Przez cały dzień Jezus nauczał w przypowieściach. Gdy zapadł wieczór owego dnia, rzekł do uczniów: “Przeprawmy się na drugą stronę”. Zostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Także inne łodzie płynęły z Nim.

Jest to dramat z 1908 r. w siedmiu odsłonach z proroctwami

błogosławionego ks. Bronisława Markiewicza dotyczącymi Polski i

świata oraz wyboru Polaka na Papieża.

Tłem dramatu są prześladowania Polaków w czasie „Kulturkampfu”

na terenie Wielkopolski. Pruski zaborca stosował dyskryminację,

posługiwał się często brutalnymi formami nacisku – nawet nie

pozwalał się modlić w ojczystym języku. Autor – długoletni

wychowawca młodzieży i duszpasterz ubogiego ludu – działał co

prawda pod zaborem austriackim, ale z uwagą śledził represyjne

posunięcia we wszystkich zniewolonych ziemiach polskich i w posłudze

słowa upominał się o prawa swoich rodaków.

Najważniejszą częścią „Boju bezkrwawego” jest

„Odsłona siódma”, która zawiera

przepowiednie Anioła Polski. Dominują w niej akcenty wielkiej nadziei

co do przyszłych losów narodu i świata. Ksiądz Bronisław

Markiewicz wykorzystał w niej konkretne fakty i osobiste przeżycia.

„Bój bezkrwawy” został opublikowany po raz

pierwszy w 1908 roku. Autor, zwracając się wtedy do ordynariusza

przemyskiego o kościelną aprobatę, pisał w uzasadnieniu: „Szczegóły

zawarte w siódmej odsłonie wziąłem z widzenia, jakie wydarzyło

się 3 maja w Przemyślu roku 1863 między 5 a 7 godziną rano, i które

zdecydowało o moim powołaniu kapłańskim i o jego kierunku od początku

aż dotąd. To, co się ziściło, jest rękojmią, że i reszta się ziści”.

16 października papieżem został Polak – Karol Wojtyła –

Jan Paweł II. To kolejne świadectwo na to, „że i reszta się

ziści”.

http://www.michalineum.pl/oferta.php?co=673&ro=#s

Artystyczną istotą bluźnierstwa jest nieadekwatność. Pojawia się ona wtedy, gdy o Bogu ktoś mówi niewystarczająco “po Bożemu”. Ale tylko wyrastające z wiary bluźnierstwo artystyczne ma sens. Każde inne staje się tanią prowokacją.

Pytania o sztukę bluźnierczą, jej sens lub bezsens, nie da się postawić bez uprzedniego zastanowienia się nad samą teologią bluźnierstwa. W sensie ścisłym nie można bowiem o nim mówić jak tylko w odniesieniu do wiary. Tylko w takiej perspektywie ma ono – jeśli można tak powiedzieć – swój sens. Poza wiarą, która jest jego “naturalnym środowiskiem”, staje się często jedynie elementem artystycznej prowokacji prowadzącej do obrazy uczuć religijnych. Jednocześnie jednak popularność różnego rodzaju “bluźnierstw artystycznych” potwierdza, że religia i jej dogmaty we współczesnym świecie wciąż odgrywają bardzo ważną rolę. Artysta dobrze wie, przeciwko czemu “warto jest” bluźnić.

Jezus bluźnierca

Być może zabrzmi to trochę zaskakująco, ale chyba największym bluźniercą był sam Jezus. Zarzut popełnienia bluźnierstwa stawiany był Mu przez współczesnych Mu Żydów wielokrotnie. Bluźnił, bo mówił, że odpuszcza grzechy, czym najbardziej poruszył religijne władze Izraela. Bluźnił, bo – jak uważali Żydzi – będąc człowiekiem, uważał się za Boga. Bluźnił, bo mówił o sobie, że jest Synem Bożym. Dlatego – zgodnie z przepisem Prawa – winien był śmierci. Przykład Jezusa bardzo dobrze pokazuje, na czym polega istota bluźnierstwa. Popełnia je ten, kto przypisuje sobie czy też innemu stworzeniu cechy i prerogatywy boskie. Ale z bluźnierstwem mamy do czynienia także w przypadku odwrotnego procesu – gdy Bogu odmawia się Jego cech, zrównując Go tym samym ze stworzeniem. Tak właśnie mogli odbierać Żydzi Jezusową deklarację: “Ja i Ojciec jedno jesteśmy”. Czynił się równy Bogu albo Boga czynił równym sobie. W obu interpretacjach Jego słowa musiały brzmieć wówczas jak bluźnierstwo.

