Wyruszyli razem, jako mędrcy, aby szukać prawdy, aby odnaleźć źródło, aby pokłonić się Królowi królów! Mędrzec to ten, który ma odwagę szukać, pytać, ryzykować, przekraczać samego siebie i własne schematy myślowe. Mędrzec daje się prowadzić prawdzie i światłu. Po długiej wędrówce znaleźli. Byli głęboko poruszeni. Może zupełnie nie spodziewali się, że będzie to dopiero dzieciątko czule wtulone w ramiona matki. Wierzyli jednak, że jest On tym zapowiadanym od wieków! Czy mam odwagę szukać mojego Pana i Króla? Ile potrafię dla Niego zaryzykować?

Jezu, przychodzisz do mnie często w ukryciu i prostocie znaków: w dobroci drugiego człowieka, znakach sakramentalnych, cichym natchnieniu. Pragnę Cię rozpoznawać. Chcę mieć odwagę szukać Cię i odnajdywać. Pragnę, abyś mnie nieoczekiwanie zaskakiwał.

Gdy Jezus narodził się w Betlejem w Judei za panowania króla Heroda, oto Mędrcy ze Wschodu przybyli do Jerozolimy i pytali: “Gdzie jest nowo narodzony król żydowski? Ujrzeliśmy bowiem Jego gwiazdę na Wschodzie i przybyliśmy oddać Mu pokłon”. Skoro usłyszał to król Herod, przeraził się, a z nim cała Jerozolima. Zebrał więc wszystkich arcykapłanów i uczonych ludu i wypytywał ich, gdzie ma się narodzić Mesjasz. Ci mu odpowiedzieli: “W Betlejem judzkim, bo tak napisał prorok: «A ty, Betlejem, ziemio Judy, nie jesteś zgoła najlichsze spośród głównych miast Judy, albowiem z ciebie wyjdzie władca, który będzie pasterzem ludu mego, Izraela»”.

Wtedy Herod przywołał potajemnie Mędrców i wypytał ich dokładnie o czas ukazania się gwiazdy. A kierując ich do Betlejem, rzekł: “Udajcie się tam i wypytujcie starannie o Dziecię, a gdy Je znajdziecie, donieście mi, abym i ja mógł pójść i oddać Mu pokłon”. Oni zaś wysłuchawszy króla, ruszyli w drogę.
A oto gwiazda, którą widzieli na Wschodzie, szła przed nimi, aż przyszła i zatrzymała się nad miejscem, gdzie było Dziecię. Gdy ujrzeli gwiazdę, bardzo się uradowali. Weszli do domu i zobaczyli Dziecię z Matką Jego, Maryją; upadli na twarz i oddali Mu pokłon. I otworzywszy swe skarby, ofiarowali Mu dary: złoto, kadzidło i mirrę. A otrzymawszy we śnie nakaz, żeby nie wracali do Heroda, inną drogą udali się do ojczyzny.

Komentarz do Ewangelii

Herod był bardzo złym człowiekiem, ale gdyby nie on Mędrcy ze Wschodu nie znaleźliby Jezusa, chociaż prowadziła ich gwiazda. Bóg posłużył się Herodem, aby wskazać Mędrcom drogę do miejsca pobytu Zbawiciela. Bóg często posługuje się złymi ludźmi i złem jako takim, aby wskazać nam drogę do siebie. Zło istnieje i “ma się dobrze”, ale Bóg “gra złu na nosie”, tak jak zagrał Herodowi. Zło niekiedy szaleje jak Herod, ale Bóg jest silniejszy i sprytniejszy od zła.
Wszystko może służyć naszemu zbawieniu, nawet Herod. Potrzebne są nam tylko otwarte oczy Mędrców i ich uparte poszukiwanie Zbawiciela.

********************

Nie pisz na swoich drzwiach K+M+B!

Możliwość twórczego zaangażowania się świeckich w ewangelizację, przeżycie wspólnoty, manifestowanie wiary w przestrzeni publicznej, szukanie sensownej rozrywki – to powody rozrastania się inicjatywy Orszaku Trzech Króli – uważa socjolog z Uniwersytetu Warszawskiego Maria Rogaczewska. Pięć lat po zorganizowaniu pierwszego Orszaku w Warszawie, w tym roku przejdą one w 92 miastach w całej Polsce dzięki aktywności tysięcy katolików świeckich.

Fenomen Orszaku Trzech Króli to ciekawe zjawisko religijne i socjologiczne, które łączy w sobie wiele elementów i trafia w różne potrzeby uczestników. Ich dynamiczny rozwój należy tłumaczyć tym, że włączyło się w ich organizację bardzo wielu świeckich katolików – przedsiębiorców i menedżerów, którzy potrafią działać bardzo efektywnie.

Wśród animatorów jest wielu przedsiębiorców, ludzi pracujących w organizacjach pozarządowych, którzy chętnie wykorzystują swoje umiejętności na chwałę Bożą i odnajdują się w tym lepiej niż księża. A sami księża doceniają fakt, że mogą korzystać z ich kompetencji, umiejętności i talentów i współpraca układa się bardzo dobrze.

