Jezus powiedział do swoich uczniów: “Przyszedłem ogień rzucić na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie.

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej”

Łk 12, 49-53

Komentarz do Ewangelii:

Człowiek zdominowany przez zło doświadcza swoistego spokoju, który niewiele ma wspólnego z pokojem – owocem więzi z Bogiem. Dopiero gdy zacznie się do niego “dobijać” dobro, utraci swój spokój. Zło (i zarażony złem człowiek) nie ma spokoju, odkąd przyszedł Bóg na świat.
Nie zadowalajmy się spokojem, bo jesteśmy przeznaczeni do życia w pokoju. A droga do niego prowadzi przez pokonanie zła. Pozwalajmy więc, by ogień Bożej Miłości wypalał w nas zło, nie dając nam spokoju, aż osiągniemy prawdziwy pokój.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/pismo-swiete-rozwazania/art,2613,ewangelia-jezus-nigdy-nie-da-nam-spokoju.html

*********

OGIEŃ TO ROZWÓJ

by Grzegorz Kramer SJ

Rzucić ogień, to nic innego jak obudzić w nas życie na nowo, we wszystkich jego przejawach. Od najprostszych spraw, takich jak nawyki żywieniowe, czy higieniczne, aż do potrzeb duchowych czy kulturowych. Lubimy, często nieświadomie, iść na skróty i nie męczyć się podejmując jakiekolwiek zmiany. Raz coś wypracowawszy, uważamy, że to jest dobre na całe życie, że to wystarczy. Z sentymentem wracamy do starych nawyków i sposobów myślenia, bo one już nic (z czasem) nas nie kosztują. Niebezpieczeństwo takiego sposobu życia polega na utracie odpowiedzi na podstawowe pytanie: „kim ja jestem?”. Tkwienie w starym wyuczonym schemacie sprawia, że przestajemy się rozwijać, budować strategie na kolejne dni i lata. Wychodzimy z założenia, że wszystko już znamy, więc po co się męczyć?

Jezus wie, że rozwój jest konieczny do tego by żyć. Dlatego pragnie by ogień został rzucony na ziemię, ogień, który niszczy, ale też jest bolesną szansą na rozpoczęcie czegoś całkowicie nowego. Owszem na wcześniejszym doświadczeniu, ale nowego. Jeden z jezuitów, po tym jak spalił mu się pokój, powiedział, że każdemu jezuicie powinno się coś takiego przydarzyć przynajmniej raz w życiu. Dzięki takim wydarzeniom można się uwolnić i oczyścić, by pójść dalej.

Ten rzucony ogień, czy brak pokoju między ludźmi, to nic innego, jak obraz tego, czego Bóg pragnie dla nas. On nie chce stagnacji dla naszego życia. Zdarzenie się z przeciwnościami (ogień, konflikty) każe mi się określać za czym, za Kim się opowiadam. Ciągle na nowo zadawać sobie pytanie; „czy jestem dalej wierny”?

Nie jest to tylko boskie „sprawdzam cię człowieku”. Bóg po to nas budzi, po to stawia nas w różnych „ogniowych” sprawach, które sprawiają brak pokoju w  naszym życiu, żeby nam nieustannie przypominać, że jesteśmy Jego synami i córkami. Wszystkie nasze sprawy i relacje mogą ulec spaleniu i rozwalaniu, ale jedno, to co jest fundamentem naszej tożsamości – dziecięctwo nie ulegnie destrukcji. Wszystkie destrukcje mają mi tylko pomóc przypominać sobie nieustannie to jedno – jestem Jego dzieckiem.

http://kramer.blog.deon.pl/2015/10/22/ogien/

**********

 Przez ROZŁAM ku doskonałej JEDNOŚCI!

19 października 2015, autor: Krzysztof Osuch SJ

„Dopiero kiedy miłość umiera, odkrywamy, że te wszystkie sprawy, które ją niszczyły, były bez porównania mniej ważne, niż ona sama. Że nie ma takiej różnicy charakteru, poglądów, zachowań, która usprawiedliwiałaby wystawienie miłości na niebezpieczeństwo. Niewiele jest rzeczy tak ważnych, a zarazem tak kruchych, jak ludzka miłość. Tylko naiwni mogą sądzić, że miłość jest z cementu i wystarczy raz ją zdobyć, a będzie trwała wiecznie. Wprost przeciwnie: miłość jest tak delikatna jak chińska porcelana. Potrzebuje, żeby ją pielęgnować i rozpieszczać […]”.

Łk 12,49-53:
Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznaję udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam. Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu; ojciec przeciw synowi, a syn przeciw ojcu; matka przeciw córce, a córka przeciw matce; teściowa przeciw synowej, a synowa przeciw teściowej.

Mt 10,34-11,1:

Jezus powiedział do swoich apostołów: Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię. Nie przyszedłem przynieść pokoju, ale miecz. Bo przyszedłem poróżnić syna z jego ojcem, córkę z matką, synową z teściową; i będą nieprzyjaciółmi człowieka jego domownicy. Kto kocha ojca lub matkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. I kto kocha syna lub córkę bardziej niż Mnie, nie jest Mnie godzien. Kto nie bierze swego krzyża, a idzie za Mną, nie jest Mnie godzien. Kto chce znaleźć swe życie, straci je, a kto straci swe życie z mego powodu, znajdzie je. Kto was przyjmuje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmuje, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto przyjmuje proroka, jako proroka, nagrodę proroka otrzyma. Kto przyjmuje sprawiedliwego, jako sprawiedliwego, nagrodę sprawiedliwego otrzyma. Kto poda kubek świeżej wody do picia jednemu z tych najmniejszych, dlatego że jest uczniem, zaprawdę powiadam wam, nie utraci swojej nagrody. Gdy Jezus skończył dawać te wskazania dwunastu swoim uczniom, odszedł stamtąd, aby nauczać i głosić [Ewangelię] w ich miastach.

