrzy tylko człowiek, który nie liczy już na to, że ktokolwiek na tym świecie może się jeszcze do niego uśmiechnąć. Uśmiechnęłam się do niej ponownie, a potem zakłopotana prędko weszłam do kuchni. Kiedy wróciłam, starsza pani wpatrywała się nieruchomo w ścianę. Potem mrugnęła do mnie nieśmiało i było widać, że mnie bacznie obserwuje. Uśmiechnęłam się znowu i przyjęłam zamówienie. Kawę po wiedeńsku i szklaneczkę wody sodowej.
Ciocia-babcia mojego przyjaciela głaskała delikatnie bransoletkę koniuszkami palców.
– Przyniosłam jej kawę, a ona znów popatrzyła na ścianę. Sala była wyjątkowo pusta, siedziała w niej tylko ta pani, która piła małymi łyczkami swoją wiedenkę.
Narratorka zamilkła, odtwarzając w myślach dawne wspomnienie.
– Wiecie, ja nigdy nie miałam babci. A w tamtym momencie żywiłam wobec tej starszej kobiety jakieś rodzinne uczucie – jakbym była jej wnuczką, i bardzo mi przeszkadzało, że jest na świecie ktoś tak smutny jak ona. Chciałam jej powiedzieć coś pięknego, ale nie wiedziałam co, więc się do niej tylko uśmiechałam. Zobaczyłam, jak po jej wypudrowanych policzkach spływają łzy, niszcząc staranny makijaż.

Siedziała długo, już po wypiciu kawy. Potem skinęła na mnie, myślałam, że chce jeszcze coś zamówić. Ale ona zdjęła z nadgarstka bransoletkę i podała mi ją. “Dziś wieczorem chciałam ze sobą skończyć – zacharczała półszeptem – ja – ja już -ale pani…”. I teraz ona uśmiechnęła się do mnie. Pewnie powiecie, że kiedy zmęczona staruszka z rozmazanym makijażem uśmiecha się, to przypomina raczej maszkarę. Nic podobnego, spojrzała na mnie nagle tak jasno i wdzięcznie, jak jakiś anioł. Położyła na stole banknot i pokuśtykała z kawiarni lekko niczym gałązka, którą unosi wiatr. Nigdy nie sprzedałam tej bransoletki. Nigdy też nie spotkałam tej starszej pani i do dziś nie wiem, kim była. Wiem tylko, że ja, mała, głupia dziewczynka, ocaliłam jej życie.
Patrzyliśmy przez chwilę w milczeniu na bransoletkę, po czym nasza rozmówczyni wsunęła ją na cienki nadgarstek, który z powrotem znalazł się w objęciach powabnej nimfy.
– Wydaje się nam, że możemy na tym świecie tak niewiele – powiedziała ciocia-babcia – ale zapominamy, że możemy się do kogoś uśmiechnąć. I być może w ten sposób uchronić go przed śmiercią.

Wiecej w książce:  ANIELSKIE OPOWIEŚCI DLA DUSZY – Eduard Martin

ANIELSKIE OPOWIEŚCI DLA DUSZY
Fragment opowiadań»

Audiobook na podstawie książki, składa się z krótkich historii, których narratorami są spotkani przez autora zwykli ludzie.
Opowiadają oni o ważnych dla siebie doświadczeniach, które diametralnie zmieniły ich życie i sprawiły, że nic nie było już potem takie samo. Mówią zarówno o wydarzeniach dramatycznych i bolesnych, związanych z cierpieniem, chorobą czy śmiercią bliskiej osoby, ale także o drobnych i codziennych sytuacjach, które tylko z pozoru nic nie znaczą. Dobre słowo, życzliwy gest, chwila rozmowy, jakiś list, jakieś spotkanie… – to tytułowe anielskie mgnienia, które nierzadko trudno nam zauważyć.

DEDYKOWANE
– tym, którym co pewien raz robi się ciemno na duszy, z życzeniem, aby nie zapominali, że każdy zmierzch przybliża człowieka do świtu;
– i tym, którzy opowiedzieli mi swoje przygody, a także tym, którzy na świecie obecni są już tylko we wspomnieniach albo w wydarzeniu, które się nie rozpłynęło…
E.M.P.

http://e.wydawnictwowam.pl/tyt,57640,Anielskie-opowiesci-dla-duszy.htm?utm_source=deon&utm_medium=link_artykul

_____________________________

Papież: W życiu najważniejsza jest zdolność do marzenia

Franciszek w trakcie homilii do młodzieży (kubańskiej, podczas pielgrzymki na Kubę – przypisek SB) odłożył notatki na bok i zaczął mówić spontanicznie: “Mówcie o waszych marzeniach. Opowiadajcie, mówcie o wielkich sprawach, jakich pragniecie, bo najważniejsza jest zdolność do marzeń – a życie opuszcza cię w połowie drogi – tym większą drogę przebyłeś. A zatem przede wszystkim marzyć!”

Publikujemy pełny tekst papieskiego przemówienia.

Wy stoicie, a ja siedzę. Co za wstyd! Ale, wiecie dlaczego siedzę? Bo robiłem notatki z niektórych kwestii, o jakich mówił nasz kolega i o których chcę wam powiedzieć. Jedno słowo narzuciło się z całą mocą: marzyć. Pewien pisarz latynoamerykański powiedział, że my ludzie mamy dwoje oczu, jedno cielesne i jedno ze szkła. Okiem ciała widzimy to, na co patrzymy. Szkiełka okiem widzimy to, o czym marzymy. Piękne, prawda?

W obiektywizm życia musi wejść w zdolność do marzenia. A młody człowiek, który nie jest w stanie marzyć, ograniczony jest do samego siebie, zamknięty jest w sobie. Wszyscy marzą o rzeczach, które nigdy się nie wydarzą. Ale marz o nich, pragnij ich, poszukuj perspektyw, otwórz siebie. Otwórz się na rzeczy wielkie.

Nie wiem, czy na Kubie używane jest to słowo, ale my, Argentyńczycy mówimy “no te arrugues”, nie cofaj się, otwórz się. Otwórz się i marz. Marz, że świat może być z tobą inny. Marz, że jeśli dasz z siebie to, co najlepsze, przyczynisz się, by ten świat był inny. Nie zapominajcie o tym, by marzyć. Czasami dajecie się ponieść i marzycie zbytnio, a życie odcina wam drogę. To nie ważne. Marzcie.

I mówcie o waszych marzeniach. Opowiadajcie, mówcie o wielkich sprawach, jakich pragniecie, bo najważniejsza jest zdolność do marzeń – a życie opuszcza cię w połowie drogi – tym większą drogę przebyłeś. A zatem przede wszystkim marzyć.