Przykład Jezusa pokazuje nam jeszcze jeden istotny element bluźnierstwa. By mogło do niego dojść, musi zafunkcjonować w określonym systemie religijnym. To Żydzi oskarżyli Go o bluźnierstwo, a nie Rzymianie. W teologicznym bowiem znaczeniu bluźnierstwo rodzi się tylko w sferze wiary i tylko w tej samej sferze może być za takie uznane. Mówiąc inaczej, trzeba wierzyć, żeby bluźnić. I trzeba wierzyć, żeby coś za bluźnierstwo uznać. Jak słusznie zauważył Jean Delumeau, francuski historyk, odnosząc się do kwestii karykatur Mahometa, “muzułmanie oskarżają o bluźnierstwo ludzi, dla których coś takiego jak bluźnierstwo w ogóle nie istnieje”. To samo można jednak powtórzyć w nawiązaniu do wielu działań artystycznych, w których dotyka się chrześcijaństwa, jego prawd i symboli. Często jako chrześcijanie oskarżamy o bluźnierstwo ludzi, dla których coś takiego jak bluźnierstwo w ogóle nie istnieje. Człowiek będący “poza wiarą” w sensie ścisłym bluźnić nie może, co jednak nie znaczy, że jego słowa czy dzieła za takie nie zostaną uznane przez tych, którzy wierzą w to, czego artysta dotknął swoją działalnością.

Aleksamenos wierzący

Pierwsze udokumentowane “bluźnierstwo artystyczne” stworzone w łonie chrześcijaństwa pochodzi z przełomu II i III w. Jest to odnalezione w wieku XIX anonimowe graffiti narysowane na ścianie Pałacu Cezarów na Palatynie, w Rzymie. Rysunek przedstawia chłopca, który w geście uwielbienia, z wyciągniętą ręką, stoi pod krzyżem, na którym zawieszono człowieka z głową osła. Poniżej widnieje napis: “Aleksamenos oddaje cześć swojemu bogu”. Spór o znaczenie tego rysunku trwa. Dotychczas przeważała opinia, że jest to satyra na chrześcijan, szyderstwo z religii, co wydaje się oczywiste, gdy uświadomimy sobie, że osioł jest symbolem głupoty. Doprawienie głowy osła postaci ukrzyżowanego – w domyśle: Jezusa – byłoby więc sposobem na ośmieszenie chrześcijan. Dzisiaj to wyjaśnienie sensu rysunku nie wydaje się wszystkim takie jednoznaczne.

Na ścianie sąsiedniego budynku znaleziono inny napis – “Aleksamenos wierzący”, co nieco komplikuje interpretację rysunku. Thomas Laubach, niemiecki teolog z Bambergu, sugeruje, że w ten sposób pierwsi chrześcijanie mogli – jako wierzący w Chrystusa – zilustrować swoje absurdalne położenie w Imperium Rzymskim. Laubach powołuje się na innego teologa, Amerykanina Harveya Coxa, który zaznacza, że chrześcijanie mieli świadomość, iż – zgodnie ze słowami św. Pawła, który pisał, że “nauka krzyża jest głupstwem dla pogan” – dla Rzymian byli “głupcami w Chrystusie”. Jednocześnie żyli oni głębokim przekonaniem, że to “głupstwo” jest mądrzejsze od mądrości ludzkiej. Chrystus musiał być więc dla nich kimś na kształt “świętego głupca”. W ten sposób mogli oni wyrazić to, jak postrzegani są przez niewierzących w Chrystusa pogan. Ta interpretacja starożytnego rysunku pokazuje, że to, co jest postrzegane jako bluźnierstwo, często domaga się gruntownej analizy w kontekście wiary twórcy i odbiorcy, aby – choć zrazu wydaje się szyderstwem – mogło stać się wyrazem wiary. Trzeba jednak podkreślić, że jest to tylko interpretacja możliwa i prawdopodobna. Ktoś inny zobaczy w tym rysunku wyłącznie bluźniercze szyderstwo z wiary w Chrystusa.

Artysta pytający

W debacie na temat bluźnierstwa w sztuce kwestia wiary twórcy wydaje się kluczowa. Weźmy przykład klasyczny. Nie ulega wątpliwości, że monolog Konrada z III części Dziadów Adama Mickiewicza, zwany Wielką Improwizacją, jest bluźnierczy. Już samo zrównanie się Konrada z Bogiem nosi znamiona bluźnierstwa. Co więcej, Konrad żąda dla siebie prerogatyw boskich: “Rządzić jak Ty wszystkimi zawsze i tajemnie”, a jednocześnie odmawia Bogu tego, co stanowi Jego istotę: “Kłamca, kto Ciebie nazywał miłością, Ty jesteś tylko mądrością”. Czy ktoś śmiałby współcześnie oskarżać Mickiewicza o bluźnierstwo, mimo że jego dzieło nosi bluźniercze znamiona? Spór, w jaki wchodzi Mickiewicz/Konrad z Bogiem jest zrozumiały i zasadny jedynie w perspektywie doświadczenia wiary i nikt nie kwestionuje prawa artysty do jego wyrażania.