Przyznajmy, że szokująco brzmią w ustach Jezusa te słowa: przyszedłem dać ziemi nie pokój, lecz rozłam. Jedno jest pewne, że Jezus nie uprawia słownej gry. To, o czym mówi, jest na pewno prawdziwe. Naszym zadaniem jest dotrzeć do sensu zdań, które mówią i o jedności, i o rozłamie. Pewne jest i to, że gdy naprawdę słuchamy Jezusa, to On co rusz zbija nas z tropu. „Co zdanie” okazuje się, że naprawdę myśli Boga nie są naszymi myślami (por. Iz 55, 8-9).

Prawdą jest, że Jezusowi najbardziej zależy na budowaniu jedności między ludźmi. Cała Jego misja na to jest nastawiona, żeby nas wszystkich pojednać – z samymi sobą, z bliźnimi i z Boskimi Osobami. Bóg Ojciec wyznaczył swemu Wcielonemu Synowi „strategiczny” cel: by wszystkich zgromadzić w Jedno!

Jezus ze swej strony czyni wszystko, by nas rzeczywiście zjednoczyć w jedną rodzinę dzieci Bożych. Gotów jest dać się zawiesić na Krzyżu, byle tylko przekonać nas tym, że Miłość Boga do nas jest odwieczna, nieskończona i nieodwołalna.

Czy myślicie, że przyszedłem dać ziemi pokój?

Nie, powiadam wam, lecz rozłam.

Odtąd bowiem pięcioro będzie rozdwojonych w jednym domu… (Łk 12,49-53)

• Przyznajmy, że szokująco brzmią w ustach Jezusa te słowa: przyszedłem dać ziemi nie pokój, lecz rozłam. Jedno jest pewne, że Jezus nie uprawia słownej gry. To, o czym mówi, jest na pewno prawdziwe. Naszym zadaniem jest dotrzeć do sensu zdań, które mówią i o jedności, i o rozłamie. Pewne jest i to, że gdy naprawdę słuchamy Jezusa, to On co rusz zbija nas z tropu. „Co zdanie” okazuje się, że naprawdę myśli Boga nie są naszymi myślami (por. Iz 55, 8-9).

Jak to jest, że Bóg wchodzący poprzez Wcielenie w nasz świat wydaje nam nieustanną wojnę

Błażej Pascal powie, że bylibyśmy bardzo biedni, gdyby Bóg nie wydał nam tej wojny. Jest to miłosna wojna. Bóg przychodzi w Jezusie i mówi nam, że On – Trójjedyny – jest Miłością i że nie ma w Nim żadnej niechęci, nienawiści czy jakiejkolwiek złości. On uświadamia nam też, że nasza człowiecza natura jest cała utkana z miłości Stwórcy i jest powołana do miłowania; jedynie do miłowania!

• Stwórca nie godzi się na to, żeby w Jego umiłowanym stworzeniu  panowały zaborcze żądze i jakakolwiek złość! Bóg ubolewa, że wdarły się w nasze serca demoniczne żywioły.
• W imię swej wspaniałej odwiecznej Miłości Bóg wydaje swoistą wojnę demonom i temu, co jest w nas demoniczne (dzielące, wzajemnie przeciwstawiające)! Bóg wchodzi z nami w spór. Cierpliwie nam tłumaczy, że nigdy i pod jakimkolwiek pozorem nie wolno nam przystać na to, co nie jest Miłością!
• Nic bowiem, co nie jest z Miłości, nie może wejść do Nieba i w zjednoczenie z Bogiem. Wiemy o tym wszystkim od  Jezusa – Syna Bożego. On stopniowo zmienia naszą mentalność.
• On oświeca nas i uświadamia nam, że całe nasze życie winno być nieustanną walką duchową, bowiem bojowaniem jest żywot człowieka. Dojrzały chrześcijan wie, że nie zazna spokoju, dopóki w nim samym i wokół niego nie zapanuje Boskie Prawo Miłowania!

Dojrzały chrześcijanin godzi się najpierw na całożyciową wojnę w sobie samym.

Taka zachodzi konieczność, ponieważ jesteśmy w sobie podzieleni: z naszego serca wychodzi nie tylko dobroć i życzliwość, ale także więcej niż cała gama złych sił. Św. Marek w 7 rozdziale Ewangelii wymienia za Jezusem ok. 13 takich destrukcyjnych dążeń.

• Dajmy się zatem pouczyć Jezusowi i jasno wiedzmy, że to w nas samych jest rozłam; zaś wszelkie inne rozłamy są pochodne tego własnego rozłamu. Z jednej strony linii frontu staje nasz egocentryzm i wszelkie odmiany żądz oraz wadliwych postaw…, a z drugiej strony staje agape, czyli ta Miłość, która jest w Bogu i jest także rozlewana przez Ducha Świętego w naszych sercach!
• W tę walkę duchową wpisują się pozytywnie i twórczo wszystkie nasze medytacje, modlitwy, rachunki sumienia, spowiedzi, nawrócenia, akty strzeliste itd.
• Raz tę walkę wygrywamy razem z Chrystusem i w Jego Duchu, a kiedy indziej wygrywa w nas szatan i dążenia starego człowieka w nas.
  

Kto poznaje Jezusa i idzie za Nim naprawdę, ten godzi się na dość częste konflikty, także ze swoim otoczeniem.

Jeśli ja żyję Jezusowym Prawem Miłości, a inni żyją wg swoich pożądań i po światowemu, to na pewno wcześniej czy później dojdzie do starcia! Trzeba być jednak bardzo ostrożnym w rozeznawaniu i mówieniu: oto ja wiodę spór i wojnę z moim otoczeniem, ponieważ ja miłuję, a oni – nie! Łatwo jest tutaj o pomyłkę! Bodaj najczęściej tak bywa, że walki toczymy jako ludzie starzy, cieleśni i poddani mocy Złego!