Wypowiedziałeś małe zdanie, które napisałem tutaj, podczas wystąpienia, ale je podkreśliłem, i zrobiłem kilka notatek: abyśmy umieli przyjąć i zaakceptować tych, którzy myślą inaczej. Rzeczywiście, czasami jesteśmy zamknięci. Umieszczamy siebie w naszym małym światku: “Albo będzie tak, jak chcę albo nic z tego”.

Ale ty podszedłeś dalej: abyśmy nie zamykali się w koteriach ideologii lub religii, abyśmy mogli się rozwijać w obliczu indywidualizmu. Kiedy religia staje się koterią, traci to, co ma najlepsze, traci swoją istotę uwielbiania Boga, wiary w Boga. Jest kliką. Jest koterią słów, modlitw: “Ja jestem dobry, a ty zły”, nakazów moralnych. A kiedy mam moją ideologię, mój sposób myślenia, a ty masz swój, to zamykam się w tej koterii ideologii.

Otwarte serca, otwarte umysły. Jeśli myślisz o tym inaczej niż ja, dlaczego nie możemy o tym porozmawiać? Dlaczego zawsze kłócimy się o to, co nas dzieli, co nas różni? Dlaczego nie podajemy pomocnej dłoni w tym, co nas łączy? Musimy mieć odwagę, by porozmawiać o tym, co nas łączy. A następnie możemy mówić o tym, co jest przedmiotem odmiennego zapatrywania czy myślenia.

Ale trzeba rozmawiać a nie kłócić się, zamykać. Nie mówię “plotkować”, jak powiedziałeś. Ale jest to możliwe tylko wówczas, gdy potrafię porozmawiać o tym, co mam wspólnego z drugą osobą, o tym z jakiego powodu możemy ze sobą współpracować.

W Buenos Aires w pewnej nowej parafii, w rejonie bardzo ubogim grupa młodych studentów budowała lokale parafialne. A proboszcz zaprosił mnie, abym przybył kiedyś w sobotę i zapoznał się z nimi. Soboty i niedziele poświęcali na budowę.

Byli to chłopcy i dziewczęta studiujący na wyższych uczelniach. Poszedłem tam i zobaczyłem, a przedstawiono mi ich mniej więcej w ten sposób: “Ten to architekt – jest Żydem, a ten jest komunistą, ten z kolei praktykującym katolikiem, ten jest …”. Byli to różni ludzie, ale wszyscy pracowali razem dla wspólnego dobra. To się nazywa przyjaźń społeczna, poszukiwanie dobra wspólnego.

Wrogość społeczna niszczy. Rodzina ulega zniszczeniu przez wrogość. Kraj jest niszczony przez wrogość. Świat jest niszczony przez wrogość. Zaś największą wrogością jest wojna. Codziennie widzimy, że świat jest niszczony przez wojnę. Dlaczego nie potrafią usiąść i porozmawiać: “Cóż, negocjujmy. Co możemy robić wspólnie? W czym ustąpimy? Ale nie zabijajmy innych ludzi”.

Kiedy istnieje podział, jest też i śmierć. Jest to śmierć w duszy, bo zabijamy zdolność do jednoczenia. Zabijamy przyjaźń społeczną. O to was dziś proszę: bądźcie zdolni do tworzenia przyjaźni społecznej.

Jest jeszcze inne słowo, jakie powiedziałeś. Słowo nadzieja. Młodzi są nadzieją narodu. Słyszymy o tym wszędzie. Ale co to jest nadzieja? Czy znaczy to być optymistą? Nie, optymizm jest stanem umysłu. Jutro zbudzisz się z bólami wątroby i już nie jesteś optymistą, widzisz wszystko na czarno. Nadzieja jest czymś więcej. Nadzieję się przeżywa.

Nadzieja umie cierpieć, aby zrealizować projekt, potrafi się poświęcić. Czy potrafisz się poświęcić dla przyszłości, czy też chcesz po prostu żyć teraźniejszością, a ci co nadejdą niech sobie sami poradzą? Nadzieja jest owocna. Nadzieja daje życie. Czy jesteś zdolny do dawania życia, czy też staniesz się chłopakiem, czy dziewczyną duchowo bezpłodnym, niezdolnym do tworzenia życia dla innych, niezdolnym do tworzenia przyjaźni społecznej, niezdolnym do tworzenia ojczyzny, niezdolnym do tworzenia wielkości? Nadzieja jest owocna. Nadzieję daje się działając.

Chcę tutaj wspomnieć o problemie bardzo poważnym, jaki jest doświadczany w Europie, a mianowicie dużej liczbie młodych ludzi bez pracy. Są kraje, gdzie odsetek bezrobotnych młodych ludzi poniżej 25 roku życia wynosi 40 procent. Myślę o pewnym kraju. W innym kraju wynosi 47 procent, a w kolejnym 50 procent. To oczywiste, że naród, który nie troszczy się, by zapewnić pracę ludziom młodym, naród – a kiedy mówię naród, to nie mówię o rządach – cały naród, który nie dba o ludzi, aby ci młodzi ludzie pracowali, to taki naród nie ma przyszłości.

Młodzi ludzie stają się częścią kultury odrzucenia. A wszyscy wiemy, że dzisiaj, w tym imperium boga-pieniądza, rzeczy się wyrzuca i odrzuca się ludzi. Odrzucane są dzieci, bo ich się nie chce lub dlatego, że są zabijane przed swym narodzeniem. Odrzuca się starszych – mówię o świecie w ogóle – odrzuca się osoby starsze, ponieważ już nie produkują.

W niektórych krajach istnieje ustawa o eutanazji, ale w wielu innych jest eutanazja ukryta, niewidoczna. Odrzuca się młodych, ponieważ nie daje się im pracy. Co zatem pozostaje młodym bezrobotnym? Jeśli dany kraj nie wymyśla, jeśli naród nie znajduje możliwości pracy dla swoich młodych, to temu młodemu pozostaje jedynie albo uzależnienie albo samobójstwo, lub jeżdżenie po świecie w poszukiwaniu armii najeźdźców, by wywoływać wojny.

Ta kultura odrzucenia rani nas wszystkich, odbiera nam nadzieję. I o to właśnie prosiłeś dla ludzi młodych: chcemy nadziei. Nadziei, którą się żyje, która wymaga pracy i jest owocna. Wymaga ona od nas pracy i zachowuje nas od kultury odrzucenia. Ta nadzieja zwołuje wszystkich dlatego, że naród, który potrafi sam się zwoływać, by spojrzeć ku przyszłości i budować przyjaźń społeczną – jak powiedziałem, nawet jeśli myślimy inaczej – ten naród ma nadzieję.

A jeśli spotykam młodego człowieka bez nadziei – powiedziałem to już kiedyś – to taki młody człowiek jest “emerytem”. Są ludzie młodzi, którzy zdają się przechodzić na emeryturę w wieku 22 lat. Są młodzi ze smutkiem egzystencjalnym. Istnieją ludzie młodzi, którzy postawili swoje życie na podstawie defetyzmu. Istnieją ludzie młodzi, którzy narzekają. Są ludzie młodzi, którzy uciekają od życia.

