Cyceron

PIERWSZE CZYTANIE  (Rdz 37,3-4.12-13a.17b-28)

Sprzedany przez braci Józef jest typem Chrystusa

Czytanie z Księgi Rodzaju.

Oto słowo Boże.

PSALM RESPONSORYJNY  (Ps 105,16-17.18-19.20-21)

Refren: Wspomnijcie cuda, które Pan Bóg zdziałał.

Pan przywołał głód na ziemię *
i odebrał cały zapas chleba.
Wysłał przed nimi męża: *
Józefa, którego sprzedano w niewolę.

Kajdanami ścisnęli mu nogi, *
jego kark zakuto w żelazo,
aż się spełniła jego przepowiednia, *
i poświadczyło ją słowo Pana.

Król posłał, aby go uwolnić, *
wyzwolił go władca ludów.
Ustanowił go panem nad swoim domem, *
władcą nad całą swą posiadłością.

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ  (J 3,16)

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

Tak Bóg umiłował świat, że dał swojego Syna Jednorodzonego;
każdy, kto w Niego wierzy, ma życie wieczne.

Aklamacja: Chwała Tobie, Królu wieków.

EWANGELIA  (Mt 21,33-43.45-46)

Przypowieść o dzierżawcach winnicy

Słowa Ewangelii według świętego Mateusza.

Oto słowo Pańskie.

*************************************************************************************************************************************

KOMENTARZ

Wykorzystać łaskę

Autor: ks. Mariusz Krawiec SSP
Edycja Świętego Pawła

http://www.paulus.org.pl/czytania.html

********

Na dobranoc i dzień dobry – Mt 21, 33-43.45-46

Mariusz Han SJ

***************************************************************************************************************************************

****

Olegariusz (Oldegar) urodził się w 1060 r. w zamożnej rodzinie w Barcelonie. W wieku 10 lat został włączony do kapituły katedralnej w rodzinnym mieście. Święcenia kapłańskie przyjął w 1094 roku. Z czasem został przełożonym kanoników w Barcelonie i w Sant Adria de Besós (1095-1108) oraz opatem augustiańskiego klasztoru św. Rufusa w Awinionie (1113-1118). Wstąpił także do konfraterni San Pedro de la Portella. Rajmund Berenguer III, hrabia Barcelony, mianował go biskupem tego miasta w 1116 r. Olegariusz otrzymał sakrę z rąk kardynała Boso w katedrze w Maguelone w Prowansji za czasów pontyfikatu Paschalisa II. W 1117 r. udał się do Rzymu, by złożyć homagium papieżowi Gelazjuszowi II.
Olegariusz był gorliwym reformatorem. Uczestniczył w synodach w Tuluzie (1119), Reims (1120), pierwszym laterańskim (1123), w Narbonne (1129), Clermont (1130) i ponownie w Reims (1131). Angażował się także we wprowadzanie w życie augustyniańskiej reformy klasztorów w Katalonii – w latach 20-tych XII w. przekształcił klasztor św. Eulalii (wówczas poza Barceloną) na wspólnotę kanoników augustiańskich.
8 marca 1118 r. Olegariusz, pozostając nadal biskupem Barcelony, został mianowany także na biskupa Tarragony. Czekało go trudne zadanie odbudowy Kościoła w tym regionie po odzyskaniu go z rąk Maurów. Po 1124 r. udał się z pielgrzymką do Ziemi Świętej; z powodu troski o swą nową diecezję skrócił pobyt w Antiochii i wrócił przed 1127 r.
Pomiędzy 1126 a 1130 rokiem bardzo aktywnie zajął się odbudową miasta, a zwłaszcza kościołów. Ściągał nowych mieszkańców i rycerzy, którzy mieliby bronić miasta w przyszłości. Lata 1126-1127 to czas wysiłków zmierzających do zorganizowania drugiej krucjaty. Olegariusz wynagrodził Wilhelmowi V straty związane z wysłaniem jego rycerzy do Barcelony w latach 1124-1125 i doprowadził do zgody między Wilhelmem a jego synem, Bernardem IV, w ten sposób wzmacniając sojusz przeciwko piratom Almoravida. W marcu 1129 r. przekazał swoje świeckie uprawnienia Robertowi Bordetowi, czyniąc go księciem Tarragony. Sam wrócił do troski o odnowę metropolii. Synod w Narbonne (1129) zatwierdził istnienie archifraterni, którą założył rok wcześniej Olegariusz; miała ona na celu odbudowę Kościoła w Tarragonie. Członkowie archifraterni, duchowni i świeccy, zamożni i ubodzy, składali ofiary pieniężne, które przeznaczane były na archidiecezję tarragońską.
Olegariusz zmarł 6 marca 1137 r. Został kanonizowany 18 maja 1675 r. przez Klemensa X. Na tę okazję napisano mało wiarygodny historycznie życiorys Olegariusza, oparty na czternastowiecznym Vita sancti Olegarii, który z kolei czerpał z zagubionego XII-wiecznego życiorysu przypisywanego towarzyszowi Olegariusza, Renaldowi. Grobowiec biskupa barcelońskiego i tarragońskiego znajduje się w katedrze w Barcelonie.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/03-06a.php3