• Kiedy w rodzinie lub wspólnocie pojawia się konflikt, to trzeba sobie zadać pytanie: co i kogo ja reprezentuję w tej walce?
• Sam fakt walki nie powinien nas dziwić. Jezus najwyraźniej przewiduje spory, rozłamy i walkę!
• Ważne jest to jedynie, czy w tej walce duchowej jestem po stronie Jezusa i czy toczę naprawdę miłosną walkę czy raczej nienawistną?

Kiedy czytamy Ewangelię i wglądamy w siebie, to na pewno rozeznamy, jaki charakter ma przeżywany rozłam; może to być rozłam jedynie między … dwoma demonami, między dwoma cielesnymi osobami! A być może mamy do czynienia z ewangelicznym rozłamem, który wynika z opowiedzenia się jednej osoby za Miłością Bożą, a drugiej – przeciw niej!

• Sądzę, że w zakonnych wspólnotach (w innych zresztą podobnie) jest tak najczęściej, że wszyscy opowiadamy się za Jezusem i za Prawem Miłości, ale gnębią nas różne demony, które manipulują naszą ludzką złożonością i nieprzejrzystością. Diabeł stosuje taktykę: Dziel i rządź…

No cóż! podzieleni w sobie to my już jesteśmy i będziemy całe nasze życie. Do wewnętrznego podziału w nas dochodzą jeszcze różne zranienia, wielkie głody miłości, poczucie nędzy i małej wartości, lęki przed zlekceważeniem i odrzuceniem.

• Jeśli nie chcemy się pogubić w gąszczu naszych dążeń, zranień i lęków, to mocno uchwyćmy się Jezusa! Napełniajmy się Jego miłością.
• Toczmy nieuchronne walki duchowe, ale niech one zawsze będą miłosne – czyli w Duchu Jezusa, w duchu kazania na Górze; w duchu miłowania także nieprzyjaciół.
• Pozyskujmy wszystkich – wraz Jezusem i Jego Mocą – dla Miłości!
• Zaczynajmy od rozłamu w własnym sercu.
• A potem wchodźmy w rozłamy zewnętrzne i wychodźmy z nich zwycięsko!

Znakomita przestroga i zachęta!

„Dopiero kiedy miłość umiera, odkrywamy, że te wszystkie sprawy, które ją niszczyły, były bez porównania mniej ważne, niż ona sama. Że nie ma takiej różnicy charakteru, poglądów, zachowań, która usprawiedliwiałaby wystawienie miłości na niebezpieczeństwo. Niewiele jest rzeczy tak ważnych, a zarazem tak kruchych, jak ludzka miłość. Tylko naiwni mogą sądzić, że miłość jest z cementu i wystarczy raz ją zdobyć, a będzie trwała wiecznie. Wprost przeciwnie: miłość jest tak delikatna jak chińska porcelana. Potrzebuje, żeby ją pielęgnować i rozpieszczać. Najmniejsza rysa, pęknięcie, z czasem boleśnie się powiększa…  Kiedy tracimy miłość, w rzeczywistości tracimy o wiele więcej. Jeśli miłość zdolna jest rozświetlić nasze życie, to co może się zdarzyć, kiedy zgaśnie? Z pewnością nasze życie stanie się ciemne, ponure. Dbajcie o nią dobrze, przyjaciele, którzy macie szczęście ją posiadać… ” (Jose Luis Martin Descalzo, Dlaczego warto żyć?, espe. Kraków 2000).

A może ktoś zechce „zmierzyć się” z objaśnieniem znakomitego teologa:

„Zestawione są obok siebie trzy wypowiedzi Jezusa – na pozór nie powiązane ze sobą – z których wynika tylko, że wskazują one na zamęt, w jaki Jego ziemskie istnienie wtrąci ten pogrążony sam w sobie świat. Przyszedłem rzucić ogień na ziemię i jakże bardzo pragnę, żeby on już zapłonął. Chrzest mam przyjąć i jakiej doznają udręki, aż się to stanie. Czy myślicie, że przyszedłem, dać ziemi pokój? Nie, powiadam wam, lecz rozłam (Łk 12, 49nn.). Czy Jezus sam zestawił ze sobą te zdania, czy też uczynił to ewangelista, jest rzeczą obojętną; wszystkie one świadczą o jasnej świadomości miary Jego misji: patrząc po ziemsku, jest to bezmiar, mówiący o zniweczeniu, w tym także o zniweczeniu Jego samego. Krańcowa odwaga, odpowiedzialność prawie nie do udźwignięcia, a w samej tej odwadze lęk – nie przed odwagą, lecz przed czymś, co Mu tę odwagę do rozpętania pożaru i wojny w świecie daje.
Słowa takie świadczą o odczuwanej wadze Jego misji, jakiej nie mogła się domyślać pierwsza wspólnota chrześcijańska. To, co Jezus rozpala w pewnym zakątku świata, jest – o czym On wie – pożarem, który już nigdy, dopóki ten świat będzie istniał, nie zostanie ugaszony. Najpierw musi być głoszona Ewangelia wszystkim narodom (Mk 13, 10). Jeremiasz mówił wielokrotnie o ogniu Bożym, którego nikt nie zdoła ugasić (Jr 4, 4; 17, 4 i in.); był to również ogień słowa Bożego w ustach proroków (Jr 5, 14). Ale tym razem owym nieugaszonym ogniem jest Jezus – całe Słowo Boże. Spłonie nie tylko świątynia Izraela, ale świątynie wszystkich religii, a tym, co na ich popiołach zbudują sekty, będzie tylko coś w rodzaju lepianek. Czy moje – wcielone – Słowo nie jest Jak ogień, czy nie jest jak młot kruszący skałę? (Jr 23, 29).
Ale młot kruszy samo Słowo, aby trysnął z Niego ten ogień. Musi Ono sięgnąć samego dna bezsilności i opuszczenia przez Boga, musi się pogrążyć w bezdenną otchłań lęku, aby z tego ogołocenia zrodziła się pełnia, z tej trwogi konania odwaga, aby z tego stłumionego żaru buchnął płomień Bożej miłości, która wszystko rozpali. Nauka [aksjomat] krzyża (l Kor l, 18), zgorszenie krzyża (Ga 5, 11) nie mogą w najmniejszym choćby stopniu zostać osłabione. Jeśli młot nie rozkruszy Słowa na Jego atomy, nie będzie możliwa Eucharystia, która we wszystkich punktach świata podtrzymuje płomień.
Najboleśniejszy zaś jest fakt, że Ten, który przynosi jedność i pokój, musi wszystko rozszczepić, aby to, co niewłaściwie połączo¬ne, można było złożyć zupełnie na nowo. Brat wyda brata na śmierć i ojciec swoje dziecko; powstaną dzieci przeciw rodzicom i o śmierć ich przyprawią, i będziecie w nienawiści u wszystkich z powodu mojego imienia (Mk 13, 12n.). Pamiętajcie na słowo, które do was powiedziałem: „Sługa nie jest większy od swego pana”. Jeżeli mnie prześladowali, to i was będą prześladować. Mnie zaś nienawidzą bez powodu (J 15, 20nn.). Rozłam przechodzi poprzez wszystkie domy: troje stanie przeciw dwojgu, a dwoje przeciw trojgu (Łk 12, 52). Jak się zdaje, chodzi tu znowu o młot, który kruszy skały. I jedynie z rozkruszonych chrześcijan, z rozkruszonego Kościoła buchnie jasny płomień, który tak bardzo pragnie ujrzeć Jezus.
Serce Kościoła musi przeniknąć miecz, aby zamysły serc wielu (Łk 2, 35) wyszły na jaw – aby ukazały się w świetle, które oświetli każdego przychodzącego na świat człowieka. Aby owe „zamysły” w końcu wyszły na jaw, Ten, który został ochrzczony na upadek i na powstanie wielu, musi najpierw zanurzyć się całkowicie w swój chrzest. Ponieważ ustanowiony przezeń Kościół ma nieść dalej poprzez czas to, co On czynił, będzie wiecznie zakłócał ludzkie plany samozaspokojenia i samowyzwolenia. Będzie zarazem młotem i kowadłem. Będzie ukazywał możliwy pokój, a przez to wzbudzał niezgodę. Będzie głosił pokorę krzyża, a będą go obwiniać o zarozumiałość”. (Hans Urs von Balthasar)