Kiedy w londyńskiej galerii Tate Modern oglądałem obraz Ukrzyżowanie hinduskiego malarza Francisa Newtona Souzy, nie mogłem się oprzeć wrażeniu, że artysta otarł się o bluźnierstwo. Jego czarny, wykrzywiony Jezus nie ma w sobie nic z Chrystusa, którego obraz mam w pamięci. Myślę, że nie dałoby się go zawiesić w ołtarzu głównym żadnego kościoła bez narażenia się na szok ze strony wiernych. Przypomina bardziej ukrzyżowanego potwora niż Zbawiciela. A jednak biografia twórcy tego obrazu każe nam widzieć w nim o wiele bardziej wyznanie wiary niż świadectwo odrzucenia. Ten hinduski artysta chciał skonfrontować osobiste doświadczenie przemocy, którego doznało pokolenie wojny, z wizją Chrystusa, którą pamięta z edukacji w szkole katolickiej.

Artystyczną istotą bluźnierstwa jest nieadekwatność. Pojawia się ona wtedy, gdy o Bogu ktoś mówi, pisze, ktoś Go maluje, rysuje czy też o Nim śpiewa – jak nam się wydaje – niewystarczająco “po Bożemu” i nazbyt po ludzku. Albo gdy o człowieku ktoś mówi, pisze itd. jak o Bogu. Często czynią tak artyści, ludzie sztuki czy literatury. Czynią tak jednak nie dlatego, że nie wierzą, ale dlatego, że doświadczenie wiary każe im stawiać pytania, które czasami są na granicy bluźnierstwa – pytania o Boga, Jego istnienie, sens stworzonego przez Niego świata. Ale tylko takie, tzn. wyrastające z wiary, bluźnierstwo artystyczne ma sens. Każde inne staje się ostatecznie jedynie tanią prowokacją.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1171,bluznierstwo-w-sztuce-miedzy-wiara-a-prowokacja.html

____________________________

Jeszcze jedna mistyfikacja

(fot. @Doug88888 / (CC BY-NC-SA 2.0) / Flickr)

Pan Bóg nigdy nie znudził się naszymi grzechami, ani grzechami tego świata. Wiem, że wciąż czeka na każdego człowieka, nigdy nie zostawia nas samych, zawsze wyciąga rękę, pomaga wstawać i wyrwać się z sideł zła oraz daje łaskę przebaczenia…

Urodziłam się w rodzinie katolickiej, takiej trochę letniej, gdzie bywało czasem dobrze, gdzie razem z rodzicami i dwójką starszego rodzeństwa szliśmy do Kościoła. Jednak codzienność i inne problemy często nas przygniatały. Szukałam bliższej relacji z Bogiem, ale zawsze coś stawało na przeszkodzie. Szereg codziennych obowiązków, Kościół w dużej odległości od domu i lęk mojej mamy o to by nie wracać późno do domu,  utrudniały mi zaangażowanie w działalność młodzieżowych grup kościelnych. Były więc tylko niedzielne Msze św., gdzie zawsze czułam się dobrze, gdzie odczuwałam bezpieczeństwo, pokój, miłość i dobro.
Kiedy poznaliśmy się z Jerzym 24 lata temu zawirował nam cały świat.
Im bardziej broniliśmy się przed wzajemną obecnością i fascynacją, tym bardziej przyciągaliśmy się do siebie. To było zakazane uczucie, Jerzy kilka lat wcześniej zawarł małżeństwo sakramentalne z inną kobietą (było bezdzietne). Zaraz jednak był ich rozwód cywilny i nasze wspólne przekonanie, że taka miłość jak nasza rzadko zdarza się w życiu. Nie potrafiliśmy z niej zrezygnować. Przed moją ostatnią szczerą spowiedzią wiedziałam już, że nie dostanę rozgrzeszenia, że nie przystąpię do stołu Pańskiego. Nie docierały do mnie wówczas żadne argumenty kapłana i rodziny, która próbowała odwieść mnie od naszych planów. Przepraszałam jedynie w głębi serca i modlitwie Pana Boga za nasze zamiary i decyzje, przepraszałam za rozpacz mojej mamy, za cierpienie i ból jakie wyrządzamy innym ludziom. Będąc już w stanie błogosławionym, rozpoczęliśmy wspólną wędrówkę przez życie. W skrytości serca złożyłam wówczas obietnicę, że uczynię wszystko, by nie oddalić się od Boga, od Kościoła, że ponosząc konsekwencje naszych decyzji – będziemy trwać na JEGO warunkach. Nie prosiłam o wiele, nie oczekiwałam rozwiązującego nasze problemy postępu w Kościele, nie krytykowałam dekalogu, bo wiedziałam że to my sami przymknęliśmy drzwi do naszego zbawienia. Jerzy nieśmiało, lecz bardzo ufnie bliżej poznawał Kościół, zbliżał się do Boga i ogrzewał w Jego cieple. A gdy Pan Bóg w swej łaskawości obdarzył nas w krótkim czasie dwójką zdrowych dzieci, dziękowaliśmy mu za ten cud i żyliśmy dalej uczęszczając wszyscy na niedzielne Msze św. Staraliśmy się przekazywać synom wiarę i wartości chrześcijańskie. Chłopcy wcześnie zostali ministrantami.