*******

Róża urodziła się w 1233 r. Jej rodzice zajmowali się rolnictwem. Legenda głosi, że dlatego nadano dziecku takie imię, gdyż było tak piękne, iż miało twarz podobną do róży. Mając 12 lat Róża wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka. Już wtedy musiała być bardzo dojrzała w wierze.
Datą przełomową w jej życiu był rok 1250. Zachorowała wtedy śmiertelnie. Spokojna o swoje losy, modliła się żarliwie o powodzenie wyprawy krzyżowej w obronie Ziemi Świętej, na której czele stał św. Ludwik IX, król francuski (również tercjarz franciszkański). Kiedy cudownie wyzdrowiała, postanowiła całkowicie poświęcić się nawracaniu dusz do Boga. Przywdziała habit zakonny, zaczęła oddawać się surowym praktykom pokutnym w intencji nawrócenia grzeszników, a potem z krzyżem w ręku przebiegała ulice miasta, nawołując do pokuty. Swymi wystąpieniami wzbudziła gniew mieszkających w Viterbo patarynów i katarów (ruchy religijne, których idee w znacznej części zostały uznane za heretyckie), którzy zmusili ją i jej rodzinę do opuszczenia miasta. Już po opuszczeniu Viterbo, przebywając w Soriano, Róża otrzymała dar wizji, z której dowiedziała się o rychłym zakończeniu prześladowań Kościoła, wraz ze śmiercią cesarza Fryderyka II. Po jego śmierci, kiedy miasto zajęły wojska papieskie, Róża rzeczywiście mogła powrócić do rodzinnego domu, który przetrwał do dziś.
Pod koniec życia Święta prosiła, by przyjęto ją do klasztoru klarysek w Viterbo. Odmówiono jej ze względu na stan zdrowia. Za radą spowiednika zamieniła swoje mieszkanie na osobisty “klasztor”, gdzie wraz z kilkorgiem przyjaciół poświęcała się modlitwie o uświęcenie ludzkich dusz. Wyczerpana pokutą i apostolstwem, zmarła w wieku niespełna 20 lat, 6 marca 1252 roku. Jej śmierć napełniła bólem mieszkańców całego miasta. Ciało złożono początkowo na cmentarzu parafialnym, a w kilka lat później przeniesiono do miejscowego kościoła klarysek. Mimo upływu czasu pozostało ono w nienaruszonym stanie.
Pan Bóg wsławił Różę za życia i po śmierci tak licznymi cudami, że jej grób stał się miejscem masowych pielgrzymek. Już w roku 1257 w obecności papieża Aleksandra IV odbyło się uroczyste przeniesienie relikwii Świętej do kościoła klarysek, gdzie do dzisiaj przechowywane są w szklanej trumnie. Na wiadomość o cudownym uzdrowieniu jednego z kardynałów papież Kalikst III (+ 1458) przysłał na grób Świętej złotą różę. Równocześnie wyznaczył kanoniczną komisję dla zbadania jej życia i cudów. On też wpisał św. Różę do katalogu świętych (1458). Do dziś zachował się zwyczaj, że co roku w nocy z 3 na 4 września, w rocznicę przeniesienia jej szczątków (zachowanych w stanie nienaruszonym) z cmentarza do kościoła, przychodzi do jej grobu całe miasto i turyści, by wziąć udział w procesji z relikwiami, niesionymi w wysokiej wieży-relikwiarzu (tzw. macchina di Santa Rosa, niesiona przez 100 mężczyzn nazywanych facchini di Santa Rosa). Kiedyś starano się, by “wieża św. Róży” była jak najwyższa i jak najpiękniejsza. Dziś można oglądać wystawę tych wież-relikwiarzy. Benedykt XV ogłosił św. Różę patronką młodzieży żeńskiej Akcji Katolickiej. Patronuje ona także Viterbo, andaluzyjskiej Alcolei, kolumbijskiemu Santa Rosa de Viterbo, tercjarkom i emigrantom.