Słyszy się nieraz, że poprzez orszaki objawia się chęć katolików do bycia obecnym w przestrzeni publicznej, zamanifestowania wiary. W ten sposób podkreślamy, że to także nasza przestrzeń i że potrafimy zorganizować piękne wydarzenie, do którego może przyłączyć się każdy. Idąc w Orszaku mówimy też, że nie zgadzamy się na desakralizację świętowania, że nie chcemy spędzać świąt w galeriach handlowych lub w domu przy suto zastawionym stole. Wychodzimy, żeby zrobić coś dla innych, mobilizujemy siły, poświęcając pieniądze, czas, talenty. Orszaki angażują przecież wolontariuszy, uczą współpracy różnych ludzi z rozmaitych stowarzyszeń i organizacji.

W czasie takiego Orszaku uczestnicy są we wspólnocie, w której wszyscy są na równych prawach, nikt nikogo nie egzaminuje i nie ocenia. Obecne są całe rodziny, osoby samotne, ludzie mocniej lub słabiej związani z Kościołem bez zaliczania ich do konkretnych kategorii. Niektórzy mają trudność w przeżywaniu wspólnoty w parafiach – tu wszyscy idą na równych prawach.

Udział w Orszaku jest też miłym sposobem spędzenia wolnego czasu z rodziną, ze współmałżonkiem i dziećmi. Warto podkreślić aspekt widowiskowy Orszaku Trzech Króli. Ludzie spragnieni są pozytywnej rozrywki, którą kiedyś zaspokajali na festynach ludowych czy parafialnych. Dziś takim wydarzeń jest już niewiele, tym chętniej ludzie w wolny od pracy dzień biorą udział w Orszakach. Na całym świecie króluje ponadto “trend performatywny” – podobają nam się takie widowiska, np. wierni chętnie gromadzą się na zbiorowych modlitwach na stadionach.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,17115,to-swieccy-wzieli-sie-za-ewangelizacje.html

******************

Niezwykłe nagranie świętego ojca Pio [WIDEO]

Perfekcjonizm jest w pracy mile widziany. Pod warunkiem, że nie staje się chorobliwy. Wówczas unieszczęśliwia nie tylko pracownika, ale też cały zespół.

Skrupulatny, sumienny, pracowity, dokładny. Idealny kandydat do pracy. Granica między pozytywnym perfekcjonizmem a obsesją jest jednak cienka i łatwo ją przekroczyć.

– Zdrowy perfekcjonizm to taki, który jest konstruktywny, pozwala na rozwój, ciągłe dążenie do wyznaczonych sobie celów. Nie ma nic złego w byciu dobrym w danej dziedzinie i kierowaniu się w stronę doskonałości oraz mistrzostwa. Dzięki takim osobom, firma ma wysoki standard i rzetelną, fachową kadrę – mówi dr Paweł Fortuna, psycholog społeczny i trener biznesu, autor przygotowywanej właśnie książki “Pozytywna psychologia porażki”.

Problem zaczyna się pojawiać, gdy perfekcjonizm staje się natrętny, chorobliwy. Zdaniem specjalistów, prowadzi to do destrukcji i ma negatywny wpływ na życie zawodowe i prywatne.

Pracownicy czy szefowie “chorzy” na perfekcjonizm nigdy nie chcą przyznać się do słabości, okazać emocji przed innymi ludźmi, odsłonić swoje wady.

– Świetnie wypadają na rozmowach kwalifikacyjnych. Prezentują się doskonale jako bardzo kompetentne osoby. Niestety, jako współpracownicy albo przełożeni zespołów są bardzo męczący – ocenia Paweł Fortuna.

Mają obsesję ma punkcie porządku i punktualności. Niechętnie korzystają z urlopów. Dyscyplinują wszystkich dookoła, co negatywnie wpływa na atmosferę i relację z innymi ludźmi. Paradoksalnie, często jednak nie wyrabiają się w terminie. Powód? Przesadna dokładność i precyzja. Najdrobniejsze zadanie potrafią wykonywać bardzo długo, sprawdzając i weryfikując po kilkanaście razy; zbyt dużo czasu poświęcają na detale.

– Nie chodzi o sam efekt, że chcemy coś właściwie zrobić, ale o lęk i obawę przed porażką, złą oceną ze strony przełożonego czy współpracowników. Pojawia się frustracja, brak satysfakcji, ciągłe myślenie, że mogłoby być lepiej – tłumaczy Paweł Fortuna. – Potrafią być męczący, bo wolą unikać odpowiedzialności i samodzielności. Przenoszą ją na pozostałych współpracowników. W razie niepowodzenia zawsze mogą powiedzieć, że pytali o radę taką i taką osobę lub konsultowali decyzje. Jest to rodzaj zabezpieczania się przed porażką, który staje się uciążliwy dla całego zespołu.

Zdaniem psychologów, skłonności do nadmiernego perfekcjonizmu rodzą się już w okresie dzieciństwa i w dużym stopniu zależą od wychowania oraz postawy samych rodziców. Jeśli byli oni bardzo wymagający i surowi, to wpoili to również swoim dzieciom.

– Takie niezdrowe podejście oznacza stawianie poprzeczki ponad możliwości, uzależnianie miłości od wyników – tłumaczy psycholog społeczny. – Dziecko czuje presję. Gdy nie spełnia wygórowanych oczekiwań rodziców, ma poczucie winy. Rodzice, którzy karzą dziecko za niespełnienie wszystkich ich wymagań, na przykład poprzez obrażanie się, wyłączanie ze wspólnych posiłków, nieodzywanie się, wywołują nieustanne poczucie zagrożenia.