Pan Bóg  nigdy nie zapominał o nas, stawiał ludzi i znaki na naszej drodze, potwierdzające, że nie “odpuścił nas sobie”, i że choć łamiemy Jego przykazania, to wciąż jest tuż obok. Często odczuwaliśmy Jego opiekę i obecność, choć co raz bardziej dokuczał nam głód eucharystyczny. Na pewnych rekolekcjach dla małżeństw niesakramentalnych, po rozmowach przeprowadzonych z Księdzem Sądu Duchownego w Poznaniu pojawiła się nadzieja. I tak na początku 2000 roku Jezry złożył w naszej nowo powstałej diecezji wniosek o stwierdzenie nieważności swojego małżeństwa sakramentalnego. Co raz częściej z ogromną ufnością modliliśmy się także w tej intencji, cierpliwie czekając za zamkniętymi drzwiami, do których wierzyliśmy, że my także posiadamy klucz.
Już w tamtym czasie, odczuwaliśmy głęboką potrzebę przynależności do jakiejś wspólnoty, grupy modlitewnej. I choć Kościół Katolicki nigdy nas nie odtrącał, to nie było łatwo funkcjonować w życiu Kościoła posiadając status niesakramentalnych; może brakowało pewności, wiary, a może to nie był jeszcze odpowiedni czas?
O Medugorje słyszeliśmy wcześniej od naszego przyjaciela, który jeździł, opowiadał, przekazywał orędzia Matki Bożej i zachęcał. Dzięki jego inicjatywie i zaangażowaniu w grudniu 2000 roku utworzyliśmy przykościelną grupę modlitewną “Królowej Pokoju”, gdzie spotykamy się do dziś 2 razy w miesiącu, czerpiąc wzorce z modlitw wieczornych i adoracji Pana Jezusa w Medugorje. To ważna i cenna dla nas wspólnota, która przygarnia wiernych, którzy chcą w modlitwie zbliżać się do Boga Najwyższego. Na pierwszym jej spotkaniu w Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, razem z kilkoma innymi osobami przyjęliśmy z rąk kapłana  Szkaplerz Karmelitański – znak wyrażający macierzyńską miłość Maryi, którą my z dumą i szacunkiem odwzajemniamy. Teraz już po niemal 14 latach łączności z Matką Bożą Szkaplerzną widzę, jak bardzo się nami opiekowała, pomagała żyć, podejmować decyzje i jak krętymi drogami prowadzi nas do Chrystusa.
Odpowiadając na zaproszenie Matki Bożej Królowej Pokoju, pierwszy raz pojechałam do Medugorje w 2001 roku wraz ze starszym synem, na 2 tygodnie przed jego I Komunią św. Wspaniała atmosfera modlitwy, śpiewu, otwartości i świadectw stworzyła w autokarze niepowtarzalny klimat, zniknęły wszystkie obawy i wątpliwości. Już wtedy w podróży dostrzegłam mały cud, że mój bardzo nieśmiały na co dzień syn, garnął się do prowadzenia modlitwy różańcowej przez mikrofon. Cały wyjazd był bardzo piękny i niezwykły pod każdym względem. Modlitwy, adoracje Pana Jezusa na Krzyżu i w Najświętszym Sakramencie, spotkania z widzącymi, rozmowy, wędrówki na góry: Krizevac i Podbrdo oraz serdeczność i rozmodlenie tysięcy ludzi z całego świata sprawiały, że chciało się tam zostać, ale także gorzko zapłakać nad swoim losem. Pielgrzymka do Medugorje była bardzo dobrym czasem na głębokie przemyślenia.
Pielgrzymowaliśmy potem w inne miejsca święte w kraju i za granicą, prosiliśmy i często otrzymywaliśmy potrzebne łaski od Boga Najwyższego. Dziękując za wszystko czuliśmy, że sami z siebie tak mało ofiarowujemy. O kruchości istnienia i przemijaniu na tym ziemskim świecie, dotkliwie przekonaliśmy się oboje z Jerzym, gdy w krótkim czasie każdemu z nas nagle zmarł rodzony brat (obaj w wieku 40 lat). Świadomi tego, że Chrystus umarł za nas na Krzyżu, że wciąż daje nam siebie pod postacią Chleba, co raz bardziej tęskniliśmy za Nim nie mogąc przystąpić do Stołu Eucharystycznego. Pod wpływem tych wszystkich okoliczności, a przede wszystkim dzięki Łasce Boga Najwyższego oraz opiece Matki Najświętszej, po wielu rozmowach i modlitwach dojrzeliśmy do podjęcia wspólnej decyzji o życiu w białym małżeństwie – jak brat i siostra. Inspirujące i dodające wiary, że takie decyzje nie są zarezerwowane tylko dla ludzi w podeszłym wieku, było świadectwo białego małżeństwa, jakie przeczytaliśmy wówczas w “Miłujcie się”. Moja pierwsza spowiedź św. po niemal 11 latach była dla mnie ogromnym przeżyciem, była wychodzeniem z półmroku, była wichurą, która wymiatała z życia nazbierane śmieci, była przepustką do światła, do Chrystusa i jego przeogromnej miłości. Bóg czekał na nas cierpliwie tyle lat, pozwolił przewracać się, ranić, ale także podnosić, dojrzewać i wzrastać.