W ikonografii Święta przedstawiana jest w sukni tercjarskiej, opasanej sznurem, najczęściej z krzyżem w dłoni lub z Matką Bożą z Dzieciątkiem. Jej atrybutem są róże, korona z róż, dyscyplina.

http://www.brewiarz.katolik.pl/czytelnia/swieci/03-06b.php3

Wizyta Papieża w Viterbo i Bagnoregio 2009

---

Benedykt XVI

Przemijają epoki, ale nie zmienia się powołanie do życia Ewangelią w solidarności z rodziną ludzką

Msza św. w dolinie Faul w Viterbo

W niedzielę 6 września Benedykt XVI udał się z wizytą do Viterbo, miasta położonego 100 km na północ od Rzymu, nazywanego Miastem Papieży, ponieważ w drugiej połowie XIII w. było siedzibą biskupów Wiecznego Miasta. Jednodniowe odwiedziny rozpoczął od zwiedzenia sali w Pałacu Papieży, w której wybrano pięciu następców św. Piotra. Następnie Ojciec Święty odprawił Mszę św. koncelebrowaną w dolinie Faul. W homilii wskazał na pilną potrzebę wychowania do wiary i dawania jej świadectwa współczesnym ludziom. Przypomniał, że w XIX w. Mario Fani założył w Viterbo «Circolo Santa Rosa» — Koło św. Róży, które stało się zalążkiem obecnej Akcji Katolickiej. Po Mszy św. w rozważaniu przed modlitwą «Anioł Pański» Benedykt XVI przypomniał pokrótce historię miasta. Po modlitwie maryjnej Ojciec Święty skierował przesłanie do uczestników Międzynarodowego Kongresu dla Pokoju («Ludzie i religie»), zorganizowanego w tym roku w Krakowie. Następnie Papież udał się do sanktuarium św. Róży, patronki Viterbo, gdzie nawiedził jej grób, a potem obejrzał tzw. «Macchina di Santa Rosa» — statuę św. Róży ustawioną na postumencie wysokości 30 m. Odbył również wizytę w znajdującym się nie opodal sanktuarium «Madonny della Quercia», czyli «Matki Bożej z Dębu». Ojciec Święty spotkał się tam z zakonnicami okolicznych klasztorów klauzurowych. W przemówieniu poprosił je o szczególną modlitwę za kapłanów, kleryków i osoby powołane do życia konsekrowanego. Na zakończenie odmówił wraz z siostrami specjalnie przygotowaną na tę okazję modlitwę do «Madonny della Quercia». Z sanktuarium Papież udał się do Bagnoregio, gdzie w tamtejszej konkatedrze najpierw oddał cześć relikwiom św. Bonawentury, spotkał się z mieszkańcami miasta na placu św. Augustyna, po czym powrócił do Castel Gandolfo. Poniżej zamieszczamy papieską homilię, rozważanie przed modlitwą «Anioł Pański», przesłanie do uczestników kongresu w Krakowie, modlitwę w sanktuarium «Madonny della Quercia» oraz przemówienie do mieszkańców Bagnoregio.

Drodzy bracia i siostry!

Sceneria, w której odprawiamy Mszę św., jest doprawdy niezwykła i wymowna: znajdujemy się w dolinie, z której widać starożytną bramę faul, której czteroliterowa nazwa nawiązuje do czterech wzgórz starożytnego Viterbium, a mianowicie Fanum-Arbanum-Vetulonia-Longula. Po jednej stronie wznosi się okazały pałac, niegdyś rezydencja papieży, w którym — jak przypomniał wasz biskup — w xiii w. odbyło się aż 5 konklawe; otaczają nas budowle i miejsca, będące w przeszłości świadkami rozmaitych wydarzeń historycznych, a obecnie toczy się w nich życie waszego miasta i prowincji. W tym otoczeniu, które przywołuje na pamięć setki lat historii świeckiej i kościelnej, zebrała się symbolicznie, wraz z Następcą Piotra, cała wasza diecezjalna wspólnota, aby on ją umocnił w wierności Chrystusowi i Jego Ewangelii.

Wam wszystkim, drodzy bracia i siostry, serdecznie dziękuję za ciepłe przyjęcie. Pozdrawiam w pierwszej kolejności waszego umiłowanego pasterza, bpa Lorenza Chiarinellego, któremu dziękuję za słowa powitania. Pozdrawiam pozostałych biskupów, zwłaszcza z regionu Lacjum, wraz z kardynałem wikariuszem Rzymu, drogich kapłanów diecezjalnych, diakonów, seminarzystów, zakonników i zakonnice, młodzież i dzieci, obejmuję myślą także wszystkie części składowe diecezji, w której w niedawnej przeszłości połączyły się z Viterbo — wraz z opactwem San Martino z Monte Cimino — diecezje Acquapendente, Bagnoregio, Montefiascone i Tuscania. Ta nowa struktura została ręką artysty wyrzeźbiona na «spiżowych wrotach» kościoła katedralnego, które poświęciłem i mogłem podziwiać, rozpoczynając tę wizytę od placu św. Wawrzyńca. Z szacunkiem witam władze cywilne i wojskowe, przedstawicieli parlamentu, rządu, regionu i prowincji, a w sposób szczególny burmistrza, który wyraził życzliwe uczucia społeczności Viterbo. Dziękuję siłom porządkowym i pozdrawiam stacjonujących w mieście licznych wojskowych oraz żołnierzy uczestniczących w misjach pokojowych na świecie.