http://osuch.sj.deon.pl/2014/10/23/k-osuch-sj-przez-rozlam-ku-doskonalej-jednosci/

**********

Dionizy Kartuz (1402-1471), mnich
Komentarz do Ewangelii św. Łukasza;  Opera omnia, 12, 72

     „Myślicie, że przyszedłem przynieść pokój na ten świat?” To jakby Chrystus mówił: „Nie sądźcie, że przyszedłem dać ludziom pokój według ciała i tego świata, pokój bez żadnych zasad, który pozwoliłby im żyć w dobrej zgodzie ze złem i który by im zapewnił pomyślność na tej ziemi. Nie, mówię wam, nie przyszedłem aby przynieść pokój tego rodzaju, ale podział, dobrą i zbawienną separację ducha i ciała. W ten sposób, ponieważ kochają Boga i szukają pokoju wewnętrznego, wierzący we Mnie znajdą się w sposób naturalny w niezgodzie z niegodziwymi; odwrócą się od tych, którzy chcą ich odwieść od postępów duchowych i czystości miłości Bożej lub mnożą im trudności”.

Pokój duchowy zatem, pokój wewnętrzny, dobry pokój, to spokój duszy w Bogu i dobra zgoda według sprawiedliwego porządku. Chrystus przyszedł przynieść przede wszystkim ten pokój… Pokój wewnętrzny ma swoje źródło w miłości. Polega on na niezmiennej radości duszy, która trwa w Bogu. Nazywa się go pokojem serca. On jest początkiem i pewnym przedsmakiem pokoju świętych, którzy są w niebieskiej ojczyźnie, w pokoju wieczności.

************

Jezus domaga się dla siebie miłości ponad wszelką miłość (22 października 2015)

• przez PSPO
• 21 października 2015

Ewangelia posiada swoją bardzo konsekwentną logikę wynikającą z podstawowego wyboru – życia w Chrystusie. Pociąga ona za sobą służbę sprawiedliwości.

Jak oddawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, pogrążając się w nieprawość, tak teraz wydajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości, dla uświęcenia (Rz 6,19).

Wybór jest o tyle prawdziwym wyborem, o ile pociąga za sobą odpowiednie konsekwencje. U nas, niestety, bywa tak, że wybór pozostaje jedynie deklaracją ideową, która nie prowadzi do zmiany postaw. Głoszona przez Pana Jezusa Ewangelia i nauka św. Pawła są bardzo konsekwentne i logiczne. Brak jednoznacznego spojrzenia w perspektywie życia w zmartwychwstaniu koncentruje nas na życiu doczesnym i jego atrakcjach. Stąd św. Paweł mówi o służbie: nieczystości i nieprawości, pogrążaniu się w nieprawość i grzechu, co prowadzi do śmierci. Natomiast wybór Ewangelii prowadzi do służby sprawiedliwości dla uświęcenia (Rz 6,19), co prowadzi do życia wiecznego (Rz 6,22). Dokonuje się to przez całkowitą zmianę perspektywy i widzenia sensu rzeczywistości. Jeżeli ktoś tego nie jest w stanie zobaczyć, to logika Pana Jezusa i św. Pawła pozostaje dla niego całkowicie obca i być może naiwna. Kiedy to widzi, dostrzega, jak jest ona bardzo konsekwentna.

