Nie mówimy sami od siebie…

Narada kapłanów
Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił.

Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Wysoką Radę i rzekli: Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsce święte i nasz naród.

Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród. Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić.

Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?

Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.

Opowiadanie pt. “W każdą niedzielę”
Roku Pańskiego 304 w Kartaginie, 39 chrześcijan razem ze swym kapłanem stanęło przed sądem. 21 mężczyzn i 18 kobiet. Pochwycono ich w Abitynii, miejscowości obok Kartaginy zgromadzonych na Eucharystii w domu niejakiego Oktawiusza Feliksa. Proces zakończył się męczeństwem całej wspólnoty. – Dlaczego przekroczyłeś zarządzenie cesarza? – zapytał tyran jednego z oskarżonych. – Jestem chrześcijaninem – padła odpowiedź.

Rozsierdzony sędzia zareagował natychmiast: – Nie o to pytam! Dlaczego zebraliście się w tym dniu. – W niedzielę – odpowiedział inny męczennik – żaden chrześcijanin nie może żyć bez Zgromadzenia. Bez nas Uczta Pana nie może być odprawiana.

Prokonsul zwrócił się do właściciela domu: – Dlaczego ich przyjąłeś? – To moi bracia i siostry.

Sędzia kontynuował : – Powinieneś ich powstrzymać. – Nie mogłem – padła odpowiedź – my chrześcijanie nie możemy żyć bez Eucharystii.

Refleksja
Nasze słowa, które przekazujmy drugiemu człowiekowi, mimo, że są wypowiedziane naszym słowami, powinny być jednocześnie “boskiego pochodzenia”. Słowa, które kierujemy do innych powinny mieć w sobie dobro i życzliwość, bo tylko wtedy możliwe jest porozumienie. Nie jest to łatwe tam, gdzie różnica poglądów nie pozwala na spokojny dialog…

Jezus uczy, że tam gdzie jest nienawiść, trzeba odejść na bok. Ukryć się w skałach i przeczekać nawałnice ataku przeciwnika. Danie czasu drugiej osobie, aby zrozumiała swój błąd kosztuje nas czas. A my przeważnie nie lubimy czekać, stąd często sprawy próbujemy załatwić po swojemu. Popadamy wtedy często w jeszcze większe kłopoty. Tymczasem milczenie i czekanie, mimo że jest czasochłonne, jest najczęściej jedynym lekarstwem dla upartego serca…
3 pytania na dobranoc i dzień dobry
1. Dlaczego nasze słowa powinny pochodzić z serca?
2. Jak zażegnać nienawiść?
3. Czy milczenie i czekanie jest łatwe?

I tak na koniec…
“Słowa podobne są do promieni X. Jeśli się nimi umiejętnie posługiwać, przenikają wszystko” (Aldous Huxley)

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/na-dobranoc-i-dzien-dobry/art,205,na-dobranoc-i-dzien-dobry-j-11-45-57.html

**********

***************************************************************************************************************************************

ŚWIĘTYCH OBCOWANIE

28 MARCA

*************

Joanna urodziła się w 1331 r. w szlacheckiej rodzinie na zamku La Roche, niedaleko Tours, we Francji. W młodym wieku wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka z Asyżu. W 1347 r. poślubiła młodego barona Roberta de Silly. Wkrótce po zawarciu małżeństwa oboje złożyli dozgonny ślub czystości. Małżonkowie pełnili dzieła miłosierdzia – wspierali ubogich, opiekowali się chorymi w czasie epidemii dżumy. W czasie wojny francusko-angielskiej baron de Silly dostał się do niewoli. Po wykupieniu wrócił do żony, ale wkrótce zmarł z trudów i wyczerpania.
Joanna została zmuszona do opuszczenia posiadłości rodziny zmarłego małżonka i osiadła w Tours, w skromnym mieszkaniu przylegającym do klasztoru franciszkanów. Przed biskupem ponowiła ślub czystości. Wiodła życie pełne umartwienia, modlitwy i poświęcenia. Przez pewien czas przebywała w pustelni w Planche de Vaux, oddając się kontemplacji. Umartwiając się, włożyła na głowę koronę cierniową. Wróciła później do Tours i pracowała jako posługaczka w miejscowym szpitalu. Przypisuje się jej dar czynienia cudów.
Umarła mając 82 lata w dniu 28 marca 1414 r. Została pochowana w habicie klarysek. Papież Pius IX (franciszkański tercjarz) beatyfikował ją w 1871 r. Jest patronką wdów, wygnańców, emigrantów, ludzi, którzy stracili rodziców, ofiar przemocy, ludzi wyśmiewanych dla ich pobożności i osób mających problemy rodzinne.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/03-28a.php3

**********

Święty Guntram, król
Guntram był królem we Francji. Jego żywot napisał współczesny mu św. Grzegorz z Tours w swoim dziele Historia Franków. Guntram był synem Klotara I i św. Klotyldy. Przyszedł na świat ok. roku 525. Podzielił się państwem z braćmi. Taki był bowiem wtedy zwyczaj, że państwo było uważane za własność monarchy.
Według św. Grzegorza Guntram nie od razu był człowiekiem świętym. Wyróżniał się charakterem gwałtownym, był uparty i brutalny. Nie gardził też obficie zastawionym stołem. Jednak uporczywą pracą nad sobą wyrobił w sobie tyle cnót chrześcijańskich, że zmieniły one zupełnie jego obyczaje. Kiedy jego bracia wiedli nieustanne spory o granice, jego wzywano na rozjemcę. Sobie zostawił królestwo Orleanu, Burgundii i Prowansji, rządząc mądrze i popierając instytucje chrześcijańskie. Jego kraj był bowiem wówczas jeszcze na pół pogański. Przypisuje się Guntramowi założenie kilkunastu klasztorów. Dzielnie pomagał mu w tym św. Kolumban, mnich irlandzki. Wystawił także znaczną liczbę kościołów. W Moriana ufundował biskupstwo, istniejące do dziś. Za staraniem króla odbyło się 6 synodów, które miały za cel rozbudzić życie religijne, nawrócić resztę pogan, a wśród duchowieństwa wzmocnić karność kościelną.
Niemniej dbałym okazał się król dla poddanego sobie ludu. Jego szczególną troską byli ubodzy, których wspierał szczodrą ręką. Kiedy nastały klęski żywiołowe, według kronikarzy król ofiarował Panu Bogu za swój lud, na odwrócenie kar, własne życie. Zmarł 28 marca 592 roku po 67 latach życia. Jego kult przyjął się we wszystkich diecezjach Francji.
W wieku XVI hugenoci otworzyli jego grób i rozsypali jego śmiertelne szczątki. Ocalała jedynie głowa Świętego, znajdująca się w osobnym relikwiarzu. Rewolucja francuska w roku 1793 zniszczyła natomiast relikwie jego ramienia w Moriana.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/03-28b.php3

