W Nazarecie w synagodze, po czytaniu z proroctwa Izajasza, Jezus powiedział: “Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli”. A wszyscy przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego. I mówili: “Czyż nie jest to syn Józefa”?
Wtedy rzekł do nich: “Z pewnością powiecie mi to przysłowie: Lekarzu, ulecz samego siebie; dokonajże i tu, w swojej ojczyźnie, tego, co wydarzyło się, jak słyszeliśmy, w Kafarnaum”. I dodał: “Zaprawdę powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”.
Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwali się z miejsca, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na stok góry, na której ich miasto było zbudowane, aby Go strącić. On jednak przeszedłszy pośród nich oddalił się.

Komentarz do Ewangelii:

Pan Jezus nie był mile widziany w swoim rodzinnym mieście. Nie polegało to jednak na tym, że skoro tylko się pojawił, to zaraz wyrzucili Go z miasta. Przeciwnie! Przyjęli Go, pozwolili czytać i przemawiać w synagodze. Nawet “przyświadczali Mu i dziwili się pełnym wdzięku słowom, które płynęły z ust Jego”. Odrzucenie Jezusa polegało na czymś innym. Mieszkańcy Nazaretu nie potrafili spojrzeć na Niego inaczej, niż przez pryzmat swoich o Nim wyobrażeń – dla nich był ciągle tylko synem Józefa. W związku z tym nie brali sobie do serca Jego słów, nawet jeśli bardzo im się podobały.
Jakże często i my “przyświadczamy Jezusowi i dziwimy się pełnym wdzięku słowom, które płyną z ust Jego”. Czy jednak bierzemy sobie te słowa do serca, to znaczy czy one wpływają realnie na nasze życie?

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2747,ewangelia-wspolczesni-nazaretanie.html

____________________

W Rzymie – św. Marceli, wdowy. Gdy była jeszcze dziewczęciem, poznała św. Atanazego, który wówczas spędzał w Rzymie czas swego wygnania z Aleksandrii. Zapewne już wtedy fascynowały ją ascetyczne ideały mnichów egipskich. Mimo to na życzenie zamożnej rodziny wyszła za mąż. Gdy jednak po siedmiu miesiącach owdowiała, w domu na Awentynie stworzyła z przyjaciółkami asceterium i oddawała się bogomyślności oraz uczynkom miłosierdzia. Żywy kontakt utrzymywała ze św. Hieronimem, który też potem ułożył na jej cześć prawdziwy panegiryk. Wiele wycierpiała w czasie najazdu Alaryka. Wkrótce potem zmarła, ale dokładnej daty nie znamy.

Również w Rzymie – bł. Ludwiki Albertoni. W 33. roku życia owdowiała i przywdziała habit franciszkańskiej tercjarki. Wiele zdziałała na rzecz biednych. Zmarła w roku 1533.

oraz:

świętych męczenników Cyrusa i Jana (+ 303); św. Franciszka Ksawerego Bianchi, zakonnika (+ 1815); św. Geminiana, biskupa (+ 348); św. Metrana z Aleksandrii, męczennika (+ ok. 250)

10 ważnych myśli św. Jana Bosko

(fot. shutterstock.com / ml)

Dziś, w liturgiczne wspomnienie św. Jana Bosko, przedstawiamy 10 jego ważnych myśli.

Św. Jan Bosko – duchowy olbrzym

Papież Pius XI przy okazji kanonizacji św. Jana Bosko, nazwał go „duchowym olbrzymem” i dodał: – W jego życiu nadprzyrodzone stało się niemal naturalne, niezwykłe zaś – zwykłe. Pan Bóg, zsyłając tego olbrzyma na świat, sprawił człowiekowi XIX wieku swoisty żart. Był to wiek racjonalizmu, socjalizmu, rozwoju nauki, ateizmu, zachłyśnięcia się rozumem i jego wytworami. Europą tamtego czasu rządziła rewolucja – buntownicy obalali królów i królestwa, budowano demokracje, zwalczano Kościół i Boga. Św. Jan Bosko był wyraźnym znakiem sprzeciwu wobec tego „racjonalnego” bezbożnictwa.

“Miłość cierpliwa jest” (1 Kor 13, 4)

Miłość romantyczna jest. Miłość lubi zmysły. Miłość walczy o przyjemność. Miłość nie stroni od kaprysów. Miłość ciągle czegoś potrzebuje. Miłość się ceni i wszystko przelicza.

Nie, nie o tym usłyszeliśmy w dzisiejszym drugim czytaniu podczas mszy świętych. Ale o takiej miłości słyszymy na okrągło w internecie, w gazetach, w filmach i kabaretach. O takiej miłości często szepcą zakochani w sobie od miesiąca i trąbią plotkarskie portale. Jeśli uczucie przemija i zakochanie gaśnie, to i miłość znika jak poranna rosa. Taka płytka miłość napędza rynek, reklamę i sprzedaż. Miłość, podobnie jak szczęście, to słowo wytrych, pod które można wszystko podłożyć i wiele na nim ugrać.