Dzisiejsze czytania liturgiczne: Rz 6, 19-23; Łk 12, 49-53

Na ziemi trwa śmiertelna walka pomiędzy tymi dwiema wizjami życia. Dlatego Pan Jezus mówi o rzuceniu na świat ognia, a nie pokoju, o rozłamie, o rozdwojeniu w domu pomiędzy najbliższymi. Powodem tego rozdarcia jest On sam. Jedni są za Nim, inni przeciw. Wybór Jezusa jest przy tym ważniejszy niż wszelka więź międzyludzka, nawet więź małżeńska i z rodzicami. Jezus domaga się dla siebie miłości ponad wszelką miłość, czyli właściwie miłości takiej, jakiej może domagać się dla siebie jedynie Bóg. To prowadzi do dramatów pomiędzy ludźmi, a nawet do rozbić i nienawiści w rodzinach. Chrystus nie wzywa do nienawiści, ale jeżeli ktoś za Nim idzie, doświadczy nienawiści ze strony nawet swoich krewnych. To przedziwna tajemnica, ale niestety czasem pojawiająca się w życiu niektórych ludzi. Wydaje się, że nienawiść między najbliższymi jest najbardziej wymownym znakiem istnienia szatana. Podobnie nienawiść pomiędzy wyznawcami tego samego Boga ukazuje najlepiej, jak tajemnica grzechu pierworodnego i działanie szatana głęboko działają w sercu człowieka. Stąd też potrzeba tak jednoznacznego opowiedzenia się za Chrystusem, ale nie w formie ideologicznej, lecz w postaci postawy miłości do końca, aż do oddania życia za innych. Jest to możliwe tylko wtedy, gdy naszą prawdziwą nadzieją jest życie w Zmartwychwstałym.

Włodzimierz Zatorski OSB

http://ps-po.pl/2015/10/21/jezus-domaga-sie-dla-siebie-milosci-ponad-wszelka-milosc-22-pazdziernika-2015/

********

<iframe width=”560″ height=”315″ src=”https://www.youtube.com/embed/BvukIKrEJ98″ frameborder=”0″ allowfullscreen></iframe>

*********************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

22 PAŹDZIERNIKA

_________________

Karol Józef Wojtyła urodził się 18 maja 1920 r. w Wadowicach, niewielkim miasteczku nieopodal Krakowa, jako drugi syn Emilii i Karola Wojtyłów. Został ochrzczony w kościele parafialnym 20 czerwca 1920 r. przez ks. Franciszka Żaka, kapelana wojskowego. Rodzice nadali imię Karolowi na cześć ostatniego cesarza Austrii, Karola Habsburga.
Rodzina Wojtyłów żyła skromnie. Jedynym źródłem utrzymania była pensja ojca – wojskowego urzędnika w Powiatowej Komendzie Uzupełnień w stopniu porucznika. Edmund, brat Karola, studiował medycynę w Krakowie i został lekarzem. Wojtyłowie mieli jeszcze jedno dziecko – Olgę, która zmarła zaraz po urodzeniu.
W dzieciństwie Karola nazywano najczęściej zdrobnieniem imienia – Lolek. Uważano go za chłopca utalentowanego i wysportowanego.
13 kwietnia 1929 r. zmarła matka Karola, a trzy lata później, w 1932 r., w wieku 26 lat, zmarł na szkarlatynę brat Edmund. Chorobą zaraził się od swojej pacjentki w szpitalu w Bielsku.
Od września 1930 r. Karol rozpoczął naukę w ośmioletnim Państwowym Gimnazjum Męskim im. Marcina Jadowity w Wadowicach. Nie miał żadnych problemów z nauką; już w tym wieku, według jego katechetów, wyróżniała go także ogromna wiara. 14 maja 1938 r. Karol zakończył naukę w gimnazjum, otrzymując świadectwo maturalne z oceną celującą, następnie wybrał studia polonistyczne na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Zamieszkał z ojcem w Krakowie.

W lutym 1940 r. poznał osobę ważną dla swego rozwoju duchownego. Był to Jan Tyranowski, który prowadził dla młodzieży męskiej koło wiedzy religijnej. Uczestniczący w nim Wojtyła poznał wówczas i po raz pierwszy czytał pisma św. Jana od Krzyża.
18 lutego 1941 r. po długiej chorobie zmarł ojciec Karola. Było to poważnym ciosem dla młodego chłopaka, który w 21. roku życia pozostał zupełnie bez rodziny. Po śmierci ojca Karol Wojtyła pozostał bez środków do życia. W normalnych czasach mógłby liczyć na studenckie stypendium, ale w czasie wojny uczelnie nie działały. Karol wykorzystał ten czas na intensywne samokształcenie. Środowisko akademickie utrzymywało więzi i działało w podziemiu.
W 1942 i 1943 r. jako reprezentant krakowskiej społeczności akademickiej udawał się do Częstochowy, by odnowić śluby jasnogórskie (tradycja akademickich pielgrzymek majowych zapoczątkowana w 1936 r. trwa do dziś).
Za jedną z najważniejszych dla siebie inicjatyw okresu okupacji Karol uważał pracę aktorską w konspiracyjnym Teatrze Rapsodycznym, pod kierownictwem Mieczysława Kotlarczyka (teatr działał pod auspicjami podziemnej organizacji narodowo-katolickiej Unia). W tym czasie powstało wiele utworów poetyckich Wojtyły, publikowanych później pod pseudonimem Andrzej Jawień (inne pseudonimy literackie to AJ, Piotr Jasień, a od 1961 r. – Stanisław Andrzej Gruda). Twórczość literacką kontynuował także w latach późniejszych.
Karol podjął pracę jako pracownik fizyczny w zakładach chemicznych Solvay, początkowo w kamieniołomie w Zakrzówku, a potem w oczyszczalni sody w Borku Fałęckim (obecnie na terenie Krakowa). Współpracownicy wspominali później, że każdą przerwę w pracy spędzał zatopiony w lekturze. W drodze do pracy wstępował do kaplicy Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach, obok cmentarza, na którym w 1938 r. pochowano przyszłą świętą – s. Faustynę Kowalską.
W 1942 r. wstąpił do tajnego Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie, nie przerywając pracy w Solvayu. W tym samym czasie rozpoczął w konspiracji studia na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. 29 lutego 1944 roku potrąciła go niemiecka ciężarówka wojskowa i dwa tygodnie musiał spędzić w szpitalu. Zapytany po latach, czy łączy w jakiś sposób ten wypadek z zamachem na swoje życie w 1981 roku, przyznał: “Tak, w obu przypadkach czuwała nade mną Opatrzność”.
Kiedy w Warszawie wybuchło Powstanie, w Krakowie hitlerowski terror nasilił się (w tzw. “czarną niedzielę” 6 sierpnia 1944 r. Niemcy aresztowali ponad 7 000 mężczyzn). Wówczas kardynał Sapieha, chcąc ratować przyszłych kapłanów, zdecydował, że alumni mają zamieszkać w pałacu arcybiskupim. Tam Karol pozostał do końca wojny, do czasu odbudowania krakowskiego seminarium na Podwalu.