Św. Guntram

Święty król i wyznawca (ok. 525-592).

Znany również jako: Gontram, Gontran, Gunthchramn, Contran.

Urodził się około roku 525 w Soissons, jako syn króla Chlotara I i Radegundy z Turyngii. Po śmierci ojca w 561 roku odziedziczył tron Burgundii, Marsylii i Arles. Jako młodzieniec prowadził bardzo nieumiarkowane życie, po śmierci drugiej żony, około roku 580, pełen skruchy postanowił poddać się pokucie. Od tej chwili spędzał wiele czasu na modlitwie, postach i umartwieniach.

Swoim królestwem starał się rządzić według zasad chrześcijańskich. Był znany z obrony uciśnionych, opieki nad chorymi i opuszczonymi, szczodrze rozdając swój majątek w czasach głodu i zarazy. Surowo i sprawiedliwie egzekwował prawo, ale zawsze gotów wybaczyć – tak jak to miało miejsce w przypadku dwukrotnej próby zabicia go przez przeciwników politycznych.

Ufundował i wyposażył wiele klasztorów i kościołów. Św. Grzegorz z Tours chwalił świętego króla za miłosierdzie i miłość bliźniego.

Św. Guntram zmarł 28 stycznia 592 roku w Chalon, pochowano go w bazylice św. Marcela w Saint-Marcel-les-Chalon, którą sam wybudował osiem lat wcześniej nad grobem męczennika z II wieku. U jego grobu miało miejsce wiele cudów, więc bardzo szybko stał się miejscem licznych pielgrzymek. W XVI wieku hugenoci zniszczyli sarkofag, a relikwie świętego rozrzucili. Udało się uratować jedynie relikwię głowy, którą złożono w srebrnym relikwiarzu.

Patron:
Wzywany z prośbą o pomoc w nieporozumieniach i kłótniach w rodzinie.

Ikonografia:
Przedstawiany w królewskim stroju, najczęściej w momencie rozdawania jałmużny. Jego atrybutem jest: krzyż, jałmużniczka.

**************************************************************************************************************************************

REKOLEKCJE WIELKOPOSTNE

#MwD: Chcieli tylko bronić swojego miejsca pracy

Błażej Sikora SJ

Pomyśl o jakimś spokojnym miejscu, w którym lubisz przebywać sam lub z przyjaciółmi. Spróbuj na chwilę odczuć atmosferę tego miejsca.

Dzień powszedni

J 11, 45-57 ściągnij plik MP3

Pomyśl o jakimś spokojnym miejscu, w którym lubisz przebywać sam lub z przyjaciółmi. Spróbuj na chwilę odczuć atmosferę tego miejsca.

Dzisiejsze Słowo pochodzi z Ewangelii wg Świętego Jana.
J 11, 45-57
Wielu spośród Żydów przybyłych do Marii, ujrzawszy to, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Niektórzy z nich udali się do faryzeuszów i donieśli im, co Jezus uczynił. Wobec tego arcykapłani i faryzeusze zwołali Najwyższą Radę i rzekli: «Cóż my robimy wobec tego, że ten człowiek czyni wiele znaków? Jeżeli Go tak pozostawimy, to wszyscy uwierzą w Niego, i przyjdą Rzymianie, i zniszczą nasze miejsca święte i nasz naród». Wówczas jeden z nich, Kajfasz, który w owym roku był najwyższym kapłanem, rzekł do nich: «Wy nic nie rozumiecie i nie bierzecie tego pod uwagę, że lepiej jest dla was, gdy jeden człowiek umrze za lud, niż miałby zginąć cały naród». Tego jednak nie powiedział sam od siebie, ale jako najwyższy kapłan w owym roku wypowiedział proroctwo, że Jezus miał umrzeć za naród, a nie tylko za naród, ale także, by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno. Tego więc dnia postanowili Go zabić. Odtąd Jezus już nie występował wśród Żydów publicznie, tylko odszedł stamtąd do krainy w pobliżu pustyni, do miasteczka, zwanego Efraim, i tam przebywał ze swymi uczniami. A była blisko Pascha żydowska. Wielu przed Paschą udawało się z tej okolicy do Jerozolimy, aby się oczyścić. Oni więc szukali Jezusa i gdy stanęli w świątyni, mówili jeden do drugiego: «Cóż wam się zdaje? Czyżby nie miał przyjść na święto?» Arcykapłani zaś i faryzeusze wydali polecenie, aby każdy, ktokolwiek będzie wiedział o miejscu Jego pobytu, doniósł o tym, aby Go można było pojmać.

Jezusowi ciągle towarzyszyło wielu ludzi. Szli za Nim, przyglądali się temu, co robił. Zadziwiały ich Jego cuda i nauka. Nie inaczej było przy wskrzeszeniu Łazarza. Tam też było wiele osób. Część pewnie przyszła współczuć Marcie i Marii, część znalazła się tam ze zwykłej ciekawości. Niektórzy widząc, czego Jezus dokonał, uwierzyło w Niego. Ten znak był im potrzebny, utwierdził ich w wierze.