Pozdrawiam wolontariuszy oraz tych wszystkich, którzy wnieśli wkład w organizację mojej wizyty, i im dziękuję. Szczególne pozdrowienia kieruję do osób starszych i samotnych, do chorych, więźniów oraz tych, którzy nie mogli uczestniczyć w naszym przyjacielskim spotkaniu modlitewnym.

Drodzy bracia i siostry, w każdym zgromadzeniu liturgicznym jest obecny Bóg. Zgromadzeni na Świętej Eucharystii, uczniowie Pana głoszą, że On zmartwychwstał, żyje i jest dawcą życia, oraz dają świadectwo, że Jego obecność jest łaską, jest zadaniem, jest radością. Otwórzmy serca na Jego Słowo i przyjmijmy dar Jego obecności! W pierwszym czytaniu z dzisiejszej niedzieli prorok Izajasz (35, 4-7) dodaje otuchy ludziom o «zagubionych sercach» i głosi wspaniałą nowinę, którą życie potwierdza: gdy Pan jest obecny, przeglądają oczy niewidomych, uszy głuchych się otwierają, chromy «skacze» jak jeleń. Wszystko się odradza i wszystko odżywa, bo zbawienne wody spływają na pustynię. W jego symbolicznym języku «pustynia» może oznaczać dramatyczne wydarzenia, trudne sytuacje i samotność, której wiele jest w życiu; najgłębszą pustynią jest ludzkie serce, kiedy traci zdolność słuchania, rozmawiania, porozumiewania się z Bogiem i z innymi ludźmi. Stajemy się wtedy niewidomi, bo niezdolni do widzenia rzeczywistości; zamykają się uszy, by nie słyszeć krzyku wołających o pomoc; w obojętności i egoizmie twardnieje serce. Teraz jednak — głosi Prorok — wszystko się zmieni; tę «spieczoną ziemię» zamkniętego serca nawodnią nowe Boże soki. A kiedy Pan przychodzi, do wszystkich «zagubionych serc» w każdej epoce mówi z mocą: «Odwagi, nie lękajcie się»! (w. 4).

Łączy się z tym doskonale ewangeliczny epizod opowiedziany przez św. Marka (w. 7, 31-37): na pogańskiej ziemi Jezus uzdrawia głuchoniemego. Najpierw pozwala mu podejść i czyni gesty, które mówią więcej niż słowa. Następnie wypowiada po aramejsku słowo: «Effatha», czyli «otwórz się», przywracając temu człowiekowi słuch i mowę. Zdumiony tłum mówi: «Dobrze wszystko uczynił!» (w. 37). Możemy widzieć w tym «znaku» gorące pragnienie Jezusa pokonania w człowieku samotności oraz jego niemożności porozumienia z innymi, spowodowanych przez egoizm; początku «nowej ludzkości», ludzkości, której fundamentem jest słuchanie i słowo, dialog, porozumienie, komunia z Bogiem. Ludzkości «dobrej», jak dobre jest wszelkie Boże stworzenie; ludzkości, w której nie ma dyskryminacji i nikt nie zostaje odrzucony — jak przestrzega apostoł Jakub w swoim liście (2, 1-5) — aby świat był autentycznie i dla wszystkich «miejscem prawdziwego braterstwa» (Gaudium et spes, 37), otwartym na miłość do wspólnego Ojca, który nas stworzył i uczynił swoimi synami i córkami.

Drogi Kościele w Viterbo, niech Chrystus, który w Ewangelii otwiera uszy i rozwiązuje język głuchoniememu, otworzy twoje serce i sprawi, byś zawsze z radością słuchał Jego Słowa, z odwagą głosił Jego Ewangelię, potrafił rozmawiać z Bogiem, a tym samym rozmawiał także z braćmi i siostrami, a na koniec z odwagą odkrywał Oblicze Boga i Jego piękno! Żeby to jednak mogło nastąpić — przypomina św. Bonawentura z Bagnoregio, dokąd udam się dziś po południu — rozum musi «wznieść się ponad wszystko poprzez kontemplację, i to wznieść się nie tylko ponad świat zmysłowy, lecz także ponad samego siebie» (Itinerarium mentis in Deum VII, 1). Taka jest droga zbawienia, łącząca wszystkich chrześcijan, na której światłem jest Słowo Boże, a pokarmem sakramenty.