Dziecko nie czuje się bezpiecznie – opisuje Paweł Fortuna. – Równocześnie jednak jest przeświadczone, że rodzice mają rację. Pojawia się myśl: “Zasłużyłem sobie na takie traktowanie. Gdybym był lepszy, osiągnął lepsze wyniki, wyróżnił się na tle innych, rodzice byliby ze mnie dumni”.

Taki sposób myślenie przejmowany jest również na gruncie zawodowym. Można jednak z nim walczyć i starać się ograniczać natrętne myśli o byciu doskonałym.

– Aby się to udało, trzeba rozpocząć pracę nad podniesieniem samooceny i uniezależnieniem się od opinii innych ludzi – zaleca psycholog. Przesadni perfekcjoniści nie powinni wykonywać zadań złożonych, które wiążą się z ryzykiem niepowodzenia. Lepiej sprawdzają się w jasno komunikowanych i konwencjonalnych zadaniach.

– Źle się czują, gdy muszą sami opracowywać drogę do jakiegoś rozwiązywania, planować działania – tłumaczy Paweł Fortuna. Sprawniej pracują, gdy otrzymują jasne instrukcje i kryteria. Proces wykonywania przez nich zadań powinien być systematycznie monitorowany.

– Tak, aby można było doceniać postępy i na bieżąco korygować błędy – wyjaśnia psycholog. – Nie powinno się też zmieniać poleceń w trakcie realizacji zadań. Warto chwalić nie tylko za sam efekt, ale pokazywać jego przyczyny, tłumaczyć, czego jest to wynikiem.

Źródło:  Chorzy na doskonałość   www.dziennikpolski24.pl

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/firma-praca-i-kariera/art,53,pracownicy-chorzy-na-doskonalosc.html

**********************

Co to jest miłość?

Rzadko zastanawiamy się: czym naprawdę jest miłość? Ile dla nas znaczy? Jaką pozycję w naszej hierarchii wartości zajmuje? Mamy do czynienia z miłością rodzicielską, przyjacielską, braterską, siostrzaną czy też taką, która łączy ludzi w pary małżeńskie. Wielu z nas popiera słowa E. Hemingway’a, iż: “Miłość jest największym sensem istnienia”, przedkładając to uczucie nad wszystkie inne wartości w życiu.

Miłość jest obecna w życiu każdego człowieka. Nie ma znaczenia wiek, miejsce czy czas. Każdy spotyka się z tym uczuciem pod różnymi postaciami.

Doskonała recepta na miłość niestety nie istnieje. Podobnie jak nie ma gotowej recepty na szczęście. Miłość nie jest tylko uczuciem, jak to się niektórym wydaje. Miłość to ciężka praca. Trzeba umieć się dostosować. Trzeba umieć rezygnować. Miłość jest trudna, ale też piękna. Dlatego warta i pracy, i trudów. Miłość jest otwarciem się na drugiego człowieka, jest szczęściem, jest spojrzeniem duszy, to dawanie, to cud, to morze emocji. Czasem nawet nie zdajemy sobie sprawy z jej wielkości, nie wiemy, że “Miłość jest lekarstwem, co sprawia cuda codzienne.” (Philip Bosmans).
Co to jest miłość? Według teorii biochemicznej miłość powstaje w wyniku działania określonych neurohormonów, dla socjologa istnieje po to, by służyć dobru gatunku, dla psychologa zaspokaja podstawowe psychiczne potrzeby ludzi – oczekiwanie oparcia, więzi, bliskości… Męczyli się nad definicją miłości pisarze i poeci, filozofowie i badacze. Wyniki? Nie ma definicji, z którą wszyscy by się zgadzali. Wiemy jedynie, że czasem nas “to” dopada.

Żadna perła nie jest tak cenna jak dobroć płynąca z miłości, jak komplement, uśmiech, gest przebaczenia czy bezinteresownej pomocy. Najszczęśliwszym człowiekiem nie jest ten, kto poślubił najlepszą osobę, lecz ten, kto umiał wydobyć ze swego partnera to, co w nim jest najlepsze. Kochać i zyskiwać sobie miłość – oto co człowieka uskrzydla i uzdrawia niezależnie od szczegółów. Jedynym skarbem który pozostaje na zawsze jest zdolność zyskiwania miłości naszych bliźnich.
Miłość jest uczuciem, które żyje w naszych sercach. Miłość można porównać do czasu… – czas od zawsze był, jest i chociaż ciągle upływa, to nigdy go nie zabraknie, a mimo tego, zawsze chcielibyśmy mieć go więcej. Miłość można też porównać do gruszki… – każdy z nas wie co to jest gruszka i każdy z nas przynajmniej raz w życiu widział, dotknął i zjadł gruszkę… – ale czy ktokolwiek z Was potrafi opisać jej kształt, albo smak? Miłość jest czymś, czego każdy z nas doświadcza, choć niektórzy tego nie dostrzegają…, nie doceniają…, nie potrafią odwzajemnić.
Czym więc jest miłość? Jak rozpoznać, że to, czego doświadczamy jest właśnie miłością? Miłość jest wtedy, gdy dwoje ludzi potrafi się doskonale zrozumieć nie wypowiedziawszy ani jednego słowa. Miłość jest wtedy, gdy wiemy, że w drugiej osobie jest nasze schronienie. Miłość jest wtedy, gdy chcemy całym sobą żyć dla drugiej osoby. Miłość jest wtedy, kiedy wzajemne relacje między dwojgiem ludzi opierają się na zrozumieniu, na zaufaniu, na cierpliwości…