Faryzeusze i arcykapłani dowiedzieli się o tym, czego Jezus dokonał. Jednak ich serca były zatwardziałe, nie chcieli zobaczyć tego, co dla innych było oczywiste. Dla nich liczyło się tylko jedno: chcieli bronić swoich miejsc pracy, zastanego porządku. Nie ważny był Bóg, nie liczyła się prawda. Trzeba było chronić swój stan posiadania. Jednak nawet przez takich ludzi potrafi przemówić Bóg: Kajfasz, choć nie był święty, to jednak był arcykapłanem, człowiekiem wybranym przez Boga. I Bóg nie cofnął swojego wybrania, posłużył się nim.

Jezus po raz kolejny pokazuje, że być wrażliwym na Boga oznacza także umieć znaleźć moment, kiedy należy się wycofać. Nie chodzi o ucieczkę spowodowaną jedynie strachem, ale o rozeznanie woli Bożej i znaków czasu. Odejście, które ma nas zachować do przeznaczonego nam dzieła, umocnić tych, którzy zostali nam powierzeni.

Podsumuj dzisiejszą modlitwę, rozmawiając z Jezusem jak z przyjacielem.

http://www.modlitwawdrodze.pl/home/

*******

Namrqcenie, odc. 39: Zadośćuczynienie

Leszek Łuczkanin OFMConv

Zadośćuczynienie ma być Panu Bodu i bliźniemu. Nie zapominajmy o tym.

Franciszkańskie rekolekcje na Wielki Post 2014 – NAMRQCENIE. Rekolekcje oglądać można codziennie od 18 lutego do 5 kwietnia 2015 r. na DEON.pl i franciszkanie.tv Tegoroczny cykl prowadzi o. Leszek Łuczkanin OFMConv, Wikariusz Prowincji św. Maksymiliana.

****************************************************************************************************************************************

TO WARTO PRZECZYTAĆ

Ponad 2 tys. osób na EDK w Krakowie

KAI / kn

Ponad 2,2 tys. osób zgromadziło się w kościele św. Józefa na Podgórzu w Krakowie na uroczystej Mszy św., która rozpoczęła przejście szlakami Ekstremalnej Drogi Krzyżowej.

“Ta forma Drogi Krzyżowej ma doprowadzić do prawdziwego spotkania z Bogiem w sytuacji wyzwania, zmęczenia i bólu” – powiedział KAI ks. Jacek Stryczek, pomysłodawca EDK.

 

W homilii ks. Stryczek podkreślił na początku, że Ekstremalna Droga Krzyżowa jest Ewangelią zastosowaną wprost. “Ekstremalność jest potrzebna w życiu i bez niej nie da się żyć” – powiedział.

 

Kapłan wskazał, że prawdziwe oblicze człowieka można poznać jedynie w sytuacjach ekstremalnych. “Jeśli człowiek nie staje w sytuacjach ekstremalnych ulega złudzeniu, że jest super. A tak naprawdę nie wie kim jest” – uwrażliwiał. Dodał, że zaletą sytuacji niecodziennych jest tracenie poczucia kontroli, co doprowadza do odkodowania siebie i zniszczenia murów przyzwyczajeń i masek.

 

Prezes Stowarzyszenia Wiosna stwierdził, że prawdziwe nawrócenie i rozpoczęcie nowego życia wymaga wielkiego wyzwania, w którym wszystkie możliwe mechanizmy kontroli upadają. “Ważna jest także motywacja, dla której podejmujemy wyzwania. Czy chodzi o to, żeby było nam dobrze czy chodzi o coś więcej, o przekroczenie swojej strefy komfortu?” – tłumaczył.

 

Tuż przed wyruszeniem do pątników EDK zwrócił się także kard. Stanisław Dziwisz, który ocenił, że ta wędrówka to rekolekcje w drodze, podczas których z Bogiem rozważa się swoje życie. “W tej Drodze Krzyżowej towarzyszy Wam cała Polska. Zdaję sobie sprawę jak wiele sił potrzeba, żeby zanieść do celu Krzyż Chrystusa. Bo taki sens ma to Wasze pielgrzymowanie” – powiedział metropolita krakowski.

 

Mimo deszczowej i chłodnej pogody uczestnicy EDK byli zdeterminowani i gotowi na nocną wędrówkę. “Ekstremalna Droga Krzyżowa to dla mnie forma wyzwania – zmierzenia się wspólnie z Bogiem z moimi ograniczeniami” – powiedziała Ania. “Trochę się obawiam, ale wiem, że Jezusowi też nie było łatwo. Traktuję to jako namiastkę Jego cierpienia. Bycie w drodze to dla mnie moment wejścia w swoje człowieczeństwo” – dodał Mateusz.

 

Ekstremalna Droga Krzyżowa odbywa się od 2009 r. Akcja narodziła się w ramach spotkań Męskiej Strony Rzeczywistości – jej twórcą jest ks. Jacek Stryczek, prezes Stowarzyszenia Wiosna. EDK polega na przejściu w nocy około 40-kilometrowej trasy. Ekstremalna Droga Krzyżowa organizowana jest w całej Polsce m.in. w Krakowie, Tarnowie, Warszawie, Częstochowie czy Wrocławiu.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,21678,ponad-2-tys-osob-na-edk-w-krakowie.html

********

Z pamiętnika rekolekcjonisty: upadek Kościoła

Piotr Kropisz SJ

Upadek Kościoła? W sercach wielu z nas, mimo naszych słabości, Jezus działa skutecznie. Nie milczmy, wołajmy o tym głośno!