Nie była to jednak łatwa decyzja. Mieliśmy wówczas 34 i 42 lata.  Chcąc razem dalej iść przez życie i wychowywać młodych jeszcze wówczas synów, musieliśmy na nowo poukładać życie i ukształtować nasze wzajemne relacje. Eliminując z życia małżeńskiego seks, staraliśmy się umocnić wszelkie inne więzi jakie nas łączyły, a było ich wiele. Szatan nie dawał jednak za wygraną, podsuwał pokusy, rozbudzał zmysły i wyobraźnię, wskazywał i szydził z naszych słabości. My jednak dzięki Bogu i Matce Najświętszej nieustannie trwaliśmy w swoim postanowieniu złożonym przed Bogiem w obecności ks. Dziekana. Byliśmy silniejsi, mieliśmy już przecież narzędzia do walki, mieliśmy możliwość przystępowania do sakramentu pokuty i pojednania oraz Eucharystii, bo Jeśli Bóg z nami, któż przeciwko nam?
Wstępnie zakładaliśmy, że wytrwamy w naszym postanowieniu rok, najwyżej dwa – do zakończenia sprawy w Sądzie Biskupim, że to będzie nasza pokuta i ofiara w pozytywne dla nas rozstrzygnięcie. Rzeczywistość okazała się nieco inna. Czekanie  na wyrok sądu bardzo się dłużyło, a sprawa stała niemal w miejscu. W międzyczasie przychodziły pokusy wynajęcia wyspecjalizowanej kancelarii prawniczej, która profesjonalnie zajęłaby się poprowadzeniem sprawy, czy też interweniowania przez osoby trzecie. Jednak od początku wiedzieliśmy, że nie o to nam chodzi. Całkowicie zdaliśmy się na Opatrzność, wewnętrznie przekonani, że tylko rozstrzygnięcie w takim duchu ma sens. Po ponad 7 długich latach zapadł wyrok – dla nas był niekorzystny. Bezradność, rozgoryczenie i w pewnym sensie poczucie niesprawiedliwości przemykały po głowie i w sercu tuż po ogłoszeniu wyroku. Kiełkował bunt, z którym walczyliśmy w modlitwie. Rozpatrzenie przez II instancję nie zmieniło orzeczenia.
Po chwilowym rozczarowaniu, z pokorą przyjęliśmy decyzję sądu i podejmując wspólną zgodną decyzję, zostaliśmy przy dotychczasowych postanowieniach o czystości naszego związku. Nie mogliśmy kolejny raz odwrócić się od cierpliwego i miłosiernego  Boga. Nauczyliśmy się pielęgnować naszą wzajemną platoniczną miłość poprzez codzienny uśmiech, szacunek, zrozumienie, dobre słowo, wspólną modlitwę oraz wzajemne wsparcie. Pan Bóg nauczył nas patrzeć nie tylko na siebie wzajemnie, lecz razem w tym samym kierunku. To ogromna łaska, jaką zostaliśmy obdarzeni, bo wiemy, że sami na takiej drodze nie dalibyśmy rady. Z dumą patrzymy także na naszych dorosłych, ale wciąż jeszcze młodych synów wierząc, że wartości jakie im przekazaliśmy oraz świadectwo naszego życia zaowocują pozytywnie w ich dorosłości. W naszym codziennym życiu, jak w każdym innym pojawiają się czasem problemy czy różnice poglądów. Jednak dzięki łasce Najwyższego, codziennej modlitwie oraz miłości, która wciąż nas łączy potrafimy wykazywać wobec siebie dużo zrozumienia, cierpliwości i dobrej woli. Jesteśmy osobami dość otwartymi i radosnymi. Posiadamy duże grono znajomych, jednak przyjaciół dobieramy z rozwagą. Nie obnosimy się z naszą sytuacją, ale i nie ukrywamy jej. Nasze odpowiedzi na zadawane w tym temacie pytania czasem zadziwiają, czasem traktowane są jako niewiarygodne, czasem wzbudzają ciekawość albo litość, ale myślę, że zawsze dają sporo do myślenia.
W tym roku po raz trzeci pojechaliśmy do Medugorje. Zawieźliśmy w sercu wiele intencji, próśb, a nade wszystko podziękowań. Zawieźliśmy 12 lat nowego życia. Prosiliśmy Boga za pośrednictwem Mateczki Najświętszej Królowej Pokoju o potrzebne łaski, aby móc żyć tak, by podobać się Panu Bogu, by dzięki Jego Miłosierdziu zasłużyć na Królestwo Niebieskie. Nieoczekiwanie dane nam było na tym wyjeździe doświadczać wielokrotnej manifestacji złego w zniewolonym człowieku, który na drodze nawrócenia walczy o uwolnienie.   Uświadomiłam sobie wówczas, że pomimo naszych wcześniejszych błędnych życiowych decyzji Pan Bóg w swej łaskawości wciąż pozwala nam trwać przy sobie, z naszymi wadami i grzechami, które Go ranią niczym ciernie; że wciąż możemy zginać swoje kolana, adorować Jezusa, modlić się i dziękować; że wciąż możemy otworzyć usta, by przyjąć Ciało Chrystusa. Pan Bóg ukazał nam swoją wielkość i siłę, ponad wszelką wątpliwość potwierdził świętość sakramentów oraz moc kapłaństwa. Zdmuchnął jak huragan najdrobniejsze okruchy zwątpienia, jakie dobijają się do naszych serc i umysłów wszelkimi sposobami z otaczającego, zlaicyzowanego świata.
Pan Bóg nigdy nie znudził się naszymi grzechami, ani grzechami tego świata. Wiem, że wciąż czeka na każdego człowieka, nigdy nie zostawia nas samych, zawsze wyciąga rękę, pomaga wstawać i wyrwać się z sideł zła oraz daje łaskę przebaczenia. Daje nam siebie w Komunii św. by nas umacniać i wciąż przemieniać nasze serca, a jeśli tylko zwrócimy się do Niego, to On będzie kierował naszym życiem i udzielał swoich łask oraz dawał siły do walki ze złem. Budzi się jednak we mnie wciąż wątpliwość, czy to jest już wszystko co mogliśmy zrobić, by wyprostować ścieżki naszego krętego życia?