Chciałbym omówić pewne aspekty duchowe i duszpasterskie tej drogi, do której przejścia także i ty jesteś powołany, umiłowany Kościele żyjący na tej ziemi. Bardzo ważnym dla waszego Biskupa priorytetem jest wychowanie do wiary, jako poszukiwanie, jako chrześcijańska inicjacja, jako życie w Chrystusie. «Stawanie się chrześcijaninem» polega na «uczeniu się Chrystusa», co św. Paweł wyraża w sformułowaniu: «Już nie ja żyję, ale żyje we mnie Chrystus» (Ga 2, 20). W tym doświadczeniu uczestniczą parafie, rodziny i różnego typu stowarzyszenia. Zaangażować się w nie powinni katecheci i wszyscy wychowawcy; własny wkład powinna wnieść szkoła, od podstawowej po Uniwersytet Etrurii, coraz większy i coraz bardziej prestiżowy, a w sposób szczególny szkoła katolicka i Instytut Filozoficzno-Teologiczny św. Piotra. Istnieją wciąż aktualne wzorce, prawdziwi pionierzy wychowania do wiary, których można naśladować. Pragnę wymienić, między innymi, św. Różę Venerini (1656-1728) — którą z radością kanonizowałem trzy lata temu — prawdziwą prekursorkę szkół żeńskich we Włoszech w epoce Oświecenia; św. Łucję Filippini (1672-1732), która z pomocą czcigodnego kard. Marca Antonia Barbariga (1640-1706) założyła zasłużony instytut Maestrie Pie. Z tych duchowych źródeł można nadal obficie czerpać, by stawić czoło świadomie i konsekwentnie kryzysowi wychowawczemu, który jest problemem aktualnym, priorytetowym, wymaga rozwiązania i stanowi wielkie wyzwanie dla każdej wspólnoty chrześcijańskiej i dla całego społeczeństwa, jako właśnie proces «Effatha», rozwiązywania języków, otwierania uszu, a także i oczu.

Wraz z wychowaniem — świadectwo wiary. «Wiara — pisze św. Paweł — działa przez miłość» (Ga 5, 6). Właśnie w takim ujęciu staje się widoczny sens charytatywnej działalności Kościoła: jego przedsięwzięcia, jego dzieła są znakiem wiary i miłości Boga, który jest Miłością — jak wielokrotnie przypominałem w Encyklikach Deus caritas est i Caritas in veritate. Stąd bierze się i tu powinien się rozwijać wolontariat, zarówno indywidualny, jak i w formie stowarzyszeń, który jest inspirowany przez Caritas, dbający również o aspekt wychowawczy. Młodziutka św. Róża (1233-1251), współpatronka diecezji, której święto przypada właśnie w tych dniach, jest olśniewającym przykładem wiary i wielkoduszności wobec ubogich. Jak nie przypomnieć też, że św. Hiacynta Marescotti (1585-1640) żyjąc w swym klasztorze zapoczątkowała w mieście adorację eucharystyczną, założyła dzieła i podjęła inicjatywy, by pomóc więźniom i ludziom wyrzuconym na margines? Nie możemy pominąć franciszkańskiego świadectwa św. Kryspina, kapucyna (1668-1759), który do dziś inspiruje działalność zasłużonych organizacji pomocy. Wymowną rzeczą jest, że w tym klimacie ewangelicznego zapału powstało wiele domów, w których prowadzono życie konsekrowane, męskich i żeńskich, a zwłaszcza klasztorów kontemplacyjnych, które wyraźnie uwydatniają prymat Boga w naszym życiu i przypominają nam, że pierwszą formą miłości jest właśnie modlitwa. Znaczący jest w tej kwestii przykład bł. Gabrieli Sagheddu (1914-1939), trapistki: w klasztorze w Vitorchiano, gdzie jest pochowana, wciąż żyje duchowy ekumenizm, ożywiany nieustanną modlitwą, do którego gorąco zachęcał Sobór Watykański ii (por. Unitatis redintegratio, 8). Wspomnę również o urodzonym w Viterbo bł. Dominiku Bàrberim (1792-1849), pasjoniście, który w 1845 r. otworzył drzwi Kościoła katolickiego Johnowi Henry’emu Newmanowi, późniejszemu kardynałowi, wybitnemu intelektualiście o bogatej duchowości.

Na koniec chcę wspomnieć o trzecim aspekcie waszego programu duszpasterskiego: uwrażliwiania na Boże znaki. Tak jak Jezus głuchoniememu, i nam Bóg objawia swój plan poprzez «zdarzenia i słowa». Słuchanie Jego Słowa i rozeznawanie Jego znaków powinno więc być zadaniem każdego chrześcijanina i każdej wspólnoty. Najbardziej widocznym znakiem Boga jest oczywiście uwrażliwianie na stosunek do bliźniego, zgodnie ze słowami Jezusa: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Ponadto, jak głosi Sobór Watykański ii, chrześcijanin powinien być «wobec świata świadkiem zmartwychwstania i życia Pana Jezusa i znakiem Boga żywego» (Lumen gentium, 38). Przede wszystkim odnosi się to do kapłana, którego Bóg wybrał tylko dla siebie. W Roku Kapłańskim módlcie się szczególnie żarliwie w intencji kapłanów, seminarzystów, by dochowali wierności swojemu powołaniu i w intencji powołań! Znakiem Boga żywego ma być również każda osoba konsekrowana i każdy ochrzczony.