(fpt. Piotr Drabik / flickr.com / CC BY 2.0)

Brzmi to prawie jak wstydliwy fakt, ale jako licealista kupowałem w kolejnych latach roczniki statystyczne i z własnej inicjatywy spędzałem sporo czasu, analizując liczby, które rzeczywiście mnie ciekawiły. Lubię statystyki, badania opinii publicznej, wykresy, tabelki i rzędy cyfr. Mimo, że  łatwo manipulować “twardymi danymi”, widzę w nich wartość. Z uwzględnieniem potencjalnych błędów i zakłamań, na podstawie większej próbki mogę jednak dowiedzieć się więcej niż w oparciu o  osobiste doświadczenie, dotyczące zazwyczaj  nieporównywalnie węższego pola. Niekiedy jednak statystyki trzeba zostawić na boku… Mam ochotę krzyknąć, że to, co znajduję w mediach na temat polskiego Kościoła jest po prostu w sprzeczności z tym wycinkiem rzeczywistości, jaki widzę.
Opublikowane w tych dniach badania OBOP-u wskazują na postępujący spadek zaufania do Kościoła Katolickiego (o 7%, do poziomu 55% oceniających działalność KK pozytywnie). Oznacza to, że jest ono mniejsze niż zaufanie wobec wojska czy policji. Zdaje się, że wszystko związane z Kościołem, na każdym froncie, od lat ma tendencję spadkową: liczba  ludzi wierzących w Boga, chodzących na niedzielne Msze Święte, uczestniczących w katechezach czy ufających hierarchom.  Postępujący proces upadku Kościoła jest tak oczywisty w świetle publikowanych badań i statystyk , że osoba ograniczająca się do pozyskiwania informacji z mediów mogłaby mieć wrażenie, że w Kościołach nie uświadczy się już nikogo poza kilkoma starszymi paniami. Może gdzieś tak jest, ja jednak trafiam do miejsc, gdzie rzeczywistość wygląda inaczej; gdzie nie tylko jest nas wielu, ale gdzie żywą wiarę  autentycznie przeżywa się  z radością i mocą.
Zwykle wyjeżdżam na dwie serie rekolekcyjne w Wielkim Poście i jedną w Adwencie, co zdaje się być rozsądnym maksimum w kontekście mojej pracy ze studentami na miejscu. Często to miasta, ale  głosiłem też rekolekcje w małych wioskach; ot, tam gdzie ktoś mnie zaprosi. Często to rekolekcje parafialne albo akademickie, ale bywa, że zabiegam o wzrost wiary w dzieciach i młodzieży. Często to tereny, które nie są postrzegane jako tradycyjnie religijne, ale zdarzało się być i w miejscach, w których oczekuje się silnej wiary.  Do tej pory nie znalazłem się jednak w miejscu – łącznie z miejscami mojej regularnej pracy – gdzie odczułbym to, co określa się odwrotem od Boga i od Kościoła. Wręcz przeciwnie – niesprzyjające sygnały medialne mobilizują wielu do świadomego podjęcia kroków ku głębszemu poznaniu Ewangelii, czego owocem są często budujące postawy ofiarności, pracy dla innych, podejmowania surowych wyrzeczeń dla większego dobra, pokornej modlitwy…
W tym roku do dla mnie szczególnie wyraźne po rekolekcjach w Białymstoku i Poznaniu. Moje doświadczenia nie mają znaczenia z punktu widzenia statystyk, ale jestem przepełniony radością spotkania tylu wspaniałych, rozmodlonych ludzi w czasie tych wyjazdów. Mam w pamięci także moją regularną pracą w gdańskim duszpasterstwie akademickim, pełnym ludzi, zawstydzających mnie swoją wiarą i choćby przeprowadzone w tym roku rekolekcje z o. Grzegorzem Kramerem SJ, po których zastanawiamy się czy kolejnych nie przenieść do większego kościoła.
W Białymstoku miałem być w “regularnej parafii” w okolicach dworca PKP (pod wezwaniem bł. Bolesławy Lament), ale tłumnie przychodzący dawali świadectwo swojej żywej wiary w zaskakujący dla mnie sposób. Wieczorne modlitwy traktowałem jako dodatkowe, ale kościół szczelnie wypełniony młodymi i starszymi osobami był chętny do wielbienia Boga bez zważania na późną porę. Część propozycji była dość odważna i wymagała więcej niż siedzenia w ławce i słuchania rekolekcjonisty. Te “testy zaangażowania” pokazywały zarówno głód doświadczenia bliskości Boga, jak i otwartość na poznawanie Go w niekiedy wymagający odwagi sposób.
Tekst ten piszę bezpośrednio po zakończeniu rekolekcji akademickich w poznańskim Św. Rochu. Choć spotkania rekolekcyjne trwały długo, bo łączyły teorię (nauki rekolekcyjne) i praktykę (czas wspólnej modlitwy), mnóstwo osób stało blisko dwie godziny, bo mimo doniesionych ławek nie miało szans znaleźć miejsca siedzącego. Kryzys wiary? Młodzi odwracający się od Kościoła? W kościele dominowali studenci (swoją drogą przynajmniej połowę stanowili mężczyźni). Istotne są nie tylko liczby, ale również moc wspólnej modlitwy w takiej atmosferze. Wieszczący upadek Kościoła w Polsce byliby zaskoczeni otwartością, radością, spontanicznością i okazywaną gestami ufnością Bogu.
Wiem, że mamy w polskim Kościele sporo problemów, wiem, że niektóre statystyki są bardzo niepokojące, chcę jednak dzielić się radością tego, co niepoliczalne. Może w skali kraju obiektywne wskaźniki osiągają niższy poziom, ale tych, którzy szukają Boga całym sobą i pozwalają się Jemu realnie zmieniać, wydaje się być coraz więcej. Nie czekam więc na Wielkanoc, żeby oznajmić, że Jezus żyje. Upadek Kościoła? W sercach wielu z nas, mimo naszych słabości, Jezus działa skutecznie. Nie milczmy, wołajmy o tym głośno!

Rzut oka na którykolwiek z tak zwanych magazynów dla kobiet pokazuje, jak to funkcjonuje. Wprowadźmy tu najpierw różnicę między ogłoszeniami a komentarzami redakcyjnymi. Ogłoszenia są czasowo skoordynowane z najnowszymi konstatacjami nauki i mówią nam o potędze genów.