– Małgorzata (46 l.)
W okresie przed zawarciem niesakramentalnego małżeństwa moja wiara była w uśpieniu. Kościół odwiedzałem sporadycznie najczęściej z okazji świąt kościelnych. I choć nie miałem żadnych przeszkód, nie czułem wewnętrznej potrzeby spowiadania się i przyjmowania Komunii świętej. Uważałem, że do zbawienia wystarczy staranie się o to, by być dobrym i uczciwym człowiekiem.
Dopiero w naszym niesakramentalnym związku Małgosia pokazała mi jak ważny dla człowieka jest Pan Bóg i bliskość z nim. Rosła we mnie chęć zbliżenia się do Boga, zaprzyjaźnienia się z nim, a nasza sytuacja nie pozwalała na to. Spotkaliśmy na naszej drodze ludzi którzy uświadomili nam, że istnieje sposób na rozwiązanie naszego problemu. Wspólnie podjęliśmy tą niełatwą dla nas decyzję życia w “białym małżeństwie” jak brat z siostrą. Zbiegło się to z moją pierwszą wizytą w Medugorje gdzie po piętnastoletniej przerwie przystąpiłem do spowiedzi i komunii św. Było to wspaniałe oczyszczające uczucie, które dokonało się w tak cudownym miejscu.
Po ludzku wydaje się, że trwanie w naszej decyzji jest bardzo trudne. Od ponad 12 lat Pan Bóg daje nam codziennie siłę do tego oraz piękną, wzajemną miłość opartą na relacjach pozbawionych doznań cielesnych.

– Jerzy (54 l.)

http://www.deon.pl/religia/w-relacji/cialo-duch-seks/art,132,biale-malzenstwo-uratowalo-nasza-wiare.html

____________________________

Franciszek Borgia – czyli święty dla mężczyzn

Borgia – to imię kojarzy się z hańbą. W historii rodzina Borgiów słynęła z przestępstw, rozpusty, korupcji urzędu papieskiego czy nieopanowanej żądzy chwały. To smutne dziedzictwo jest pamiętane do dzisiaj.