Dlaczego tak się dzieje? Bo prawdziwej miłości ciągle nie znamy, bo nie potrafimy jeszcze w pełni kochać, bo tworzymy sobie jej własny obraz, bo myślimy, że miłość jest czymś, co się zdobywa własnym wysiłkiem.

Oczywiście, jest w tych obiegowych opiniach trochę prawdy. Miłość bywa przyjemna, jest także uczuciem, wyraża się w seksie. Ale to nie cała prawda. Św. Paweł pisze, że miłość to przede wszystkim dar. Miłość się najpierw przyjmuje, a potem przekazuje dalej. Nie można jej wytworzyć w laboratorium, w sypialni ani na kimś wymusić. Popatrzmy jak stworzony jest świat. Żyjemy, ponieważ ktoś ciągle wyprzedza nas w miłości. Najpierw Bóg: “Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię” (Jr 1, 5). Zanim zostaliśmy poczęci, już Bóg był w nas zakochany, znał nas. Nie jesteśmy przypadkowi. Jesteśmy chciani i oczekiwani przez Boga.

Potem poczęli nas rodzice, żywili, pracowali dla nas, wozili do lekarzy, pokazywali jak zawiązywać sznurówki, pomagali wydmuchiwać nosy, chociaż tego nie lubiliśmy, uczyli mówić i jak się właściwie zachowywać. Nawet jeśli było to niedoskonałe, nawet jeśli niektórzy z nas pochodzą z rozbitych rodzin lub nie znali swoich rodziców. Ktoś musiał przekazać nam przynajmniej minimum miłości. Te zwykłe obowiązki i codzienna troska to nic innego jak miłość, czyli także trud i poświęcenie. Być może na tym polega problem wielu rozczarowanych młodych małżeństw: zapomnieli, że miłość to także zwyczajność, a nie tylko motylki w brzuchu. Wystarczy czasem poprosić rodziców, by przypomnieli, a nie wypomnieli, co to znaczyło, nie przespać kilka nocy, bo dziecko chorowało i płakało? Czy to nazwalibyśmy czymś przyjemnym? A jednak wstaje się w nocy do dziecka, bo się je kocha, bo ono wiele znaczy. I to jest też miłość.

Jest taka prawidłowość, że im mniej doświadczymy miłości ze strony Boga i ludzi, tym trudniej ją później okazywać. Owszem, można wiele nadrobić, ale trzeba przejść dłuższą i mozolną drogę, by otworzyć się na przyjęcie miłości Boga i kochać innych. Ta miłość jest ciągle dawana, ale człowiek może być tak rozgoryczony, tak skupiony na sobie, tak poraniony i skoncentrowany na swoim głodzie miłości, że jej po prostu nie zauważa albo ją odrzuca, bo wydaje mu się niemożliwa.

Od lat zastanawia mnie, że pierwszą cechą miłości według św. Pawła jest cierpliwość. Ma ona jakiś związek z cierpieniem, ze znoszeniem tego, co niewygodne, co jest trudne. Św. Tomasz z Akwinu powiada, że “cierpliwym nie jest ten, kto nie dostrzega zła, lecz ten, kto nie pozwala, by zło wciągnęło go w smutek”. Aby być cierpliwym, muszę także widzieć dobro w drugim człowieku, w świecie.

Miłość cierpliwa to inne imię miłosierdzia. Najpierw Bożego. Co więc, oprócz grzechu i zła, widzi w nas i w świecie Bóg, że ciągle gotów jest nam przebaczać, że jest cierpliwy po tysiąckroć, że się nami nie męczy i nie nuży? Co widzą w dziecku rodzice, po raz setny przypominając mu, żeby nie wkładało palca do gniazdka, a i tak często mało to skutkuje?

Tej odpowiedzi nie znajdziemy dzisiaj w komercyjnych mediach, bo nie da się jej spieniężyć. Musimy zajrzeć do Pisma św. Prorok Izajasz już w Starym Testamencie mówi do Izraela i do każdego z nas: “Jak oblubieniec weseli się z oblubienicy, tak Bóg twój tobą się rozraduje” (Iz 62, 5).

Każde słowo jest tutaj na wagę złota. Dzieci często mówią “moja mama”, “mój tata”. “Mój”, “moja” oznacza, że ktoś jest mi bliski, jedyny “Twój” Bóg to Bóg bliski, nie gdzieś w niedostępnym dla nas niebie, lecz tuż obok. “W Nim poruszamy się, żyjemy i jesteśmy” – pisze św. Paweł. Z takim Bogiem mamy do czynienia.