Droga nadziei nie jest łatwa i nie można nią iść samotnie. Jest takie afrykańskie przysłowie, które mówi: “Jeśli chcesz iść szybko, idź sam, ale jeśli chcesz zajść daleko, idź w towarzystwie”. Chcę, abyście wy, młodzi Kubańczycy, nawet jeśli różnie myślicie, nawet jeśli macie różne punkty widzenia, szli wspólnie, razem, poszukując nadziei, poszukując przyszłości i szlachetności ojczyzny.

Zaczęliśmy od słowa “marzenie”, a chciałbym zakończyć innym wyrażeniem, jakie wypowiedziałeś, a którego często używam: kultura spotkania. Proszę was, nie dzielmy się między sobą. Idźmy razem, zjednoczeni, nawet jeśli myślimy inaczej, nawet jeśli inaczej odczuwamy. Ale jest coś, co jest od nas wznioślejsze – to wielkość naszego narodu, to wielkość naszej ojczyzny i to jest to piękno, ta słodka nadzieja ojczyzny, jaką musimy osiągnąć. Dziękuję.

Pozdrawiam was i życząc wam wszelkiego dobra, życząc wam … tego wszystkiego, o czym powiedziałem. Tego wam życzę. Będę się za was modlił. I proszę was o modlitwę za mnie. A jeśli ktoś z was jest niewierzący – i nie może się modlić, bo nie jest wierzący – to nich mi chociaż dobrze życzy. Niech was Bóg błogosławi, niech da wam przejść przez tę drogę nadziei ku kulturze spotkania, unikając owych koterii, o jakich wspomniał nasz kolega. I niech Bóg was wszystkich błogosławi.

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/dokumenty/homilie-papiez-franciszek/art,75,papiez-w-zyciu-najwazniejsza-jest-zdolnosc-do-marzenia.html

____________________________

Nawracam się kilka razy dziennie. Codziennie

Nawracanie, powracanie czy przywracanie? Codziennie pytam siebie o to co dzieje się z moim życiem. Najszczęśliwszy jednak jestem wtedy gdy się odwracam – w stronę Boga.

W mojej wierze jest wiele prawd, które traktuje jako objawione. Czyli takie, których nie do końca rozumiem, nie do końca wiem jak przebiegają, bywają w ogóle obce mojej świadomości, ale wierny nauce Kościoła przyjmuje je sercem. Wiele z tych prawd nie wymaga wytłumaczenia. Szczególnie kiedy dzieją się pomiędzy Bogiem, a człowiekiem. Rozwój takich sytuacji jest wtedy podyktowany jedynie miłością, a każdy z nas jest tak różny. Miłość, którą obdarza nas Bóg nie jest zjawiskiem, które można sklasyfikować. Ponieważ każdego z nas Bóg kocha wyjątkowo i każdego też z nas najbardziej na świecie. W zetknięciu z taką potęgą zawieszam wszystkie swoje dociekania. Niemniej jednak na bazie własnych doświadczeń mogę opowiedzieć jak Bóg kocha mnie.
Prawdą, którą uznaję, ale której nie rozumiałem jest fakt, że człowiek musi nawracać się całe życie. To nie jest jakiś maksymalnie wysoki poziom zarezerwowany dla świętych. To poziom bardzo podstawowy dla każdego wierzącego w Jezusa. W moim życiu zaczęło się prawdziwe nawrócenie dopiero wtedy, kiedy nie wyznaczałem Bogu godziny spotkania, a pozwoliłem działać Jego łasce gdy On ją na mnie wylewa. Łaska Boża płynie szerokim strumieniem nieustannie, więc i nawracanie się powinno być nieustanne. Jak to zrobić? Mogę się nawracać z dalekiej trasy raz w roku. Powracać z miejsca gdzie osiadłem na laurach co kilka miesięcy. Mogę przywracać swój system wartości w każdą niedzielę, kiedy podczas Mszy znajduję wytchnienie od konsumpcyjnego środowiska jakie otacza mnie przez resztę tygodnia. Tylko wygląda to jak droga syna marnotrawnego. Przychodzę co jakiś czas po zasiłek łaski i idę go roztrwonić, decyduję sam, ale problemy rozwiązuję już wspólnie. Bo nie pomnażam danych mi talentów. Opieram swoje życie na jałmużnie bezzwrotnej lub w najlepszym wypadku oddaję tyle ile otrzymałem. Wewnątrz wiem, że konto Bożego miłosierdzia jest nieskończone, lecz dobry Ojciec to rodzic szczodry, ale też sprawiedliwy.
Poddałbym się złu gdybym twierdził, że muszę nawrócić się zmieniając pracę, środowisko, ludzi. Znowu sam. Tymczasem prawdziwe nawrócenie to codzienne zaproszenie Boga Ojca do swojego życia w każdej chwili. To odwrócenie. Ponieważ podejmując setki decyzji dziennie mam zawsze możliwość odwrócić się w stronę krzyża wiszącego na ścianie, a nade wszystko wiszącego w moim sercu. On powinien tam być. Odwracam się i pytam; a Ty Jezu co byś zrobił? Jak pomnożyć majątek miłości, który we mnie złożyłeś? Najważniejsze by nie mnożyć go dla siebie. To przedziwny dar, który dzieląc rodzimy. Nie ofiarowując go stajemy się duchowymi wysycaczami. Wyznawca Jezusa nie może chodzić przygnębiony, zrozpaczony, a nawet smutny! Mówi o tym papież Franciszek. Wtedy jesteśmy jak gąbka, która chłonie z innych, zarażamy ujemnym saldem ludzi dookoła. Wszędzie gdzie jestem otacza mnie świat, który potrzebuje mojego radosnego świadectwa życiem. Codzienne decyzje to szansa by być bliżej niego, podejmowane w pokorze prawdy: codziennie tak blisko i wciąż tak daleko od Ciebie, Panie.
W moim życiu nawrócenie to coś tak oczywistego jak codzienny posiłek, spotkania z ludźmi – oddychanie. Prawdziwego siebie znajduję w tej ciszy pomiędzy mną, a krzyżem. Tak jak na Golgocie, gdzie większe świadectwo dała światu milcząca Maryja pod krzyżem, niż setki nawróconych świadków Wielkiego Piątku klęczących na ulicach Jerozolimy. Nie ujmując ze świadectwa nikogo, kto poznał Boga w inny sposób. To są nasze spotkania, Mojżesza z żywym ogniem, Św. Pawła upadającego na ziemię, moje w zlaicyzowanym środowisku. Dalej wiedzie nas droga i nie idziemy już sami. Przedziwny Bóg, jeden w trzech osobach. Ten, którego spotykamy jako Jezusa, z którym idziemy później niesieni mocą jego Ducha. Ten, który jest też naszym celem – Dobry Ojciec. Jezus Chrystus Bóg i człowiek, wiszący, zmartwychwstały, katowany, przemieniony, nasz towarzysz, w którego oczach zawsze możemy się przejrzeć otoczeni miłością.