13 października 1946 r. alumn Metropolitalnego Seminarium Duchownego w Krakowie Karol Wojtyła został subdiakonem, a tydzień później diakonem. Już 1 listopada 1946 r. kard. Adam Stefan Sapieha wyświęcił Karola na księdza. 2 listopada jako neoprezbiter Karol Wojtyła odprawił Mszę św. prymicyjną w krypcie św. Leonarda w katedrze na Wawelu.
15 listopada 1946 r. wraz z klerykiem Stanisławem Starowiejskim poprzez Paryż wyjechał do Rzymu, aby kontynuować studia na Papieskim Międzynarodowym Athenaeum Angelicum (obecnie Papieski Uniwersytet św. Tomasza z Akwinu). Podczas studiów zamieszkiwał w Kolegium Belgijskim, gdzie poznał wielu duchownych z krajów frankofońskich oraz z USA. W 1948 r. ukończył studia z dyplomem summa cum laude.
W lipcu 1948 r. na okres 7 miesięcy ks. Karol został skierowany do pracy w parafii Niegowić, gdzie spełniał zadania wikarego i katechety. W marcu 1949 r. został przeniesiony do parafii św. Floriana w Krakowie. Tam założył chór gregoriański, z którym wkrótce przygotował i odśpiewał mszę De Angelis (“O Aniołach”). Swoich chórzystów zaraził pasją i miłością do gór – razem przewędrowali Gorce, Bieszczady i Beskid. Organizowali także spływy kajakowe na Mazurach. W Krakowie otrzymał też w końcu (1948) tytuł doktora teologii (którego nie dostał w Rzymie z powodu braku funduszy na wydanie drukiem rozprawy doktorskiej). Uzyskawszy po śmierci kard. Sapiehy urlop na pracę naukową, w latach 1951-1953 rozpoczął pisanie pracy habilitacyjnej, która, chociaż przyjęta w 1953 roku przez Radę krakowskiego Wydziału Teologicznego, została odrzucona przez Ministerstwo Oświaty i tytułu docenta Karol Wojtyła nie uzyskał (aż do roku 1957). W roku 1956 objął za to katedrę etyki Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.

W 1958 r. Karol Wojtyła został mianowany biskupem pomocniczym Krakowa i biskupem tytularnym Umbrii. Przyjął wówczas, zgodnie z obyczajem, jako hasło przewodnie swej posługi słowa Totus tuus (łac. “Cały Twój”); kierował je do Matki Chrystusa. Konsekracji biskupiej ks. Karola Wojtyły dokonał 28 września 1958 r. w katedrze na Wawelu metropolita krakowski i lwowski, arcybiskup Eugeniusz Baziak. Współkonsekratorami byli biskup Franciszek Jop i biskup Bolesław Kominek. W tym okresie powstały najgłośniejsze prace biskupa Wojtyły, które przyniosły mu sławę wśród teologów: “Miłość i odpowiedzialność” (1960) oraz “Osoba i czyn” (1969). W 1962 r. został krajowym duszpasterzem środowisk twórczych i inteligencji. Na okres biskupstwa Karola przypadły także obrady Soboru Watykańskiego II, w których aktywnie uczestniczył.
30 grudnia 1963 r. Karol Wojtyła został mianowany arcybiskupem metropolitą krakowskim. Podczas konsystorza 26 czerwca 1967 r. został nominowany kardynałem. 29 czerwca 1967 r. otrzymał w kaplicy Sykstyńskiej od papieża Pawła VI czerwony biret, a jego kościołem tytularnym stał się kościół św. Cezarego Męczennika na Palatynie.
Jako pasterz diecezji starał się ogarniać swą posługą wszystkich potrzebujących. Wizytował parafie, odwiedzał klasztory. W 1965 r. otworzył proces beatyfikacyjny siostry Faustyny Kowalskiej. Utrzymywał dobry i ścisły kontakt z inteligencją krakowską, zwłaszcza ze środowiskiem naukowym i artystycznym. Zyskał dojrzałość jako myśliciel, sięgając nie tylko do rozległej tradycji filozoficznej, lecz także do Biblii i do mistyki (zawsze był mu bliski święty Jan od Krzyża) i budując harmonijnie koncepcję z pogranicza filozofii oraz teologii: człowieka jako integralnej osoby. Stał się znanym poza Polską autorytetem. Był obok Prymasa Polski kard. Stefana Wyszyńskiego najważniejszą postacią Episkopatu Polski. Z Prymasem Tysiąclecia ściśle współpracował, okazując szacunek dla jego doświadczenia i mądrości. W nielicznych wolnych chwilach nadal z chęcią jeździł na Podhale i w Tatry, chodził po górach, uprawiał narciarstwo.

W nocy z 28 na 29 września 1978 roku po zaledwie 33 dniach pontyfikatu zmarł papież Jan Paweł I. 14 października rozpoczęło się więc drugie już w tym roku konklawe – zebranie kardynałów, mające wyłonić nowego papieża. 16 października 1978 roku około godziny 17.15 w siódmym głosowaniu metropolita krakowski, kardynał Karol Wojtyła został wybrany papieżem. Przyjął imię Jan Paweł II. O godz. 18.45 kard. Pericle Felici ogłosił wybór nowego papieża – HABEMUS PAPAM!