Brzmi to mniej więcej tak: “Wykorzystaj moc swoich genów”. Po tym tytule następuje tekst zawierający pokusę, której żadna czytelniczka powyżej 25 roku życia z pewnością się nie oprze: “Chętnie cofnęłabyś czas? Nic prostszego! Zainspirowana przez badania genetyczne (tu następuje nazwa firmy) wyprodukowała środek Anti-Aging YOUTHCODE, który intensywnie pobudza zdolność regeneracyjną komórek. Ten rewolucyjny produkt przetestowało 100 czytelniczek: 9 na 10 z nich było zachwyconych!”. Ten, kto teraz wygląda jeszcze staro, jest sam sobie winien. Rewolucja i nauka zawarły tu skuteczne w 90 procentach partnerstwo. Teksty takie trzeba czytać powoli i głośno, aby zdać sobie sprawę z siły ich działania, a zarazem śmieszności.
Teksty ukryte pod nazwą komentarzy redakcyjnych są w zasadzie skonstruowane podobnie. Pewne różnice wynikają stąd, do jakiego kręgu czytelników pismo jest adresowane. Umysły raczej proste można fascynować rewelacyjnymi odkryciami uzbeckich dermatologów, osoby wykształcone mogą odnieść się do nich nieco krytycznie. Uświadomiły sobie bowiem z czasem, że istnieją doradcy dobrzy i źli, i nie dają się wziąć na lep każdej krzykliwie nachalnej reklamie. Również tutaj dowodu wysokiej jakości produktu dostarcza nauka. Wygląda to tak, że w zachwalającym tekście czytamy: “Chcesz się zdobyć na coś więcej, byle tylko nie wymagało to zbytnich kosztów? Otóż mamy coś dla Ciebie: 13 metod, które przyniosą Ci szczęście, sukces, zdolność do nawiązywania relacji – i to po części w czasie nie przekraczającym 60 sekund”. Po tej zapowiedzi, w której prześwituje wizja Nagrody Nobla, następuje tekst swoiście krytyczny: “Richard Wiseman miał już tego dosyć. Na słowa »doradca życiowy« i »bestseller w dziedzinie pomocy samemu sobie« reagował wręcz alergicznie.

Obiecywać gwiazdkę z nieba (więcej szczęścia, więcej sukcesu, dozgonną miłość), nie mając po temu żadnych naukowych podstaw! Wiseman postanowił zabrać się do tego sam. I tak ten amerykański psycholog przeorał tysiące behawiorystycznych studiów powstałych na renomowanych uniwersytetach. A oto zdumiewający efekt, który Wiseman zawarł w książce zatytułowanej »Jak zmienisz swoje życie w ciągu 60 sekund«. Obiecuje w niej: Jeśli będziesz przestrzegać tych wskazówek opartych na nauce, zawierających szereg prostych technik, uczynią Cię one innym człowiekiem. No, można zaczynać?”. Tym, czego pan Wiseman w sposób oczywisty nie ma w swoim programie, jest 60 sekund kursu językowego dla redaktorek owego czasopisma.
Na poprzedniej stronie znajduje się wywiad z badaczem osobowości z jakiegoś szwajcarskiego uniwersytetu, który wytłumaczy czytelniczkom, jak mogą zmienić swój charakter, aby doznawać większego zadowolenia z życia.
Te mniej lub bardziej dowolnie wybrane przykłady pokazują, jak powołanie się na ekspertów, naukę i badania służy do szafowania najbardziej niewiarygodnymi obietnicami. Wyobraźmy sobie, że ktoś twierdzi, iż jego sąsiad albo jego fryzjer odkrył metodę, która pozwoli w czasie krótszym niż 60 sekund odmienić własne życie. Prawdopodobnie jedynym wiarygodnym sposobem spełnienia tej obietnicy byłby skok z wieżowca – niezawodna, ale niezbyt atrakcyjna droga do trwałej zmiany życia z przekraczającym 90 procent prawdopodobieństwem. Nauka daje tutaj ramy, w których można prezentować najrozmaitsze oferty.
Wspólnym mianownikiem wszystkich tych obietnic jest panowanie nad własnym “ja”. Mogę sam ukształtować siebie według swoich jakoby własnych wyobrażeń, nadać swemu życiu nowy kierunek, sprawić, że z mojej twarzy znikną zmarszczki i pokonać cielesne ułomności. Nauka, traktowana tu jako coś w rodzaju współczesnej formy magii, stanowi siłę, która ma umożliwić ludziom, tutaj zwłaszcza kobietom, pokonanie natury, wstrzymanie biegu losu, odrzucenie ciężaru przeszłości. Któż nie kupiłby kremu do wcierania w skórę, którego skuteczność poręcza swoją powagą formuła naukowa?
Wszelako rzut oka na odpowiednie półki drogerii i perfumerii w ramach naszego małego zwiadu na rynku ukazuje tendencję pozornie przeciwną. Tutaj z opakowań i plakatów reklamowych spogląda na nas często Hildegarda z Bingen i widnieją imiona innych, mniej znanych sióstr i braci zakonnych. Boom Hildegardy w dziedzinie dbałości o jakość życia, od kosmetyki po oczyszczanie jelita i poczucie szczęścia, daje asumpt do refleksji. Co łączy reklamę, odwołującą się do nauki, ze strategią sprzedaży opartą w gruncie rzeczy na motywach religijnych, albo co je od siebie różni? Ostatecznie chodzi o zaufanie – o zaufanie do autorytetu, odporne na wszelką krytykę i argumenty rozumowe.
Stara religijna formuła wiary: credo quia absurdum, wierzę, bo jest to absurdalne, a tym samym niedostępne racjonalnemu wytłumaczeniu, podbudowuje każdą choćby najbardziej absurdalną obietnicę wiecznej piękności, młodości i wolności od zmarszczek grubą warstwą cementu prawdy. Quasi-religijna postawa, że należy w pewne rzeczy wierzyć, nie rozumiejąc ich, znamionuje stosunek zwykłego śmiertelnika nie tylko do jego religii, ale także do nauki czy ogólnie do wiedzy eksperckiej. Nie na próżno język potoczny zna zarazem pogardliwe, jak i pełne respektu sformułowanie “bogowie w bieli” na określenie niedostępnych w swojej wszechmocy lekarzy w białych kitlach. Cokolwiek oferuje się człowiekowi, musi temu uwierzyć, skoro pochodzi to albo z zaświatów, albo z laboratoriów i instytutów badawczych. Jedne i drugie są dla zwykłego śmiertelnika czymś niedostępnym, a mądrość, jaka stamtąd kapie na laików, jest manną dla zatroskanego o siebie współczesnego człowieka, głównie zaś – wyszliśmy od tematu kosmetyki i piękności -dla zatroskanej o siebie współczesnej kobiety. Cóż bowiem można zobaczyć bardziej zatroskanego niż kobietę przed lustrem, która swoje odbicie porównuje z upiększonymi przez fotografa wizerunkami na reklamowych folderach.
W miarę wzrostu tego zatroskania wzrasta też pragnienie klarowności i wiary. Im mniej wiem o właściwym sposobie wychowywania dzieci, odżywiania się, dbałości o zdrowie, wyborze partnera, zawodu i mieszkania, tym bardziej zdaję się na ocenę tych, którzy twierdzą, że na podstawie “wyższej wiedzy” mogą rozwiać moje wątpliwości. Zdaję się na nich, ponieważ im wierzę, a wierzę im, ponieważ przedstawiają się oni jako autorytet, którego nie mogę zweryfikować. Ten klasycznie religijny motyw można dostrzec w wierze w naukę. To, co mi zaleca ekspert naukowy jako rozwiązanie problemu, z którym mój własny potencjał intelektualny nie może sobie poradzić, pomaga mi. Jeśli zrobię to, co mi się zaleca, nastąpią skutki pozytywne albo przynajmniej uniknę skutków negatywnych, których się obawiam. Ponadto pojawi się niebagatelny efekt odciążający. Mglistą niepewność, dręczące wątpliwości, naglącą potrzebę decyzji w takiej czy innej sprawie zastąpi dzięki orzeczeniu autorytetu jasny obraz: Zrób tak, a będzie dobrze! Rady takie, zbudowane według modelu ojcowskiego autorytetu, przywracają dzisiejszego człowieka, który znalazł się na ontologicznej huśtawce, na drogę cnoty.
Ten psychologiczny mechanizm rozwija się według pewnej gradacji. Jak widzieliśmy, obok każdego eksperta pojawia się wkrótce kontrekspert. Science wars, wojny naukowe, toczone w wieży z kości słoniowej, docierają też kiedyś w rozcieńczonej formie do zwykłej publiczności. Wtedy linie frontu nie przebiegają już jednak między konkurującymi w łonie nauki metodami, teoriami i propozycjami interpretacyjnymi, lecz przeważnie między nauką a anty-nauką, która ze swej strony pojawia się jako lepsza i wyższa forma wiedzy. Krytyka miesza często argumenty natury moralnej i techniczno-naukowej i dochodzi często do przedziwnych debat, w których protagoniści – dzięki internetowi – mogą poprzez kapilary forów i blogów rozpowszechniać na cały świat największe głupstwa.