Tekst pochodzi z bloga Szymona M. Żyśko: symeon.blog.deon.pl

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1142,nawracam-sie-kilka-razy-dziennie-codziennie.html

_____________________________

Drodzy bracia i siostry!

W Ewangelii dzisiejszej niedzieli rozbrzmiewają słowa, którymi Jezus rozpoczął głoszenie nauki w Galilei: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 15). I właśnie dziś, 25 stycznia, obchodzimy Wspomnienie Nawrócenia św. Pawła. Ten korzystny zbieg okoliczności — zwłaszcza w obecnym Roku św. Pawła — pozwala nam zrozumieć prawdziwe znaczenie ewangelicznego nawrócenia — metànoia — na podstawie doświadczenia Apostoła. Prawdę mówiąc w przypadku Pawła niektórzy wolą nie używać tego określenia, ponieważ — jak twierdzą — on już był wierzącym, wręcz gorliwym żydem, nie przeszedł zatem drogi od niewiary do wiary, od bożków do Boga, ani nie musiał porzucić wiary żydowskiej, by przylgnąć do Chrystusa. W rzeczywistości doświadczenie Apostoła może być wzorem każdego autentycznego nawrócenia chrześcijańskiego.

Nawrócenie Pawła zrodziło się ze spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem; to spotkanie radykalnie zmieniło jego życie. Na drodze do Damaszku Szaweł przeżył to, do czego wzywa Jezus w dzisiejszej Ewangelii: nawrócił się, ponieważ dzięki Bożemu światłu «uwierzył w Ewangelię». Jego i nasze nawrócenie polega na tym, by uwierzyć w umarłego i zmartwychwstałego Jezusa i otworzyć się na światło Jego Bożej łaski. Szaweł zrozumiał wówczas, że jego zbawienie nie było uzależnione od dobrych uczynków, których spełnienie nakazywało prawo, ale od tego, że Jezus umarł również za niego — prześladowcę — i zmartwychwstał. Ta prawda, która dzięki chrztowi oświeca egzystencję każdego chrześcijanina, zmienia kompletnie sposób, w jaki żyjemy. Nawrócić się znaczy, również dla każdego z nas, uwierzyć, że Jezus «wydał za mnie samego siebie», umierając na krzyżu (por. Ga 2, 20), zmartwychwstał i żyje ze mną i we mnie. Zawierzając mocy Jego przebaczenia, pozwalając, by On wziął mnie za rękę, mogę wydostać się z ruchomych piasków pychy i grzechu, kłamstwa i smutku, egoizmu i wszelkich fałszywych pewników, by poznać bogactwo Jego miłości i nim żyć.

Drodzy przyjaciele, wezwanie do nawrócenia, wzmocnione przez świadectwo św. Pawła, dziś, gdy kończy się Tydzień Modlitw o Jedność Chrześcijan, ma szczególną wymowę, także w sensie ekumenicznym. Apostoł wskazuje nam, jaka powinna być nasza duchowa postawa, abyśmy mogli robić postępy na drodze do jedności. «Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonały, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty przez Chrystusa Jezusa» (Flp 3, 12). Naturalnie my, chrześcijanie, nie osiągnęliśmy jeszcze pełnej jedności, która jest naszym celem, lecz jeśli pozwolimy Panu Jezusowi, by nas nieustannie nawracał, z pewnością nam się to uda. Niech Błogosławiona Dziewica Maryja, Matka jednego i świętego Kościoła, wyprosi dla nas dar prawdziwego nawrócenia, aby jak najszybciej urzeczywistniło się pragnienie Chrystusa: ut unum sint. Jej zawierzmy modlitewne spotkanie, któremu będę przewodniczył dziś po południu w bazylice św. Pawła za Murami i w którym wezmą udział jak co roku przedstawiciele Kościołów i Wspólnot kościelnych, istniejących w Rzymie.

Światowy Dzień Chorych na Trąd

Dziś przypada Światowy Dzień Chorych na Trąd, wprowadzony 55 lat temu przez Raoula Follereau. Kościół, naśladując Jezusa, otaczał zawsze szczególną troską osoby dotknięte tą chorobą, o czym świadczy również przesłanie, rozpowszechnione kilka dni temu przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Chorych i Służby Zdrowia. Cieszę się, że Organizacja Narodów Zjednoczonych poprzez niedawno ogłoszoną deklarację Wysokiego Komisarza ds. Praw Człowieka wezwała państwa do opieki nad chorymi na trąd i ich krewnymi. Ze swej strony zapewniam ich o modlitwie i jeszcze raz zachęcam do dalszej pracy wszystkich, którzy wraz z nimi walczą o pełne odzyskanie zdrowia i udaną integrację społeczną.

Nowy rok księżycowy

W różnych krajach Azji Wschodniej trwają przygotowania do obchodów nowego roku księżycowego. Życzę ich mieszkańcom, by świętowali w radości. Radość jest wyrazem życia w harmonii z samym sobą, a można to osiągnąć tylko poprzez życie w harmonii z Bogiem i Jego stworzeniem. Oby żywa radość panowała zawsze w sercach wszystkich obywateli tych drogich mi krajów i promieniowała na świat!

«Karawana Pokoju»

A teraz bardzo serdecznie pozdrawiam dzieci z rzymskiej Akcji Katolickiej oraz kilku rzymskich parafii i szkół, które zorganizowały tradycyjną «Karawanę Pokoju». Pozdrawiam Kardynała Wikariusza, który im towarzyszy. Drogie dzieci, dziękuję wam za wierność, z jaką angażujecie się na rzecz pokoju, co wyraża się nie tylko w słowach, ale poprzez wybory i przedsięwzięcia, o czym opowie wasza przedstawicielka — Mariam, która pochodzi z Erytrei, ale teraz jest rzymianką i będzie do was mówić. Oddaję jej teraz głos.

Po polsku:

Serdeczne pozdrowienie kieruję do Polaków. Obchodzimy dziś wspomnienie Nawrócenia św. Pawła Apostoła. W tym dniu szczególnie przemawia do nas wezwanie Chrystusa: «Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!» (Mk 1, 15). Na drodze realizacji tego wezwania niech towarzyszy wszystkim Boża łaska i błogosławieństwo.

Benedykt XVI

http://www.deon.pl/religia/serwis-papieski/benedykt-xvi/aniol-panski-benedykt-xvi/art,232,nawrocenie-jest-droga-do-jednosci-chrzescijan.html

_________________________

Zabiliśmy Boga

A nawet więcej – wciąż Go zabijamy. I nie robią tego “źli ludzie” i wrogowie Kościoła. To my Go zdradzamy. To my jesteśmy Jego nieprzyjaciółmi. Na nasze szczęście – On jest inny.