Miłość jest potężna, ale powinna być też wyrozumiała i powinna umieć wybaczać. A jeśli tego wybaczenia nie ma, wtedy weźcie do ręki Pismo święte, a w nim Pierwszy listo do Koryntian z tekstem hymnu o miłości i zróbcie sobie taki mały rachunek sumienia. Idąc linijka po linijce zapytajcie siebie: Czy nasza miłość jest cierpliwa? Czy jest łaskawa? Czy nie zazdrości i szuka poklasku? Czy nie unosi się pychą… szuka swego… nie unosi się gniewem?
Prawdziwym siedliskiem miłości jest serce człowieka i serce historii świata. Miłość jest siłą podstawową energią bez której ani człowiek, ani światy nie mogą harmonijnie się rozwijać i zaznać szczęścia. Prawdziwy wymiar miłości jest nieskończony. Miłość przekracza samą siebie. Przychodzi skądinąd i kieruje się gdzie indziej. Dla człowieka wierzącego miłość przychodzi od Boga i do Boga zmierza, bo Bóg jest miłością.
“Każdy dzień jest nam dany dla naszego szczęścia. Żaden inny dzień, jak właśnie dzisiejszy jest Wam dany, żeby żyć, radować się i być zadowolonym. Jeśli dzisiaj nie żyłeś (żyjesz) jak człowiek, zmarnowałeś dzień. Nie zasępiaj twego ducha lekiem i troską o dzień jutrzejszy, ale nie obciążaj też serca wczorajszą biedą. Żyj dnim dzisiejszym! Z radosnym zadowoleniem możesz pomyśleć o dobrym -wczorajszym dniu oraz popatrzyć o pomyślnym załatwieniu dnia jutrzejszego. Ale, nie możesz zagubić siebie we “wczoraj” albo w jutro”. Wczoraj przeminęło bezpowrotnie, jutro dopiero nadejdzie.
Dzisiaj!!!! – to jedyny dzień. Wasz dzień!!! Uczyńcie go najlepszym dniem Waszego życia!!! Początkiem wspólnego życia (Phil Bossmans). Amen!!!

http://www.deon.pl/slub/homilie-slubne/art,6,co-to-jest-milosc.html

******************

Jak odróżnić prawdziwą osobę od wyobrażenia

Na początku relacji nie widzimy siebie realnie, takimi jakimi w rzeczywistości jesteśmy. I z tego mogą wyniknąć problemy.

Justyna Adamczyk: Czy są jakieś prawidłowości, które decydują o tym, dlaczego ktoś się nam podoba, dlaczego się w kimś zakochujemy?

Izabela Cąpała: Psychologowie prześcigają się w teoriach dotyczących takich prawidłowości, na ich temat powstało już mnóstwo książek, artykułów i opracowań. Mnie się jednak wydaje, że nie można udzielić jednej, uniwersalnej odpowiedzi mającej zastosowanie w każdej sytuacji, dla każdej osoby. Trochę generalizując, można powiedzieć, że większość z nas ma pewne ukryte wyobrażenia o potencjalnym, idealnym partnerze, które wynosimy z przeszłości, z obserwacji relacji rodziców, z filmów, czy z własnych doświadczeń. Później one w nieuświadomiony dla nas sposób rzutują na to, w kim się zakochujemy.
Na początku znajomości z osobą drugiej płci zwracamy uwagę najczęściej na dwa elementy – pewne podobieństwa występujące między nami oraz atrakcyjność fizyczną. Podoba się nam czyjś uśmiech, długie włosy, piękna figura lub mamy wspólne zainteresowania, studiujemy na jednej uczelni, łatwo odnajdujemy wspólny język i to powoduje, że zaczynamy się sobą interesować… Z jednej strony jest to piękne, gdyż z tego mogą rozwinąć się wspaniałe związki, z drugiej jednak wiąże się to też z pewnymi zagrożeniami dla nas. Warto uświadomić sobie, że my na początku nigdy nie zakochujemy się w drugiej osobie, ale w swoich myślach, którym przypisujemy określone imię i twarz.
Gdy spotykamy osobę, która przynajmniej z wyglądu odpowiada naszym ukrytym wyobrażeniom, to potem na ich podstawie zaczynamy przypisywać jej także określone cechy charakteru, które ma nasz wymarzony “ideał”. Załóżmy, że podoba mi się jakiś umięśniony mężczyzna, który z wyglądu przypomina bohatera mojego ulubionego filmu. Ja na tej podstawie mogę przypisać mu także cechy tego bohatera, czyli na przykład nabrać przekonania, że on będzie opiekuńczy i przedsiębiorczy. Albo widzę fajną dziewczynę, która uprawia sport, i wyobrażam sobie, że ona w przyszłości będzie troskliwa, będzie wprowadzać dużo pozytywnej energii i radości do naszego wspólnego domu, ponieważ z tym kojarzy mi się aktywność fizyczna.
Bywa też tak, że tym, co stoi za tworzeniem własnego obrazu drugiej osoby, jest wielkie pragnienie bycia z kimś. Ta potrzeba może być tak silna, że gdy spotykamy kogoś, kto wykaże nami zainteresowanie, lub kogoś, kto choć trochę się nam spodoba i znajomość będzie rokować nadzieję na to, że będzie mogła się rozwinąć, to wyidealizujemy tę osobę i będziemy projektować na nią nasze marzenia o doskonałym związku.
Niestety, nasze wyobrażenia przeważnie okazują się później niezgodne z tym, kim w rzeczywistości jest osoba, z którą weszliśmy w związek. Oczywiście nie jest to reguła, zdarza się, że czasami dobrze “trafiamy”, że z czasem przekonujemy się, że ta druga osoba być może nie ma wszystkich cech, jakie jej przypisaliśmy, ale za to ma inne zalety, które nas pozytywnie zaskakują. Niemniej jeszcze raz podkreślę, że to jest coś, na co musimy bardzo uważać – my nie widzimy na początku siebie realnie, takimi jakimi w rzeczywistości jesteśmy. I z tego mogą wyniknąć problemy.