Jakie uczucia się w tobie rodzą, gdy słyszysz, że Bóg się tobą raduje? Jakie myśli chodzą ci po głowie, gdy dowiadujesz się, że Bóg cieszy się z tego, że jesteś, a nie z tego, co zrobiłeś lub co zaniedbałeś? Bóg stworzył wszystko po to, aby było. Tak naprawdę nie ma wobec nas żadnych roszczeń. Nasza obecność jest dla Niego najważniejsza. Dlatego w oczach Bożych nie ma ludzi niepotrzebnych na tym świecie. To logika użyteczności, opłacalności i egoizmu stwierdza, że wolno pozbywać się chorych, uśmiercać tych, którzy są dla nas finansowym i emocjonalnym ciężarem, zabijać bezbronnych i upośledzonych. Bóg się raduje każdym człowiekiem, nie za to, co on zrobi i co wytworzy lub jaką wartość dodaną wniesie.

I tutaj pojawia się kolejny problem. Powątpiewamy: Przecież to niemożliwe! Tak nie może być! Jak to, kocha za nic? Nie wierzymy w tę Dobrą Nowinę. Nie mieści się nam ona w głowie. Także dlatego, że na co dzień jesteśmy zbombardowani inną “dobrą nowiną”. Siedzimy w niej po uszy. I często tylko ją słyszymy. A jej fundamenty da się streścić w paru zdaniach: “O tyle coś znaczysz, o ile kupisz nowe spodnie, sukienkę, suplement diety. Tylko wtedy możesz coś dostać, jeśli sobie na to zasłużysz”. Wszyscy wokół czegoś od nas chcą i cenią nas za to, co zrobimy, kupimy, zamówimy. Cały przemysł reklamowy na tym się opiera. Marketingowcy wiedzą, jak zagrać na naszych najgłębszych pragnieniach. Większość reklam w Polsce odwołuje się do szczęścia rodzinnego. Często w tle pojawia się całe morze uśmiechu, kwiatów i w ogóle błoga atmosfera: “Kup najnowszy serek lub czekoladkę i wszyscy będą czuć się w domu jak w siódmym niebie”. Gdyby to było takie proste…

Tak bardzo jesteśmy przesiąknięci tym myśleniem, że nawet w naszych domach wszystko coraz bardziej przeliczamy, porównujemy się z innymi, z braćmi, siostrami, kolegami i sąsiadami; okazujemy miłość za coś, nie cieszymy się tym, że jesteśmy dla siebie, bo nie mamy czasu, nie potrafimy powiedzieć przepraszam. Dlaczego? Bo jeszcze nie dotarło do nas, że Bóg cieszy się naszym zwykłym, nagim i ubogim byciem. Dlatego za nas umarł i zmartwychwstał, by nas uzdrowić i przekonać, że nasza wartość nie bierze się z tego, co sami zdziałamy, lecz z miłości okazanej nam za nic.

Właśnie z tych powodów Papież Franciszek ogłosił Rok Miłosierdzia. Nie znamy do końca miłości, a zwłaszcza tej cierpliwej, zwanej miłosierdziem. Wyobrażamy sobie Boga często po swojemu, tak że się Go boimy. Już św. Teresa z Lisieux, kilkadziesiąt lat przed św. Faustyną, pisała w swoim dzienniku: “Miłość Miłosierna zewsząd jest odtrącana, nieznana; serca, które chciałbyś nią obdarzyć zwracają się ku stworzeniom, oczekując od nich szczęścia i ich kruchego przywiązania, miast rzucić się w Twoje ramiona i przyjąć Twoją nieskończoną miłość”. Dlatego reagujemy często tak jak mieszkańcy Nazaretu, którzy nie przyjmują Jezusa: “Lekarzu, sam się ulecz. My sobie sami poradzimy”. Ten Rok jest nam podarowany, byśmy bardziej poznali bliskość Boga, Jego czułość, cierpliwość, prawa Królestwa Bożego, które są nieco inne niż prawa tego świata. Jubileusz jest po to, by zauważyć, że Bóg się nami raduje i dlatego ratuje, kiedy upadamy, błądzimy. Nie będziemy mogli przebaczać, czynić miłosierdzia, jeśli go wpierw nie doświadczymy w Słowie Bożym, lekturze, dobrej spowiedzi, Eucharystii. Na to potrzeba czasu, czyli rezygnacji z innych spraw, może także przykręcenia kurka z “dobrą nowiną”, która płynie do nas strumieniem z mediów i kształtuje nasze myślenie, choć nawet o tym nie wiemy. Być może drugiej takiej szansy nie będziemy mieli. Wykorzystajmy więc to Boże zaproszenie, które przychodzi do nas przez Kościół.

Opowiadanie o pobycie Jezusa w rodzinnym mieście składa się z dwóch części. Pierwsza mówi o adwencie Jezusa do Nazaretu, a druga o exodusie – wyjściu.