To nie jest jakiś heretycki wymysł ani próba przeprowadzenia terapii szokowej. Nie chodzi też o strasznie piekłem. Są to myśli zaczerpnięte z najnowszej książki biskupa Grzegorza Rysia. Książki, którą przeczytałem z zapartym tchem.
Są takie książki, które trzeba przeczytać. Nie dlatego, że ktoś nam tak mówi, ale dlatego by nie przegapić czegoś ważnego, czegoś, co może zmienić nasz sposób myślenia i życia. Moim zdaniem, jedną z takich książek jest właśnie “Skandal Miłosierdzia”.

Zła wiadomość
Bez znieczulenia, prosto z mostu, bez owijania w bawełnę – to pierwsze określenia, jakie przychodziły mi na myśl podczas lektury tej książki. Krakowski biskup nie stara się przedstawić uładzonej wizji świata. Nie chce zagłaskać czytelnika i powiedzieć mu, że jest dobrze, że Pan Bóg jest milutki i nie ma się czym przejmować.
Już na pierwszych stronach padają bardzo mocne słowa: “Jesteśmy zniewoleni. Jesteśmy mordercami. Jesteśmy kłamcami i gorszycielami. Zabijając Chrystusa, zabijamy samych siebie. To jest naprawdę zła nowina”. I dalej: “Nie jesteśmy ziomkami Pana Boga. Jesteśmy Jego nieprzyjaciółmi. Jesteśmy wrogami, nad których ranami On się pochyla”.
Autor nie zgadza się z – jakże częstym – szukaniem winnych wszędzie indziej, tylko nie w nas samych: “Za wszelkie zło gotowi jesteśmy momentalnie obciążyć świat. To świat jest zły, zgniły, złowrogi. Winni są politycy, media, masoni i cykliści”, pisze biskup Ryś, a dalej dodaje: “Biada wam, obłudni nauczyciele Pisma i faryzeusze – mówił przecież Jezus do ludzi pyszniących się własna wiarą – bo jesteście podobni do pobielanych grobów, które z zewnątrz wyglądają pięknie, ale wewnątrz są pełne trupich kości i zgnilizny (Mt 23,27). Taka jest prawda o tobie, o mnie, o nas, o Kościele”. I jeszcze: “Żeby odejść od Boga wcale nie trzeba opuszczać Kościoła. Można tkwić w samym jego sercu, ale nie znać Chrystusa. Można zgubić się we własnym domu”.
Dobra wiadomość
Na szczęście Bóg jest inny. On nie myśli i nie działa tak jak człowiek: “Miłosierdzie pozostaje wielką tajemnicą Boga i wielkim skandalem w oczach ludzi. Zawiera w sobie to, z czym mamy największe trudności: współczucie, przebaczenie, nawrócenie. Nie stawia warunków, nie zna żadnych granic. Jest darmowe”.
Pisząc o Bożym Miłosierdziu, biskup Ryś wielokrotnie podkreśla, że człowiek nie zasłużył na nie, ale też dodaje, że nie jest ono adresowane tylko dla tych “dobrych, pobożnych i nawróconych”. Przecież, gdyby tak było, nie nazywalibyśmy go miłosierdziem.
“Bóg nie ma żadnych złudzeń co do naszej kondycji i stosunku, jaki do Niego żywimy. Pomimo tego przychodzi pielęgnować rany swoich wrogów. Przepaść nienawiści może zostać zasypana wyłącznie przez osobiście przeżyty moment, w którym otwierasz oczy i widzisz, że zachowałeś swoje życie tylko dzięki pomocy tego, któremu się sprzeciwiałeś, tego, którego wziąłeś za swojego wroga. Dzieje się tak bez żadnej własnej zasługi z naszej strony, a nawet bez prośby lub błagania”.
Dlaczego skandal?
O Bożym Miłosierdziu mówi się w ostatnich latach bardzo dużo. Niektórzy twierdzą, że nawet za dużo. Są tacy, którzy uważają, że, kładąc tak mocny nacisk na miłosierdzie, zapomina się o sprawiedliwości. Przecież nie może być tak, że Bóg traktuje tak samo dobrych i złych. To znowu jest nasz ludzki, ograniczony sposób myślenia.
“Na tym właśnie polega miłosierdzie ze strony Boga, że w swojej hojnej miłości przyjmuje nas takimi, jakimi jesteśmy. Bóg wychodzi do nas, nie pytając się, czy najpierw się nawróciliśmy. Chrystus umarł za wszystkich ludzi na krzyżu nie w efekcie masowych nawróceń, lecz dlatego, że wszyscy jesteśmy grzesznikami. Między człowiekiem a Bogiem nie ma relacji sprawiedliwości, jest przymierze, zgodnie z którym ojciec kocha syna nie z powodu jego zasług, ale pomimo tego, że dziecko żadnych zasług wobec niego nie ma”.
Dlaczego biskup Ryś pisze o skandalu? Dobrze obrazuje to przytoczona przez niego historia o świętym Mikołaju, który, jeszcze zanim został biskupem, wręczył trzem prostytutkom po bryłce złota. I to wcale nie dlatego, że były grzecznymi dziewczynkami. Nie czekał aż się nawrócą i wejdą na dobrą drogę. Święty wiedział, że tylko pomagając tym dziewczynom – takim, jakimi są – da im szanse na to, aby się zmieniły.
Takich historii w “Skandalu Miłosierdzia” jest wiele. W książce znajdziemy bardzo ciekawe interpretacje opowieści biblijnych : m.in. Abrahama i Izaaka, Kaina i Abla, Jonasza i św. Piotra oraz przypowieści o synu marnotrawnym (albo raczej – jak proponuje krakowski hierarcha – o miłosiernym ojcu i dwóch synach).
To dopiero początek
Boże Miłosierdzie jest nie tylko faktem dającym wszystkim wielką nadzieję, ale również wezwaniem do przemiany naszego życia i przemiany naszego nastawienia do innych. “Jeżeli przed nawróceniem miłość może ci się wydawać tylko prawem, to po spotkaniu z wydarzeniem Miłości w doświadczeniu Bożego miłosierdzia, miłość staje się naturalną odpowiedzią na to, co darmo otrzymałeś wcześniej.”
Jesteśmy wezwani do naśladowania Boga – czyli do bycia miłosiernymi. Często nie mieści się nam to w głowach. Jak można kochać nieprzyjaciół, wybaczać tym, którzy nas skrzywdzili? Jak można chcieć pomagać wrogowi? Ale do tego właśnie jesteśmy zaproszeni.
Nie możemy tego zrobić sami, bo “w niewoli trzyma nas szatan. Z jego pęt, które zacisnęły się na nas szczelnie, musimy się oswobodzić, a mówiąc ściślej: musimy zostać wyswobodzeni!”. Autor wielokrotnie podkreśla, że Bóg sam przywraca nas do życia, że to nie nasza zasługa.
A to wszystko po to, by zacząć żyć naprawdę, by przestać oceniać innych, bo znamy przecież tylko małe fragmenty ich historii i problemów. Chodzi po prostu o to, byśmy się nawrócili. A co to znaczy według autora “Skandalu Miłosierdzia”? “Wyzwolenie człowieka do miłości – oto nawrócenie”.