Ale podczas gdy współczesne wyobrażenia o Borgiach są zafiksowane na ich grzechach, Kościół pamięta o wielkim świętym, który nosił to nazwisko i który zrehabilitował swój ród. Mowa o św. Franciszku Borgii.

Franciszek Borgia de Candia d’Aragon przyszedł na świat 28 października 1510 roku. Był arystokratą, żył w świecie władzy i przywilejów. Jego ojciec był trzecim księciem Gandii i wnukiem owianego złą sławą papieża Aleksandra VI.

Młody Franciszek wcześnie interesował się duchowością. Był pobożny i chciał zostać mnichem. Jego rodzice mieli oczywiście inne plany, więc posłali go na dwór króla Hiszpanii – Karola I.

Franciszek w wieku 16 lat ożenił się ze szlachcianką Eleanor, z którą miał ośmioro dzieci. Prowadził szczęśliwe życie rodzinne. W przeciwieństwie do wielu innych arystokratów Franciszek nie był zainteresowany władzą czy karierą na dworze. Był oddany z pasją wierze w Chrystusa. Do radości wystarczyła mu chwila przyjęcia Komunii świętej.

Po śmierci ojca został czwartym księciem Gandii i rozpoczął krótką karierę dyplomaty. Gdy jednak jego misja doprowadzenia do zgody między Hiszpanią a Portugalią nie powiodła się, w wieku 33 lat zrezygnował z polityki.

Na nowo wiódł ciche życie rodzinne, poświęcając się sprawom wiary, szczególnie muzyki sakralnej.

Szczęśliwe życie małżeńskie Franciszka dobiegło końca, gdy w 1546 roku Eleanor zmarła. Po uporządkowaniu spraw, przekazaniu tytułu swojemu synowi i zabezpieczeniu rodziny zaszokował swoich współczesnych – wyraził chęć wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego.

Życie Franciszka u jezuitów było całkowicie odmienne od tego prowadzonego wcześniej. Jego zakonny przełożony sprawdzał go poprzez zadawanie mu najbardziej skromnych, wręcz upokarzających prac. Franciszek jednak się nie skarżył. Jego pokora, posłuszeństwo i żywy duch wiary pozwoliły mu szybko awansować w zakonie.

Mimo że chciał życia w samotności, chciał poświęcić się modlitwie, jego talenty w zarządzaniu sprawiły, że jezuici powierzali mi odpowiedzialność za coraz ważniejsze dzieła. Wreszcie w 1565 roku został wybrany trzecim generałem jezuitów. Co ciekawe, to on założył pierwszy klasztor jezuitów w Polsce i przyjął do nowicjatu św. Stanisława Kostkę.

W swoim życiu Franciszek Borgia został obdarzony ogromną władzą i przywilejami. Mimo to nigdy do nich nie dążył, nie był arogancki i nie wykorzystywał ich do swoich celów. Jest znany ze swojego życia w pokorze i wierze. Pokazuje nam, że świętość nie ogranicza się do jednego stanu życia, ale jest po prostu odnajdywaniem w miłości i pokorze woli Boga, gdziekolwiek by nas ona wiodła.

Św. Franciszku Borgia – módl się za nami!

http://www.deon.pl/po-godzinach/ludzie-i-inspiracje/art,346,franciszek-borgia-czyli-swiety-dla-mezczyzn.html

________________________

To był cud! Dziecko z wadą mózgu zostało uzdrowione

(fot. youtube.com / https://www.facebook.com/Pauxilup)

Watykan oficjalnie potwierdził cudowny charakter uzdrowienia małej Ximeny. Cud został przypisany chłopcu – męczennikowi, który zginął podczas wojen Cristero w Meksyku.

Papież Franciszek podpisał dekret 21 stycznia, w którym ogłosił, że niewytłumaczalne uzdrowienie dziecka, któremu lekarze “nie dawali szans przeżycia” ze względu na liczne problemy w rozwoju mózgu, ma cudowny charakter.

Cud przypisywany jest bł. Jose Luisowi Sanchezowi del Rio, nastolatkowi, który zginął męczęńską śmiercią podczas wojen Cristero w Meksyku (lata 20. XX wieku).

Ximena Guadalupe Magallon Galvez miała zaledwie kilka tygodni, gdy we wrześniu 2008 roku jej rodzice zabrali ją do Sahuayo – rodzinnego miasta błogosławionego Jose. Podczas tej wizyty, Ximena zaczęła mieć gorączkę, której nie mógł obniżyć lekarz obecny w miasteczku.