Wierni świeccy, młodzieży i rodziny, nie lękajcie się żyć wiarą i dawać jej świadectwa w różnych środowiskach, w rozlicznych sytuacjach ludzkiego życia! Viterbo wydało wybitne postaci również na tym polu. Przy okazji radosnym obowiązkiem jest upamiętnienie młodego Maria Faniego z Viterbo, założyciela «Koła św. Róży», który wraz z Giovannim Acquadernim z Bolonii zapalił pierwszy płomyk, który później przerodził się w historyczne doświadczenie laikatu we Włoszech, jakim jest Akcja Katolicka.

Przemijają epoki historyczne, zmienia się kontekst społeczny, ale nie zmienia się ani nie mija moda na chrześcijańskie powołanie do życia Ewangelią w solidarności z rodziną ludzką, zgodnie z duchem czasów. Takie jest właśnie zadanie społeczne, specyficzna misja polityki, pełny rozwój człowieka.

Drodzy bracia i siostry! Kiedy serce błądzi na pustyni życia, nie lękajcie się, zawierzcie się Chrystusowi, pierworodnemu nowej ludzkości, jaką jest rodzina braci, budowana w wolności i sprawiedliwości, w prawdzie i miłości dzieci Bożych. Do tej ogromnej rodziny należą drodzy wam święci: Wawrzyniec, Walenty, Hilary, Róża, Łucja, Bonawentura i wielu innych. Naszą wspólną Matką jest Maryja, którą czcicie jako Madonnę della Quercia («Matka Boża z Dębu»), patronka całej diecezji w jej nowej strukturze. Niech oni czuwają nad wami, abyście zawsze stanowili jedno, i niech w każdym umacniają pragnienie, by głosić — słowami i uczynkami — obecność i miłość Chrystusa! Amen.
opr. mg/mg

**************************************************************************************************************************************

*****

*****

Namrqcenie, odc. 16: Grzech śmiertelny

Leszek Łuczkanin OFMConv

Grzechy mają rożne różne podziały. Jeden z takich najpopularniejszych podziałów, dzieli grzechy ze względu na ciężar.

 

Franciszkańskie rekolekcje na Wielki Post 2014 – NAMRQCENIE. Rekolekcje oglądać można codziennie od 18 lutego do 5 kwietnia 2015 r. na DEON.pl i franciszkanie.tv Tegoroczny cykl prowadzi o. Leszek Łuczkanin OFMConv, Wikariusz Prowincji św. Maksymiliana.

 

*****

Witajcie!

Dziś o głodzie. Nie o głodzie w sensie dosłownym, dziś o głodzie duchowym. Czym on jest? Czy go doświadczasz? Jeśli tak, to czym się karmisz aby to uczucie zniknęło? Zapraszamy, posłuchajcie! Spełniając Wasze prośby, wyłączyliśmy podkład muzyczny. Zapraszamy!

Specjalnie dla osób niesłyszących rekolekcje będą przekazywane także w języku migowym.

 

Zachęcamy do poinformowania innych o rekolekcjach Umrzeć z Miłości. Niech to będzie szansa dla każdego…Obserwujcie nas też na Facebooku

Z Bogiem +

Zespół profeto.pl

*************************************************************************************************************************************

Kuszenie ma coś z dobra

Dariusz Piórkowski SJ

Istnieją w życiu nieprzyjemne doświadczenia, które wzmacniają charakter, krystalizują tożsamość i są niezbędne w osiągnięciu ludzkiej dojrzałości. Bo chce ich dla nas Bóg.

 

“Natychmiast Duch wyprowadził Jezusa na pustynię. Czterdzieści dni przebył na pustyni, kuszony przez szatana” (Mk 1, 12-13).

 

Ewangelia często wystawia na próbę nasze potoczne wyobrażenie o Bogu. Tak właśnie dzieje się w przypadku opisu kuszenia Jezusa zapisanego przez św. Marka. Nie widać tego jednak na pierwszy rzut oka, ponieważ polskie tłumaczenie jest zanadto wygładzone i wskutek tego zafałszowuje znaczenie całego wydarzenia. Podczas gdy św. Mateusz używa na określenie działania Ducha wobec Jezusa greckiego słowa “anagein” – “prowadzić”, św. Marek, który pisał swoją Ewangelię wcześniej, odwołuje się do zaskakującego słowa “ek-ballein” – “wyrzucać”, “wypędzać”. Takiego samego słowa ewangeliści używają, gdy piszą o egzorcyzmach, czyli o wyrzucaniu złych duchów z opętanych. Wypędzenie sugeruje, że człowiek poddaje się pewnemu działaniu niekoniecznie z własnej woli.

 

Skąd tak zadziwiające zastosowanie? Czy św. Marek chce nas zaszokować lub wzbudzić sensację?