Książka bp Grzegorza Rysia “Skandal miłosierdzia” >>zdobądź swój egzemplarz już za 16,99 zł

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,588,zabilismy-boga.html

______________________________

Pułapki asertywności

Zacznę od osobistego świadectwa. Gdy w połowie lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku przeczytałam po raz pierwszy o zachowaniach asertywnych, ogarnęła mnie entuzjastyczna radość. W tamtych czasach uwierało mnie, że często powstrzymuję się od powiedzenia wprost, co czuję i myślę, aby nie stracić czyjejś sympatii, nie urazić kogoś albo nie zezłościć.

Wiadomość, że istnieją zachowania, które pozwalają człowiekowi być w zgodzie ze sobą i jednocześnie blisko z innymi, że tych zachowań można się uczyć i że nauka taka przebiega z pełnym poszanowaniem godności klienta i jego prawa do bycia sobą – była naprawdę dobrą nowiną. Szybko okazało się, że tę palącą chęć i potrzebę – by z godnością, poszanowaniem praw innych i bez agresji jak najpełniej wyrazić siebie, pełnym głosem powiedzieć, co naprawdę chcę, lubię, czuję i myślę – ma wiele osób dookoła. Sytuacja społeczna końca lat osiemdziesiątych nadawała tej potrzebie dodatkowo ponadosobisty charakter.
Miałam przyjemność poprowadzić prawdopodobnie pierwszy w Polsce trening asertywności, a potem uczestniczyć w twórczej pracy grupy trenerów opracowujących i wdrażających nowe wówczas techniki zmiany zachowań. Wspólnie uczyliśmy się asertywności i pomagaliśmy sobie w rozwiązywaniu trudnych sytuacji zarówno klientów, jak i własnych, wszystko bowiem wypróbowywaliśmy na sobie. Przez następne lata wiele razy byłam świadkiem, jak ludzie się zmieniają: pod wpływem impulsów zaczerpniętych z treningów asertywności zaczynają wyrażać siebie, nawiązują z otoczeniem nowe relacje, realizują swoje potrzeby i marzenia. Widziałam też, czym jest asertywność w rodzinie. Choćby przez to, że w mojej własnej było i jest dwóch trenerów asertywności…
Dysponując opisanymi obserwacjami, chętnie przyjęłam propozycję, by dokonać refleksji krytycznej nad konsekwencjami wprowadzenia postawy asertywności w życie człowieka.
Jak to wyrazić?

Bycie sobą, świadomość swoich potrzeb, uczuć i myśli oraz ich wyrażanie stanowią sztandarowe cele zdrowego rozwoju człowieka w myśl założeń psychologii humanistycznej. Intuicja psychologiczna, a następnie doświadczenie pracy z pacjentami podyktowało terapeutom tego nurtu przekonanie, że miłość do drugiego człowieka może płynąć tylko z “obfitego źródła”, czyli od człowieka, który sam obdarza siebie zaufaniem, życzliwością i troską. Wiele osób – jeśli nie wszyscy – co najmniej w jakimś okresie swojego życia rozmija się ze sobą: aby przypodobać się rówieśnikom, spełnić oczekiwania rodziców, zrealizować uwewnętrznione przekonania na własny temat, być w zgodzie z przyjętymi normami.

To rozminięcie się ze sobą ma poważne skutki. Powoduje, że człowiek staje się zagubiony, pełen wątpliwości, odcięty od naturalnej busoli postępowania, jaką są jego własne uczucia, myśli i potrzeby. Wskazówek do życia poszukuje na zewnątrz, nie ufa samemu sobie. Robi wrażenie ryby bez wody -kogoś pozbawionego naturalnego środowiska. Niech jednak trafi na prawdę o sobie, niech odkryje jakąś prawdziwą potrzebę czy uczucie, niech powie nagle z akcentem odkrycia: “Przecież tak naprawdę to ja nigdy nie lubiłem…” albo: “Zawsze chciałem…”, wówczas ujrzymy inną osobę – nagle prawdziwą, pełną blasku, energii, pana na swoich włościach.
Jednak odkrycie wewnętrznej prawdy o sobie – co się lubi, czego się nie lubi, czego się pragnie – stawiać może człowieka w obliczu konfrontacji. Trzeba to zwykle komuś zakomunikować, komuś, kto przyzwyczaił się do innej prawdy o nas albo dla kogo ta inna prawda o nas – a raczej nieprawda – stała się wygodna. W grze różnych interesów, jaką jest życie między ludźmi, wyrazistość czyichś pragnień prowadzi do konfrontacji, choć niekoniecznie do walki. I w tym miejscu przydaje się asertywność, czyli odpowiedź na pytanie “Jak to wyrazić?”. Odpowiedź zorganizowana w system zasad, odnoszących się do szczegółowych sytuacji życiowych. Jak to wyrazić, by jednoznacznie stwierdzić prawdę o sobie, a jednocześnie nie wyzwać drugiej osoby do walki ani jej nie zranić?

Oprócz praktycznej życiowo porady asertywność ofiaruje niepewnemu jeszcze swoich racji człowiekowi drugi prezent: wspiera go w przekonaniu, że ma on prawo wyrażać siebie. W sposób odpowiedzialny, liczący się z konsekwencjami dla siebie czy otoczenia, każdy ma prawo wybrać własną drogę, zarządzić życiem zgodnie ze swoimi potrzebami, uczuciami i wartościami. Nawet jeśli innym się to nie podoba, jest to w porządku.
Może dlatego właśnie, że asertywność ofiarowuje użytkownikowi i wsparcie moralne (“Masz prawo”), i rozstrzygnięcia praktyczne, pewna liczba asertywnościowych neofitów wpada w “pułapkę wiary” i zaczyna traktować asertywność jako wartość samą w sobie, a zasady zachowań asertywnych niemal jak nakazy religijne. Chcą, żeby wszystko w ich życiu było “asertywne” – czyli konkretne, bezpośrednie, jasno wyrażone komunikatami typu “ja”, zgodne z aktualnymi uczuciami, wybrane w dorosły sposób za pomocą decyzji. Martwią się i oskarżają, gdy nie są wystarczająco asertywni, oceniają innych pod kątem ich asertywności. Powoli z uwalniającego kiedyś zdania “Mam prawo być asertywny” robi się nakaz “Asertywność to mój obowiązek”, a czasem nawet “Asertywność to mój moralny obowiązek”.
Niebezpieczeństwa asertywności w skrajnym ujęciu