Okazało się, że dziewczynka może cierpieć na coś poważniejszego – np. zapalenie płuc. Wysłano ją do szpitala, gdzie została poddana badaniu rentgenowskiemu. Niestety, dr Rosendo Sanchez z państwowego szpitala Aguascalientes potwierdził obawy. Dziewczynka cierpiała według niego na dziwny rodzaj zapalenia płuc.

– Spędziliśmy dwa miesiące w koszmarze. Ximena nie poddawała się żadnej terapii, lekarze nie wiedzieli co robić – wspomina mama dziewczynku. Opinie lekarzy były różne – mówili, że Ximena cierpi na infekcję pneumokoków oraz, że jej płuco jest wypełnione płynem. Miała zostać poddana operacji, która w jej wieku mogła grozić utratą życia.

Bezpośrednio przed operacją, wskutek ostrzeżeń lekarzy, rodzice Ximeny zdecydowali się ochrzcić dziewczynkę.

Ximena przeżyła operację, ale podczas oglądania jej płuca, lekarze zdiagnozowali gruźlicę. Ponadto, podczas operacji niemowlę przeżyło atak serca, który spowodował, że 90% jej mózgu przestało prawidłowo funkcjonować. Gdy mama chciała zobaczyć dziecko, jeden z lekarzy ostrzegł: – Ona może być już w stanie wegetatywnym i być może będzie należało rozpocząć odpowiednie procedury…

Dr Rosendo dawał jej 72 godziny życia. W ciągu tych trzech dni rodzice Ximeny codziennie chodzili na Mszę: – Błagaliśmy Boga i prosiliśmy o wstawiennictwo błogosławionego Jose, żeby stał się cud – mówi mama Ximeny.

Moment cudu najprawdopodobniej zdarzył się w momencie, gdy Ximena została odłączona od kroplówki: – To był moment, w którym oddałam dziecko w ręce Boga… I w tym momencie Ximena otworzyła oczy i uśmiechnęła się! – wspomina matka.

– Lekarze nie byli w stanie wyjaśnić, co się stało. Stwierdzili, że medycznie zrobili wszystko, co było możliwe i to, co się stało, było cudem – mówi matka.

Podczas badania encefalografem stwierdzono, że 80 procent mózgu odtworzyło się. Dzień później – był on w pełni zdrowy. Mimo to, lekarze twierdzili, że Ximena nie będzie w stanie sama jeść, chodzić, że będzie niewidoma i głucha – przez atak, którego doznała podczas operacji. Mama Ximeny wspomina jednak, że w tym samym czasie dziewczynka piła bardzo dużo mleka.

Ximena z mamą dzisiaj (fot. facebook.com/Pauxilup)

– Dziękujemy Panu Bogu za ten cud oraz błogosławionemu Jose, który się za nami wstawiał.

Błogosławiony Jose urodził się 28 marca 1913 w Sahuayo w stanie Michoacán. Gdy w 1926 wybuchło Powstanie Cristero, jego bracia przyłączyli się do wojsk powstańczych. Mimo sprzeciwu matki i odmowy generała Prudencio Mendozy, Jose został na własną prośbę wcielony do grupy powstańczej.

Powierzono mu obowiązki noszenia sztandaru. Powstańcy ochrzcili go imieniem Tarsycjusza, starożytnego męczennika, który będąc jeszcze dzieckiem, został zabity, broniąc Eucharystii przed profanacją. W czasie potyczki z wojskami federalnymi 25 stycznia 1928 został zabity koń przywódcy powstańców. Jose użyczył mu swojego, by ten mógł ratować się ucieczką. Podczas odwrotu zatrzymano grupę powstańców, wśród nich Jose.

W dniu wykonania kary śmierci Jose przecięto skórę na stopach i zmuszono go, by doszedł krwawiąc na cmentarz. Kazano mu stanąć nad fosą, gdzie miało upaść jego ciało. Pchnięto go nożem i znowu zmuszano do wyrzeknięcia się wiary. Jose krzyknął “Viva Cristo Rey!” (hiszp. Niech żyje Chrystus Król!) i poprosił by go rozstrzelano. Kapitan, zdenerwowany odwagą i zachowaniem chłopca, zastrzelił go z własnego pistoletu.

Przewróciwszy się, Jose zakreślił własną krwią znak krzyża na ziemi i umarł.

Beatyfikował go papież Benedykt XVI 20 listopada 2005 roku w grupie trzynastu męczenników meksykańskich. 21 stycznia 2016 papież Franciszek uznał cud za wstawiennictwem bł. Józefa Sáncheza del Río.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,24871,to-byl-cud-dziecko-z-wada-mozgu-zostalo-uzdrowione.html

__________________________

Aneta Pisarczyk

Ciebie wybrałem