Przychodzą do mnie czasem zwaśnione pary, które proszą, bym pomogła im ratować ich związki. Prawie zawsze powtarza się ten sam schemat: oni już dawno zapomnieli o tym, co im się w sobie podobało, mówią do mnie: “Jak mam dalej ją kochać? Przecież to jest zupełnie inna osoba niż ta, która mi się kiedyś podobała”. Tyle że to nie jest inna osoba, ona jest cały czas ta sama. Tylko to jej małżonek dopiero po pewnym czasie bycia z sobą, gdy emocje zakochania trochę opadły, zaczął dostrzegać ją taką, jaka ona jest w rzeczywistości.
Wspomniała Pani o tym, że tym, co nas do siebie przyciąga, są pewne podobieństwa. Bardzo popularna jest jednak też odwrotna teoria mówiąca, że przyciągają nas do siebie przeciwieństwa. Na przykład grzecznej, spokojnej, cichej dziewczynie może podobać się chłopak, który będzie typem wielkiego imprezowicza. W której teorii jest więcej prawdy?

Myślę, że na samym początku, jak poznajemy drugą osobę, tym, co przyciąga naszą uwagę, są podobieństwa. Potrzebujemy mieć jakiś element zaczepienia, na bazie którego możemy zacząć rozwijać naszą znajomość. Gdy tylko będziemy mieli jakieś wspólne zainteresowania, wspólną pasję, na przykład oboje będziemy lubić uprawiać sport, czy tańczyć, to będzie stwarzało nam to możliwość spędzania czasu razem i dawało nam tematy do rozmowy.
Natomiast rzeczywiście może być tak, że równocześnie obok podobnych zainteresowań, będziemy poszukiwać u drugiej osoby także pewnych cech charakteru, które będą przeciwstawne do naszych. Przeważnie za tym znowu będą stać nasze wyobrażenia, tyle że już nie tylko na temat wymarzonego “ideału”, ale też nas samych. Jeśli myślę o sobie, że jestem wycofana, nieśmiała, introwertyczna, czuję, że brakuje mi otwartości, łatwości w nawiązywaniu kontaktów z innymi ludźmi, to bardzo możliwe, że będę chciała wybrać sobie partnera, który będzie – przepraszam za słowo – nosicielem cech, które będą wobec moich komplementarne. Nieświadomie mogę poszukiwać “wybawiciela”, który sprawi, że w przyszłości poczuję się lepiej i pewniej. Tyle że znów te wyobrażenia na temat drugiej osoby oraz na nasz własny temat nie muszą być zgodne z rzeczywistością.
Mężczyzna, który na wszystkich imprezach uchodzi za tak zwaną duszę towarzystwa, zabawiając wszystkich i opowiadając dowcipy, może wydawać się nam silny, zaradny, przedsiębiorczy, możemy być przekonane, że on w przyszłości zapewni nam byt, zaopiekuje się nami. Tylko że potem, gdy jesteśmy parą już od roku czy od dwóch, zaczynamy dostrzegać, że on sam w życiu także ma różne problemy, wcale nie jest taki przedsiębiorczy, zaradny i troskliwy, jak się nam wydawało, i bynajmniej nie podaje nam herbaty do łóżka, kiedy jesteśmy chore.
Można powiedzieć, że im “dalej w las”, tym bardziej stykamy się z prawdziwą osobą. I jesteśmy rozczarowani, czujemy się oszukani, bo ta druga osoba nie jest taka, jaka była kiedyś. Tylko czy ona rzeczywiście taka była, czy my tylko sobie ją w określony sposób wyobrażaliśmy? Myślę, że zawsze powinniśmy sobie postawić pytanie: z kim właściwie jestem?

Czy ze swoimi wyobrażeniami na temat drugiej osoby, czy z realną osobą, która ma też różne wady, która nie zawsze sobie ze wszystkim radzi?
Chciałam też zwrócić uwagę na to, że – tak jak powiedziałam przed chwilą – nie tylko wyobrażenia o drugiej osobie, ale także i te wyobrażenia o nas samych mogą być fałszywe. Możemy na przykład, tak jak w przytoczonym wcześniej przykładzie, być nieśmiali, czuć się niepewnie w obcym towarzystwie i wyobrażać sobie, że potrzebujemy “ratownika”. Tymczasem to wcale nie musi być prawdą, możemy sobie nie uświadamiać, że mamy w sobie inne cechy, które będą sprawiać, że w przyszłości będziemy fantastycznymi mężami, żonami, ojcami, matkami i że mamy naprawdę bardzo dużo do zaoferowania drugiej osobie.
Już trochę o tym powiedzieliśmy, ale sądzę. że warto to rozwinąć: skąd się biorą te nasze wyobrażenia? Czy możemy coś zrobić, aby one nami nie rządziły?