Dlaczego to się nie udaje? Dlaczego nie można wszystkich sytuacji życiowych rozstrzygać stanowczym asertywnym cięciem, dorosłą decyzją? Dotykamy tu natury człowieka. Wygląda na to, że do zdrowego życia potrzebujemy różnych klimatów komunikacyjnych i emocjonalnych – czasem bycia w pełni odpowiedzialnymi dorosłymi, czasem oddającymi się przyjemnościom i zabawie dziećmi, kiedy indziej jeszcze ferującymi mądre wyroki autorytetami. Próba narzucenia sobie na stałe jakiejś jednej i do tego obowiązkowej formuły bycia z innymi powoduje, że człowiek usycha – poszukując prawdziwości, staje się nieprawdziwy.
Inne niebezpieczeństwo, związane z chęcią bycia asertywnym “w stu procentach”, wiąże się z nadmierną koncentracją na sobie. Ludzie, którzy kiedyś zbyt rzadko wyrażali własne opinie i uczucia, teraz chcą w każdym momencie zaznaczać swoją osobę, dlatego też nieprzerwanie pytają siebie samych: “Czy ja na pewno tego chcę?”; “Czy ja to naprawdę lubię?”. To naturalny proces zmiany, kiedy człowiek początkowo przesadza w gorliwości, dzięki czemu skuteczniej uczy się czegoś nowego. Ważne jest jedynie, by nie utknąć w tym punkcie na stałe. Byłby to bowiem kolejny pancerz, przeszkoda w elastycznym funkcjonowaniu wewnętrznym i zewnętrznym. I znowu refleksja dotycząca natury człowieka: jak się wydaje, pojedyncze akty zachowań niezgodnych z własnymi chęciami czy uczuciami, o ile nie dotyczą spraw życiowo najistotniejszych, nie wyrządzają ludziom znaczącej szkody. Szkodę przynosi dopiero chroniczne odchodzenie od siebie w określonych sytuacjach, ponieważ stoi za tym jakaś niemożność, niewola. Asertywność, pomagając wyrwać się z niewoli podporządkowania pewnym ludziom i sytuacjom, nie powinna stać się nowym ograniczeniem.
Po latach doświadczeń wiemy już, czym asertywność nie jest. Nie jest wartością autonomiczną, prawem moralnym ani wewnętrznym obowiązkiem. Obsadzanie jej w tej roli zubaża nasze życie i szkodzi rozwojowi. A jak asertywność wpływa na nasze więzi z ludźmi? Generalnie pozytywnie – pozwala lepiej się rozumieć i szybciej przezwyciężać konflikty, rozbraja opory i rozświetla niejasności. Jak wszędzie, i tu istnieją jednak zagrożenia.

Najbardziej asertywna osoba pośród moich znajomych jest jednocześnie największym samotnikiem. Trzyma się siebie tak mocno -“O tej porze chcę już być w domu”, “Tędy nie lubię chodzić”, “Takiej muzyki nie słucham” – że niewiele jest miejsca dla tych, którzy chcieliby do niej dołączyć. Wybór własnych potrzeb kosztem więzi z innymi jest dla niektórych osób jedyną możliwą formą przetrwania w świecie, który kiedyś okazał się dla nich bardzo raniący. W tym wypadku asertywność pomaga zbudować mur, który skutecznie chroni, ale i skutecznie oddziela.
I wreszcie istnieją osoby, które wykorzystują swoją sprawność w budowaniu asertywnej komunikacji do dominowania mniej wyedukowanego otoczenia. Jeśli tylko ja potrafię swobodnie wyrażać moje potrzeby i uczucia i tylko ja potrafię bronić mojego zdania, to jest duże prawdopodobieństwo, że tylko moje potrzeby, uczucia i opinie będą w danej grupie respektowane.
Pomoc w trudnych sytuacjach

Chcę podkreślić, że piszę ten tekst nie tylko jako długoletni trener i superwizor asertywności i jej zwolenniczka, ale też osoba, która w swoim życiu wiele skorzystała dzięki asertywnym zachowaniom. I nie chcę wcale powiedzieć, że umiejętności asertywne są groźne i człowiekowi niepotrzebne. Wręcz przeciwnie: potrzebne, bardzo, ale nie w pojedynkę. Nie jako jedyna recepta na ostateczny kształt relacji. Poszukując bardziej uniwersalnej formuły stosunków interpersonalnych, chciałabym z jednej strony podzielić się moją zasadą bezpiecznego i ograniczonego używania asertywności, z drugiej zastanowić się, co mogłoby stanowić istotne dopełnienie postawy asertywnej.
W moim przekonaniu bezpieczna asertywność to po prostu asertywność ograniczona, czyli potraktowana jako sposób na trudne sytuacje. W łatwych sytuacjach, gdy nie kneblują nas wewnętrzne obawy, a wokół mamy ludzi życzliwych i zainteresowanych zrozumieniem nas – wystarczy prawdopodobnie być otwartym i pełnym dobrej woli. Gdy jednak mam do czynienia z ludźmi, których interes osobisty jest odmienny od mojego, którzy w danym momencie nie są zainteresowani rozumieniem mnie i dodatkowo jeśli rzecz taką robię po raz pierwszy, wówczas mogę (nie muszę) wypróbować (a nuż się przyda) formułę asertywności. W tym ujęciu asertywność to nie ideologia kontaktów interpersonalnych, ale pomoc w trudnych sytuacjach. I nie przesadzę, gdy powiem, że setki razy byłam świadkiem, jak opracowanie asertywnej reakcji i jej zastosowanie pomogło człowiekowi uratować zdrowie psychiczne, a czasem nawet fizyczne, jak też interesy materialne.
Gdyby jednak pomyśleć o asertywności szerzej, nie jako o doraźnym sposobie zachowania, ale o generalnej postawie interpersonalnej – rodzi się pytanie, co mogłoby stanowić jej dopełnienie, pomagające przezwyciężyć opisywane wyżej pułapki? Po pierwsze, nastawienie na rozumienie drugiej osoby. Nie jest to wcale takie powszechne, jakby się pozornie wydawało. To kosztowna inwestycja interpersonalna, która wychyla mnie w kierunku partnera kontaktu, tworzy więzi i może równoważyć asertywnościowe nastawienie ku sobie. Po drugie, bezinteresowna, za darmo udzielona życzliwość. To też jest nastawienie uprzednie, zanim się spotkamy. Zaczynasz ze mną spotkanie, mając już na koncie zgromadzony przeze mnie dla ciebie kapitał przychylności. Skąd wezmę ten kapitał? Z własnego serca, “z obfitego źródła”.
I tak na zakończenie wracamy do początku naszych rozważań, a jednocześnie dotykamy nowego wątku: procesualnego, cyrkularnego charakteru rozwoju człowieka. Przypomnijmy: zagubiony, zdystansowany wobec siebie człowiek odnajduje własne uczucia, potrzeby, myśli. Chcąc je wyrażać, korzysta z asertywności. Choć, być może, wpada w różne pułapki, jednak skutecznie realizuje swoje potrzeby. Uczy się pewności siebie, wiary w swoją siłę. Zaczyna sobie ufać, szanować i lubić. Nie musi się już tak bronić, ponieważ czuje się silny. Ma w sobie “obfite źródło”, z którego czerpie bezinteresowną sympatię dla innych, będącą odbiciem życzliwości dla siebie. I tak dalej…
Czy ten pozytywny proces przebiega automatycznie? Czy zawsze “pułapki asertywności” są tylko dziecięcymi chorobami neofity, z których i tak z czasem wyrośnie? Czy coś jeszcze, coś spoza tego układu, jest potrzebne, żeby to wszystko tak dobrze poszło? Zostawiam Państwa z tymi pytaniami.
Maria Król-Fijewska (ur. 1952), psycholog kliniczny, psychoterapeutka, superwizor psychoterapii i treningu grupowego, współzałożycielka Ośrodka Litra. Opublikowała między innymi: Stanowczo, łagodnie, bez lęku; Trening asertywności.