Słowo “adventus” oznacza nawiedzenie miasta przez jakiegoś boga, przybycie imperatora, cesarza na prowincję. Taka wizyta wiązała się zwykle z oczekiwaniem i długimi przygotowaniami. Cała społeczność prowincjonalna starała się zrobić na cesarzu jak najlepsze wrażenie. Pewną analogię mamy w czasie wizyt papieża.

Pierwszą reakcją słuchaczy na prymicyjne wystąpienie Jezusa w rodzinnym Nazarecie było zdziwienie, zdumienie. Jezus przemówił jasno, prosto, by wszyscy mogli Go zrozumieć, a równocześnie w sposób oryginalny, spontaniczny, nowy. Ewangelista Marek przytacza pytania, jakie stawiają sobie mieszkańcy Nazaretu: Skąd On to ma? I co to za mądrość, która jest Mu dana? (Mk 6, 2). Pytania te  świadczą, że słowa Jezusa wypływają z głębi serca, są Jego słowami, Jego doświadczeniem, Jego życiem: Dobry człowiek z dobrego skarbca swego serca wydobywa dobro […] Bo z obfitości serca mówią jego usta (Łk 6, 45).

Słowa Jezusa wzbudziły podziw, ale również wątpliwości. Zamiast radości z obwołanego Roku Łaski mieszkańcy Nazaretu przechodzą stopniowo do sceptycyzmu, nieufności i krytyki. Czy nie jest to syn Józefa? Nazaretańczycy zżyli się z Jezusem. Widzieli Go, gdy wśród nich wzrastał, żył. I trudno było im zrozumieć mądrość Jezusa i tajemnicze działanie Boga.

Wobec krytyki Jezus reaguje zdziwieniem, zaskoczeniem, któremu prawdopodobnie towarzyszy ból. Spodziewał się od rodaków współdzielenia radości; tymczasem spostrzega, że ma przed sobą mur zawiści i zazdrości. Jego miłość i pragnienie uzdrawiania napotykają na przeszkody. W tej scenie mamy pierwszy obraz ewangelizującego Jezusa: nie słuchany, przegrany, odrzucony.

Jezus próbuje zrozumieć zachowanie mieszkańców Nazaretu: Tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i w swoim domu może być prorok tak lekceważony. I podaje przykłady Eliasza i Elizeusza. Mieszkańcy Nazaretu nie są w stanie uchwycić przesłania Jezusa, ponieważ nie znajdują się w sytuacji wdowy z Sarepty Sydońskiej (1 Krl 17, 8-24) ani Syryjczyka Naamana (2 Krl 5, 1-27). Nie są wystarczająco świadomi swego ubóstwa i dlatego nie potrafią się ubogacić. Nie są świadomi swojej ślepoty i nie potrafią przyjąć światła. Nie są też wystarczająco świadomi niewoli, w jakiej żyją, by móc cieszyć się głoszoną wolnością.

Słowa Jezusa o wdowie z Sarepty i Naamanie były niewątpliwie prowokacją. Jednak owa prowokacja, która stanowiła kolejną szansę, stała się przyczyną jeszcze większej zatwardziałości serc; zatwardziałości, która zrodziła myśli zabójcze. Ojcowie Kościoła twierdzą: Słońce może być także źródłem stwardnienia, kiedy zamiast trawy gotowej napełnić się jego energią, znajduje na swej drodze błoto, które pod jego wpływem potrafi jedynie stwardnieć.

Po “nieudanym” wystąpieniu w Nazarecie dokonuje się exodus Jezusa. Jest zmuszony wyjść. Jezus który  przyszedł, niosąc w sobie cały ładunek uzdrawiającej mocy, zmuszony jest, wobec ślepoty, zazdrości i zawiści swoich współziomków, zawrócić i udać się gdzie indziej. Zostaje wyrzucony z synagogi poza miasto.

To wyrzucenie Jezusa z Nazaretu, choć paradoksalnie wydaje się klęską, przynosi ogromne owoce. Jezus idzie do Kafarnaum, gdzie okazuje w pełni swoją Boską moc. Zwątpienie i niewiara współziomków nie zmieniły planów Jezusa. Wolność pozwala Mu przekroczyć ramy “lokalnego proroka” i wyjść poza krąg Nazaretu. Wydaje się niemal, że wzrost niezrozumienia, zazdrości czy też nienawiści ze strony człowieka, pociąga ze strony Jezusa (Boga) – wzrost zrozumienia, życzliwości, miłości.

Jakie jest moje wewnętrzne bogactwo? Czy jest we mnie wewnętrzna spójność pomiędzy tym, czym żyję, a tym, co wyrażam na zewnątrz? Czy zbyt łatwo i szybko nie oceniam i “szufladkuję” ludzi? Czy potrafię “przebijać się” przez pierwsze wrażenia, by odkrywać inność, oryginalność, piękno i tajemnicę każdego człowieka? Jakie uczucia wzbudza we mnie obraz “przegranego” Jezusa? Czy potrafię w wolności i z odwagą kontynuować dzieła, co do których mam moralną pewność, że są słuszne (i Boże)?