Więcej w książce:  Dlaczego wiara w naukę nas ogłupia? – Reinhard Kreissl

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/psychologia-na-co-dzien/art,515,dlaczego-kobietami-tak-latwo-sie-manipuluje.html

*********

Jesteśmy niesamowici!

Pustynia Serc / youtube.com / pk

Jak wyglądałoby nasze życie gdybyśmy znali jego prawdziwą wartość? Każdy i każda z nas jest dzieckiem Boga. A to zobowiązuje… Do czego?

Film jest dostępny z polskimi napisami.

http://www.deon.pl/po-godzinach/ludzie-i-inspiracje/art,178,jestesmy-niesamowici.html

********

Przykra wojenka o papieskie dziedzictwo

Krzysztof Wołodźko

Jan Paweł II ma w Polsce swoje pomniki i liczne ronda w większych i mniejszych miejscowościach. Ma też instytucjonalne centra, które – to dobrze – pielęgnują i przekazują dalej jego dziedzictwo. Ale czy rzeczywiście towarzyszy naszym codziennym wyborom?

 

To pytanie postawili nam autorzy akcji billboardowej “Karol Wojtyła. Twój kandydat w codziennych wyborach” z warszawskiego Centrum Myśli Jana Pawła II. Inicjatywa bardzo się nie spodobała środowisku także skupionemu wokół kultywowania pamięci papieża z Polski, czyli krakowskiemu Centrum Jana Pawła II. Czy to jeszcze jedna odsłona starej wojenki między “warszawką” a “krakówkiem”? Czy to (niezamierzona) walka dwóch okołokościelnych instytucji o schedę po Janie Pawle II? Tak czy inaczej – nie wygląda to dobrze.

 

Bardzo podobała mi się kampania billboardowa “Konkubinat. Nie cudzołóż” (pisałem o tym felietonie dla Deon.pl). Przyznam szczerze: jeszcze bardziej podoba mi się ta obecna, zainicjowana przez CMJPII. Jest kontrowersyjna? “Koliduje” z gorącym okresem przedwyborczym? Świetnie! Tego nam właśnie trzeba – wchodzenia w przestrzeń publiczną, docierania do ludzkiej świadomości właśnie wtedy, gdy ludzie najmniej się tego spodziewają, daleko od utartych schematów i przyzwyczajeń Polaków, w większości ochrzczonych, ale często dalekich od Kościoła i wiary rzymskokatolickiej.