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,472,pulapki-asertywnosci.html

___________________________

Codzienny rachunek sumienia

“Ludzkie życie należy chronić od poczęcia do naturalnej śmierci” – powiedział ordynariusz stołecznego Freetown, wyrażając sprzeciw wobec ustawy o tzw. “bezpiecznej aborcji”, przygotowanej przez władze Sierra Leone. Potępiły ją także tamtejsze wspólnoty muzułmańskie.

Abp Edward Tamba Charles skrytykował nowe prawodawstwo aborcyjne podczas spotkania międzyreligijnego w stolicy kraju. Ustawa została przyjęta przez parlament 8 grudnia ub.r. i obecnie czeka na podpis prezydenta. Pozwala ona na legalną aborcję do 12. tygodnia ciąży, a po tym terminie w przypadku gwałtu, kazirodztwa lub ze względu na zagrożenie dla zdrowia matki czy płodu.
Abp Charles zwrócił uwagę, że wbrew nazwie “bezpieczna aborcja” nowa ustawa “nie wyraża szacunku dla życia matki i dziecka ani nie zapewnia im bezpieczeństwa”. Zaapelował też o lepszą opiekę prenatalną i poporodową dla wszystkich kobiet w Sierra Leone. Zdaniem stołecznego metropolity polepszenie warunków sanitarnych w tym sektorze obniży śmiertelność matek i noworodków przy porodach, natomiast aborcja wpłynie na jej wzrost.
Sprzeciw wobec nowego prawa wyraziły także wspólnoty muzułmańskie w tym kraju. Wspólnie z chrześcijanami wystosowały one na ręce prezydenta Ernesta Bai Koromy protest. Inicjatywie tej patronuje Rada Międzyreligijna Sierra Leone.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,24918,muzulmanie-i-katolicy-wspolnie-przeciw-aborcji.html

_______________________

Rosja: Cyryl I wzywa do zaprzestania aborcji

Szukasz pomocy “sprawdzonego” świętego? Mamy dla was modlitwę, która pomoże uprosić łaski za wstawiennictwem św. Rity.

Modlitwa o uproszenie łask

Święta Rito, Patronko spraw trudnych, Orędowniczko w sytuacjach beznadziejnych, cudna gwiazdo świętego Kościoła naszego, zwierciadło cierpliwości, pogromicielko szatanów, lekarko chorych, pociecho strapionych, wzorze prawdziwej świętości, ukochana Oblubienico Chrystusa Pana, naznaczona cierniem z korony Ukrzyżowanego. Z głębi serca czczę Ciebie i zarazem błagam, módl się za mną o uległość woli Bożej we wszystkich przeciwnościach mojego życia. Przybądź mi z pomocą, o święta Rito, i spraw, abym doznał skutków Twej opieki, by modlitwy moje u tronu Bożego stały się skuteczne. Wyproś mi wzmocnienie wiary, nadziei i miłości, szczerego dziecięcego nabożeństwa do Matki Bożej oraz łaskę … (wymienić ją) i spraw, abym zwyciężywszy wszelkie przeszkody i pokusy, mógł dojść kiedyś do nieba i tam Ci dziękować, i wiecznie cieszyć się towarzystwem Ojca, Syna i Ducha Świętego. Amen.

Więcej modlitw w książce: Św. Rita. Modlitewnik

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2301,pomocna-modlitwa-do-sw-rity.html

_____________________

Modlitwa o opiekę św. Antoniego

Święty Antoni jest jednym z najpopularniejszych świętych. Wstawia się za narzeczonymi i małżeństwami, wspiera kobiety rodzące i w połogu. Jest patronem dzieci, górników, podróżnych i ubogich. Niesie pomoc osobom, które poszukują zagubionych bliskich i zagubionych przedmiotów.

Modlitwa o opiekę św. Antoniego

Święty Antoni, wielki nasz Patronie, proszę Cię pokornie, abyś z wysokości swej chwały wejrzał na mnie i przyszedł mi z pomocą.

Ty pomagasz wszystkim, którzy wzywają Twego pośrednictwa i proszą o opiekę. Nie odrzucaj i moich ufnych próśb, ale wspomagaj mnie w moich troskach i kłopotach. Twoi czciciele znają twe skuteczne wstawiennictwo w odnalezieniu rzeczy zgubionych, ochronie przed złodziejami, opiece nad podróżującymi, niesieniu ulgi w cierpieniu chorym, biednym i zakłopotanym. Z ufnością błagam, spraw, abym dzięki Twej opiece miał zawsze silną wiarę, pracował nad poprawą życia i pomnożeniem łaski uświęcającej.

Polecaj mnie Najświętszej Maryi, Matce Bożej, której zawdzięczasz szczególną pomoc w pracy dla zbawienia ludzi. Ty wiesz, jak słaby i nędzny jestem, wiesz najlepiej, jakie zło zewsząd mnie otacza i jak bardzo potrzebuję Twej pomocy.

Proszę Cię, święty Antoni, abyś mnie wspomagał w życiu i kierował ku dobremu Bogu. Wspieraj wszystkich, którzy zwracają się do Ciebie w swych potrzebach i troskach. Niech wszyscy odczuwają Twoją opiekę i doznają Twej pomocy, wielbiąc Boga Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Modlitwa pochodzi z książki: Święty Antoni. Modlitewnik

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2282,modlitwa-o-opieke-sw-antoniego.html

_______________________