W każdy nowy związek wchodzimy ze schematami, jakie wynieśliśmy z domu rodzinnego, z poprzednich związków i innych swoich doświadczeń. Gdy pracuję z osobami, które mają problemy “związkowe”, staram się im pomóc uświadomić, jaki schemat ich uwiera, co takiego doświadczyły we wcześniejszych związkach oraz przede wszystkim w relacjach z rodzicami, co ma przełożenie na ich obecną postawę. Dopóki w jakiś sposób nie zobaczymy siebie, swoich wyobrażeń, swoich oczekiwań i ich nie odstawimy, będziemy mieli trudność z tym, aby nawiązać kontakt z prawdziwą osobą, będziemy ciągle kręcić się w wymyślonym schemacie. Potrzeba więc indywidualnej pracy nad sobą, aby zrozumieć, kim jestem, z czym wchodzę w życie, co mnie ukształtowało.

Czyli podsumowując, można powiedzieć, że zanim wejdziemy w relację z drugą osobą, powinniśmy najpierw popracować nad poznaniem siebie?

Oczywiście, idealnie byłoby poznać i zrozumieć siebie, myślę jednak, że nie zawsze jest to w pełni możliwe. Nie chodzi też o to, byście obowiązkowo przed rozpoczęciem związku wybierali się na terapię do psychologa (śmiech). Chciałam Was jedynie zachęcić do tego, byście wchodząc w nowe relacje, byli ostrożni, mieli świadomość, że nasze wyobrażenia co do drugiej osoby nie muszą być prawdą, że ta druga osoba zawsze jest żywym człowiekiem ze swoimi wadami, problemami, ranami, a nie naszą wyidealizowaną projekcją. I co za tym idzie, byście się starali poznawać takimi, jakimi jesteście naprawdę, by decyzje o wchodzeniu na poważniejsze etapy związku (wyznanie miłości, narzeczeństwo, małżeństwo) były poprzedzane długimi, szczerymi rozmowami o swoim życiu, wyznawanych wartościach, wizjach małżeństwa i rodziny oraz wspólnym przejściem choć przez kilka trudnych sytuacji, które są momentem weryfikacji cech drugiej osoby. A jak już się dobrze poznacie, byście zadali sobie pytanie: czy jestem gotowy kochać tę realną osobę z wszystkimi jej zaletami i wadami?

http://www.deon.pl/slub/narzeczenstwo/art,47,jak-odroznic-prawdziwa-osobe-od-wyobrazenia.html

**********************

Dlaczego księża zrzucają sutannę? [WYWIAD]

(fot. shutterstock.com)

Z jakich powodów kapłani odchodzą? Co jest główną przyczyną ich kryzysów? Czy sakrament udzielony przez księdza, który za chwilę porzuca swoją drogę jest ważny? – odpowiada ks. Marek Dziewiecki.

Marta Jacukiewicz: Ostatnio w wydarzeniach kościelnych dość głośnym tematem są księża i sprawy z nimi związane, niekoniecznie dobre… My, świeccy, wymagamy od księdza dobrego przykładu życia, o którym tak często słyszymy w kościele… Tymczasem z mediów dowiadujemy się o porzuceniu Kapłaństwa, z różnych powodów…

ks. Marek Dziewiecki: Odejścia kapłanów to bardzo bolesna rana dla Kościoła i powód do zgorszenia dla świeckich. W pewnym sensie porzucenie Kapłaństwa jest jeszcze bardziej bolesne niż porzucenie współmałżonka przez męża czy żonę. Ksiądz powinien być przecież wręcz synonimem wierności, odpowiedzialności, przyjaźni z Bogiem, kierowania się w codziennym życiu  zasadami Ewangelii. Słusznie oczekujemy, że to ktoś podobny do Jezusa – wiernego Ojcu aż do krzyża i śmierci. Nie dziwi więc to, że niewierność kapłanów powoduje u ludzi świeckich nie tylko zgorszenie, ale też zwątpienie. Jeśli bowiem zawodzi ksiądz, który przygotowywał się sześć lat do Kapłaństwa i który na co dzień żyje – a przynajmniej powinien żyć – Słowem Bożym, modlitwą, Eucharystią, to tym bardziej świeccy mogą wątpić, czy wierność powołaniu i trwanie w miłości jest w ogóle możliwe. To przede wszystkim do nas – kapłanów – odnoszą się słowa Jezusa, który stwierdza, że biada ludziom, przez których przychodzą zgorszenia…

Gdzie tkwią źródła kryzysu kapłanów? Z czego się one biorą?  

Przyczyny są różne i zwykle złożone. Pierwszą z okoliczności, które sprzyjają kryzysowi kapłana są trudności i cierpienia, jakie wyniósł z domu rodzinnego, w którym brakowało miłości, ciepła, poczucia bezpieczeństwa czy pogłębionego wychowania religijnego. Na życiu dorosłego księdza negatywnie odbija się wzrastanie w rodzinie niepełnej, rozbitej czy dotkniętej problemem alkoholowym. Źródłem trudności jest także dominująca już od kilku dziesięcioleci niska, czasem wręcz prymitywna i wulgarna kultura, a także demoralizujące media, które kpią sobie z Boga, człowieka, miłości, czystości, wierności. Każdy kapłan jest obecnie konfrontowany z antyklerykalizmem. Doświadcza poważnego stresu w szkole, a często także w parafii, na przykład w kancelarii w kontakcie z agresywnymi ludźmi, którzy traktują Kościół jak instytucję usługową, w której wszystko im się należy i w której niczego nie wolno od nich wymagać.