 

W swojej Ewangelii Marek szczególnie ukazuje człowieczeństwo Jezusa, wyraźnie zaznaczając, że chodzi równocześnie o “Syna Bożego” (Mk 1,1). Niewątpliwie nawiązuje najpierw do historii Adama i Ewy, którzy po skosztowaniu owocu zostali wygnani z raju w przestrzeń rodzącą osty i ciernie (Por. Rdz 3, 24). Właśnie w tę przestrzeń wrzucony został również Jezus – jak każdy człowiek, chociaż przecież wszyscy wolelibyśmy żyć w raju, a nie na nieprzyjaznej pustyni wśród demonów i dzikich zwierząt.

 

Pobrzmiewa tutaj również echo historii Hioba, gdzie Bóg przychylnie odpowiada na prośbę samego szatana, aby wypróbować zaufanie sprawiedliwego (Por Hi 1, 8-12). Prorocy często doświadczali bezpośredniego działania Ducha, który kazał im nagle przenieść się z miejsca na miejsce, Na przykład Ezechiel wspomina kilka razy, że “Duch podniósł go w górę” (Ez 3, 12. A w Dziejach Apostolskich czytamy, że “Duch porwał nagle Filipa i dworzanin etiopski już nigdy go nie widział” (Dz 8, 39).

 

Kuszenie Jezusa należy ściśle wiązać z poprzedzającym je wydarzeniem. Ewangelista podkreśla, że Duch wypędza Jezusa na pustynię “zaraz” lub lepiej “natychmiast” . Co zdarzyło się wcześniej? Chrzest w Jordanie. W obu wydarzeniach Duch Święty jest szczególnie aktywny. Ponadto, tylko jeden raz w całej swojej Ewangelii św. Marek podkreśla, że Duch coś każe robić Jezusowi. Nie wspomina o szczególnych natchnieniach czy nakazach Ducha w trakcie publicznej działalności Jezusa lub przed Jego męką.

 

Intrygujący jest pośpiech, brak zwłoki, wręcz natarczywość i gwałtowność, na które wskazuje słowo “natychmiast”. Podczas chrztu Jezus słyszy, że jest umiłowanym Synem Ojca. Teraz na pustyni przetestowana zostanie jego tożsamość. Podobnie jak chrzest Jezusa był wyrazem solidarności z grzesznikami, tak samo pobyt na pustyni jest wejściem w grzeszną sytuację człowieka, który w chwili upadku poddał się w niewolę szatana.

 

Patrząc na pobyt Jezusa na pustyni wśród dzikich zwierząt, kuszenia nie można postrzegać wyłącznie jako chwilowe doświadczenie czy nawet myśl, która się narzuca i skłania do przekroczenia przykazań. Chodzi raczej o próbę, która obejmuje dłuższy przedział czasu, konkretne, niesprzyjające okoliczności i zadanie, przed którym stoi Jezus. Nie powinniśmy więc myśleć o pokusie jedynie w kategoriach chwilowej słabości czy pojawiającej się znienacka myśli, by zmajstrować coś złego. W każdej próbie testuje się zaufanie i tożsamość człowieka. Z pozostałych Ewangelii wiemy, że pokusa szatana na pustyni zaczyna się warunkowo od “Jeśli jesteś Synem Bożym…”. Diabeł z pewnością nie jest w stanie zmienić tożsamości Jezusa ani naszej. Tę tożsamość otrzymujemy od Boga w darze. Dlatego jest ona nietykalna. Stara się jednak wpłynąć na to, jak powinna się ona wyrażać w słowach i czynach. Taką próbą może być cierpienie, kryzys małżeński, kryzys ojcostwa czy męskości, dłuższa bezsilność wobec jakiegoś problemu, samotność, przedłużający się brak, niewygody i niepewność, która każe szukać szybkiego rozwiązania problemu.

 

W tej krótkiej Ewangelii ukrywa się więc pewna kontrowersja, podważająca nieco nasz obraz Boga. Bo ze słów św. Marka wynika, że działanie szatana odbywa się w ramach działania Ducha Świętego. To szatan kusi, ale Duch jest Panem, który działa ponad wszystkim i pozwala, aby człowiek został wystawiony na próbę. Diabeł jest tutaj tylko narzędziem, a nie żadnym panem czy konkurentem Boga. Gdyby tak został przedstawiony, mielibyśmy do czynienia z dualizmem, czyli dwiema równorzędnymi i rywalizującymi ze sobą siłami: dobra i zła. Diabeł jest całkowicie podporządkowany woli Ducha, jest przez Niego “używany”, chociaż być może nie na zasadzie udzielania mu “zlecenia”, by kogoś nękać i kusić.

 

Inicjatywa Ducha w wystawianiu człowieka na próbę jest o tyle zadziwiająca, iż w modlitwie “Ojcze nasz” prosimy, aby Bóg “nie wodził nas na pokuszenie”. Czy wobec tego nie dochodzi tutaj do jakiejś sprzeczności?  Jeśli błagamy, abyśmy nie doświadczali pokus, a przynajmniej, abyśmy im nie ulegali, to jak Marek może pisać, że to Duch rzuca nas w ramiona szatana?