Jan Paweł II udzielił pierwszego błogosławieństwa “Urbi et Orbi” – “Miastu i Światu”. 22 października na Placu Świętego Piotra odbyła się uroczysta inauguracja pontyfikatu, a następnego dnia pierwsza audiencja dla 4000 Polaków zgromadzonych w auli Pawła VI. Msza św. inaugurująca pontyfikat była transmitowana przez radio i telewizję na wszystkie kontynenty. Dla Polaków, w kraju rządzonym przez komunistów, była to pierwsza transmisja Mszy św. od czasów przedwojennych. 12 listopada Jan Paweł II uroczyście objął katedrę Rzymu – Bazylikę św. Jana na Lateranie, stając się w ten sposób Biskupem Rzymu.

Jan Paweł II był pierwszym papieżem z Polski, jak również pierwszym po 455 latach biskupem Rzymu, nie będącym Włochem. Wybór na głowę Kościoła osoby z kraju socjalistycznego wpłynął znacząco na wydarzenia w Europie Wschodniej i w Azji w latach 80-tych i 90-tych XX w.
Pontyfikat Jana Pawła II trwał ponad 26 lat i był drugim co do długości w dziejach Kościoła. Najdłużej – 32 lata – sprawował swój urząd Pius IX (nie licząc pontyfikatu Piotra – pierwszego następcy Jezusa).
Podczas wszystkich pielgrzymek Jan Paweł II przebył ponad 1,6 miliona kilometrów, co odpowiada 40-krotnemu okrążeniu Ziemi wokół równika i czterokrotnej odległości między Ziemią a Księżycem. Jan Paweł II odbył 102 pielgrzymki zagraniczne, podczas których odwiedził 135 krajów, oraz 142 podróże na terenie Włoch, podczas których wygłosił 898 przemówień. Z 334 istniejących rzymskich parafii odwiedził 301. Jego celem było dotarcie do wszystkich parafii, zabrakło niewiele.

Jan Paweł II mianował 232 kardynałów (w tym 9 Polaków), ogłosił 1318 błogosławionych (w tym 154 Polaków) i 478 świętych. Napisał 14 encyklik, 14 adhortacji, 11 konstytucji oraz 43 listy apostolskie. Powyższe dane statystyczne nie oddają jednak nawet skrawka ogromnego dziedzictwa nauczania i pontyfikatu pierwszego w dziejach Kościoła Papieża-Polaka.
Wprawdzie już począwszy od Jana XXIII papiestwo zaczęło rezygnować z niektórych elementów ceremoniału, jednakże dopiero Jan Paweł II zniwelował większość barier, przyjmując postawę papieża bliskiego wszystkim ludziom, papieża-apostoła. Chętnie spotykał się z młodymi ludźmi i poświęcał im dużo uwagi. Na spotkanie w Rzymie w roku 1985, który ONZ ogłosiła Międzynarodowym Rokiem Młodzieży, napisał list apostolski na temat roli młodości jako okresu szczególnego kształtowania drogi życia, a 20 grudnia zapoczątkował tradycję Światowych Dni Młodzieży. Odtąd co roku przygotowywał orędzie skierowane do młodych, które stawało się tematem międzynarodowego spotkania, organizowanego w różnych miejscach świata (np. w 1991 r. w Częstochowie, a w 2016 r. – w Krakowie).
Chociaż kardynał Wojtyła rozpoczynając posługę Piotrową był – jak na papieża – bardzo młody (miał 58 lat), cieszył się dobrym zdrowiem i był wysportowany, to niemal cały jego pontyfikat naznaczony był cierpieniem. Choroby Jana Pawła II zaczęły się od pamiętnego zamachu na życie papieża. 13 maja 1981, podczas audiencji generalnej na Placu św. Piotra w Rzymie o godzinie 17.19 papież został postrzelony przez tureckiego zamachowca Mehmeta Ali Agcę w brzuch oraz rękę. Ocalenie, jak sam wielokrotnie podkreślał, zawdzięczał Matce Bożej Fatimskiej, której rocznicę objawień tego dnia obchodzono. Powiedział później: “Jedna ręka strzelała, a inna kierowała kulę”. Cały świat zamarł w oczekiwaniu na wynik sześciogodzinnej operacji w Poliklinice Gemelli. Papież spędził wtedy na rehabilitacji w szpitalu 22 dni.
Niestety, do pełnego zdrowia nie powrócił nigdy. Następstwa postrzału spowodowały liczne komplikacje zdrowotne, konieczność kolejnych operacji, pobyty w szpitalu. Zaraz po zamachu w przekazie nadanym przez Radio Watykańskie papież powiedział: “Modlę się za brata, który zadał mi cios, i szczerze mu przebaczam”. Później odwiedził zamachowca w więzieniu.
Papież nigdy nie ukrywał swojego stanu zdrowia. Cierpiał na oczach tłumów, którym w ten sposób dawał niezwykłą katechezę. Wielokrotnie też podkreślał wartość choroby i zwracał się do ludzi chorych i starszych o modlitewne wspieranie jego pontyfikatu.
W pierwszą rocznicę zamachu na Placu świętego Piotra, 13 maja 1982 r., papież udał się z dziękczynną pielgrzymką do Fatimy. Tam, podczas nabożeństwa, niezrównoważony mężczyzna Juan Fernández y Krohn lekko ugodził papieża nożem. Ochrona szybko obezwładniła napastnika, a papież dokończył nabożeństwo pomimo krwawienia. Na szczęście ten drugi zamach nie miał poważnych następstw.