Najważniejszy powód dotyczący odejścia związany jest zapewne z kryzysem konkretnego księdza…

Tak, głównym powodem odchodzenia z Kapłaństwa jest osobisty kryzys danego księdza. Czynniki zewnętrzne mogą ułatwiać lub utrudniać trwanie w wierności powołaniu, ale nie one są rozstrzygające. Wielkość lub słabość rozstrzyga się w sercu każdego z nas, w codziennym mierzeniu się z własnymi słabościami, a nie tylko z negatywnymi naciskami środowiska zewnętrznego. Najbardziej groźne dla kapłana jest oddalanie się od Boga, słabnięcie w gorliwości i zapale duszpasterskim, zaniedbanie modlitwy i pracy nad sobą, słabnięcie miłości bliźniego. W konsekwencji pojawia się pustka, a wraz z nią ryzyko popadania w uzależnienia czy ucieczki w romanse. Coraz częściej początkiem kryzysu jest odchodzenie od nauki Chrystusa. Coraz więcej jest takich księży, którzy uciekają od prawdy Ewangelii i od języka, którym posługiwał się Jezus. Stają się “poprawni” politycznie. Związki cudzołożne nazywają “małżeństwami” niesakramentalnymi, mylą miłość z akceptacją, a upominanie błądzących czy wzywanie do nawrócenia nazywają mową “nienawiści”. Doświadczenie pokazuje, że tego typu “postępowość” zamiast wierności Ewangelii to znak nadchodzącego osobistego kryzysu. Kto bowiem zaczyna błądzić w myśleniu, ten zwykle zacznie błądzić w postępowaniu, albo już to czyni i szuka “usprawiedliwienia” dla swoich grzechów i niewierności.

Z jednej strony piękne homilie, “głębokie” słowa, nauki – z drugiej trudno nie mówić o pewnego rodzaju zakłamaniu czy zgorszeniu…

Taka faryzejska postawa u niektórych księży najbardziej boli. Nie ma nic bardziej przewrotnego niż podwójne życie i udawanie, że nic się nie stało, gdy w rzeczywistości ktoś z duchownych zaczął się sprzeniewierzać własnemu powołaniu. Szczytem cynizmu i zakłamania jest sytuacja, w której jakiś ksiądz odchodzi z Kapłaństwa i jeszcze chwali się przed wrogimi Kościołowi mediami, że wybrał “wolność”, “miłość”, “wierność” sobie i własnemu sumieniu. To nowy rodzaj “wierności”, który polega na łamaniu własnego słowa i własnych, dobrowolnie podjętych zobowiązań na całe życie. W takich sytuacjach ważna jest natychmiastowa reakcja przełożonych, by nie sprawiać wrażenia, że nic się nie stało.

Sakrament chrztu św jest “konieczny do zbawienia” (por. KPK, kan 849). Co w przypadku, gdy jakiś ksiądz udzielił chrztu św., a w niedługim czasie porzucił Kapłaństwo?

Taka sytuacja powoduje ból i niepokój u rodziców ochrzczonego dziecka czy u dorosłego, który przyjął chrzest. Ważne, by tych ludzi uspakajać i wyjaśniać, że każdy sakrament – także sakrament pokuty, Eucharystii czy sakrament chorych – jest sprawowany ważnie, choćby niegodziwie ze względu na trwanie danego księdza w grzechu ciężkim. W każdym sakramencie jest osobiście obecny i osobiście działa Chrystus. Kapłan jest tylko Jego widzialnym narzędziem. Dobry ksiądz ułatwia, a ksiądz w kryzysie utrudnia spotkanie z Bogiem. Owoce sakramentu nie zależą jednak od szafarza, lecz od osoby, która sakrament przyjmuje.

Może zbyt często chcemy widzieć idealnego księdza, ale zapominamy, że ksiądz jest z ludu wzięty (por. Hbr 5,1). Co za tym idzie – księża nie pochodzą z idealnych rodzin… Często są to wręcz rodziny patologiczne – pokazują to statystyki. Nie są im – przynajmniej znacznej części – obce problemy dnia codziennego…

To prawda. Już wcześniej wspomniałem, że niektórzy księża pochodzą z rodzin rozbitych, a nawet patologicznych. Niektórzy kandydaci do kapłaństwa opóźniają wstąpienie do Seminarium Duchownego z tego powodu, albo już po wstąpieniu proszą o urlop po to, by ratować sytuację rodziców czy młodszego rodzeństwa. Warto podkreślać, że z takich rodzin też mogą pochodzić księża wierni, ofiarni i mądrze kochający, którzy stają się skarbem Kościoła. Najbardziej skrzywdzonym w historii ludzkości był Jezus. I to właśnie On najbardziej kochał. Zranienia wyniesione z domu rodzinnego czy cierpienia związane z trudną sytuacją rodziców lub rodzeństwa nie muszą prowadzić do kryzysu kapłana. Wszystko zależy od tego, jak blisko jest Boga  dany ksiądz, jakie stawia sobie wymagania i jakie wyciąga wnioski z kryzysu swoich bliskich.

Znamy różnych księży. Z jednymi się przyjaźnimy, innych spotykamy w kościele. Czasem od kogoś dowiemy się, że konkretnego księdza widać dość często w towarzystwie kobiety. Żyje jak “wygodny” singiel… O czym to świadczy? 