 

Katechizm Kościoła Katolickiego trafnie wyjaśnia tę trudność. Komentując prośbę z “Ojcze nasz”, stwierdza, że “Duch Święty pozwala nam rozróżniać między próbą konieczną do wzrostu człowieka wewnętrznego ze względu na “wypróbowaną cnotę” (Rz 5, 3-5), a pokusą, która prowadzi do grzechu i śmierci” (KKK 2847).

 

Są więc próby dobre, chociaż nieprzyjemne, które wzmacniają charakter i krystalizują tożsamość. Bez ich pojawiania się nie ma szans na osiągnięcie pełnej dojrzałości. Nawet nasze porzekadło przypomina, że “co nas nie zabije, to nas wzmocni”. Ale są i takie próby, których celem jest pognębienie i zdegradowanie człowieka. Tych drugich należy bezwzględnie unikać. Istotne jest więc rozeznanie i światło samego Ducha, by zobaczyć, które nieprzyjemne doświadczenia są w życiu potrzebne, chociaż niełatwo nam je skojarzyć z działaniem Boga.

 

Kościół posiłkuje się w tym nauczaniu spostrzeżeniem Orygenesa, który zauważa, że nawet kuszenie odbywa się z woli Opatrzności i uznaje jego konieczność do poznania tego, kim tak naprawdę jesteśmy.  “Bóg nie ma zamiaru zmuszać do dobra, gdyż chce mieć do czynienia z istotami wolnymi… W pewnym sensie kuszenie ma coś z dobra. Nikt – poza Bogiem – nie wie, co nasza dusza otrzymała od Boga, nawet my sami tego nie wiemy. Kuszenie to ukazuje, byśmy w końcu poznali samych siebie i dzięki temu pokazali swoją nędzę oraz składali dziękczynienie za dobra, jakie kuszenie nam ukazało”

 

Kiedy Jezus opuszcza pustynię, wie bardzo dobrze, kim jest i jakie zadanie ma do wykonania. Być może jednym z powodów  dzisiejszego kryzysu wiary, ale także kryzysu tożsamości mężczyzny i kobiety, jest brak podobnych rytuałów przejścia – pustyni, które skutecznie testowałyby i ugruntowałyby to, co w nas najgłębsze i najważniejsze. Jeśli więc spotykają nas próby, które wprowadzają w nas pewien niepokój i konfrontują zarówno z własną słabością jak i obecną w nas mocą Bożą, to w sumie powinniśmy być Bogu wdzięczni. Chociaż trudna to wdzięczność.

 

Na koniec pewna wielkopostna zachęta. W życiu chrześcijanina pojawia się również taka próba, by w Jezusie widzieć tylko Boga. Większość herezji odrzucała człowieczeństwo Jezusa. Polecam wywiad z o. Dariuszem Kowalczykiem SJ, który w przystępny sposób prowadzi nas przez zakamarki duszy i ciała Chrystusa.

 

 

Dariusz Kowalczyk SJ, Tomasz Rowiński – Czy Jezus mógł się przeziębić

 

Czy Jezus mógł się przeziębić? Czy śmiał się i płakał? Czy był wybitnym cieślą? Czy był przystojny?

 

To pytania o człowieczeństwo i cielesność Jezusa, których czasem, jak się nam zdaje, nie wypada zadawać. Co ciekawe, pytania takie nie były obce ani Ojcom Kościoła, ani średniowiecznym scholastykom. Dopiero w późniejszych epokach obraz Jezusa stopniowo odrywał się od Jego cielesności, przez co Chrystus bardziej zaczął przypominać ideę niż żywego człowieka – wcielonego Syna Bożego.

 

Autorzy książki odważnie przyglądają się różnym wymiarom ziemskiego życia Jezusa, by w przystępny sposób przybliżyć tajemnicę człowieczeństwa Boga.

http://www.deon.pl/religia/duchowosc-i-wiara/zycie-i-wiara/art,1745,kuszenie-ma-cos-z-dobra.html

ks. Dariusz Kowalczyk SJ, jezuita, profesor nadzwyczajny teologii, wykładowca teologii dogmatycznej na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. W latach 2003-2009 przełożony Prowincji Wielkopolsko-Mazowieckiej Towarzystwa Jezusowego. Stały felietonista tygodników “Gość Niedzielny” oraz “Idziemy”, prowadzi blog na portalu areopag21.pl.
Tomasz Rowiński, historyk idei, publicysta, autor. Jest redaktorem prowadzącym portalu Christianitas.org.

*******

Najlepszym dniem będzie dzień jutrzejszy

Eduard Martin / slo

*************************************************************************************************************************************

Historia niezwykłego Wizerunku

Józef Kosiarski / pk

*************************************************************************************************************************************