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2745,jakie-jest-moje-wewnetrzne-bogactwo.html

__________________________

Do jakiej miłości zaprasza nas Chrystus? [WIDEO]

Ile razy mieliśmy odwagę wziąć na serio wezwanie: Przyjdź, Duchu Święty? Czy życzyliśmy sobie, żeby nas stworzył na nowo? Kto odważa się życzyć sobie aż tyle? Kto wzbudza pragnienie tak bulwersującej obecności? Kto do tego zmierza umyślnie, z potrzeby serca?

Potrzebujemy dowartościować nasze codzienne, monotonne życie, z którego tak mało jesteśmy zadowoleni, to życie, na które nigdy nie umieliśmy popatrzeć jako na święte, jako na miejsce, w którym Bóg zawsze chce nas spotykać. Trzeba uwierzyć w wartość świętości tego, co inni nazywają życiem ziemskim. Oto na czym powinna polegać duchowość ludzi świeckich.
Większości z nas brakuje dumy i radosnej świadomości, że jesteśmy powołani do służenia Bogu tam, gdzie się znajdujemy od rana do wieczora. Nie brakuje nam energii: przecież dzielnie i zawzięcie pracujemy. Niekiedy aż za bardzo! Ale bez radości. Znudzeni obowiązkami, które uważamy za czysto świeckie, staramy się uciekać przed naszym wstydliwym pogaństwem przy pomocy wysiłków dzielenia czasu na pracę, modlitwę i odpoczynek. Miotamy się między skrajnościami. Żeby nie stracić wszystkiego, staramy się ocalić, ile się da. To dlatego cała nasza “religijność” pozostaje marginesem naszego życia – naszego zawodu, trudu, naszych trosk i naszego cierpienia.
Kiedy człowiek świecki – jak mu się wydaje – zaczyna bardziej wierzyć, próbuje marzyć o życiu klasztornym, zezuje okiem na zakonników, kopiuje ich sposób życia, oczekuje chwili, w której będzie mógł wieść w spokoju religijne życie wdowców i rencistów, w pobożnym wolnym czasie.
Większość ludzi świeckich nie docenia swojego powołania. Nie rozumieją, że Bóg potrzebuje ich tam, gdzie są, aby kontynuować swoje dzieło w świecie; że On liczy na nich, aby dokończyć dzieło uświęcania świata! Chce im powierzyć tę pracę, te dzieci, tych mężczyzn, te kobiety, te obowiązki. Każdy z nas jest jakby mądrym i roztropnym zarządcą, którego Mistrz ustanowił nad pewnymi Jego dobrami i Jego sługami, aby rozdzielał każdemu żywność w odpowiednim czasie.
Wyobraźmy sobie, że Bóg potrzebuje kogoś w miejscu, gdzie teraz jest: aby pokierować tym dzieckiem, aby pocieszyć tego mężczyznę, tę kobietę, aby dokończyć tę pracę, aby objawić Jego miłość. Czy mógłby to zrobić sam? Bez zwracania się do was? Bóg mógłby zrobić wszystko sam, lecz On chciał, aby świat był niedoskonały! Bóg chciał wziąć ludzi do pomocy. Bóg chciał, abyśmy mieli uczestnictwo w Jego dziele. Dokonacie większych rzeczy niż Ja.
Bóg chciał takiego porządku, w którym zawsze On razem z człowiekiem może dokonać więcej niż Bóg sam. Posłał nas. Jeśli nie odpowiemy na to, czego On od nas oczekuje, nasza misja skończy się niepowodzeniem. Czy zapytał nas o zdanie? Nie, On ukochał nas do tego stopnia. Zaufał nam. Wiedział doskonale, że trzęślibyśmy się ze strachu, gdyby nas zapytał o zdanie. A więc powiedział: postanowiłem ich posłać. Dobrze zrobią, jeśli się zgodzą. Ja będę z nimi. Dobrze zrobią, jeśli będą się cieszyć razem ze Mną…
On nam zaufał. Powierzył nam swoją pracę i oczekuje, że ją wykonamy. Potrzebuje was, ludzi świeckich, aby objawić swoją czułość, wierność, dobroć, cierpliwość. O, gdybyście mogli to wiedzieć!