 

Jaki jest główny przekaz tej “kampanii z Janem Pawłem II”? Bardzo prosty. Mówi on, że nasze wybory życiowe, wybory polityczne, domowe, rodzinne, towarzyskie, zawodowe, pracownicze, szkolne, studenckie, choćby najdrobniejsze – powinny mieć przede wszystkim wymiar etyczny i duchowy. Jan Paweł II na tych billboardach jest świadkiem wiary, a nie monumentalną bogoojczyźnianą pamiątką, kimś tak wysoko usadowionym na piedestale, że w ogóle go stamtąd nie widać.

 

Bardzo dobrze, że właśnie teraz, w czas kampanii wyborczej, ma miejsce ta akcja. Bo dzięki niej możemy sobie uzmysłowić, że nasze życiowe decyzje nie sprowadzają się do tego, że jesteśmy “za” lub “przeciw” tej czy innej partii, że nasze wybory etyczne stoją przed wyborami/sympatiami politycznymi czy stricte utylitarystycznymi. Musimy w życiu – choć niejednokrotnie jest to trudne i wbrew popędom naszej ułomnej i grzesznej natury – kierować się osądem między dobrem i złem. I więcej jeszcze: musimy rozeznawać dobro i zło po chrześcijańsku.

 

Na marginesie: jeśli krakowskie Centrum Jana Pawła II jest tak wyczulone na obronę “sacrum” i stosownego wizerunku papieża z Polski, to proponuję stały monitoring postumentów i pomników Jana Pawła II, jakie powstają w całym kraju, a nierzadko – mówiąc eufemistycznie – nie grzeszą estetyką i próbują połączyć niezbyt udolnie sacrum i cześć dla papieża-Polaka ze zwykłym pacykarstwem i kiczem religijnym. Naprawdę sporo jest w tej materii do zrobienia, co widać w okolicach kościołów, na publicznych placach, kramach w czasie festynów okołoreligijnych. To jest prawdziwe wyzwanie – przeciwstawienie się fali kiczu, który za jedne swoje usprawiedliwienie ma to, że jest “religijny”.

 

Niestety, w dzisiejszych realiach bardzo łatwo jest wszystko upolitycznić i to w złym tego słowa znaczeniu. Stąd nie tak rzadkie opinie, że kampania “Karol Wojtyła. Twój kandydat w codziennych wyborach” sprzyja jednej z partii politycznych, bo jest taka “luzacka”. Ale naprawdę trudno dostrzec racjonalne przesłanki za taką argumentacją. Przecież wszyscy znamy fotografie, często reprodukowane i rozpowszechniane przez przeróżne katolickie i świeckie media, księdza/biskupa Wojtyły jeszcze z czasów nim został papieżem. To zdjęcia z sytuacji nieoficjalnych, z jakichś podróży krajoznawczo-rekreacyjnych, itp. Czy one także są w jakiś sposób “polityczne”? Skądże. Mają nam tylko i aż uświadamiać, że ksiądz Wojtyła był blisko ludzi, blisko wiernych, że nie był księdzem “zamkniętym na plebanii”, że nie bał się przebywać pośród świeckich w sytuacjach nieoficjalnych i konfrontować się z ich życiem, ich radościami i kłopotami.

 

Myślę, że bardzo nam trzeba pamięci o takim “zwykłym” Janie Pawle II, a nie kimś raz na zawsze zastygłym w spiżu. Potrzeba nam pamięci o człowieku, który z ufnością i uwagą patrzył ludziom w oczy, który był radosny, ale potrafił się też mocno rozgniewać – także na nas, Polaków. Pytał, czy jesteśmy wierni, czy staramy się być wierni Ewangelii i Kościołowi, czy tylko markujemy tę wierność na różne sposoby. Jan Paweł II wciąż może dawać nam okazję do rachunku sumienia.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/komentarze/art,1954,przykra-wojenka-o-papieskie-dziedzictwo.html

*******

Przełom w leczeniu białaczki?

slo

(fot. shutterstock.com)

W zaawansowanej fazie przewlekłej białaczki szpikowej dochodzi do zaburzenia samej syntezy białka BRCA1, które na tym etapie choroby jest jej piątą achillesową – wykazali polscy badacze. Piszą o tym na łamach najnowszego wydania pisma “Cell Cycle”.

 

Odkrycie to pozwoli lepiej prognozować rozwój choroby oraz opracować nową skuteczną terapię zapobiegającą nawrotom tego schorzenia i umożliwiającej jej wyleczenia.

Dotychczas gen BRCA1 wiązano w onkologii z mutacją zwiększającą ryzyko raka piersi oraz raka jajnika. Z powodu tego zaburzenia Angelina Jolie zdecydowała się na profilaktyczne usunięcie najpierw obu piersi, a niedawno również przydatków (jajników i jajowodów).

Badania specjalistów Instytutu Biologii Doświadczalnej im. M. Nenckiego Polskiej Akademii Nauk wykazały, że gen BRCA1 odgrywa również ważną rolę zaawansowanej postaci przewlekłej białaczki szpikowej. W tym przypadku nie chodzi jednak o jego mutację, lecz o niedobory tego genu u chorych, u których na dodatek jest on prawidłowy.

– Odkrycie to nie tylko wyjaśnia mechanizm wspomagający rozwój nowotworu, ale także ujawnia jego słabą stronę – twierdzą prof. Katarzyna Piwocka oraz dr Paulina Podszywałow-Bartnicka. Uczone przeprowadziły badania we współpracy z zespołem prof. Tomasza Skorskiego z Temple University School of Medicine w Filadelfii.

Przewlekłą białaczkę szpikową powodują rozsiane nowotworowe komórki białaczkowe, które krążą wraz z krwią. Jest ich dość dużo. W ostrym stanie choroby łącznie mogą ważyć ponad 1 kg. Najczęściej chorują na nią osoby w wieku 30-40 lat, ale sporadycznie może występować także u dzieci.

Komórki białaczkowe wywołuje aberracja genetyczna polegającą na przeniesieniu genu ABL z chromosomu 9 na chromosom 22, gdzie łączy się z genem BCR. Powstaje wtedy tzw. gen fuzyjny odpowiadający za wytwarzanie nieprawidłowego enzymu BCR-ABL (tzw. kinazy tyrozynowej BCR-ABL).