Jan Paweł II od początku lat 90. cierpiał na postępującą chorobę Parkinsona. Mimo licznych spekulacji i sugestii ustąpienia z funkcji, które nasilały się w mediach zwłaszcza podczas kolejnych pobytów papieża w szpitalu, pełnił ją aż do śmierci. Nagłe pogorszenie stanu zdrowia papieża rozpoczęło się 1 lutego 2005 r. Przez ostatnie dwa miesiące życia Jan Paweł II wiele dni spędził w szpitalu i nie pojawiał się publicznie. Przeszedł grypę i zabieg tracheotomii, wykonany z powodu niewydolności oddechowej. W czwartek, 31 marca, wystąpiły u Ojca Świętego silne dreszcze ze wzrostem temperatury ciała do 39,6 st. C. Był to początek wstrząsu septycznego połączonego z zapaścią sercowo-naczyniową.
Kiedy medycyna nie mogła już pomóc, uszanowano wolę papieża, który chciał pozostać w domu. Podczas Mszy św. sprawowanej przy jego łożu, którą Jan Paweł II koncelebrował z przymkniętymi oczyma, kardynał Marian Jaworski udzielił mu sakramentu namaszczenia. 2 kwietnia 2005 r. o godz. 7.30 papież zaczął tracić przytomność. W tym czasie w pokoju umierającego czuwali najbliżsi, a przed oknami, na Placu św. Piotra modlił się wielotysięczny tłum. Relacje na cały świat nadawały wszystkie media. Wieczorem, przy łóżku chorego odprawiono Mszę św. wigilii Święta Miłosierdzia Bożego. Ok. godz. 19.00 Jan Paweł II wszedł w stan śpiączki. Monitor wykazał postępujący zanik funkcji życiowych. O godz. 21.37 osobisty papieski lekarz Renato Buzzonetti stwierdził śmierć Jana Pawła II. Jan Paweł II odszedł do domu Ojca po zakończeniu Apelu Jasnogórskiego, w pierwszą sobotę miesiąca i wigilię Święta Miłosierdzia Bożego, które sam ustanowił.

Pogrzeb Jana Pawła II odbył się w piątek, 8 kwietnia 2005 r. Uczestniczyło w nim na placu św. Piotra i w całym Rzymie ok. 300 tys. wiernych oraz 200 prezydentów i premierów, a także przedstawiciele wszystkich wyznań świata, w tym duchowni islamscy i żydowscy. Po zakończeniu nabożeństwa żałobnego, w asyście tylko duchownych z najbliższego otoczenia, papież został pochowany w podziemiach bazyliki św. Piotra, w krypcie bł. Jana XXIII, beatyfikowanego w 2000 r.

13 maja 2005 r. papież Benedykt XVI zezwolił na natychmiastowe rozpoczęcie procesu beatyfikacyjnego Jana Pawła II, udzielając dyspensy od konieczności zachowania pięcioletniego okresu od śmierci kandydata, jaki jest wymagany przez prawo kanoniczne. Formalny proces rozpoczął się 28 czerwca 2005 r., kiedy zaprzysiężeni zostali członkowie trybunału beatyfikacyjnego. Postulatorem został ksiądz Sławomir Oder. 23 marca 2007 r. trybunał diecezjalny badający tajemnicę uzdrowienia jednej z francuskich zakonnic – Marie Simon-Pierre – za wstawiennictwem papieża Polaka potwierdził fakt zaistnienia cudu. Po niespodziewanym uzdrowieniu, o które na modlitwie prosiły za wstawiennictwem zmarłego papieża członkinie jej zgromadzenia, s. Marie powróciła do pracy w szpitalu dziecięcym. Przy okazji podania tej wiadomości ks. Oder poinformował, że istnieje kilkaset świadectw dotyczących innych uzdrowień za wstawiennictwem Jana Pawła II.
2 kwietnia 2007 r. miało miejsce oficjalne zamknięcie diecezjalnej fazy procesu beatyfikacyjnego w Bazylice św. Jana na Lateranie w obecności wikariusza generalnego Rzymu, kardynała Camillo Ruiniego.
16 listopada 2009 r. w watykańskiej Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych odbyło się posiedzenie komisji kardynałów w sprawie beatyfikacji Jana Pawła II. Obrady komisji zakończyło głosowanie, w którym podjęto decyzję o skierowaniu do Benedykta XVI prośby o wyniesienie polskiego papieża na ołtarze.
19 grudnia 2009 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o uznaniu heroiczności cnót Jana Pawła II, który zamknął zasadniczą część jego procesu beatyfikacyjnego. Jednocześnie rozpoczęło się dochodzenie dotyczące cudu uzdrowienia przypisywanego wstawiennictwu polskiego papieża.
12 stycznia 2011 r. komisja Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych zaaprobowała cud za wstawiennictwem Jana Pawła II polegający na uzdrowieniu francuskiej zakonnicy. Zgodnie z konstytucją apostolską Jana Pawła II Divinus perfectionis Magister z 1983 r. ustalającą nowe zasady postępowania kanonizacyjnego, orzeczenie Kongregacji zostało przedstawione papieżowi, który jako jedyny ma prawo decydować o kościelnym kulcie publicznym Sług Bożych.

14 stycznia 2011 r. papież Benedykt XVI podpisał dekret o cudzie i wyznaczył na dzień 1 maja 2011 r. beatyfikację papieża Jana Pawła II. Dokonał jej osobiście podczas uroczystej Mszy Świętej na placu św. Piotra w Rzymie, którą koncelebrowało kilka tysięcy kardynałów, arcybiskupów i biskupów z całego świata. Liczba wiernych uczestniczących w nabożeństwie jest szacowana na 1,5 mln osób, w tym trzysta tysięcy Polaków. Warto wspomnieć, że Benedykt XVI uczynił wyjątek, osobiście przewodnicząc beatyfikacji swojego Poprzednika – jako zwyczajną praktykę Benedykt XVI przyjął, że beatyfikacjom przewodniczy jego delegat, a on sam dokonuje jedynie kanonizacji.
Na datę liturgicznego wspomnienia bł. Jana Pawła II wybrano dzień 22 października, przypadający w rocznicę uroczystej inauguracji pontyfikatu papieża-Polaka.

Papież Franciszek dokonał kanonizacji papieża-Polaka w niedzielę Bożego Miłosierdzia, 27 kwietnia 2014 r., w Rzymie. Do chwały świętych Jan Paweł II został wyniesiony razem z jednym ze swoich poprzedników, Janem XXIII.

http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/10-22a.php3

***********