Jezus nie będzie mógł oddać Ojcu całej chwały, jaką chciałby Mu oddać, jeśli mu w tym nie pomożecie. Kto nie byłby bardziej szczęśliwy i bardziej dumny wiedząc, że On wybrał właśnie jego, by kontynuował Jego dzieło? W czasie Prefacji powtarzacie codziennie: Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dziękczynienie… Czy jest coś, co nie jest godne i sprawiedliwe, słuszne i zbawienne, abyście Mu składali dziękczynienie tam, gdzie jesteście? To wasze zadanie, wasza misja w świecie. Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata”(J 17, 15).
Powiecie, że to niemożliwe. Skoro powinienem wierzyć, że Bóg mnie kocha, muszę wierzyć, że On specjalnie umieścił mnie tam, gdzie jestem. Krzyknijmy z radości wobec tego uhonorowania, jakie nam wyświadczył: nigdy nie odważylibyśmy się marzyć o tak głębokim braterstwie z Jezusem.
Trzeba pracować, działać… Mój Ojciec działa aż dotąd, i Ja działam. Zamiast próbować się wykręcić z waszych obowiązków, lepiej spójrzcie: Chrystus jest w nich, i oczekuje, że Go w nich odkryjecie, by pomogły wam się rozwinąć. Jakości naszej religijności nie mierzy się ilością przyjętych przez nas Komunii ani długością naszych modlitw. Musimy jeść, aby żyć, lecz nie żyć, aby jeść. Ukierunkujcie wasze życie na miłość, a nie na cnotę religijności. Waszym prawdziwym wyznaniem wiary jest wysoka jakość zawodowa i rodzinna.
Zniechęca was nieznajomość tej misji. Iluż dobrych chrześcijan, których znałem, modli się bez skutku najwyżej dziesięć minut dziennie. To dlatego, że ich praca nie jest tożsama z ich modlitwą. Modlą się poza pracą i pracują poza modlitwą. Otwierają równoległe szuflady. Nie dochodzą do wniosku, że ich chrzest stanowi powołanie do misji o wiele ważniejsze niż powołanie do praktyk religijnych. W ich chrześcijańskim powołaniu brak im wiary: Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, który napełnił nas wszelkim błogosławieństwem duchowym na wyżynach niebieskich – w Chrystusie. W Nim bowiem wybrał nas przed założeniem świata, abyśmy byli święci i nieskalani przed Jego obliczem. Z miłości przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów przez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swej woli, ku chwale majestatu swej łaski, którą obdarzył nas w Umiłowanym (Ef 1, 3-6).
Tak naprawdę, nie szanujemy Boga, jeśli nie szanujemy własnego życia. Nie kochamy Boga, jeśli nie kochamy Jego woli. Układ obowiązków zawodowych ujawnia prawdziwy układ obowiązków religijnych. Wielką przeszkodą dla naszej świętości jest nierozpoznanie naszej misji. Nasze życie przestało być życiem świeckim, od kiedy zostaliśmy ochrzczeni. Stało się kultem, liturgią, oficjum, apostolatem.
Liczy się nie rodzaj misji, jaką mamy, ale świadomość, że ją mamy. Mówienie do siebie: Bóg jest ciągle ze mną. Bóg mnie posyła – w miejscu, w którym jestem. Ktoś, kto sądzi, że sam wybrał dla siebie własne życie, jest samotny, smutny i odizolowany. Ten jednak, kto wie, że Bóg wybrał dla niego i powierzył mu to, co ma codziennie do zrobienia, ten pozostaje ciągle w Bogu, jak Syn.
Im bardziej będziemy rozważać nasze działania wyłącznie z ludzkiego punktu widzenia, tym bardziej będziemy się nieustannie miotać pomiędzy najgłębszym naiwnym entuzjazmem a najbardziej gorzkim rozczarowaniem. Jezus jednak przyszedł, żeby nam oznajmić “te sprawy”, aby Jego radość i Jego pokój opanowały i połączyły to wszystko.
Nasze życie rozjarzy się dumą, wdzięcznością i radością, jeżeli odnajdziemy w nim ponownie pragnienie i nadzieję, że Bóg nas wysłucha.
Ite, Missa est. Zakończeniem każdej z Mszy św. winno być rzucenie nas w świat jak podczas Zesłania Ducha Świętego.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2285,duchowosc-swieckich.html