To bardzo niebezpieczna sytuacja. Nawet jeśli w punkcie wyjścia byłby to kontakt ściśle duszpasterski, związany z chęcią niesienia pomocy. W relacji do kobiet każdy kapłan powinien zachować stanowczą czujność. Ksiądz może zaprzyjaźniać się z całymi rodzinami, ale nie powinien nigdy wchodzić w bliższe więzi z nastoletnimi dziewczętami, z kobietami marzącymi o małżeństwie czy z żonami porzuconymi przez mężów lub przeżywającymi poważny kryzys. Kobiety w tego typu sytuacjach łatwo mogą się uzależnić emocjonalnie od księdza, a stąd już tylko krok do romansów i nieszczęścia. Z kolei ksiądz, który nie kocha, może stać się krzywdzicielem czy powodem do zgorszenia. Roztropny ksiądz godzi się na jednorazową rozmowę z dziewczyną czy kobietą w trudnej sytuacji, a następnie odsyła ją do katolickich grup formacyjnych w swojej parafii. Oczywiście najpierw powinien zadbać o to, by w jego parafii takie grupy działały w sposób pogłębiony i systematyczny.

Mężczyzna, który otrzymuje święcenia kapłańskie, wie na co się decyduje i co się z tym wiąże. Ma też świadomość, że święcenia nie tracą swojej ważności (por. KPK, kan. 290). Jednak niektórzy wybierają inną drogę – porzucają Kapłaństwo, układają sobie życie inaczej… 

Świeccy wtedy dziwią się, gdyż zestawiają taką sytuację z sytuacją małżonka, który nie   może ponownie zawrzeć małżeństwa, jeśli złamał swoją przysięgę. Przeniesienie kapłana do stanu świeckiego i zwolnienie go z obowiązku celibatu jest w Kościele dopuszczalne, ale z pewnością nie jest czymś dobrym. To właśnie dlatego św. Jan Paweł II przez wiele lat swego pontyfikatu nie zezwalał na przenoszenie księży do stanu świeckiego. Jeśli już, to jedynie po ukończeniu przez danego kapłana określonego wieku i po kilku latach od złożenia przez niego pisemnej prośby.

Podobnie jak w małżeństwie – tak i w kapłaństwie – przymus jest jednym z “elementów” do pozytywnego rozpatrzenia prośby o zwolnienie ze ślubów/święceń?

Przymus powoduje wręcz nieważność przyjętego sakramentu kapłaństwa, podobnie jak to ma miejsce w odniesieniu do sakramentu małżeństwa. Żadna decyzja i żadne zobowiązanie nie jest ważne, jeśli brakowało świadomości i/lub wolności po stronie księdza. Takie przypadki są jednak  bardzo rzadkie, gdyż przygotowanie do kapłaństwa trwa co najmniej sześć lat w zamkniętych domach formacyjnych, w których przełożeni przyglądają się z bliska kandydatowi do święceń. Świeccy powinni zgłaszać się do biskupa czy księży, jeśli wiedzą coś takiego o przeszłości czy teraźniejszości kandydata do kapłaństwa, co go dyskwalifikuje jako kandydata na świadka Chrystusa lub co może powodować nieważność jego święceń kapłańskich.

Jakie jest miejsce “byłych” księży w Kościele?

To głównie zależy od nich samych, od ich postawy tu i teraz. Znam takich kapłanów przeniesionych do stanu świeckiego, którzy wyrzekają się Kościoła, a nawet publicznie ogłaszają, że są ateistami. Znam też takich, którzy po przeniesieniu do stanu świeckiego i zawarcia sakramentalnego związku małżeńskiego są ze swoimi bliskimi w piękny i pogłębiony sposób zaangażowani we wspólnocie parafialnej swojego nowego miejsca pobytu. Kościół pomaga tym kapłanom, którzy okazują dobrą wolę, uznają swój błąd, próbują w nowej sytuacji żyć uczciwie, zgodnie z zasadami Ewangelii.

Bóg jest Miłością. Kocha i czeka na nas, grzeszników. Jakie warunki musi spełnić mężczyzna, który chce wrócić do stanu duchownego?

Oczywiście warunkiem podstawowym jest radykalne nawrócenie, solidne wynagrodzenie za wyrządzone krzywdy, uwolnienie się od wszelkich uwikłań w zło, wyciągnięcie stanowczych wniosków z przeszłości, radykalne naśladowanie Jezusa w obecnym życiu. Kapłan, który wychodzi z kryzysu, nie może już być księdzem przeciętnym, gdyż będzie mu wtedy groził powrót do grzesznej przeszłości. Odtąd powinien stawać się kimś, kto imponuje miłością, uczciwością, ofiarnością, wiernością. U progu Roku Miłosierdzia warto przypomnieć, że Bóg przebacza nam nawet najcięższe nawet grzechy, ale komunikuje nam – jak ojciec marnotrawnemu synowi – swoje przebaczenie wtedy, gdy się nawracamy i ani sekundy wcześniej. Prawda ta odnosi się do każdego ochrzczonego. Im więcej kapłanów przeżywa kryzys, tym bardziej zdajemy sobie sprawę z tego, że wierność świadków Jezusa to wielkie błogosławieństwo, które warto wspierać modlitwą i bezkompromisową wiernością własnemu powołaniu.

http://www.deon.pl/religia/wiara-i-spoleczenstwo/art,1154,dlaczego-ksieza-zrzucaja-sutanne-wywiad.html

*******************