Warszawska Gazeta 28 listopada – 4 grudnia 2014 r.
KOMENTARZ TYGODNIA
Ks. Stanisław Małkowski
CZUWAJCIE, PRZEŁOŻENI, OBUDŹCIE ŚPIĄCYCH
Ostatnie dni roku liturgicznego kierują nasze myśli ku kresowi doczesności i chwilom końca świata poprzedzonego znakami, które dają świadomość braku oparcia i zadomowienia w sprawach widzialnych, gdy ziemia usuwa się spod nóg i przemija postać tego świata. Słowo Boże czytane w czasie mszy świętych od wtorku do soboty przed I niedzielą Adwentu, wzięte jest z Księgi Apokalipsy i z Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 21, 5-36). Wraz z upadkiem Babilonu, mocarstwa wrogiego Bogu i osądzeniem Wielkiej Nierządnicy znieprawiającej ziemię (Ap 18,2; 19,2) ukaże się zwycięski Chrystus – Król królów i Pan panów (Ap 19,16), a wraz z Nim Miasto Święte – Jeruzalem Nowe zstępujące z nieba od Boga (Ap 21,2), do którego prowadzi aleja drzew życia (Ap 22,2) – symbol odzyskania raju niegdyś utraconego. Dlatego mówi swoim uczniom Jezus: „nie trwóżcie się; przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie; nabierzcie ducha i podnieście głowy, ponieważ zbliża się wasze odkupienie; czuwajcie i módlcie się w każdym czasie, bo chociaż niebo i ziemia przeminą. Moje słowa nie przeminą” (zob. Łk 21). Poddanie się władzy Chrystusa Króla daje ludziom ocalenie i zbawienie, gdy nikną pozory bezpieczeństwa i spokoju. Jedną z postaci takiego niegodziwego spokoju, który musi minąć, jest sojusz ołtarza z tronem dla tymczasowych, obopólnych korzyści za cenę zła grzechu, gdy politycy udają katolików, a katolicy uprawiają i wspierają politykę opartą na kłamstwie i zbrodni. A przecież nie czymś innym jest udzielanie i przyjmowanie świętokradzkich komunii świętych. Mówi Jezus: „Okrutnie cierpię od grzeszników, jedna niegodnie przyjęta Komunia Święta więcej mi sprawia boleści niż trzy godziny konania, bo cierpienie moje jest bez skutku; pocieszaj Serce moje wiernością” („Nadprzyrodzone oświecenia służebnicy Bożej Kunegundy Siwiec”).
W pierwszą niedzielę Adwentu 30 listopada słyszymy wezwanie do czuwania (Mk 13, 33-37), aby pan domu nie zastał domowników razem z odźwiernym śpiących, gdy niespodzianie przyjdzie. Motywem czujności i czuwania jest nadzieja, której istotą jest niezłomna wiara w zwycięstwo światła nad ciemnością i pewność, że powstanie ze snu mimo trwania nocy jest możliwe i zbawienne. W III RP trwa noc zakłamania, obłudy i zgody na wszelkie postacie krzywdy, zbrodni i bluźnierstw. Rządzi państwem zwanym III RP rozbójnicza banda złoczyńców tym różniących się od rządców PRL-u, iż udają katolików po to, by podobać się wszystkim i szerzyć pogląd wyrażony zwięźle w znanych słowach klasyka krętactwa: „jestem za, a nawet przeciw”, „są plusy dodatnie i plusy ujemne”. Żyjemy w czasach chaosu, zamętu i pomieszania pojęć. Zatracają się proste rozróżnienia, światło miesza się z ciemnością, dobro ze złem, prawda z kłamstwem, wolność z dowolnością i samowolą. Diabeł podobny do lwa ryczącego szuka, kogo pożreć (zob. I P 5,8). Najłatwiej pożera się śpiących. W czasach powszechnej apostazji i detronizacji Chrystusa Króla nie wolno być sennie obojętnym wobec zła. Zło powinno boleć. Dlaczego wielu śpiących odźwiernych nie boleje nad rabunkiem domu i krzywdą domowników? Dlaczego niewielu się przejmuje tym, że Polska ginie? Gdy żywy organizm choruje, skuteczne leczenie dotyczy całości. Gdy cała Polska jest chora, nie wystarczy kierować uwagę i terapię ku dolegliwościom cząstkowym. Wiarygodne przywództwo ma wskazać drogę życia. Ponieważ duchowe przebudzenie jest początkiem i kresem narodowego powstania sięgnijmy po duchowe i modlitewne środki ocalenia, te trzy: po Krucjatę różańcową za Ojczyznę, po Intronizację Jezusa Chrystusa na Króla Polski razem z Maryją już intronizowaną jako Korony Polskiej Królową, a wreszcie po ofiarowanie Rosji Niepokalanemu Sercu Matki Bożej zgodnie z wolą wypowiedzianą w Fatimie w roku 1917. W trzecim akcie dla nawrócenia Rosji i pokoju wstawiennictwo krzywdzonych ma szczególne znaczenie. Nasz polski ból i krzywdy doznane ze strony Rosji razem z bólem i łzami Maryi, z boleścią Chrystusa i prześladowanego Kościoła – oto argument nie do odrzucenia wobec usypiaczy na bezdrożach nihilizmu. Kto czuje ból, ten nie śpi i wie, dokąd iść po ratunek. Ból sprzyja czuwaniu.
Dodaj komentarz