__________________________

Post uzdalnia do miłości

W karnawale mało kto myśli o poście. A może warto?

Post bowiem to korzyści nie tylko dla ciała, ale zwłaszcza dla ducha. I właśnie w okresie sprzyjającym pobłażaniu sobie – bo taki jest przecież karnawał – może przynieść nam szczególnie zbawiennie skutki.

Kościół restrykcyjny post ogranicza tylko do dwóch dni w roku: Środy Popielcowej i Wielkiego Piątku. W te dni nieprzestrzeganie postu przez zdrowe osoby jest obciążone grzechem. Dodatkowe poszczenie musi być więc wyrzeczeniem, które musielibyśmy sobie narzucić sami. Czy jednak w ogóle warto podejmować taki wysiłek?

Przeciw złu

W Piśmie świętym szczególnie dwa fragmenty mówią o znaczącej roli postu. Pierwszy znajdziemy w Ewangelii św. Marka: “Uczniowie pytali Go na osobności: “Dlaczego my nie mogliśmy go (złego ducha) wyrzucić?” Rzekł im: “Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą i postem.” (Mk 9, 28-29).

Drugi fragment przeczytamy w Ewangelii Łukaszowej: “Pełen Ducha Świętego, powrócił Jezus znad Jordanu i przebywał w Duchu Świętym na pustyni czterdzieści dni, gdzie był kuszony przez diabła. Nic w owe dni nie jadł.” (Łk 4, 1-4).

Przy okazji postu, czy też jak post nazywali Ojcowie Kościoła, przy tej modlitwie ciała jest wspominany nie przez przypadek w obu fragmentach – zły duch. Podkreśla to, że post ma szczególną moc niszczycielską wobec złego ducha. Jezus – człowiek ustrzegł się pokus diabła nie bez związku z nieprzyjmowaniem pokarmu, tak samo Jezus – uzdrowiciel wskazuje apostołom sposób wypędzania złego ducha – właśnie przez post. Post ma więc swoje działanie oczyszczające nie tylko ciało, ale i ducha – ze złych skłonności, skutków grzechów, a nawet zniewoleń przez złe moce. Czy już dla tej jednej przyczyny nie warto od czasu do czasu, a najlepiej regularnie podejmować to wyrzeczenie?

Antidotum na nadkonsumpcję

Mimo, iż poszczenie nie jest ani łatwe, ani przyjemne, ostatnio coraz więcej osób podejmuje się postu o chlebie i wodzie, zwłaszcza w piątki. Nie tyle bowiem sam post jest problemem, co odwrotnie: post ukazuje nasze problemy, jak zauważa o. Slavko Barbarić OFM w książce “Dlaczego warto pościć?”: “Post odsłania naszą psychikę, pychę, egoizm. Modlitwa i post mogą nam pomóc, ponieważ oczyszczają nasze serce. Sprawiają, że potrafimy odróżnić nasze realne potrzeby od potrzeb sztucznie wywołanych”.

Post to spotkanie z jakimś brakiem, dosłownie z brakiem pokarmu, dobrego smaku, zapachu potraw, rozkoszy podniebienia. Ten brak otwiera nam oczy na to, że tak naprawdę do życia potrzebujemy mniej, niż nam się wydaje i najczęściej mniej, niż mamy. Dzięki postowi możemy nauczyć skupiać się na tym, co jest naprawdę ważne, a nie na powierzchownych błyskotkach i przyjemnościach, które na chwilę poprawiają nam nastrój, by wkrótce znów domagać się kolejnej porcji “zaspokajacza”. Post pozwala wyrwać się z tego błędnego koła nadkonsumpcji, sztuczności, nadmiaru. Ograniczenie się do chleba i wody w pokarmie pomaga analogicznie szukać takiego podstawowego pokarmu dla duszy: a tym jest tylko czysta miłość Boga, bliźniego i siebie. Post cielesny dopuszcza do głosu głód miłości w nas i popycha nas w dobrą stronę, żeby go zaspokoić. Można bez przesady stwierdzić, że post mocniej uzdalnia nas do miłości.

Praktyczne rady

Jak zatem pościć? Nie trzeba od razu przechodzić do postu “najcięższego kalibru”: o chlebie i wodzie. Najpierw można oswajać się z wyrzeczeniami, przez jak najczęstsze odmawianie sobie małych przyjemności. Przykładowo: podczas obiadu nie najem się do syta, ale pozostanę lekko głodny, kawę wypiję czarną, bez śmietanki i cukru, odmówię sobie porcji ciasta, świeżej, porannej bułki, lampki wina. Te wyrzeczenia podejmowane z miłości do Jezusa też mają duże znaczenie, a czasami mogą być nawet bardziej skutecznym umartwieniem niż ograniczenie się do chleba i wody. Dlaczego? Z postem ścisłym trzeba uważać, gdyż może też wbijać nas w pychę. Niejeden zakonnik przyznał się, że zawsze czuł się taki “święty” poszcząc, a jeśli jeszcze nie święty, to już na pewno lepszy od innych, od tych nieposzczących. To nie jest dobra droga. Dlatego lepszym wyrzeczeniem może być na początek mniejsze ograniczenie, które nie sprawi, że uderzy nam do głowy “święta woda sodowa”.

Tymczasem można powoli zmierzać w kierunku ścisłego postu, na przykład raz w tygodniu, w piątki. W tym przygotowawczym okresie wskazane jest modlić się o dobre owoce poszczenia, a jeśli mamy stałego spowiednika, również z nim skonsultować nasz pomysł i chęci, a przede wszystkim: motywację.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,2284,post-uzdalnia-do-milosci.html

_________________________

Dlaczego Jezus nie owija w bawełnę?