Zaburzenie to powstaje w komórkach macierzystych szpiku kostnego, czyli tych, z których mogą powstać wszystkie inne komórki, w tym wypadku wytwarzane w szpiku kostnym. Mutacja ta pobudza szpik kostny do wytwarzania nadmiernej liczby niedojrzałych białych krwinek (granulocytów, komórek odpornościowych), które są bardziej żywotne i wypierają te, które są prawidłowe. Uszkadzają przy tym szpik kostny i nie chronią należycie przed infekcjami. Gdy przenikną do krwioobiegu, powodują również uszkodzenia narządów wewnętrznych, np. śledziony i nerek.

Przed 15 laty opracowano pierwszy lek hamujący działanie mutacji BCR-ABL, która ma kluczowe znaczenie dla powstania białaczki szpikowej. Od tego czasu wprowadzono również kilka innych podobnie działających leków. Jednak z czasem choroba może przejść w etap tzw. kryzy blastycznej, kiedy we krwi chorego pojawia się znaczna liczba niedojrzałych komórek macierzystych (tzw. blastów).

W fazie kryzy blastycznej macierzyste komórki białaczki, a także same komórki białaczkowe, są oporne na leczenie. Może to zmienić odkrycie polskich badaczy.

– Nasze badania wykazały, że w zaawansowanej fazie przewlekłej białaczki szpikowej dochodzi do zaburzenia samej syntezy białka BRCA1. Chory ma prawidłowy gen kodujący to białko, ale cząsteczki informacyjnego kwasu mRNA, niezbędne do jego produkcji, są zwinięte i opakowane w kompleksy białkowe. Tak schowane nie mogą uczestniczyć w procesie syntezy białka – wyjaśnia główna autorka publikacji, dr Paulina Podszywałow-Bartnicka.

Nowe leczenie mogłoby polegać na wykorzystaniu niedoboru białka BRCA1. Bo to, co służy komórkom nowotworowym, w tym wypadku może zostać wykorzystany przeciw nim.

– Gdy komórka ma uszkodzony jeden szlak sygnałowy lub gen, zwykle może funkcjonować dalej, ponieważ najprawdopodobniej wciąż działa inny szlak, alternatywny. Dopiero, gdy i on zostanie zahamowany, komórka traci zdolność funkcjonowania – wyjaśnia prof. Skorski.

Na tym może polegać nowa strategia leczenia przewlekłej białaczki szpikowej. – Skoro wiemy, że jeden szlak naprawy DNA, zależny od BRCA1, nie działa w komórce białaczkowej, możemy poszukać szlaku uzupełniającego i spróbować go wyłączyć. Komórka białaczkowa zostałaby zmuszona do popełnienia samobójstwa. Jednocześnie komórka zdrowa by przeżyła, bo cały czas dysponowałaby aktywnym szlakiem naprawy zależnym od BRCA1 – twierdzi uczony.

Dodaje, że takie potencjalne terapie wykorzystujące niedobory BRCA1 są już testowane.

PAP – Nauka w Polsce

http://www.deon.pl/inteligentne-zycie/zdrowie/art,947,przelom-w-leczeniu-bialaczki.html

*********

Ewangelizatorzy jako robotnicy drogowi

KAI / kn

(fot. asvensson / Foter / CC BY)

Ubrani w odblaskowe kamizelki ze znakami drogowymi będą wskazywać drogę do mobilnych konfesjonałów i stacji modlitwy.

 

To jedno z działań Szkoły Nowej Ewangelizacji, podjętych podczas trwającego w Brzozowie Spotkania Młodych Archidiecezji Przemyskiej.

 

Ewangelizatorzy zostali podzieleni na kilka sekcji. – Będzie sekcja, która będzie posługiwać modlitwą wstawienniczą, sekcję Słowa Bożego, gdzie młodzi ewangelizatorzy będą rozdawali Słowo Boże, dzielili się swoim doświadczeniem i głosili orędzie o Bożym zbawieniu. Będzie też grupa, która będzie animować, zachęcać do wspólnej zabawy, aby pokazać, że prawdziwą radość odnajdujemy w Chrystusie. Potem jest głoszone orędzie, świadectwo i zaproszenie do przyjęcia Jezusa jako Pana – mówi ks. Łukasz Nycz ze Szkoły Nowej Ewangelizacji św. Jakuba Apostoła Archidiecezji Przemyskiej.

 

Kilku kapłanów będzie posługiwać w mobilnych konfesjonałach, za które posłużą odpowiednio oznaczone samochody. – Jest to ciekawa forma, sprawdzona w zeszłym roku, która przyciąga i nieraz mobilizuje, żeby skorzystać z tego szczególnego sakramentu – opowiada ks. Nycz.

 

Oprócz działań Szkoły Nowej Ewangelizacji zaplanowano dzisiaj m.in. koncert zespołu New Life’m i Diakonii Muzycznej Archidiecezji Przemyskiej oraz program muzyczny Michała Szuby – finalisty siódmej edycji programu “Mam Talent”.

 

Spotkanie Młodych Archidiecezji Przemyskiej (SMAP) w tym roku odbywa się po raz 22. Jego hasłem są słowa z Ewangelii św. Mateusza: “Błogosławieni czystego serca”. Miejscem spotkania jest Brzozów i okoliczne miejscowości. – Liczba uczestników przekroczyła 4,5 tysiąca – poinformował KAI ks. Paweł Storek, koordynator SMAP w Brzozowie. Większość z nich znalazła nocleg w domach mieszkańców.

 

Punktem kulminacyjnym będzie niedzielna procesja z palmami i Msza św. na brzozowskim Rynku pod przewodnictwem metropolity przemyskiego abp. Józefa Michalika.

http://www.deon.pl/religia/kosciol-i-swiat/z-zycia-kosciola/art,21679,ewangelizatorzy-jako-robotnicy-drogowi.html

 

**************************************************************************************************************************************