Gdy czytamy o tym jak Jezus został przyjęty przez mieszkańców swojego miasta, okazuje się, że ulubionym pokarmem współczesnego człowieka jest – dokładnie jak mieszkańców Nazaretu – iluzja, złudzenie, fantasmagorie i chimery na trzy tematy: Boga, siebie samego i drugiego człowieka.

Dzisiejsza Ewangelia – Łk 4 21-30

Wszystko było w porządku, dopóki Jezus nie zarzucił mieszkańcom Nazaretu braku wiary. A przecież wystarczyłoby, żeby troszeczkę stonował tę wypowiedź, naprawdę mógł sobie “owinąć wokół palca” mieszkańców Nazaretu. Każdy średnio uzdolniony szalbierz potrafi, żonglując słowami, podejść w ten sposób do publiczności. Tymczasem Jezus nie, On serwuje gorzką prawdę, serwuje tę prawdę z miłością. Gdy mówił o tym, przełknęli nawet to, że uważa się za Mesjasza, ale w momencie kiedy zaatakował ich wiarę, dając za przykład wdowę z Sarepty Sydońskiej i Syryjczyka Naamana – ponieważ i Elizeusz i Eliasz nie mogli zrobić cudu w swoim własnym kraju – to wtedy zawrzał w nich gniew.

Egzegeci mówią, że Jezus trzy razy odwiedził swoje rodzinne miasto. Po raz pierwszy ze względną przychylnością został przyjęty. Po raz drugi wzbudził oburzenie, a po raz trzeci chcieli Go wyrzucić. Ewangelia świętego Marka notuje taki epizod, kiedy to bliscy Jezusa wybrali się do Niego, żeby Go powstrzymać, bo mówili, że odszedł od zmysłów. Bardzo mocne słowa! Dla swoich wrogów zasłużył na krzyż, a dla swoich bliskich na kaftan bezpieczeństwa. Dlaczego? Dlatego, że mówił prawdę.

Myślę, że Pan Bóg jest trochę podobny do chirurga. Są takie momenty, kiedy poddajemy się operacji i chirurg musi rozciąć powierzchnię naszego ciała, żeby dostać się do wewnątrz. Mimo, że skóra wygląda całkiem zdrowo, możemy się nawet czasem nieźle czuć, ale okazuje się na przykład, że jakiś rak zżera nas od wewnątrz. Musi być naruszona naskórkowość, żeby sięgnąć do wnętrza i wyciąć to schorzenie. I tak samo jest w relacji naszej z Panem Bogiem, relacji naszej z samym sobą i relacji naszej z drugim człowiekiem. Nie wystarczy tylko ślizganie się po powierzchni – a my to lubimy, cenimy, dlatego że się po prostu boimy. Boimy się, że Pan Bóg zacznie czegoś od nas wymagać, boimy się, że nasze wnętrze okaże się nie takie wspaniałe, jak sobie wyobrażamy i boimy się, że ten drugi człowiek, jeżeli go zbyt blisko dopuścimy, to obnaży wszystkie nasze złudzenia, wszystkie nasze miraże, wszystkie nasze chimery. I myślę, że pomimo wszystko warto się zdobyć na odwagę. Pomimo wszystko to, co zrobił Jezus w Nazarecie i to, co czasem robi w naszym życiu, kiedy łudzimy się na temat naszej wiary, naszych względnie dobrych relacji z drugim człowiekiem. I Pan Bóg zsyła na nas takie naprawdę trudne zaproszenie do wiary, rozcina naszą naskórkowość i chce pokazać nam nasze schorzenie, żebyśmy się zdobyli na odwagę przyjęcia tego.

W Hymnie o miłości jest powiedziane, że miłość współweseli się z prawdą. Prawda o nas samych jest podstawą. Jeżeli nie znamy prawdy o nas i o naszych bliźnich – chociażby ona była rzeczywiście załamująca – to nici z miłości. To będzie tylko jakieś udawanie. Fundamentem miłości jest prawda o nas samych; musimy to przyjąć. Jeżeli nie, będziemy żyli złudzeniami, a my się boimy. I ważne jest to połączenie, że miłość współweseli się z prawdą. Kiedyś wspominałem, że można by to ująć w ten sposób: prawda bez miłości to jest sadyzm i okrucieństwo, natomiast miłość bez prawdy to jest ułuda i głupota. Widzimy to w naszym życiu. Może dlatego jest ono czasem takie powierzchowne, że boimy się tej chirurgicznej operacji Pana Boga, który naprawdę chce nas rzucić na głębię. A my wolimy się ślizgać po powierzchni, serwować sobie komunały. Boimy się Boga, siebie samego i drugiego człowieka.

Tekst pochodzi ze strony poświęconej pamięci Andrzeja Hołowatego OP

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2749,dlaczego-jezus-nie-owija-w-bawelne.html

______________________